A super-joaninha [+8 anos].- Frantz Ferentz

A Janina Vahl, 

inventora das superxoaniñas

por ela ser unha xoaniña

    A coitada da Marinha contemplava como o enorme Filiberto nom a deixava passar. Ela era pequerrecha, mas ele era alto e forte como umha trave.

    — Deixa-me pasar —pediu ela olhando para arriba, mas ele nom remexeu nem umha pestana.

    Marinha ainda aguardou uns segundos, mas à vista de que o rapaz quería enfastiá-la, decidiu ameaçar:

    — Está bem, se nom me deixas passar, terei que recorrer à minha super-heroína. Já verás quando a vejas vestida com o seu traje vermelho com pintas mouras. Vás morrer de medo!

    O Filiberto nom pudo evitar umha gargalhada. Aquilo punha-se divertido. Ficou à espera.

    Entrementres, a Marinha entrou na casa, que lhe quedava às costas e fechou a porta. E nom correram nem cinco segundos quando umha bolinha minúscula chegou voando de nom se sabe onde, e bateu no Filiberto na vidalha.

    Este largo um "ai". A seguir, viu que aboiava perante os seus olhos umha joaninha. Era isso, umha joaninha que parecia furiosa, com os seus élitros vermelhos a bater a toda velocidade.

   De repente, a joaninha moveu-se cara a orelha do rapaz e entrou-lhe nela. O Filiberto berrava como un possesso. A joaninha, cabo duns segundos, saiu-lhe polo nariz e, sem pausa, meteu-se-lhe por baixo da camisa. O Filiberto tentava esmagá-la, mas o único que fazia era bater-se a si mesmo, causando-se renegrões por todo o corpo. A joaninha pousou finalmente na testa. Aí o Filiberto pensou que já era sua. Agachou-se mui amodinho, recolheu umha pedra plana do chão e… pum! bateu-se com ela na testa.

   Falhou.

  A joaninha escapara. Porém, o Filiberto caiu ao chão esvaecido. Demorou uns minutos para recuperar o sentido. Quando abriu os olhos, viu a Marinha perante ele, em pé, vestida com umha capa vermelha con pontos mouros.

    — Sou a super-joaninha, a super-heroína… 

    O Filiberto nom quiso saber mais nada daquela meninha, se por acaso o da joaninha fora pura casualidade ou, se bem, aquela cativa tinha superpoderes. Ainda médio mareado, saiu dali às carreiras, com umha fobia às joaninhas que lhe ia durar toda a vida. Para ele, sempre seria menos arriscado jogar futbol com as avespas do que tratar com as joaninhas.

     © Frantz Ferentz, 2011

O bechiño máis estraño [+ 6 anos].- Frantz Ferentz

    O bechiño avanzaba pola pantalla do computador do Xavier moi amodiño, tentando non ser descuberto polo rapaz que, daquela, batía o papo cos amigos.

    O bechiño camiñaba sobre a punta dos seus pés. Tiña ao seu favor que o cuarto estaba abondo escuro, agás pola luz que emitía a pantalla, e que o rapaz estaba totalmente concentrado no que había na pantalla.

    Porén, todas as súas previsións fallaron. O rapaz detectou o bechiño a se deslocar lentamente polo bordo superior da súa pantalla.

    Cheo de curiosidade, o rapaz achegou o rostro o máximo posíbel até o bechiño e quedou a fitar para el.

    — Mamá, existen unhas arañas con trompa e orellas de elefante? —preguntou Xavier aos berros.

    — Non digas parvadas, meu —ecoou a voz da nai desde o outro extremo da casa—. Pasas demasiadas horas diante do computador e xa tes visións.

    — Será iso...

    O rapaz pechou os ollos, fregou neles e volveu abrilos. E xa daquela o bechiño desaparecera.

    Na verdade si estaba. O bechiño escondérase na traseira do monitor e respiraba aliviado. Case o tiñan descuberto. O que sería del —pensou— se os humanos descubrisen a existencia das arañas elefantes? 

    Para a próxima, o bechiño habería ir con máis coidado...

                                                                                                         © Frantz Ferentz, 2011

Por que papá nunca come froita [+8 anos].- Frantz Ferentz

   — Eu nunca comín froita porque cando cativo tiven unha experiencia impactante —dixo o pai para xustificar que nunca cataba a froita.

    Alan, o fillo de nove anos, ficou a fitar para el. Estaba sentado na mesa xunto coa nai, quen só ollaba.

    — E que historia é esa? —quixo saber o Alan.

    O pai limpouse co pano da mesa e comezou a narrar

    — Cando eu tiña a túa idade, máis ou menos, convidáronme a unha festa na casa dun amigo. Debía ser o seu día de anos. Ben, a cousa é que nos dixeron que esperásemos porque a merenda non estaba preparada.

    » Leváronnos a todos a un salón e dixéronnos que agardásemos alí, porque a merenda non estaba aínda preparada.

    » Os demais rapaces aborrecían porque todos estabamos á espera que a festa estivese preparada á nosa chegada, mais non o estaba.

    » Eu estaba farto de esperar, así que escoeei por unha porta aberta e entrei nunha sala. E alí, naquela sala, había pezas de froita dun tamaño enorme, como unha persoa; eran unhas froitas que nunca vira na miña vida. Como estaba morto de fame, comecei a comer nelas. Adorei, estaban moi gustosas.

    » De repente entrou a nai do meu amigo e descubriume alí, enchéndome de froita. Largo un chío que aínda me resoa na cabeza. Despois veu xente, moita xente, e todos comezaron a berrar.

    » Eu non entendía nada, mais o meu amigo, o do aniversario, achegóuseme. Estaba todo pálido. Coa voz a tremer, preguntoume:

    » — Comiches toda esa froita?

    » — Comín… pasa algo? —quixen eu saber.

    » — Pois si —explicoume el—, que esa froita son parentes de miña nai que estaban aquí de visita…

    » Non podía acreditalo, mais era así. A nai do meu amigo tiña unha familia que eran froitas. Nunca volvín ver unha cousa así, mais desde aquela non volvín catar a froita...

    Alan ollou abraiado para o seu pai. A nai só mexía a cabeza á dereita e á esquerda sen dicir unha palabra. Apenas pensaba nas desculpas incríbeis que inventaba o home dela para non comer froita. Talvez para a próxima vez contaríalle ao fillo que non comía cugumelos porque unha vez se convertera nun gnomo e houbo sobrevivir embaixo de un durante un tempiño. 

    En fin.

    Sexa como for, o Alan quedou moi preocupado polo pai. El sabía que a froita era moi boa, así que tería que conseguir que superase aquel trauma.

    O Alan era moi xeitosiño na cociña. A pesar da súa curta idade, era moi bo no de argallar e preparar pratos. Veulle a idea de que todo o que había facer era darlle froita ao pai sen el se decatar. Na verdade, o rapaz non acreditara nin unha palabra da historia do pai. Era pequeno, mais non parvo.

    Por iso, aquela mesma noite dedicouse a preparar pola súa conta un prato á base de froitas que levaba plátano, pexego e canela. Despois preparou unha especie de pasta de masa follado, triturou todo, compactouno, meteuno no forno eléctrico e cociñou un pastel cuxo cheiro invadiu a casa toda.

    Precisamente aquel recendo fixo acordar os pais. Cando apareceron na cociña, o pai quixo axiña catar aquel pastel.

    — Fixéchelo ti, Alan? —preguntou a nai.

    — Fixen. É unha receita moi especial. Ingredientes segredos.

    Comeuno case todo o pai, que se encheu ben. E en dúas trabadas.

    E cando aínda estaba a se relamber, seu fillo díxolle:

    — Ah, pai, penso que isto che axudou a superar o teu trauma coa froita. O pastel que acabas de comer estaba todo feito con tres froitas, mais ti nin te decataches.

    O pai ruborizouse todo. Pillárano.

    — Bo, non penses —interveu a nai—. Hai xa anos que o fago comer froita disimulada entre moitos pratos que lle dou, o que pasa é que teu pai nin o nota.

    O pai viuse atrapado. Só lle quedaba unha saída.

    Nese momento quitou a bata, quitou a blusa do pixama e comezou a retirar a pel ante a ollada asombrada da muller e do fillo.

    Ambos puideron comprobar que a pel do pai era como a dun plátano, da que se podía tirar para abaixo. Embaixo ficaba á vista unha carne que realmente parecía tamén de plátano, dun ton amarelado.

    — O que dicides agora?

    Nin a nai nin o fillo gurgutaron.

    O pai volveu a subir a pel e cubriu a súa carne plataneira. Despois aínda engadiu:

    — Cando eu vos dicía que non quero comer froita, teño as miñas razóns, daquela respectádeo, está ben?

    E sen máis dicir, virouse e saíu da cociña desprendendo un estraño cheiro a pexegos.

© Frantz Ferentz, 2011

A boca máis horríbel [+8 anos].- Frantz Ferentz

    Érase daquela un rei moi bo, mais cunha boca horríbel, cuxos dentes, ao falar, abalaban e espantaban todos os seus súbditos.
    Por iso, ninguén quería frecuentar as audiencias do rei, porque lles metía medo aquela boca.
    E a seguir, tiñan uns pesadelos terríbeis, como que eran anaquiños de pastel ou de guinda na boca do rei, percorrendo aquela boca sen pausa.
    O rei tamén notaba aquel rexeitamento dos seus súbditos, mais non podía nin remotamente imaxinar por que non querían ficar ao seu lado.
    E como era o rei, ninguén ousaba dicirllo, non fose que, apesar de ser tan bo, se anoxase todo e mandase cortar algunha cabeza.
    Daquela, a filla do rei, a princesa herdeira, tivo unha idea brillante para axudar o pai, porque ela tamén coñecía o problema.
    Reuniu o primeiro ministro e os demais membros da corte e púxolles as súas revistas de moda na mesa.
    Despois dixo:
    — Señores, a solución para axudar o meu pai é a moda.
    — A moda? —preguntaron todos ao tempo, agás o ministro da guerra que, daquela, andaba a pensar no modo de matar unha mosca dun canonazo.
    E a princesa, con ares misteriosos, explicoulles o seu plano.
    Así, tres días máis tarde, apareceu pola corte unha estraña personaxe. Vestía roupaxes largos, levaba postos lentes de sol con forma de ollos de mosca e na cabeza tiña unha perruca roxa que cheiraba a arandos.
    — Maxestade —díxolle ao rei, aínda que non lle vía ben a boca por causa dos lentes de sol—, sonlle Bernard Metraillette e veño a traer a moda ao voso reino.
    Antes de o rei ser quen de dicir unha palabra, a princesa comezar a chiar coma unha louca chea de entusiasmo mentres o primeiro ministro aplaudía coma un tolo.
    O rei, perante aquelas mostras de interese, creu que o da moda había ser algo bo para o reino, porque naquela xeira aínda non inventaran aínda a internet e aquelas terras caían a contramán de todo.
    — Está ben, señor Metraillette, e que moda nos trae?
    O rei pensaba que as modas se vendían coma os zapatos ou o queixo, que alguén se achegaba ao palacio e se lle pagaba por iso. Mais non era así.
    — Traio a última moda de París: o mostacho-cortina.
    — O mostacho-cortina? —preguntou o rei abraiado.
    O mostacho-cortina non era máis ca un invento da princesa para salvar o seu pai. Tratábase dun mostacho postizo que cubría a boca. Dese xeito, a boca ficaba cuberta, mais, á hora de xantar, tirábase dun cordonciño e a cortina do mostacho corría cara aos lados, liberando así a boca e permitindo comer.
    Aquel plano da princesa, onde o modista non era máis ca un actor contratado, salvou o reino de ter pesadelos cos dentes do rei.
    Foi así que o rei volveu a ter moito público en todas as audiencias, mais aquilo tamén causou unha desvantaxe.
    Ao rei prestoulle tanto aquel invento que obrigou todos os maiores de dezaoito anos do seu reino a levaren mostachos-cortina, tanto os homes coma as mulleres.
    E así foi até viren cunha idea mellor...

© Frantz Ferentz, 2011