sábado, novembro 24, 2018

CHEIROS DE DESTRUCIÓN MASIVA


O Emilio estaba moi atento á Carla.
A Carla era a campioa da cidade en lanzamento de dardos.
Aquel era un día moi importante para ela, porque o liderado estaba en xogo.
Xurdira unha grande rival, a Mariantonieta.
A Mariantonieta era unha total descoñecida que comezara o campionato sen que ninguén apostase por ela, mais chegara á final.
E agora, tocáballe medirse coa campioa actual, a Carla.
O Emilio estaba apaixonado pola Carla.
Ía apoiala até a fin.
Entón, a Carla lanzou.
Tres dardos ficaron moi perto do centro.
E un algo fóra.
Fixo 27 puntos.
Era boa marca.
A coitada dela suaba.
O Emilio quixo abrazala para lle transmitir coraxe, mais ela non quixo, estaba moi pendente do que faría a Mariantonieta, que parecía tranquila.
─ Se non perde a concentración, é capaz de me gañar ─dixo a Carla entre dentes.
O Emilio sentiu aquelas palabras.
Faría o que fose mester para que a súa namorada gañase.
E sabía como.
Afastouse da Carla e lentamente foi achegándose da Mariantonieta.
A Mariantonieta contemplaba a diana como se fose un pastel de crema, porque se relambía.
Facía cálculos.
Si, era realmente boa.
Entón o Emilio comezou o seu plano de "desconcentración".
Primeiro descalzou un zapato.
A seguir o outro.
Xa non descalzou máis, porque só tiña dous pés.
De repente, arredor da Mariantonieta comezou a se espallar un fortísimo cheiro a pés.
A xente en derredor afastouse.
Era inaturábel.
Algúns tusían e alguén mesmo esvaeceu.
O dono do bar onde se celebraba o concurso chamou os bombeiros e a unidade de prevención da guerra biolóxica.
Porén, a Mariantonieta non pareceu notar aquela peste.
Non perdeu a concentración nin por un segundo.
Lanzou o primeiro dardo.
Lanzou o segundo dardo.
Lanzou o terceiro dardo.
Lanzou o cuarto dardo.
Os catro foron directamente ao centro.
Corenta puntos.
O máximo.
Xa non había case xente para aplaudir, o pouco público que non fuxira ou se esvaecera estaba a máis de dez metros da Mariantonieta.
Só o Emilio estaba ao cabo, pois el si era inmune ao seu propio cheiro dos pés.
Até se diría que gustaba del.
Por iso, non puido evitar a curiosidade e, despois de calzar os seus zapatos, preguntou:
─ Oi, como é que non che inflúe o cheiro podre de pés? Seica non tes olfacto?
─ Nada diso ─respondeu a rapariga─. O que acontece é que este cheiriño é moi suave comparado con outro cheiro que eu coñezo.
─ O cal? ─perguntou o Emilio morto de curiosidade.
Aí xa a Mariantonieta quitou un só zapato dela e dixo:
─ Con este.
Todos os presentes na sala fuxiron ás carreiras a conteren a respiración.
Nin cinco autobuses na sala producirían aquela peste.
O Emilio, porén, tivo que ser hospitalizado por intoxicación, porque era a persoa que estaba máis próxima do foco do cheiro.
As unidades de prevención de ataques biolóxicos puxeron toda a cidade en corentena.
Toda a atmosfera da cidade estaba poluída.
Da Mariantonieta xa ninguén soubo máis nada.
E é mágoa, porque, embora lle cheirasen os pés así, era verdadeiramente boa no lanzamento de dardos.

© Frantz Ferentz, 2018

quarta-feira, novembro 21, 2018

CANDO XULIA CHEGA TARDE

Resultado de imagen de be late
Era unha vez a Xulia.
A Xulia era unha rapaza normal, excepto por unha cousa.
Chegaba sempre tarde, sempre, sempre, sempre ...
Este feito era case un escándalo para a súa familia, xa que todos eran puntuais demais.
O seu pai era tan puntual como un reloxo suízo, polo que sempre fixo "cucú".
Mais o que incomodaba as persoas que coñecían a Xulia eran as desculpas que daba cando chegaba tarde, había centos delas!
Podería dicir, por exemplo: "Hoxe veño tarde porque, mentres camiñaba, a terra tivo un ataque de impo e o tránsito parou".
Ou ben: "Hoxe eu estou atrasada porque o universo enlouqueceu e o día se tornou noite, entón eu non podía ver nada ..."
Ou aínda: "Hoxe un crocodilo baixou dun autobús e comezou a danzar no medio da rúa, polo que se produciu un enorme engarrafamento ...
Na casa, dixéronlle que non podería continuar así, que a puntualidade era unha característica da familia, porque todos, non só o pai que facía "cucú", mais todos eran coñecidos na cidade por seren a familia máis puntual.
─ Se chegas tarde ─explicou a avoa Bernardina─, fas con que aqueles que agardan por ti pensen que non che importan.
─ Non é verdade, avoa ─queixouse a Xulia─. Non chego tarde porque quero.
E no instituto...
A cousa foi aínda peor alí.
A profesora Findomundo non facía máis que castigar a Xulia polos seus constantes atrasos.
Nunca serás un adulto serio se non chegas a tempo ─dicíalle a miúdo.
─ Mais non é culpa miña, profesora ─pedía desculpas─. Hoxe, por exemplo, eu non vin a tempo, porque o ceu caeu na terra ...
─ Se tiveses tanta seriedade coma imaxinación, serías a mellor estudante do instituto ─remataba sempre dicindo a profesora Findomundo.
A coitada Xulia estaba moi triste.
Ninguén cría os motivos que daba.
Todos pensaban que estaba chea de fantasía, mais non era verdade.
Non se demoraba por pracer!
En calquera caso, a profesora Findomundo chamou os pais da Xulia.
Señor e señora García ─dixo─, creo que todos estamos moi preocupados pola súa filla, que sempre se demora, non é?
A nai simplemente dixo "si" e o ​​pai fixo "cucú".
No entanto, suxiro que descubramos o que está a acontecer coa súa filla ─explicou a profesora aos pais─. Teño un plano, mais para o desenvolver preciso da súa axuda.
Que hai que facer?─preguntou a nai.
Colocarlle unha microcámara no gorro de la da Xulia para ver cales son os motivos reais por que sempre chega tarde", dixo a profesora. "Así, nunca poderá usar unha escusa absurda, o que pensan?
O pai fixo "cucú", o que significaba que aceptaba.
Tamén á nai lle parecía unha grande idea.
Entón, fixeron o que a profesora lles dixo: colocaron unha microcámara no gorro de la da Xulia sen que a rapaza notase.
E decorreron tres días.
En tres días, a Xulia chegou tres veces tarde.
Por que chegas tarde, filla? ─preguntou a súa nai.
A Xulia explicou:
─ A primeira vez porque un dinosauro me preguntou pola hora, mais estaba moi xordo, non me escoitou, daquela acompañeino até a Praza Maior para que puidese ver o reloxo grande.
» A segunda vez ─continuou a rapaza─, a terra botou un peido horríbel e a rúa ergueuse uns metros. Entón cortaron a circulación, mesmo para os peóns. Estabamos todos moi asustados.
» E a terceira vez, o avión azul chegou tarde, así que non puiden chegar ás aulas a tempo.
A mamá estaba moi alporizada, a nena dixera que fora para as aulas nun avión azul, non vermello, verde ou amarelo, mais azul ...
Tivo que recoñecer que a fantasía da súa filla chegaba a extremos incríbeis.
Sen dicir unha palabra, tomou a súa filla polo brazo e ambas foron onda a profesora.
Aquí estamos ─anunciou a señora García─. Agora podemos ver por que miña filla está atrasada.
A nai entregou unha memoria USB á profesora, que inmediatamente a meteu na computadora.
Inmediatamente comezaron a ver as imaxes gravadas coa cámara secreta.
En primeiro lugar, viron un home vestido cun traxe de T-Rex que se dirixía ao entroido e falaba para a Xulia.
Mais el non ouvía nada con ese disfrace, así que a nena, de verdade, acompañouno á Praza Maior para que puidese ver a hora en persoa.
Entón, mentres Xulia camiñaba tranquilamente pola beirarrúa, houbo unha explosión de gas subterráneo.
Todo o solo voou e formouse un bo buraco.
Inmediatamente chegou a policía para pór orde.
Finalmente, podíase ver a Xulia na parada do autobús.
Despois de moito tempo, chegou o autobús, que levaba escrito nun lateral: compañía de autobuses 'O Avión Azul’.
As queixas dos pasaxeiros tamén se ouvían polo atraso.
A nai e a profesora ficaban sen palabras.
Non sabían o que dicir.
Xulia non estaba a mentir.
Só explicaba as cousas ao seu xeito.
O que quixeches dicir con cando se fixo repentinamente de noite? ─preguntou a profesora.
─ Que houbo un eclipse do sol.
E o impo?
Un terremoto, eu diría.
Entendo ─dixo a profesora.
E o crocodilo?
O crocodilo era realmente un crocodilo que quería danzar.
Nin a nai nin a profe sabían o que pensar, mais deixárono correr.
A partir dese día, ninguén xa se anoxou coa Xulia por mor dos seus atrasos, porque sabían que sempre dicía a verdade, aínda que a dixese ao seu xeito.
En calquera caso, non se preocupou demasiado por chegar tarde, porque ir sempre rápido é moi estresante.
© Frantz Ferentz, 2018

domingo, novembro 04, 2018

O PEÍDO DE ORIXE DESCOÑECIDA


Resultado de imagen de big fart

Todo aconteceu repentinamente.
Sen aviso.
Os estudantes da sala de aula estaban concentrados nunha tarefa que a profe Celia acababa de lles encargar.
Por iso, cando uns cantos estudantes comezaron a facer "snif-snif", ademais de cheirar aquel peído inesperado, cheiraron a traxedia.
– Alguén tirou un peído –soou unha voz no fondo da sala de aula.
A profe Celia arrepiou.
Os estudantes cesaron a súa tarefa e comezaron a cheirar.
– Ten cheiro afroitado –dixo o Basilio.
– Con toques de nata – engadiu a Amelia.
– E matices de cebola caramelizada... –concluíu a Petra.
Aínda que non o pareza, aqueles estudantes tiñan un olfacto propio de somelieres.
Mais quen estaba apavorada era a profe Celia, porque aqueles estudantes describiran, sen o saberen, o seu almorzo: hamburguesa con cebola caramelizada, bolos de nata e algo de froita.
Claro que estaba aterrada.
E se os estudantes ficaban a saber que fora ela quen tirara o peído?
Por iso, a profe Celia comezou a actuar:
– Quen rompeu a regra de que na sala de aulas non se tiran peídos?
Silencio.
Ninguén falou.
– Ninguén vai recoñecer que rompeu a regra 12/34b sobre produción de cheiros de orixe intestinal?
Máis silencio.
A profe comezaba a respirar tranquila, malia o cheiro do seu propio peído, que aínda pairaba no ambiente.
Ninguén podería descubrir que ela tirara aquel peído!!
Se o soubesen, perdería toda a súa autoridade, como lles diría "non vos tiredes peídos", cando ela era a primeira que os tiraba?
Por sorte, parecía que ninguén na sala de aula sospeitaba dela.
De facto, ollábanse entre eles para tratar de descubrir quen era o causante daquel gas intestinal, cuxos efectos aínda perduraban.
Porén, a profe Celia tiña que manter o teatro para disimular, outramente non se entendería por que nesa altura non actuaba como tiña actuado noutras ocasións, cando algún estudante tirara un peído.
– Daquela, non sae o responsábel do peído? –dixo con voz moi seria.
Silencio.
– Estades todos castigados sen recreo unha semana.
Murmurios de desaprobación.
Quen tirara aquel peído tan estraño, preguntábanse todos.
Nese instante soou a campá que anunciaba a fin das aulas.
Todos foron saíndo cabisbaixos.
Só ficou Calima, que se achegou da profesora.
– Profe –díxolle mentres a Celia recollía os seus artellos nunha pasta–. Eu sei que o peído é cousa súa.
– Que andas a dicir? –preguntou a Celia moi nervosa.
– Que a profe tirou o peído.
A Celia ficou inmóbil e sen palabras. 
Con todo, quixo aínda manter o tipo.
– Esa é unha acusación moi grave e serás punida por iso.
– Déixeo. Ese peído é seu. Eu teño anotados os cheiros dos peídos de todos os estudantes desta turma e ese cheiro non é de ningún de nós.
A Celia non podía acreditar no que ouvía, mais a Calima quitou unha caderneta e foi acenando para como cheiraban os gases intestinais de cadanseu compañeiro da turma.
– Sabe que? –proseguiu a Calima–. Sempre me dixeron na casa que os profes son o noso modelo, mais eu aquí non vexo exemplo ningún...
A Celia enguliu cuspe.
– Mais de todo o ruín, pode saír algo bo. Escóiteme a miña proposta...

***

Cando no día seguinte, os estudantes entraron na sala de aulas, atoparon un recanto novo. 
De facto, era un espazo fechado con cortinas de ducha, sostidas con una barra tamén de ducha, enriba da cal dicia: «Sala de xénese de gases».
Contaba, ademais, cun vello extractor de gases que aínda funcionaba.
– O que é isto? –preguntou a Petra.
– É a sala dos peídos –explicou a Calima–. Acabouse a restrición de tirar peídos na sala de aula. Hai un lugar específico onde podemos ir tirar peídos, xa non temos que aguantar a gana.
Aquela noticia foi recibida cun "hurra", e despois con outro, cando aos estudantes lles foi anunciado que o punimento dunha semana sen recreo lles era retirado...
Desde aquela, ninguén tivo que aguantar a gana de tirar peídos na sala, só tiñan que ir á sala de xénese dos gases, como era chamada, e libertar o seu intestino á vontade.

© Frantz Ferentz, 2018

sexta-feira, novembro 02, 2018

HONZA E A TOUPA XIGANTE

Resultado de imagen de giant mole
   O Honza corría todo canto podía pola fraga.
  Aquela estraña criatura quebrara a parede da súa cabana como se fose de papel, embora fose de piñeiro macizo.
   As súas poutas case que o alcanzaran, mais o Honza conseguira escapar por un fío.
   Antes de fuxir, notou que o monstro era unha toupa xigante.
   Era, xa que logo, cego, mais tiña un sentido do olfacto impresionante.
   Quizá se anoxara porque o Honza construíra a súa cabana enriba da súa galería de túneis.
   A cuestión é que aquela besta o perseguía sen piedade.
   Debía medir por volta de oito metros de longo.
   Non había árbore que o detivese, levaba todo por diante, a gruñir.
   O Honza non sabía para onde correr, a fraga era grande de máis, aquela besta ía dalo alcanzado.
   Estaría perdido en cuestión de minutos.
   Até que viu aquela luz no medio da noite.
   Probabelmente era outra cabana.
   Correu para ela.
   Durante uns segundos, a toupa enleouse nunhas silveiras.
   Iso permitiulle gañar uns segundos.
   Bateu na porta da cabana.
   "Axuda!", berrou.
   A porta abriu.
   Unha muller con guedellas de bruxa abriu.
   "Axuda, perségueme...", comezou a exprimir o Honza.
   "... A toupa xigante", concluíu a muller. "Rápido, quita a camisa".
   "Que quite a camisa?"
   "Non retruques", dixo a muller nun ton imperativo.
   O Honza, a pesar da friaxe que sentía, quitou a camisa.
   A muller con cabelos de bruxa fixo un vurullo con ela e lanzouna pola traseira da casa, a cal rodou pola aba da montaña abaixo.
   A toupa pasou ao lado da cabana e seguiu o rastro da camisa, a gruñir furiosa e mostrar as súas temíbeis poutas.
   "Obrigado", dixo o Honza. "Salváchesme a vida".
   "Por esta vez", dixo a muller, "mais a toupa xigante voltará, a menos que utilices o único repelente que existe".
   "De que se trata?", perguntou el.
   "Hai algo que funciona moi ben, porque fai que pases desapercibido para a toupa xigante".
   "E como se chama ese produto?"
   "Desodorante. Aplícase aquí, no sobaco".

© Frantz Ferentz, 2018