quarta-feira, novembro 21, 2018

CANDO XULIA CHEGA TARDE

Resultado de imagen de be late
Era unha vez a Xulia.
A Xulia era unha rapaza normal, excepto por unha cousa.
Chegaba sempre tarde, sempre, sempre, sempre ...
Este feito era case un escándalo para a súa familia, xa que todos eran puntuais demais.
O seu pai era tan puntual como un reloxo suízo, polo que sempre fixo "cucú".
Mais o que incomodaba as persoas que coñecían a Xulia eran as desculpas que daba cando chegaba tarde, había centos delas!
Podería dicir, por exemplo: "Hoxe veño tarde porque, mentres camiñaba, a terra tivo un ataque de impo e o tránsito parou".
Ou ben: "Hoxe eu estou atrasada porque o universo enlouqueceu e o día se tornou noite, entón eu non podía ver nada ..."
Ou aínda: "Hoxe un crocodilo baixou dun autobús e comezou a danzar no medio da rúa, polo que se produciu un enorme engarrafamento ...
Na casa, dixéronlle que non podería continuar así, que a puntualidade era unha característica da familia, porque todos, non só o pai que facía "cucú", mais todos eran coñecidos na cidade por seren a familia máis puntual.
─ Se chegas tarde ─explicou a avoa Bernardina─, fas con que aqueles que agardan por ti pensen que non che importan.
─ Non é verdade, avoa ─queixouse a Xulia─. Non chego tarde porque quero.
E no instituto...
A cousa foi aínda peor alí.
A profesora Findomundo non facía máis que castigar a Xulia polos seus constantes atrasos.
Nunca serás un adulto serio se non chegas a tempo ─dicíalle a miúdo.
─ Mais non é culpa miña, profesora ─pedía desculpas─. Hoxe, por exemplo, eu non vin a tempo, porque o ceu caeu na terra ...
─ Se tiveses tanta seriedade coma imaxinación, serías a mellor estudante do instituto ─remataba sempre dicindo a profesora Findomundo.
A coitada Xulia estaba moi triste.
Ninguén cría os motivos que daba.
Todos pensaban que estaba chea de fantasía, mais non era verdade.
Non se demoraba por pracer!
En calquera caso, a profesora Findomundo chamou os pais da Xulia.
Señor e señora García ─dixo─, creo que todos estamos moi preocupados pola súa filla, que sempre se demora, non é?
A nai simplemente dixo "si" e o ​​pai fixo "cucú".
No entanto, suxiro que descubramos o que está a acontecer coa súa filla ─explicou a profesora aos pais─. Teño un plano, mais para o desenvolver preciso da súa axuda.
Que hai que facer?─preguntou a nai.
Colocarlle unha microcámara no gorro de la da Xulia para ver cales son os motivos reais por que sempre chega tarde", dixo a profesora. "Así, nunca poderá usar unha escusa absurda, o que pensan?
O pai fixo "cucú", o que significaba que aceptaba.
Tamén á nai lle parecía unha grande idea.
Entón, fixeron o que a profesora lles dixo: colocaron unha microcámara no gorro de la da Xulia sen que a rapaza notase.
E decorreron tres días.
En tres días, a Xulia chegou tres veces tarde.
Por que chegas tarde, filla? ─preguntou a súa nai.
A Xulia explicou:
─ A primeira vez porque un dinosauro me preguntou pola hora, mais estaba moi xordo, non me escoitou, daquela acompañeino até a Praza Maior para que puidese ver o reloxo grande.
» A segunda vez ─continuou a rapaza─, a terra botou un peido horríbel e a rúa ergueuse uns metros. Entón cortaron a circulación, mesmo para os peóns. Estabamos todos moi asustados.
» E a terceira vez, o avión azul chegou tarde, así que non puiden chegar ás aulas a tempo.
A mamá estaba moi alporizada, a nena dixera que fora para as aulas nun avión azul, non vermello, verde ou amarelo, mais azul ...
Tivo que recoñecer que a fantasía da súa filla chegaba a extremos incríbeis.
Sen dicir unha palabra, tomou a súa filla polo brazo e ambas foron onda a profesora.
Aquí estamos ─anunciou a señora García─. Agora podemos ver por que miña filla está atrasada.
A nai entregou unha memoria USB á profesora, que inmediatamente a meteu na computadora.
Inmediatamente comezaron a ver as imaxes gravadas coa cámara secreta.
En primeiro lugar, viron un home vestido cun traxe de T-Rex que se dirixía ao entroido e falaba para a Xulia.
Mais el non ouvía nada con ese disfrace, así que a nena, de verdade, acompañouno á Praza Maior para que puidese ver a hora en persoa.
Entón, mentres Xulia camiñaba tranquilamente pola beirarrúa, houbo unha explosión de gas subterráneo.
Todo o solo voou e formouse un bo buraco.
Inmediatamente chegou a policía para pór orde.
Finalmente, podíase ver a Xulia na parada do autobús.
Despois de moito tempo, chegou o autobús, que levaba escrito nun lateral: compañía de autobuses 'O Avión Azul’.
As queixas dos pasaxeiros tamén se ouvían polo atraso.
A nai e a profesora ficaban sen palabras.
Non sabían o que dicir.
Xulia non estaba a mentir.
Só explicaba as cousas ao seu xeito.
O que quixeches dicir con cando se fixo repentinamente de noite? ─preguntou a profesora.
─ Que houbo un eclipse do sol.
E o impo?
Un terremoto, eu diría.
Entendo ─dixo a profesora.
E o crocodilo?
O crocodilo era realmente un crocodilo que quería danzar.
Nin a nai nin a profe sabían o que pensar, mais deixárono correr.
A partir dese día, ninguén xa se anoxou coa Xulia por mor dos seus atrasos, porque sabían que sempre dicía a verdade, aínda que a dixese ao seu xeito.
En calquera caso, non se preocupou demasiado por chegar tarde, porque ir sempre rápido é moi estresante.
© Frantz Ferentz, 2018

Sem comentários: