terça-feira, fevereiro 14, 2017

OS SONHOS|SOÑOS DA CAROLINA

A Carolina era uma grande sonhadora. Ela passava o tempo a sonhar, tanto que inclusive durante o dia ela sonhava com os olhos abertos, e até adormecia quando não devia, como quando tinha aulas, porque a Carolina não podia parar de sonhar, ou mais bem não queria.

A sua mãe sempre a repreendia. Dizia-lhe que tinha que estar desperta e se tinha que sonhar, que sonhasse à noite. Mas a Carolina não conseguia. Ela sonhava a qualquer hora, até ficava com a colher na mão e o olhar suspenso.

— Toma a sopa, Carolina! —dizia-lhe a mãe, mas a Carolina, embora voltasse do país dos sonhos, fingia continuar a sonhar, porque não gostava de sopa.

A mestra disse para a mãe que a atitude da menina era um desastre. Como sonhava desperta, vinha-lhe o sono em qualquer momento e adormecia no meio das aulas.

— Vou levar-te para o doutor —disse-lhe a mãe.

O doutor quis arranjar tudo com pílulas, mas as pílulas o único que conseguiram foi que a Carolina tivesse pesadelos.

— Mamã —explicou a menina—, eu não consigo parar de sonhar. Tenho a cabeça cheia de sonhos.

— Tens que fazer é estudar —concluiu a mãe que não queria ouvir qualquer argumentação—. Não podes ter a cabeça cheia de pássaros.

A Carolina sentia-se infeliz. Se calhar, a mãe tinha razão e a sua cabeça estava cheia de pássaros.

Uma amiga da mãe, uma senhora esquisita que gostava do esotérico, disse que tinham que colocar atrapa-sonhos por toda a casa (na escola não se podia), para os sonhos não aboiarem na cabeça da Carolina. A mãe deu ouvidos àquela ideia estranha, mas a única coisa que conseguiu foi que a Carolina não parasse de espirrar, porque tinha alergia às plumas dos atrapa-sonhos.

Até àquele dia. Uma noite, a Carolina sonhou que sonhava. Nunca lhe tinha acontecido nada assim, ou pelo menos ela nem se lembrava. Sabia que estava a sonhar que sonhava, porque no sonho principal aparecia a sua mãe que lhe gritava: “Pega nesse sonho, não deixes que fuja”. E no sonho do sonho, havia um pássaro que tinha escapado da sua cabeça, mas não tinha onde pousar. Então, de repente, encontrou um ramo de uma árvore. Pousou nele e converteu-se num fruto, um fruto desconhecido, mas muito aromático. A Carolina do primeiro sonho quis tomar o fruto, mas ele, o fruto, disse-lhe:

— Não me arranques! Sou um sonho.

— Como assim?

— Sim, os sonhos somos como os frutos. Tens que nos deixar crescer até amadurecermos. Depois, já podemos ser tomados.

— E os sonhos, como as frutas, têm sabor?

— Isso tens de provar tu.

Então o segundo sonho desapareceu e a Carolina despertou no seu primeiro sonho. A mãe estava ao pé dela.

— Pegaste nesse pássaro? —perguntou a mãe.

— Não. E não era um pássaro, era um sonho.

E nesse instante, a Carolina acordou. Estava na sua cama. Fora amanhecia. Era quase a hora de se erguer. Vestiu-se porque tinha que se preparar para ir à escola. Lembrava-se dos dois sonhos. Na altura pensou:

— Se os sonhos são como os frutos, eu deveria ter uma cesta para os recolher quando amadurecerem.
Durante uns instantes pensou em que poderia utilizar como cesta dos sonhos. De repente lembrou-se de um presente do Natal que metera numa gaveta, porque não lhe interessara nada. Era um diário que lhe oferecera uma tia dela. Logicamente estava em branco.

Pegou nele e meteu-o na mochila para o levar à escola. Um diário era, precisamente, a melhor cesta para recolher sonhos. E foi embora, contente, ainda mais sonhadora do que nunca, porque por fim tinha compreendido que não precisava passar o dia a perseguir os seus sonhos, mas podia escrevê-los no seu diário e assim tê-los sempre ao alcance dos olhos.

E assim que saiu para a rua, uma cagadinha de pássaro caiu-lhe na cabeça. A Carolina olhou para o ar e reconheceu o pássaro do seu sonho no sonho. Até lhe pareceu que, enquanto empreendia o voo, o pássaro ainda ria divertido, porque os sonhos também gostam de fazer brincadeiras.


 *   *   *



A Carolina era unha grande soñadora. Ela pasaba o tempo a soñar, tanto que até durante o dia ela soñaba cos ollos abertos, e mesmo adormecía cando non debía, como cando tiña aulas, porque a Carolina non podía parar de soñar, ou máis ben non quería.

Súa nai sempre a reprendía. Dicíalle que tiña que estar esperta e, se tiña que soñar, que soñase á noite. Mais a Carolina non o daba feito. Ela soñaba a calquera hora, até ficaba co culler na man e o ollar suspenso.

— Toma a sopa, Carolina! —dicíalle a mai, mais a Carolina, embora voltase do país dos soños, finxía continuar a soñar, porque non gustaba da sopa.

A mestra dixo á mai que a actitude da meniña era un desastre. Como soñaba esperta, víñalle o sono en calquera momento e adormecía no medio das aulas.

— Vou levarte onda o doutor —díxolle a mai.

O doutor quixo arranxar todo con pílulas, mais as pílulas o único que conseguiron foi que a Carolina tivese pesadelos.

— Mamá —explicou a meniña—, eu non dou parado de soñar. Teño a cabeza chea de soños.

— O que tes que facer é estudar —concluíu a nai que non quería ouvir calquera argumentación— Non podes ter a cabeza chea de paxaros.

A Carolina sentíase infeliz. Se callar, súa nai tiña razón e a súa cabeza estaba chea de paxaros.

Unha amiga da mai, unha señora ben estraña que gustaba do esotérico, dixo que tiñan que colocar atrapa-soños por toda a casa (na escola non se podía), para os soños non aboiaren na cabeza da Carolina. A mai deu ouvidos a aquela idea estraña, mais a única cousa que conseguiu foi que a Carolina non parase de espirrar, porque tiña alerxia ás plumas dos atrapa-soños.

Até aquel día. Unha noite, a Carolina soñou que soñaba. Nunca lle acontecerao nada así, ou polo menos ela nin se lembraba. Sabía que estaba a soñar que soñaba, porque no soño principal aparecía a súa mai que lle berraba: “Colle ese soño, non deixes que fuxa”. E no soño do soño,  había un paxaro que escapara da súa cabeza, mais non tiña onde pousar. Entón, de repente, encontrou un ramo dunha árbore. Pousou nel e converteuse nun froito, un froito descoñecido, mais moi aromático. A Carolina do primeiro soño quixo tomar o froito, mais el, o froito, díxolle:

— Non me arranques! Sou un soño.

— E logo?

— Si, os soños somos coma os froitos. Tes que nos deixar crecer até madurecermos. Despois, xa podemos ser tomados.

— E os soños, como as froitas, teñen sabor?

— Iso tes de probar tu.

Entón o segundo soño desapareceu e a Carolina espertou no seu primeiro soño. A mai estaba ao pé dela.

— Atrapaches ese paxaro? —preguntou a mai.

— Non. E non era un paxaro, era un soño.

E nese instante, a Carolina acordou. Estaba na súa cama. Fóra amañecía. Era case a hora de se erguer. Vestiuse porque tiña que se preparar para ir á escola. Lembrábase dos dous soños. Na altura pensou:

— Se os soños son coma os froitos, eu debería ter unha cesta para os recoller cando madureceren.

Durante uns instantes pensou en que podería utilizar como cesta dos soños. De repente lembrouse dun presente do Nadal que metera nunha gabeta, porque non lle interesara nada. Era un diario que lle ofrecera unha súa tía. Loxicamente estaba en branco.

Colleuno e meteuno na mochila para o levar á escola. Un diario era, precisamente, a mellor cesta para recoller soños. E foi embora, contente, aínda mais soñadora do que nunca, porque por fin comprendera que non precisaba pasar o día a perseguir os seus soños, mais podía escribilos no seu diario e así telos sempre ao alcance dos ollos.


E así que saíu para a rúa, unha cagadiña de paxaro caeulle na cabeza. A Carolina ollou para o ar e recoñeceu o paxaro do seu soño no soño. Até lle pareceu que, mentres emprendía o voo, o paxaro aínda ria divertido, porque os soños tamén gustan de facer brincadeiras.

© Frantz Ferentz, 2017