OS DILEMAS DA PROFESORA VOCIFLUX

 

A profesora Vociflux adoraba explicar os contidos das leccións aos seus alumnos. Falaba e falaba sen parar, podía referirse aos ríos do país, ás propiedades dos metais ou á interpretación dos soños en apenas cinco minutos.

Que maneira de falar!

Os seus alumnos ollaban para ela sen pestaxear. Estaban calados, atentos ás explicacións da profesora, cada un á súa maneira.

Mais que sabia era!

A sala de aula era un pequeno museo onde había unha lanza bantú, un capacete etrusco, un mosquito prehistórico nunha pinga de ámbar, un seixo que dicían que era un meteorito e até unha frauta de madeira que tocara o frautista de Hamelín.

Miguel sempre tiña a boca aberta, tanto que ao final se formaba unha pequena pucharca de saliva no chan da mesa. Cando se decataba e quería pechar a boca, xa era tarde demais e pensaba que morrería de sede, mais para aqueles casos levaba unha botella pequena da que tomaba uns grolos e así até a próxima.

Felisa pechou os ollos e deixou entrar nos seus oídos a voz da profesora Vociflux, mais moitas veces tiña que meter un dedo nun deles para que a voz non entrase por un oído e saíse polo outro. O problema é que era unha voz moi caprichosa e nunca se sabía de que ouvido podía saír. Disque unha vez mesmo saíu polo nariz.

Lola tentaba tomar notas do que falaba a profe. Utilizaba o seu caderno e escribía nel o que podía. Porén, ao final, o único que escribía foron poemas longos con rima, que lembraban aos de séculos atrás e mesmo con palabras inventadas, como elegotefa, sepibario, alualú ou outroscamente. A verdade, ninguén entendía o que escribía Lola, mais polo menos tiña ritmo e mesmo era capaz de escribir baladas.

E Rocco... Rocco era un caso á parte, porque parecía que as palabras da profesora Vociflux facíano levitar. Os compañeiros tiñan a teoría de que as palabras da profesora actuaban como un tapete máxico, xa que Rocco sentaba sobre elas e aboiaba, coma se fose Aladino.

E así pasaban as semanas nas aulas da profesora Vociflux. Os seus alumnos seguían as explicacións como puideron. Coa profesora fala que che fala, explica que che explica, ensina que che ensina. E cada certo tempo, ela preguntaba aos estudantes:

"¿Algunha pregunta?"

E calaban, calaban sempre, se cadra nin sequera escoitaban a pregunta, quen sabe. Até ese día. Ese día a profesora Vociflux deuse conta de que algo completamente anómalo estaba a pasar na aula. Non é que os seus alumnos fixesen cousas estrañas ou diferentes ás de sempre, non. Tratábase dunhas esferas que estaban a comer os seus alumnos!

Unha esfera amarela comía a cabeza a Miguel e víase como a saliva que soltaba ía enchendo aos poucos a súa propia esfera. A cabeza do neno axiña pareceu un peixe nunha peixeira. Mais parecía que el non se decataba.

Tamén unha esfera verde comía unha cabeza, mais neste caso era a de Felisa. Porén, no canto de a esfera encher de líquido, encheu de ruídos, que saían dalgún lugar, polo que parecía ser un altofalante do que contaba a profesora Vociflux. Mais a nena parecía non se decatar. 

Unha esfera rosada comeu o corpo de Lola, mais deixou fóra a cabeza, os brazos e as pernas. Polas paredes da esfera movíanse palabras escritas en todos os alfabetos coñecidos e mesmo noutros descoñecidos, que quizais foron inventados. As palabras combináronse en liñas que xiraban arredor da esfera, algo así como as nubes de Xúpiter. Mais ela parecía non darse conta.

Unha esfera cincenta comeu a de Roco desde abaixo, deixando o tronco e os brazos libres. E aquela esfera comportouse coma unha bóla de praia, bota que che bota, mais sen facer o máis mínimo ruído, sen que Rocco afastase a vista da profesora Vociflux. Até parecía que nin se decataba.

A profesora Vociflux non sabía o que pensar. De onde saíran esas esferas? E como é que os rapaces nin se decataban da súa presenza? De súpeto, ocorreulle unha idea, ía facer unha proba:

“Unha cláusula enteira pode ter unha función sintáctica periférica.”

Se o dixese en chinés, entenderían o mesmo, mais sucedería o que a profesora esperaba: as esferas medraron.

E aínda dixo: "A ecuación da teoría da relatividade segundo Einstein é E = mc².”

Máis unha vez, as esferas aumentaron. Mais agora xa sabía o que pasaba cos seus alumnos. Que os comían as dúbidas!

Entón, a profesora Vociflux, moi seria, dixo aos seus alumnos:

“Quero que me contedes as vosas dúbidas, todas elas, mesmo as que tiñades do principio de curso. E non as gardadedes para vós!!”

O seu ton soaba moi serio. Ninguén se atreveu a responder. Houbo uns segundos de silencio, mais entón comezou a treboada de dúbidas:

"Por que os paquidermos son tan grandes e teñen trompa?"

"Por que se engana os porteiros cando se lanzan penaltis?"

"Por que non se levan as formigas vermellas coas pretas?"

"Por que os adverbios non van cos substantivos?"

Entón aconteceu algo que nunca pasara enantes nas aulas da profesora Vociflux. Houbo unha explosión. Todas as esferas rebentaron e convertéronse en líquido. Comezaron a cubrir a aula.

Mais o peor foi que nese líquido estaba a afogar a profesora, aínda que non os seus alumnos, que subiron ás mesas e de alí podían ver a lagoa que se formara na sala de aula.

"Estou a afogar", berrou a profesora. "Que podo facer?", preguntou ela.

Pola primeira vez, ela mesma formulara unha dúbida.

"Nade máis forte", díxolle Lola.

"Peche a boca", dixo Rocco.

Mais de súpeto, o director abriu a porta da sala aula, porque quería saber o que acontecía. E o líquido derramou fóra da sala de aula. A profesora sentou no chan, enchoupada, a tusir pola mor do líquido que engulira. Daquela, o director ollou en derredor e viu que os estudantes continuaban enriba das mesas, todos con cara de susto.

"Que pasou aquí, profesora Vociflux?"

"Ocorre que case afogo nun mar, ben, nunha pequena lagoa, de dúbidas".

"Só iso, director", confirmaron os estudantes.

Mais o director non entendeu nada, como ía o coitado home?

© Frantz Ferentz, 2022

LUDMILA NA AUTOESCOLA

 

Ludmila ía a camiño das súas aulas de conducir.

Estaba moi nervosa, mais non polo auto, nin polo frío fóra, nin porque había tanto tránsito que até circulaban os vehículos polas beirarrúas e polos sumidoiros cos seus faros antinéboa.

Entón, o que preocupaba a Ludmila?

Estaba preocupada polo seu profesor da condución.

Era un guicho feo, moi peludo e con dous cairos inferiores que sobresaían, até parecer un xabaril ou un ogro.

Porén, o peor non era o seu aspecto, mais o seu carácter.

Era capaz de afastar unha farola ou facer mudar a dirección do vento.

Aterrador, era aterrador.

Ludmila non tiña o máis mínimo medo del, mais estaba moi incómoda por el ser tan groseiro.

Cando metía a terceira en lugar da cuarta, o profesor berraba até que o teito do auto abría como a tapa dunha lata de pexegos en almíbar.

Ou cando ela erraba co piscapisca, el disparaba faíscas cos seus ollos e derretía o cristal frontal.

Mais un día, Ludmila fartou.

E na terceira aula, decidiu darlle unha lección.

Así, cando Ludmila baixou do auto e comezou a empurralo para o estacionar, o profesor largou un ruxido que deixou sen follas a todas as árbores en cen metros en derredor e até un can peludo perdeu todo o pelo até ficar completamente calvo.

Ludmila subiu ao carro, ollou para o profesor toda seria e díxolle:

— Dea unha ollada ao espello retrovisor.

O profesor ollou para si propio.

Tería unha verruga nova na punta do nariz?

Medraríalle un terceiro ollo?

Mais non, el víase tan guapo coma sempre.

En fin.

— Dálle, continúa... —ordenou a Ludmila.

Ludmila meteu a primeira e comezou a circular.

De súpeto, o profesor viu un paxariño a voar ao seu carón.

E as nubes, fofiñas, bicaban con agarimo o morro do auto.

O profesor, desgustado, ollou pola xaneliña.

A cidade era tan curriña, alí abaixo, en miniatura...

Era a vista de paxaro...

Entón a profe deuse conta: estaban a voar!

Quería berrar.

Mais non lle saíu nada.

E entrementres, Ludmila non guiaba, pilotaba, porque o auto se convertera nun avionciño.

Que bonito foi escoar entre as nubes...

A viaxe durou media hora.

Que bo era voar, non había tránsito, nin semáforos nin condutores con présas.

Finalmente, Ludmila aterrou.

O profesor baixou do auto a tremer, as pernas non lle responderon e até lle caera parte do cabelo.

— Abur, profe, vémonos mañá —Ludmila despediuse.

O profesor fitou para ela abraiado, mentres Ludmila se afastaba con calma.

Preguntouse se todo fora un soño, se cadra hipnose, ou se, de verdade, aquela muller era unha meiga e era capaz de facer voar unha vasoira, unha aspiradora ou un auto.

Mais ía ficar coa dúbida.

Por se acaso, ía deixar de berrar a aquela muller, non fose que para que a próxima vez...

© Frantz Ferentz, 2011

ACONTECEU EN PUNGULOMA

 

O señor Smith guiaba o seu auto de aluguer por aquela estreita estrada da provincia de Tungurahua no Ecuador. 

Cada vez que se atopaba cun auto tiña que moverse cara a un lado, mais en máis dunha ocasión case caíu para o río, que despois de tanta choiva estaba moi alto.

Entón, alcanzou un autobús que ía lentamente por aquela estrada de Ambato a Punguloma. 

Imposíbel ultrapasalo, a estrada estaba chea de curvas.

Segundo o navegador do auto, quedaban 35 km, mais a esa velocidade e co autobús por diante podían significar dúas horas.

Foi entón cando lle volveu a conversación que mantivo había cinco días en Washington cun dos responsables da organización en que traballaba, chamada Anvil.

Aquel xefe, chamado Mr. Booth (probabelmente ese non era o seu verdadeiro nome, mais así o coñecían todos) díxolle do andar corenta e cinco dun rañaceos do centro.

— Smith, confiamos en vostede cegamente. É o noso mellor activo, sobre todo sen faltas detrás del. Por iso, precisamos de vostede. A nosa organización quere poñer un pé en Ecuador, comezando polas comunidades humildes da Serra. Cómpre que a xente máis humilde se sume á nosa causa e a partir de aí espandérmonos por todo o país. Por este motivo, organizamos todo para que vaia como profesor substituto a unha comunidade de Tungurahua, no Ecuador.

—E que pasou co profesor? —preguntou o señor Smith.

— Nada ruín, non se preocupe. Ofrecémoslle unha viaxe a Disneylandia para el e a súa familia. Despois negociamos co Ministerio da Educación para que vostede o substitúa.

Certamente, pensou o señor Smith, Anvil non reparaba en despesas. O feito de confiaren nel era normal, porque ninguén tiña o seu rexistro de gañar a confianza de comunidades enteiras para a causa, sobre todo cando se trataba de persoas humildes en lugares remotos do planeta.

Así foi que, poucos días despois, o señor Smith, que da noite para a mañá virara mestre de primaria, ía camiño de Punguloma.

Conseguiu perder de vista o autobús ao virar pola estrada secundaria que subía á cidade. Mais se antes se queixara das curvas, agora había máis, moitas máis, moitas máis. Ademais, tiña que evitar a xente que camiñaba pola estrada con burros.

Non fixo máis que subir. A estrada que deixara atrás estaba a só 2.500 metros sobre o nivel do mar, mais Punguloma estaba a case 3.300. A suba foi selvaxe, cunha estrada que zigzagueaba até provocar náuseas aos pouco afeitos.

Mais o peor de todo foi que, pasado un momento determinado, o sinal do telemóbil desapareceu. E con el o navegador. Ficou sen saber moi ben para onde ir. Todo o monte estaba cheo de casas que parecían querer formar aldeas, mais era imposíbel adiviñar onde estaba Pungulomba. Ademais, a estrada non só andaba en zigzague, senón que había cruzamentos e saídas laterais por todas partes. 

Isto obrigou o señor Smith a se deter de cando en vez para preguntar onde estaba Punguloma. Que malleira. Mais a xente era moi amábel, case sempre lle dicían sinalando para diante:

— Continúe, continúe.

De todos os xeitos, despois de máis de catro horas de saír de Ambato, chegou á praza de Punguloma, onde había unha serie de pequenos predios, en realidade salas de aulas, que compuñan a escola. Non era, por tanto, un só edificio o que formaba a escola, senón salas de aula independentes. No centro da praza había un campo de fútbol, ​​onde os rapaces maiores xogaban unha partida.

Mal estacionou o auto, un home con bigote apareceu e dirixiuse apresuradamente ao señor Smith.

— Bo día, meu señor. Son Alejandro Buri, o director do colexio. Vostede debe ser o señor Smith.

— Si, son eu.

Os dous déronse a man. Mais entón o director Buri comentou nun ton non tan amigábel:

— Señor Smith, a nosa hora de inicio das clases é ás 7. Vai tres horas tarde. A estrada de Ambato está a unha hora co auto... Xa sabe a que me refiro.

Ese comentario non gustou nada ao señor Smith. Mais cando toda a cidade caese baixo o control de Anvil, ese tipo ía saber quen era el. Porque, de certo, chegaría a ser o novo director, ben, o amo da aldea, porque el sería o encargado de pór orde, mais, polo momento, tería que aguantar que aquel tipo lle largase aquelas impertinencias.

— Veña, voulle presentar a profesora Miño —dixo despois o director Buri.

Os dous homes camiñaron cara a un dos edificios. O director abriu a porta sen máis, non se molestou mesmo en chamar.

Dentro, un grupo de quince alumnos seguía unha aula coa profesora Miño. A visión da muller chamou a atención do señor Smith. Era unha miúda, vestida cun vestido cincento inocuo e gastado. Tiña o cabelo curto e lentes redondos.

A profesora Miño debía estar bastante afeita ás interrupcións do director, así que só sorriu tímidamente ao director mentres lle dixo:

— Si...

— Profesora Miño, este é o novo profesor, o señor Smith.

Ela tendeu unha man que parecía un peixe morto. O señor Smith sacudiu lixeiramente a man.

A mestra fixo un aceno aos nenos que saudaron ao unísono:

— Bo día, señor profesor, que Deus o bendiga, benvido a Punguloma e que Deus guíe todos os seus pasos.

O señor Smith non esperaba tal benvida, mais encaixaba cos plans de Anvil, e esa profesora coa man dun peixe morto podería serlle de utilidade.

O director Buri díxolle entón:

— Os seus alumnos de oitavo están no campo a xogaren fútbol.

Ambos saíron da sala de aula da profesora Miño, que retomou a súa lección coma se nada pasase.

Fóra, os rapaces de oitavo xogaban fútbol, ​​mentres as nenas conversaban á sombra dunha árbore.

— Ese é o seu grupo —sinalou o director Buri.

O director bateu as mans e chamou polos rapaces, que cesaron as súas actividades e achegáronse ao centro do campo, onde xa se colocaran os dous profesores.

— Rapaces, este é o voso novo profesor, o señor Smith.

Os nenos e nenas fitaban para aquel tipo alto de cabelo e ollos claros.

— Ben, agora xa todo depende de vostede —espetou o profesor Buri de súpeto e volveu ao seu gabinete

Cando o señor Smith ficou só con aquel grupo de rapaces, decidiu que era o momento de pór en práctica as tácticas de Anvil para gañar a confianza daquel grupo de estudantes, con que comezaría toda a súa misión en Punguloma.

— Rapaces, vexo que estabades a xogar unha partida de fútbol. Podo unirme a vós?

O señor Smith non se decatou daquela, mais un sorriso cómplice estendeuse polos rostros dos rapaces. Na cara das rapazas, non, porque o novo mestre non reparou nelas en absoluto.

Así, comezaron a partida de fútbol. Os rapaces fixeron correr o señor Smith polo campo. Non pasaron máis de dez minutos até que o home case se arrastrase polo chan. Os 3.300 metros de altitude da vila quitaron o alento ao novo mestre.

Mais aquilo apenas era o comezo.

De súpeto, unha bóla voadora non identificada golpeou o señor Smith nas costas, o que provocou que el aterrase no chan, mais non só iso, a bóla, ao rebote, saíu do campo de xogo a toda velocidade. Rebotou até o bordo, de alí saltou á rúa de abaixo, bateu contra unha carriña que lle deu aínda máis impulso e acabou caendo, costa abaixo, cara ao río, medio quilómetro máis abaixo.

Todos os rapaces soltaron un triste "oooohhhh".

—Mestre, ficamos sen bóla —dixo un rapaz.

O señor Smith case non tivo enerxía para responder.

—¿Sabe unha cousa? Quen bate na pelota, vai por ela —dixo un segundo alumno.

—Élle mesmo así —confirmou un terceiro.

O señor Smith non quería ser duro, tiña que gañar aqueles cativos, era fundamental que Anvil conquistase a vontade desa comunidade, empezando polos nenos e nenas.

— Entendido, vou por ela.

Quitou as chaves do auto do peto, mais antes de dar un paso, outro alumno díxolle:

— Profesor, xa non pode mover o auto. Está en pico e placa.

— Pico e placa? Que é iso?

— O sistema polo cal cada auto non pode circular un día á semana. O seu ten a placa rematada en 1. Os autos rematados en 0 e 1 non circulan nas segundas feiras.E hoxe é segunda feira. Non pode mover o auto até esta noite.

— Mais non é un sistema que funciona en Quito?

— E aquí tamén. Non pode imaxinar canto tránsito pode haber por aquí ás veces. Non se pode camiñar polas rúas.

O señor Smith non ía protestar. Probabelmente fose mentira, mais a causa era o máis importante. Encheu os pulmóns coma se necesitase todo o oxíxeno dispoñíbel e seguiu o camiño da bóla. Esperaba que non acabase máis de cincuenta metros abaixo.

Baixou da praza até a rúa baixa e mirou o bordo. A bóla estaba nun prado. Ben, despois de todo, non era tan grave. Esvarou polo terraplén como puido e chegou á bóla. Estaba a piques de recollela cando algo lle tocou a coxa. Virouse. Era unha llama. Non a vira antes. Realmente é difícil non ver unha llama co grande que é. Esta, en concreto, tiña unha expresión malhumorada, como se estivese sempre anoxada. Ademais, os seus dous dentes inferiores sobresaían ameazantes. 

O señor Smith deu dous pasos atrás. A llama, pola súa banda, deu as costas á pelota e deulle un couce típico dun cabalo de dous metros de altura que é puro músculo.

A bóla volveu rodar polo monte. Rodou coma se a perseguise un monstro, mais só foi unha cuestión de física, a lei da gravidade, que a empurraba cara abaixo, até que aterrou noutro campo.

Nese campo non había llama ningunha. O señor Smith asegurouse diso. Estaba case 100 metros máis abaixo. Volveu esvarar polo terraplén. Daba vergoña ver as súas elegantes roupas feitas farrapos. A súa pel e o seu cabelo estaban cincentos polo po que estaba a levantar.

Non había llama naquel eido. Llama, non, mais si había unha labrega. Tratábase dunha vella miúda, mais con cara de poucos amigos. A bóla, na súa caída, arrancara varias tomateiras. Isto non lle gustou á muller, que da que viu o señor Smith agacharse para coller a pelota, comezou a berrarlle en quichua. O home non entendía o que lle dicían, mais intuía que non era nada agradábel.

Porén, non colleu a bóla, porque a muller, amosando unha gran axilidade, golpeouno co mango da aixada que pasou por debaixo das pernas do señor Smith e mandouna rolar aínda pola ladeira.

Aínda máis para abaixo!

Ao señor Smith non lle importaba xa como ía acabar a súa roupa, caeu pola ladeira entre o po. Puido ver a pelota botar e botar, até que se detivo, non noutro campo ou nun prado, senón na parte traseira dunha carriña. Así, a bóla desapareceu na dirección a Ambato.

O señor Smith xa non chegou esvarando até o río, senón rodando. Foi un milagre que non rompese ningún óso, mais a súa roupa de certo iría directamente para o lixo. Máis que mágoa, daba medo velo.

Porén, non todo ía ser unha má noticia. Ao chegar ao val, volveu ter sinal no seu telemóbil. Tamén tivo sorte que o teléfono só acabou coa pantalla rachada, mais aínda así funcionaba. Con todo, máis que ver, tivo que adiviñar os números. Pediu un taxi para que o recollese na intersección das estradas de Ambato e Punguloma.

Cinco horas despois, o señor Smith estaba de volta en Punguloma vestido con roupa nova —aínda que non da calidade a que el estaba afeito— e limpo. Levaba unha pelota nova, moito mellor que a que perdera, e apareceu na praza onde estaban as salas de aula da escola.

Acababa de escurecer e a xente xa estaba nas súas casas. Non había rastro dos rapaces. Só un can veu a saudalo, mais en realidade o animaliño achegouse atraído polo cheiro a naftalina que emanaba da roupa que levaba posta.

Mentres o señor Smith enxergaba as luces das casas circundantes, o director Buri achegouse por atrás del.

— Señor Smith.

Deu a volta.

— O seu primeiro día como profesor pasouno fóra —reprochoulle o director—, así que sinto dicirlle que non volva mañá. Perdeu o seu traballo. Non sabe como é esta profesión.

O Sr. Smith quería chamar o Sr. Booth para recibir instrucións, mais non había campo. Oficialmente fracasara na súa misión. E esa era unha nódoa moi gorda no seu currículo.

O director Buri virouse e desapareceu entre as sombras, mentres o señor Smith enveredaba para o seu auto, sospeitando que decenas de ollos desde atrás das xanelas o vían camiñar derrotado. 

E todo por crer que era superior a calquera. O que máis lle doía, porén, era o seu orgullo. Pobre señor Smith, se el soubese... 

© Frantz Ferentz, 2022

MINICARLOTA CON BOTAS

Esta é a historia dunha nai, Carlota, e da súa filla, Mariana, mais que ninguén coñecía con ese nome, senón por Minicarlota, porque a filla parecía un clon en miniatura da súa nai.

Carlota era costureira, mais o seu gran soño era tornarse xastre, mais aló no vello reino de Carlinquirá as mulleres non podían ser xastres, apenas os homes.

E Minicarlota aínda non sabía o que quería ser cando maior, mais polo menos quería ser como a súa nai, que era fermosa. Era, de feito, a muller máis fermosa da cidade.

Carlota tiña algo que lle gustaba sobre todas as cousas: as súas botas. Tiña moitos pares de botas, das máis baixas até as máis altas. Era a única cousa en que gastaba o diñeiro, o pouco que lle sobraba.

E a Minicarlota, como imitaba a súa nai en todo, tamén lle gustaban as botas. Cando a súa nai non ollaba, levaba un par, un dos máis baixos que tiña, para que lle chegasen as pernas, mais despois, cando camiñaba con elas, parecía que tiña que as abrir moito. porque lle picaban as coxas.

Todas as noites, Carlota saía da casa disfrazada de home. Puña unha enorme barba feita con esfregón, para ela ficar moi áspera, e asistía ás aulas de xastre na escola do mestre Conchito, que era o verdadeiro xastre.

Carlota deixaba os seus ingresos neses cursos, mais quería aprender a ser xastre a calquera prezo.

E como non había outra saída que se facer pasar por home, así o fixo, porque senón non lle deixaban nin cruzar o limiar da academia de corte e costura do mestre Conchito.

Era así todos os días, mais estaba a aprender moito.

Porén, iso significaba poñer a Minicharlotte na cama primeiro, metela dentro, contarlle unha historia, asegurarse de que durmía e despois ir á academia. Carlota non tiña con quen deixar á súa filla de seis anos, era un risco moi grande. Aínda así, ela díxolle:

«Se espertas e non estou aquí, pecha de novo os ollos. Cando os abras de novo, estarei na casa».

Até entón non acontecera nada.

Até ese día...

Máis ben, aquela noite, en que Carlota volveu á casa contenta con todo o que aprendera, mais moi cansa... Deixou a mochila na mesa, onde ademais de apuntamentos tiña os ganchos e varias agullas. madeixas de la, todo o seu material de traballo. Despois, foi onda Minicarlota para ver se estaba todo en orde.

Mais non, nada estaba en orde. E non estaba en orde porque Minicarlota non estaba na súa cama.

Carlota quitou o traxe de home, vestiu de muller e logo foi pór as botas de andar para saír a buscar a Minicarlota. Só entón se decatou de que lle faltaban unhas botas baixas. Sabía que eran as favoritas de Minicarlota, mais como puido pólas e saír con eles? Unha cousa era levalas na casa, mais na rúa?

O corazón de Carlota latexou acelerado. Temía pola súa filla. Xa era noite e a nena estaría perdida.

O que acontecera a Minicarlota?

A nena espertara e chamara pola nai, mais a súa nai non estaba alí. Así que pensou que sería bo ir buscala, darlle ía unha sorpresa. Porque Minicarlota xa se sentía moi maior e, certamente, capaz de camiñar pola rúa ela soa.

Foi ao armario onde a súa nai gardaba as botas e puxo as máis baixas, que eran as súas preferidas. Eran demasiado grandes para ela, claro, mais sentíase moi maior nelas. De feito, pensaba que se se cruzaba cun adulto, ao vela con esas botas pensaría que se trataba doutro adulto, aínda que curtiño. Ademais, saúdaba educadamente dicindo: «Boa noite, como está?»

A verdade, Minicarlota non sabía onde estaba a academia de costura, así que comezou a andar, andar, andar, até que saíu da cidade. A rapaza non estaba preocupada, sentíase moi segura con aquelas botas. Mesmo lembroulle a historia do Gato con Botas que tantas veces lle contara a súa nai.

De súpeto, alguén se interpuxo no seu camiño. Minicarlota quixo ser moi educada e saudou suavemente: 

«Boa noite, señor, como está? Boa noite».

Mais non era un cabaleiro, senón un trol, moi baixiño, un redrollo. Levaba tempo atrás dos pasos da nena. Observábaa con moito interese, era tan linda. Inmediatamente o seu corazón trólico emocionou e pensou que se namorara daquela neniña bonita que camiñaba coas pernas ben abertas, coma un vaqueiro do Oeste despois de pasar a maior parte da súa vida a montar a cabalo.

Así que, sen perder un segundo, sen sequera saudar, o trol cargou a nena no ombro, coma un saco de patacas, e marchou a toda a velocidade, mais nas súas présas, non se decatou de que unha das botas da nena, ben, da nai ficou no chan, porque a Minicarlota deixouna caer.

Entrementres, Carlota percorreu a cidade a chamar pola filla, mais sen resultado. Preguntou á xente con que se cruzaba se viran unha nena con botas de adulto, mais ninguén a vira, ou polo menos ninguén se decatara.

Así foi como, cabo de varias horas, Carlota tamén abandonou a cidade polo mesmo camiño que seguira Minicarlota, até se topar coa súa bota perdida no chan.

O corazón de Carlota latexou con forza. Inmediatamente soubo que algo pasara, mais non había ninguén por alí (e é capaz que, aínda que houber, non se deran conta).

Ollou en derredor. Despois dun tempo viu unha curuxa nunha árbore próxima que a ollaba con curiosidade. Carlota achegouse á súa rama e fitou para ela durante moito tempo. Entón dixo en voz alta: 

«Grazas».

A ver, a ver, todo ten a súa explicación. Acontece que Carlota era empática, simpática e telepática, mais nada antipática. O telepático era bo para ela, porque así podía comunicarse cos animais, porque falar só falan os humanos, así que, para se comunicar cos animais, a telepatía é xenial.

Telepaticamente, a curuxa dixo a Carlota que vira un trol levar unha nena con botas, ben cunha bota, cara ao sur. Iso foi todo o que lle puido dicir. E Carlota dixo en voz alta «grazas», que a curuxa entendeu perfectamente, porque é unha criatura moi intelixente.

Mais antes, ao ver que a curuxa tiña frío naquela póla, tricotoulle un fermoso chaleco que a abrigaría, mais antes axudoulle a pólo.

Despois seguiu o seu camiño. Pasado un tempo atopou un raposo tremoroso porque perdera toda a pel do rabo (brutalidades dos troles, que arrasan todo o que poden). Preguntoulle telepáticamente pola súa filla, mais o animal non puido responder porque, por mor dos tremores, as súas neuronas rebotaban ao redor do seu cerebro e non había forma de construír unha mensaxe adecuada. Enseguida, Carlota comezou a tecer unha especie de rabo de punto de cruz a toda a velocidade, fermoso, da mesma cor que a súa pel e púxollo.

«E agora?», preguntou ela.

«Fantástico», respondeu o raposo, todo quente, a mexer no rabo.

«Viches un trol levar unha nena cunha bota coma esta no ombrro?», preguntou ela, mostrándolle a bota.

«Certo que o vin. Seguiu ese camiño».

«Obrigada».

E Carlota proseguiu o seu camiño. Camiñaba e camiñaba, xa era de madrugada cando se topou cunha ovella que tremía moito máis que o raposo. O trol bravo tosquiáraa ao pasar por diante dela, en pleno inverno, e a pobre besta estaba a piques de conxelar.

Mais alí estaba Carlota, provista das súas agullas e das madeixas. Inmediatamente teceu un fermoso saio de la que cubriu todo o corpo da ovella, a cal de inmediato se sentiu quente, mais tamén estraña.

«Beee, beeee, beeeee», exclamou o animaliño ao enxergar o corpo.

«Perdón, perdón, mais fiquei sen la branca e só me ficaban estas outras cores».

Ben vista, a ovella era moi simpática, porque o seu corpo estaba cuberto dun estampado de diamantes de cores que se converteu axiña na envexa de todas as ovellas do país, porque parecía unha ovella aristocrática.

«Viches un trol que levaba unha nena...?»

«Claro que o vin, esa chusma foi a que me tosquiou. Mais non hai perda, deixou as súas pegadas na lama, só hai que as seguir...», dixo a ovella.

Así fixo Carlota. Despois de moito tempo, chegou á entrada dunha gruta. Ninguén frecuentaba aquela zona, todos tiñan medo dos troles que alí vivían, mais Carlota non ía deixar a súa filla nas mans daquela criatura baixa e gorda, mais, por riba de todo, fedorenta.

Hesitou en entrar, mais entón decidiu que si, porque ao instante podía escoitar o trol roncar dentro.

Carlota entrou na punta das dedas, apegada á parede. E o que viu espantouna. A criatura durmía nunha cama de palla e suxeitaba Minicarlota nun brazo, coma se fose unha boneca. A nena, ao ver a súa nai, foi dicir algo, mais a nai fíxolle un aceno para que calase.

A nena ficou calada, aínda que tiña moito medo. Mentres, Carlota sacou da mochila as agullas e mais todas as madeixas e púxose a mallar a toda a velocidade. En aproximadamente media hora, fixera o que quería: unha réplica da súa filla, mais todo en punto de cruz. Era tan suave...

Con todos os coidados do mundo, Carlota ergueu o brazo do trol, retirouno, quitou a súa filla e despois deixou a Mini Carlota de ganchillo no seu lugar. Finalmente deixou caer o brazo suavemente e o trol continuou a roncar coma cinco motores xuntos.

E sen máis, Carlota quitou Minicarlota de alí.

Por se tes curiosidade, dirche hei que os troles son moi parvos, por iso non se decatou de que a Minicarlota de punto de cruz non era a Minicarlota de carne e óso. Até lle pareceu máis simpática, porque non berraba nin protestaba, así que ficou feliz coa boneca de punto de cruz e casou con ela, porque era moi bonita.

De volta en Carlinquirá, todo volveu á normalidade. Para superar a súa decepción, Carlota comprou un novo par de botas, mais tamén fixo o esforzo de mercar a Minicarlota as súas primeiras botas.

Ensinou moi ben á rapaza para que, mentres a nai estaba nas aulas de confección, a miúda non saíse nunca máis da casa. Grazas a iso, o curso foille moi ben.

Ao remate do curso, o mestre Conchito anunciou:

«Tedes toda esta semana para tecerdes un traxe novo ao rei. Estas son as súas medidas. Quen gañar o concurso recibirá un premio en metálico de cinco lingotes de ouro e un bico da princesa Moth».

O bico a Carlota non lle interesaba, mais con cinco lingotes de ouro resolvería a súa vida. O máis importante era que ao cabo sería capaz de demostrar, se gañase, que as mulleres eran tan boas xastres como os homes.

E claro que gañou. O seu deseño dun traxe multiusos que se podía utilizar para pasear, bañarse, ir de festa, saltar dunha árbore ou botar unha sesta fascinou ao rei. Todo o xuri aplaudiu a este aprendiz de xastre.

De súpeto, Carlota quitou o traxe, a barba postiza e revelou a todos quen era: unha muller.

Sentiuse un prolongado OOOOOOHHHHHHH.

Despois, durante uns segundos houbo un silencio absoluto, até que finalmente o rei rompeu o silencio e comezou a aplaudir. A seguir, apuntou co dedo ao mestre Conchito e dixo:

«Mestre Conchito, estás despedido».

O mestre Conchito soltou un ouveo coma un chihuahua e saíu da sala do trono, todo ofendido. Entón o monarca achegouse a Carlota e díxolle:

«Serás, querida, o novo xastre da corte?»

Carlota non puido conter a alegría. Claro que acepto. Era a oportunidade de mellorar a súa vida e a de Minicarlota.

Nese momento, o príncipe herdeiro saíu de entre os invitados e púxose entre o rei, o seu pai, e Charlotte:

«Es tan fermosa», díxolle. «Quero casar contigo».

Carlota, non querendo ficar mal diante do rei e perder o seu traballo sen sequera coser unha manga, agarrou a manga do príncipe e turrou del para un lado.

«A súa alteza, ten sangue azul?», preguntou.

«Lóxico, son da nobreza... da realeza»

Daquela, ten sangue azul, non?»

«Certamente», respondeu o príncipe orgulloso.

«Pois se casamos vós e eu, xa que vós tedes sangue azul e eu teño sangue vermello, os nosos fillos terían sangue roxo, non si?»

«Roxo, que noxento!», reaccionou o príncipe, que se deu media volta e dirixiuse aos seus aposentos.

E así remata a historia de Minicarlota con botas, aínda que, cando Carlota volveu á sala do trono, a súa filla correse cara a ela e lle dixese:

«Mamá, mamá, xa sei que quero ser cando maior. Xa non quero ser xastre coma ti, quero ser outra cousa».

«O que, cariño?»

«Domadora de troles».

© Frantz Ferentz, 2022