O PRINCIPIÑO E O ASTEROIDE DE FERRALLA

 

Dramatis Personae Comodetodo, o pelicano (unha figura moi grande que pode requirir de dous actores.          Debe ter un bico con bolsa enorme). O ferralleiro O Principiño

Sobre o asteroide. Todo o chan está cheo de ferralla. Hai restos de aparellos eléctricos en todas as partes. De feito, a ferralla metálica que foron abandonando os humanos durante séculos na órbita terrestre acabou xuntándose e formando un asteroide artificial que xira ao redor do planeta.

O FERRALLEIRO, cunha lente de aumento diante do rostro e un mandil cotroso, está sentado por tras dunha mesa toda chea de pezas de ferralla. Vai tomando pezas metálicas e examina nelas pola lente de aumento con moita atención. Cabo dun bocadiño, coloca unha etiqueta adhesiva en cada peza e despois lánzaa por aí.

Entra COMEDETODO por un lateral.

COMEDETODO (ao FERRALLEIRO): Boas.

O FERRALLEIRO ergue a vista e interrompe o que está a facer.

FERRALLEIRO: Boas. Non me pises por aí, que me descolocas todo.

COMEDETODO: Mais aquí está todo caótico.

FERRALLEIRO: Pode ser, mais eu sei onde che teño todo dentro do caos.

COMODETODO: Ah...

Nese momento entra no palco o PRINCIPIÑO. Sorrí. Leva o seu fular moi comprido que vai pendurando por atrás.

PRINCIPIÑO (ao FERRALLEIRO): Ola. (Despois a COMEDETODO) Ola.

PELICANO: Ola.

FERRALLEIRO (en ton rosmón ao PRINCIPIÑO): Eh, ti. Atento onde pisas, que me descolocas a ferralla.

PRINCIPIÑO: Perdón. E logo, para que queres todos estes arteluxos que non serven para nada?

FERRALLEIRO: Que para que os quero? Seica non ves que son ferralleiro.

O FERRALLEIRO ponse de pé. Parece estar incómodo, porque resopra e murmura entre dentes, a ollar para o PRINCIPIÑO e COMEDETODO con desconfianza, cos brazos en xerras.

Entre tanto, o PRINCIPIÑO ponse en crequenas e recolle algo do chan. Móstrao ao FERRALLEIRO.

PRINCIPIÑO: E isto o que é?

O FERRALLEIRO leva as mans á cabeza.

FERRALLEIRO: Iso é unha cámara bifocal RX-640. É pura tecnoloxía alemá que equipa os satélites PTV210 BIS. Pode fotografar o que carga unha formiga a 700 km de altura.

PRINCIPIÑO: Mais, fai boas fotos?

O FERRALLEIRO comeza a saltar fóra de si, cos puños para o ar, como se fose unha danza. Estará un bocado así até que decide regresar á súa mesa. Dunha gabeta quita unha botella de leite e toma un grolo.

Entrementres, o PRINCIPIÑO achégase a COMEDETODO. 

PRINCIPIÑO: Oi, como se che dá tirar fotos?

COMODETODO: Nunca tirei fotos. Non teño dedos, mais teño unha memoria fotográfica.

PRINCIPIÑO (algo contrariado): Ben, impórtache se deixo esta especie de cámara aquí enriba (apunta para un monticulo de ferralla) e ti vas tocando co teu bico neste botón para tirar as fotos?

COMODETODO: Entendido.

O PRINCIPIÑO deixa a cámara onde di, acenando para o FERRALLEIRO. COMEDETODO colócase por tras da cámara, fica de costas no palco, a ollar para o PRINCIPIÑO e o FERRALLEIRO, que prosegue coa súa rutina enriba da mesa.

PRINCIPIÑO (ao FERRALLEIRO): E para que lle serve toda esta ferralla?

FERRALLEIRO (interrompendo o seu traballo de clasificación por etiquetas): Servir? Non sei. Só recollo, ordeno e almaceno. Queres mercarme algo? Fágoche un bo prezo. Teño paneis solares, algúns completos. (Entre murmurios, mais pódese escoitar) tamén teño un par de canóns láser con certa carga e até medio mísil.

Entrementres, COMEDETODO está a facer fotos.

PRINCIPIÑO: Non, obrigado, non me interesan.

FERRALLEIRO: É un gran negocio. Moitas destas pezas poden reutilizarse ou usarse para extraer pezas de reposición. Ademais, non me custa nada recoller a ferralla. De feito, este asteroide xa é tan grande que atrae os metais que pairan nas proximidades. Nin sequera teño que facer o esforzo de o recoller, como facía até hai pouco.

Nese momento, o FERRALLEIRO agáchase e colle algo do chan que mostra ao PRINCIPIÑO. É unha rede de bolboretas.

PRINCIPIÑO: Non sei para que queres unha rede de bolboretas. Non hai aquí. Non poden vivir entre o ferro. Nin tampouco unha rosa nin un raposo.

FERRALLEIRO: Non, rapaz. A rede de bolboretas emprégoa para capturar pezas de ferralla en órbita. Agora, como xa che dixen, non preciso. A ferralla cae soa aquí. Este asteroide de ferralla non para de medrar.

PRINCIPIÑO: Mais non tes unha rosa ... nin sequera un baobab.

FERRALLEIRO: Non preciso. Verás que bárbaro cando comecen a chegar alieníxenas para me mercaren pezas de reposición ... ou inclusive astronautas da Terra.

O PRINCIPIÑO rabuña a cabeza. O FERRALLEIRO érguese.

FERRALLEIRO: Se buscas ben, de certo atoparás as pezas necesarias para construír unha nave, porque ben vexo que gustas de viaxar polo espazo.

PRINCIPIÑO: É certo que gusto de viaxar, mais nunca usaría unha nave, creo que poluiría moito.

FERRALLEIRO: E como esperas saír do asteroide?

O PRINCIPIÑO vírase e acena co dedo para COMEDETODO.

FERRALLEIRO: Con iso non creo que chegues moi lonxe. En fin, déixame darche un meu cartón (quítao dun peto interior e dáo ao PRINCIPIÑO). Eilo, por se algunha vez precisas de ferralla da que viaxas polo espazo. Ou podes ser o meu representante. Daríache unha pequena comisión polo que vendas, poderiamos comezar cun 0,003%.

O PRINCIPIÑO garda o cartón no peto das calzas. O FERRALLEIRO continúa de pé, a observalo, aínda que acabe volvendo para o seu asento e continúa a clasificar e etiquetar pezas de metal.

PRINCIPIÑO (a COMEDETODO): Como te chamas, logo?

COMODETODO: Comodetodo.

PRÍNCIPE: Que nome tan divertido.

COMODETODO: Chamáronme así porque cando pequeno comía sen parar. Comía practicamente de todo. Mesmo unha vez comín un arco da vella.

PRINCIPIÑO: Eu tamén quero comer un arco da vella!

COMEDETODO: É difícil, tes que ter moito estómago e ti pareces pequerrechiño.

PRINCIPIÑO: Mais eu gustaría de...

COMODETODO (interrompendo): Tes lambetadas?

PRINCIPIÑO (sorprendido): Non ... (Ao FERRALLEIRO): Hai lambetadas por aquí?

FERRALLEIRO (a ollar para riba): Non, só hai porcas. Non sei a que saben. Poden ser boas.

COMEDETODO: Gusto de tomar gominolas antes de emprender un voo longo.

PRÍNCIPIÑO: Voltarás á Terra?

COMODETODO: Si, xa son horas.

PRÍNCIPIÑO: Conseguiches facer fotos?

COMEDETODO: Compróbao por ti mesmo.

O PRINCIPIÑO comeza a observar a través do visor da cámara.

PRINCIPIÑO: Que curriño! Gusto das imaxes. Querería enviar algunhas á miña rosa, mais será para outra vez. Estas resérvoas para un amigo na Terra. Podería levalas ti ao meu amigo?

COMEDETODO: Claro...

Nese momento, o FERRALLEIRO ponse de pé e achégase aos outros dous. Está malhumorado.

FERRALLEIRO: Para aí! Que cres que fas? Esa cámara é miña. Se a queres, págama.

O PRINCPIÑO quita do peto o cartón que lle dera o FERRALLEIRO un tempo antes. Móstrallo.

PRINCIPIÑO: Se queres que eu sexa o teu representante, fico con esa cámara como pago polas comisións.

O PRINCIPIÑO garda de novo o cartón. O FERRALLEIRO fica pensativo por un momento. Gruñe.

FERRALLEIRO: Está ben, mais faime boa publicidade.

O FERRALLEIRO vírase e volve á súa actividade. O PRINCIPIÑO toma a cámara e colócaa diante do bico de COMEDETODO. A ave abre o bico e o PRINCIPIÑO deixa caer a cámara dentro.

COMODETODO: A quen e onde hei de entregar esta cámara?

O PRINCIPIÑO achégase da cabeza de COMEDETODO e bísballe un nome.

COMODETODO: Entendido. E ti como sairás deste asteroide?

PRINCIPIÑO: Como saio de todos os demais asteroides. Obrigado por levares as miñas fotos. Boa viaxe.

COMODETODO: Igualmente.

O PRINCIPIÑO atravesa o palco e sae. O FERRALLEIRO continúa ocupado coas súas cousas sentado na súa mesa. COMEDETODO vírase e sae polo extremo contrario.

Pano

© Texto: Frantz Ferentz, 2020

© Ilustración: Susana San Millán

O CHEIRO A PAÍS

 

---

Dramatis Personae

Samir, o pai
Leila, a filla
Axente da alfándega

---

ACTO 1

No palco aparecen Leila e mais o seu pai Samir no seu lar. Están no salón, decorado con estilo árabe. No centro do palco hai unha mesa baixo, cunha teteira. Hai un vello sofá e unha alcatifa no chan. O pai e a filla toman unha cunca de té, ambos sentados no sofá, de cara ao público.

SAMIR (deixando a cunca de té na mesa): Filla, teño que che dicir algo.

Leila deixa a cunca na mesa tamén. Fita para o pai.

SAMIR: Teño que viaxar a Marrocos. Teño que asinar a venda da casa familiar.

Hai uns segundos de silencio. Despois, Leila achégase do pai e abrázao. Mantéñense así uns segundos. A seguir, a nena sepárase e comenta co pai.

LEILA: Teño algúns aforros. Heichos dar para a viaxe.

O pai sorrí  tristemente. Acaríñalle os cabelos.

SAMIR: Agradézocho, ya Leila, mais eu tamén teño algo aforrado. 

O pai toma de novo a cunca e dá un sorbo ao té.

SAMIR: Queres que che traia algo de Marruecos?

Leila quédase pensativa uns instantes. Logo, pensa en voz alta.

LEILA: Hai tantas cousas de que teño saudades da miña infancia... Acórdome sobre todo dos cheiros (ponse en pé e pasea pola estancia, ensimesmada). Acórdome do cheiro do argán cando o vendían na rúa para os turistas. Acórdome do peixe fresco que levaban á poxa. Acórdome dos produtos de coiro que venden no zoco. Acórdome do cheiro da flor da laranxeira... Non sei, son centos de cheiros.

Samir fita para ela. Faille un xesto para que volva a sentar. Ela faino.

SAMIR: Entón, que queres que che traia?

Leila volve a ficar pensativa un instante. Logo di ao seu pai.

LEILA: Sabes o que realmente quero?

SAMIR: Non...

LEILA: Quero que me traias o cheiro a Marrocos.

Vai a escuro

ACTO 2

Control de equipaxes na alfándega do aeroporto. Un axente da lei pide a Samir que se achegue a el segundo vai camiñando coa mala para a saída.

AXENTE (a Samir): Bo día, de onde vén?

SAMIR: De Marrocos.

AXENTE: Moi ben, póñame a mala aquí enriba e ábrama, por favor.

Samir fai o que lle piden. O axente pon luvas de goma. Logo, comeza a remexer en todo. Extrae un frasco cun contido acastañado. O axente o destapa e cheira. Pon cara de noxo.

AXENTE: Que é isto?

SAMIR: Aceite de argán.

AXENTE: Argán? Que animal é ese?

SAMIR: É unha planta. Ten propiedades curativas.

O axente mira o frasco contra a luz.

AXENTE: En calquera caso, non pode pasar isto porque non vén na súa embalaxe orixinal (follea unhas follas que tiña á beira). Non atopo eu este aceite de sagán na lista de produtos... Así que non o pode pasar.

Lanza o frasco a un lixeiro que hai á beira. Logo continúa a remexer na mala. Até que atopa unha caixa de cartón. Sácaa da mala e ábrea.

AXENTE: E isto? (apalpa)

SAMIR: Son dátiles.

AXENTE: Que pegañento...

SAMIR: Son moi doces.

AXENTE: Tampouco vén na embalaxe adecuada.

O axente toma a caixa, péchaa e lánzaa tamén ao lixeiro. Logo volve remexer na mala. Extrae un frasquito cun tapón. Ten un líquido dentro.

AXENTE: E isto? (móstrallo)

Samir hesita.

SAMIR: Este...

AXENTE (en ton desagradábel): Que que degorrios é isto.

SAMIR: Unha amostra de ouriña. É da miña avoa. Tráioa para ser analizada no laboratorio.

O axente larga un gritiño de noxo e deixa caer o frasco na mala.

AXENTE (aínda en ton desagradábel): Peche a mala e váiase.

Samir fai o que lle din. Logo pon a mala no chan e vaise. Só queda no palco o axente.

AXENTE: Seguinte!

Vai a escuro

ACTO 3

Novamente na casa de Samir e Leila. Palco baleiro.

Óuvense unhas chaves que abren a porta. Ao instante entra Samir cunha mala con rodas. Chega até a mesa central. Deixa a mala á beira do sofá. Senta, resopra, descansa abrindo os brazos. Logo incorpórase. Olla para un lateral e chama con voz potente.

SAMIR: Leiliña! Estás na casa?

Óuvese a voz de Leila de lonxe.

LEILA: Si, papá, xa regresei da casa da tía Karima.

Óuvense uns pasos. Leila entra no salón polo lado oposto que entrara Samir. O pai ponse en pé. Pai e filla abrázanse.

LEILA: Que bo que volviches.

SAMIR: Si, xa morría de ganas de ver a miña pequena.

Déixanse de abrazar e sentan no sofá.

LEILA: Que tal a viaxe?

SAMIR: A viaxe, ben. Visitei a familia e percorrín todo Tánxer. Como me gustaría que viñeses comigo.

LEILA: E a min, papá, e a min.

SAMIR: Outra vez será, non?

LEILA: Pois si (breve pausa). E trouxéchesme algo de Marrocos? (en ton mimoso)

Samir pasa man pola fazula e suspira.

SAMIR: Cariño, na alfándega quitáronme case todo. Comprárache aceite de argán e dátiles, que sei como gustas dos da nosa terra. Mais non mos deixaron introducir no país porque non estaban embalados como eles queren.

LEILA: Queda descansado, papá. O importante é que visitaches Tánxer e regresaches san e salvo.

SAMIR; Bo, díxenche que me quitaron case todo, mais non todo.

Samir érguese, pon a mala na mesa e ábrea. Remexe un pouco até que quita o frasco que contiña, segundo dixo ao garda do aeroporto, unha amostra de ouriña. Entrega o frasco á súa filla.

SAMIR: Toma.

Leila recolle o frasco. Óllao.

LEILA: Que é? Perfume?

SAMIR: Ao garda da alfándega díxenlle que era unha amostra de ouriña.

Leila fai un xesto de noxo e deixa o frasco na mesa. Samir ri. Logo recolle o frasco.

SAMIR: O certo é que non é ningunha mostra de ouriña. É auga do Atlántico tomada na praia de Tánxer.

Samir volve entregar o frasco á súa filla.

SAMIR: Que me pediches que che trouxese de Tánxer?

LEILA: O cheiro de Marrocos.

SAMIR: Pois cumprín a miña palabra.

LEILA (sorprendida): Como?

Samir tende a man para Leila. A moza érguese. Samir abre o frasco. Ergue a manga da camisa de Leila e despois verte un pouco de auga sobre a súa pel.

SAMIR: A que cheira?

Leila achega o nariz ao seu brazo e cheira.

LEILA: Cheira... ao meu mar. E o mar sobre a miña pel, cheira... a Marrocos.

Leila abraza o seu pai.

LEILA (emocionada): šukran, xa baba, šukran (=obrigada, papá, obrigada)

Continúan abrazados.

PANO

© Frantz Ferentz, 2020

ISADORA E O TABACO

 

---

Dramatis personae

Isadora, rapariga de cerca de 10 anos

Pai

Nai

Avoa

---

I. VESTÍBULO

Isadora entra na casa. Nada máis abrir a porta, atopa unha nube de fume que ocupa toda a casa.  A visibilidade é moi escasa. 

Na casa, hai catro estancias: vestíbulo, salón, estudio e cuarto da avoa. A nena saúda o resto da familia do vestíbulo:

ISADORA: Ola, familia!

O resto da familia responde con toses.

PAI:  Cof, cof.

NAI: Caf, caf.

AVOA:  Cuf, cuf. 

Isadora pensa en voz alta.

ISADORA: Qué desastre. Sempre me responden igual.

Toda a casa está chea de fume. O peor é que o fume fica dentro da casa, como unha néboa permanente, mais cun fedor inaturábel.

II. SALÓN

Isadora avanza para o salón, onde está seu pai, o cal fuma en pipa, mais en principio non se ve nada por causa do fume.

ISADORA:  Estás aquí, papá? 

PAI: Estou, Isadora, estou sentado no sofá a ler no xornal.

Isadora camiña ás toas até que se atopa coa mesa e se magoa no xoenllo.

ISADORA (laiándose de dor): Ai! 

O pai procúraa ás apalpadelas até que a atopa. A seguir, senta a meniña nos seus xoenllos. 

PAI:  O que me contas? 

ISADORA (tose): Coif, coif... 

O pai deixa a nena no sofá, érguese e abre a xanela, até que pouco a pouco boa parte do fume sae.

Cando xa se pode ver algo, o pai non ten vagar de preguntar, porque xa a nena se adianta:

ISADORA: Papá, e ti por que fumas?

PAI: Porque me gusta.

ISADORA: Gústache engulir fume?

PAI (dudando): Eh... sí.

ISADORA:  E sabe ben, como un café, o como un xelado?

PAI:  Ben, non exactamente.

ISADORA: Mais cando ficas sen tabaco e non o podes comprar, vinte botar frebas de té na pipa e fumalas. Lémbrome daquel día cando te levaron ao hospital...

PAI (interrompendo): Ben cariño, agora estou moi ocupado. Vai saudar a túa nai.

O pai virtualmente empurra a coitada Isadora fóra do salón para continuar a fumar e ler no xornal.

III. ESTUDIO DA NAI

Isadora aparece no estudio da nai, a cal se dedica a deseñar naves interestelares que logo usan en filmes, novelas gráficas e até cartelaría publicitaria. Algúns deses debuxos se ven nas paredes.

Naquel estudio cheira, como no resto da casa, a fume de tabaco. É simplemente noxento.

ISADORA: Coif, coif, coif.

NAI: Ola, filla. 

A nai está sentada ante unha mesa enorme chea de planos, cun cigarro na boca, do cal está para caer a cinza do extremo. E a cinza acaba caendo até lixar un deseño precioso dunha nave.

NAI: Ben... (fica a ollar un bocadiño para aquela mancha e ve que non hai xeito de eliminala) diremos que é a marca dun disparo con láser sobre o casco da nave...

ISADORA: Mamá pódoche preguntar algo?

NAI: Claro, cariño (e volve a se concentrar no traballo).

ISADORA: Gústache fumar?

La mamá, antes de responder, se quita el cigarro de la boca y luego tose. A continuación explica:

NAI: Verás, de certo xa nin sei se me gusta ou non. Fumo porque preciso fumar. Faime ben. Axúdame a me concentrar, non sabes? Se non fumase, estaría todo o día histérica.

ISADORA: É por iso que ás veces saes da casa ás 3 da madrugada disparada para a rúa cando ficas sen tabaco?

A nai fica pampa. Tatexa. Finalmente reacciona. 

NAI: Vai ver avoa, que estará no seu cuarto e gusta moito de te ver.

Isadora decátase de que nin seu pai nin súa nai lle responden as preguntas sobre o tabaco. Sae do estudio da nai.

ISADORA (a pensar en voz alta): Por que fuman? Ningún deles me quere responder. Se cadra, a avoa hame dar unha resposta.

IV. CUARTO DA AVOA

A seguir Isadora vai para o cuarto da avoa, toda cuberta de fume. Prúenlle os ollos e a gorxa por causa do fume, por iso raña os ollos e tose.

Cando chega ante a porta do cuarto da avoa, petou na porta.

TOC, TOC, TOC.

AVOA (en ton cantariño) Entra...

Isadora entra. Ve a avoa na súa cadeira de balancín, a ler un libro, cun cobertor. Ao lado hai unha mesiña cun cinceiro grande cheo de cabichas. O cuarto, como non pode ser doutro xeito, tamén está repleto de fume.

ISADORA: Ola, avó, todo ben?

AVOA (tusindo): Moi ben, querida, cuf, cuf, cuf...

ISADORA: Vou a abrir a xanela, a ver se o fume despexa.

Vai contra a xanela e ábrea, O ambiente despexa un pouco. Volve cabo da avoa. Fita para ela con curiosidade.

ISADORA: O que andas a facer?

AVOA: Aquí a ler tranquilamente.

A avoa interrompe a lectura e recolle o paquete de tabaco da mesa cabo do cinceiro. Quita un pito e lévao para a boca.

ISADORA: Vas fumar?

AVOA: Vou, un pito...

ISADORA: Avoa, por que fumas?

A avoa interrompe o proceso de prender o cigarro. Volve a colocalo enriba da mesa.

AVOA: Verás, cando nova, as mulleres non podiamos facer nada sen o permiso do noso marido, pai ou irmán maior. Era unha época complicada. Pois, daquela, moitas mulleres da miña xeración comezamos a fumar. Tornouse un acto de rebeldía.

Isadora fita para ela. Despois pregunta.

ISADORA: Pero  a ti gústache fumar?

AVOA (chea de dúbidas): Este, sí, claro, máis ou menos.

ISADORA: De que morreu o avó Ramón?

AVOA (suspirando): Morreu de cancro de pulmón.

ISADORA: Polo tabaco?

A avoa larga un gran suspiro. Érguese. Dá uns pasos polo seu cuarto.

AVOA (virándose para a neta): Sí... xa hai dez anos. Aínda te lembras do avó Ramón?

ISADORA: Claro que me lembro.

AVOA: Está ben, filliña, déixame ler tranquila...

A avoa achégaselle, dálle un bico na testa e volve a sentar. Isadora sae do cuarto.

V. SALÓN

De volta ao salón, na peza xa non está o pai. 

Isadora entra e senta no sofá. A ambos os flancos hai dúas cadeiras. Todos quedan a ollar para o público.

ISADORA (gritando): Familia!

Na distancia óuvense tres toses.

PAI:  Cof, cof.

NAI: Caf, caf.

AVOA:  Cuf, cuf. 

Os pais e a avoa achéganse para o salón. O pai senta ao carón de Isadora, mentres a nai e a avoa sentan nas cadeiras a ambos os lados do sofá.

PAI: Que foi, meu amor?

ISADORA: Hoxe quixen saber por que ti, papá, fumas; o mesmo ca ti, mamá, e mais ti, avoa.

NAI (tatexa): Este... Eh, ben.

AVOA: Es que haces preguntas que es muy difícil responder.

Isadora ponse de pé e fala en ton solemne.

ISADORA: Como parece que a todos vos presta tanto fumar, que nesta morada xa non hai oxíxeno, senón fume, decidín que quero ser coma vós; daquela, a partir deste momento, eu tamén vou fumar. Quen che me aprende a fumar?

Ao pai cáelle a pipa ao chan. CLONK, CLONK.

Á nai cáenlle os anteollos. ZAS, ZAS.

Á avoa cáelle a dentadura postiza. TREK, TREK.

ISADORA: Évos unha boa idea, non si? Eu quero ser coma vós.

AVOA: Filliña, non é boa idea.

NAI: Non, non é.

PAI: Prohíboche que fumes!

ISADORA: E logo, papá? Ti falo, constantemente. A túa tose soa moi linda, como a de mamá e como a da avoa.

A nai érguese, a seguir senta entre o pai e a filla. Despois faille festas na cabeza á nena.

NAI: Cariño, tes toda a razón. Mais non se trata de que ti sexas igual ca nós, senón que nós sexamos igual ca ti. Así que, desde este momento, deixo de fumar (Bica na meixela a Isadora).

A avoa érguese, recolle a dentadura do chan, métea nun recipiente con auga enriba da mesa para a limpar e volve a colocala na boca.

AVOA (a Isadora): Túa nai ten razón. Desde este momento, eu tamén deixo de fumar. Outramente, acabarei coma o avó.

As tres mulleres fitan para o pai. Están a agardar pola súa reacción.

PAI: A min ninguén me obriga a deixar de fumar...

ISADORA: Daquela, fumarei eu... Es o meu modelo, por tanto se ti fumas, eu tamén.

O pai ponse de pé. Fai xestos de frustración.

PAI: Está ben, está ben. Deixarei de fumar!

ISADORA (a toda a familia): Prometido?

TODOS: Siiiii.

PAI (levantándose): Eu teño agora unha reunión, voume.

Sae.

NAI (erguéndose): Eu teño que acabar un proxecto. Deica logo.

Sae.

AVOA (erguéndose): Eu teño... teño... non teño nada para facer, mais non pinto nada aquí. Abur, cariño, fixeches algo moi bonito.

Sae.

Isadora continúa sentada, mais ergue a vista e cando xa está soa, fala ollando para o teito.

ISADORA: Viches, avoíño? A túa idea resultou estupenda. Conseguín que todos eles deixen de fumar... (pausa) E eu a ti, avó, eu tamén che quero ben.

Isadora érguese e sae.

TELÓN

© Frantz Ferentz, 2020