quinta-feira, janeiro 21, 2010

O bico [+6 anos].- XFC




O Lois xa non sabía o que facer para a Petra se fixar nel.

Á Petra interesábanlle paisanos ben orixinais, nada de xente vulgar coma o Lois.

O Lois, coitado, era máis ben vulgar.

Non podía converterse nun tipo como os que saen nos filmes e sabía que así non tiña nada que facer coa Petra.

Daquela leu un anuncio nun xornal que dicía:

«Se vostede non pode ser un tipo guapo, sexa un verdadeiro monstro. Chame ao XXX.XXX.XXX».

O Lois decidiu experimentar.

Chamou e mandáronlle unhas pílulas de cores.

Debía estar en tratamento durante tres días a tomar nelas.

Despois, de repente, tornaríase monstro.

Caso non funcionase, devolveríanlle os cartos, aseguraban, ou comprometíanse a sandar os efectos secundarios das pílulas a cores.

O Lois seguiu o tratamento ao pé da letra e en acordando no cuarto día, foi verse no espello.

Era feo que metía medo.

Un lobishome, ao seu carón, serviría para animar festas infantís.

Decidiu vingarse da Petra e foi onda ela.

Polo camiño, toda a xente corría espantada.

Todos tínanlle terror.

Premeu na campaíña.

Abriu a propia Petra.

Ela largou un berro que fixo tremer os alicerces do predio.

- Son un monstro espantoso... -dixo o Lois sen se dar a coñecer-. Se queres que non te espante maís, hasme dar un bico.

E a Petra, que non estaba por aturar aquel horror, deullo (mais na meixela, non pensedes...).

De súpeto, pasouse o efecto das pílulas e o Lois recuperou a súa forma normal.

Desde aquela, a Petra está encantada de si mesma e anda a bicar a toda a xente fea que se atopa pola rúa co gallo de a desesconxurar.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

Medo da súa propia sombra [+8 anos].- XFC


    Ao Xoán, desde neno, púñalle medo a súa propia sombra
    Cada vez que ollaba para o chan e a vía alí, apegada aos seus pés, víñalle un medo tremendo que o puña a chorar.
    Na escola, cando querían rir del, non tiñan máis que acenar para a súa sombra e dicírenlle:
     Atento á túa sombra, que te vai pillar, meu!
    Xoan fitaba daquela para ela, espantábase todo e botaba a correr até ficar sen folgos ou até que chegaba a algures sen luz.
    O peor é que cando maior, aínda estaba morto de medo por mor da súa sombra e endexamais ollaba para o chan, caso andase por alí a súa sombra.
    E foi daquela que lle tocou ir ao servizo militar.
    Xa desde o primeiro día, o sarxento Chantapiñeiros decatouse de que aquel mozo tiña medo a algo ou alguén, porque, en ollando para el, comprobou que corría coma un tolo como se alguén o perseguise.
    Entón o sarxento preguntou ao Xoán:
    - E logo, tu tes medo de algo?
    Xoán non facía máis que mirar para o chan.
    Mais o sarxento, que xa tiña moita experiencia, soubo que era a súa propia sombra do que tiña medo o recruta.
    Foi así que tivo unha idea:
     Se corres de tal maneira que a túa sombra sempre vaia por diante de ti, será tu quen a persiga e non ela a ti. Para iso has ter a luz ás túas costas.
     «Como fun tan baballo de non pensar antes nisto?» preguntouse aliviado o Xoán.
    Tantos anos a pasar medo, cando a solución estaba alí, na punta dos dedos, ou das dedas neste caso.
    O Xoán virouse e botou a correr.
    Cando mirou para o chan, viu que a sombra, con efecto, corría diante del.
    Agora era el quen a espantaba.
    Desde aquel día, o Xoán tornouse un tipo valente... bo, un tipo valente sempre que a súa sombra lle viñese por diante.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

OPERACIÓN NICOLÁS



    Lois foi á aula con pouca gana. O luns non era, precisamente, o seu día favorito. Ademais, á primeira hora, tiña matemáticas, unha área que o obrigaba a estar moi, moi atento. Mais o primeiro día da semana... a quen se lle ocorrería pórlle tal cousa? Non sería mellor educación física, ou debuxo?
    En fin, todo o curso sería así, que lle ía facer el.
    Aquela mañá de outubro ía frío. Os rapaces estaban algo encollidos porque aínda non puxeran a calefacción. Pedro, tan esaxerado coma sempre, comentou que se as cousas seguían así podían adoptar un pingüín de mascota, que estaría encantado naquela aula conxelada.
    Entre chanzas veu don Florentino, o ‘profe’ de matemáticas. El si que viña esperto. Tanto lle tiña que fose luns á primeira hora ou venres á última. El sempre tiña unha chea de cousas que lles mandar facer.
    – Veña, agora imos facer estas divisións de catro divisores con decimais e mais resto co que logo podemos obter algunha raíz cadrada...
    Os rapaces comezaron a facer a proba con moi pouca graza. Lois pensou que era unha sorte ter o Nicolás ao seu carón, porque era o neno máis listo da aula. Sempre facía as operacións seguidiñas, sen dubidar e remataba o primeiro. Parecía que para el aquilo de dividir era como para outros meter goles nos partidos de fútbol no patio.
    Mais Nicolás non daba comezado a conta. Lois ollouno un tanto pampo. O seu compañeiro tiña a cabeza inclinada cara á mesa, non movía o bolígrafo. Estaba como aqueloutrado. Lois asustouse. Que lle acontecía? Con disimulo, deulle un golpe suave co cóbado.
    Nicolás reaccionou.
    – Que pasa? Que pasa? –exclamou o rapaz alarmado.
    – Estabas durmido? –preguntoulle Lois sorprendido.
    Non houbo tempo para respostas. Don Florentino achegóuselles e díxolles:
    – A ver qué pasa aquí... Como non fagades o exercicio inmediatamente e paredes de falar, haberá notiña para a casa.
    Don Florentino era tremendo. As súas aulas sempre habían estar en perfecta orde e nunca había un chiste, unha broma ou calquera cousa que puidese relaxar unha migalla o ambiente.
    Lois comezou a facer a súa conta mais non paraba de ollar de esguello para Nicolás, o cal parecía estar a loitar consigo mesmo para non adormecer de novo.
    Don Florentino, cabo duns minutos, dixo:
    – Xa é hora de corrixirmos o exercicio... A ver, Nicolás, sae ao encerado para facelo.
    Sempre que lle tocaba corrixir, Nicolás era perfecto. Nunca tiña un erro. Mais aquel día...
    – Nicolás! –estrañouse o profesor–. Que che pasa? Como podes facer esas bu-rradelas cunha sinxela división?
    Nicolás soamente encollía os ombreiros,  sen retrucar.
    – Incríbel, incríbel... Heiche pór un cero.
    Nicolás pareceu non ter oído. Volveu para o seu sitio moi devagar, a arrastrar os pés. O resto dos compañeiros mirábano sen daren creto a aquela escena. Era a primeira vez que o máis listo da aula levaba un cero.
    Sentou e quedou outra vez inmóbil. Lois pensou que algo grave lle estaba a acontecer ao seu compañeiro. Durante a aula non poderían falar porque podían correr máis ceros e ademais ir unha notiña aos pais. Habería agardar até o recreo.
    Lois non era precisamente amigo de Nicolás. Normalmente o rapaz andaba algo só por ser o máis brillante da aula, o cal provocaba envexa nos compañeiros. Era o estudoso, o sabichón, esa raza de rapaces que sempre hai en todas as aulas e que decote caen mal. Porén, daquela Lois percibiu que Nicolás tiña un serio problema.
    Diso si sabía el. Cando se achaba mal a gusto, sempre podía recorrer a Carme, a súa mellor amiga. Contándolle o que lle pasaba, el encontrábase logo mellor. Era un desafogo estupendo.
    Quizais era iso o que lle pasaba a Nicolás: que non tiña a quén lle contar os seus problemas, porque de seguro que os tiña, como todo o mundo.
    Era unha mágoa ver o rapaz así. Até o seu aspecto estaba descoidado. Ía despeiteado, cos lentes caídos para un lado e o colo esquerdo da camisa metido por dentro do xersei.
    Lois estaba decidido a se lle achegar no recreo e se interesar polos seus problemas. Seguramente o outro non querería falar, mais pagaba a pena tentalo.


* * *


    Por fin chegou a hora do recreo. Lois deixou pendente o partido de fútbol cos compañeiros e de paso unha boa oportunidade de entrar en calor a dar puntapés ao balón. Seguiu o Nicolás que vagaba polo patio arrastrando os pés. Axiña sentou nun curruncho embaixo do pórtico e pareceu que adormecía coa cabeza apoiada na columna.
    Lois sentou cabo del.
    – Ola...
    Nicolás mirouno preguizosamente e arreo deixou escapar un bocexo. Sentiuse algo avergoñado por facer aquilo, así que desculpouse:
    – Perdoa... é que estou moi canso.
    Aquela explicación xa era síntoma de algo. Non era normal que Nicolás estivese tan canso, habería de haber unha razón moi poderosa, dado que el sempre estaba moi atento na clase e nunca se equivocaba no que facía. Para iso era o número un.
    – Verás –dixo Lois–, preguntábame qué che pasa, porque o de hoxe é moi raro... Ti non estás normal.
    Lois arriscárase a ir ao miolo do asunto. Estaba case certo que Nicolás lle daría calquera explicación, como que non durmira ben véspera e xa estaba.. Iso sería o máis normal, pois que non eran amigos, só compañeiros de mesa e non había ningunha relación especial entre eles.
    Mais equivocouse.
    – A culpa tena meu pai –empezou a dicir Nicolás–. El é quen me pon neste estado.
    – Que é culpa de teu pai? –estrañouse Lois.
    – É, si. Verás: el faime ir, despois das aulas, a unha chea de actividades que non me gustan. Fago judo, inglés, piano, ximnasia deportiva e até un cursiño de cociña. A min non me presta nada, mais el insiste en que todo iso é moi bo para min... Con todo, eu xa case non podo nin erguer os pés.
    Nicolás desafogou con Lois a lle narrar as súas desventuras. O primeiro falou e falou durante todo o recreo. Para Lois era unha experiencia interesante aquela de escoitar os problemas da xente e non ser el quen contase os propios, como ocorría xeralmente.
    Así, de súpeto soou a campaíña que anunciaba a fin do recreo.


* * *


    En volvendo para á casa, Lois dáballe voltas na cabeza ao problema do seu compañeiro. Sen el entender moi ben por qué, preocupáballe o rapaz. Era unha boa persoa, sen importar que fose o alumno máis brillante da clase. Ao cabo, que  culpa tiña el de ser intelixente? Tamén o psicólogo do seu colexio dicía que el, Lois, era moi intelixente mais como resultaba ser tan folgazán, sempre ía coas notas xustas e ás veces até levaba algunha sorpresiña á casa.
    Sentía a necesidade de lle botar unha man.Mais como? Non ía chantarse na casa do Nicolás e dicirlle ao pai: “Mire vostede, penso que se está a exceder con seu fillo. Rectifique inmediatamente”. Probábelmente o pai do Nicolás o mandaría a catar ventos ou quizais dun couce no cu o poría en órbita, que diso entendía algo, porque polo visto traballaba nunha estación de seguimento de satélites.
    Precisamente aquela noite, o Lois tivo un pesadelo. Fora ver o pai do seu compañeiro Nicolás co gallo de pedirlle que o deixase en paz, e atopou un señor que ía vestido de domeador de leóns, cuns bigotes roibos enormes e a cabeza rapada. Parecía saído dun circo, todo vestido de coiro negro, cun látego nas mans. O Nicolás estaba nunha gaiola vestido de pallaso como se agardase o momento da súa actuación.
    Des que viu o Lois, o pai de Nicolás sorriu maliciosamente, amosando uns cairos máis propios dun felino ca dunha persoa. Logo, achegóuselle, agarrouno do pescozo da camisa e meteuno no canón do home-bala, que estaba por alí. Lois non vía nada, estaba todo moi escuro, mais de socato soou un estoupido e viuse aventado aos ares a toda velocidade. En poucos segundos estaba a aboiar no medio do espazo, coa Terra aos seus pés, mentres un satélite espacial se lle achegaba. Era en realidade un televisor cunha caste de patas e na pantalla aparecía a cara do pai do Nicolás a rir ás gargalladas...
    Lois acordou sufocado. Fora un mal sono horroroso. Porén, aquel pesadelo non lle quitara a gana de axudar o seu amigo, senón todo o contrario. Había facer algo por el, estaba decidido.
    A chave tívoa ao outro día cando, ao chou, sentiu unha conversa entre dúas mulleres que falaban á porta da súa escola. Unha delas dicía:
    – ... por iso lle digo, que se poña ela no meu lugar, e verá como entende que eu prefira viaxar en barco antes que en avión...
    Aquelas palabras abondáronlle para ter un inicio dun plan: o pai de Nicolás había pórse no lugar do seu fillo para entender o mal que o pasaba o rapaz.
   Porén, faltaba a segunda parte: como ía logralo?
    Claro! Xa estaba! Axiña tivera a idea: coa axuda do noivo da súa irmá Sabela, que se dedicaba a facer sesións de hipnose. O mellor era hipnotizar o pai de Nicolás e facerlle vivir en propia carne o tremendo que é facer tantas cousas ao mesmo tempo.
    Entusiasmado, entrou na aula e quixo contar todo a Nicolás, mais foille imposíbel porque tiñan, como non, a don Florentino. Estaba implacábel, pondo exercicios como un louco e deixando en evidencia, un día máis, ao pobre do Nicolás.
    No recreo Lois deixou novamente o partido de futbol e foi canda Nicolás. Sen preámbulos, contoulle o seu plan.
    Nicolás mirábao coa boca aberta, non era quen de dar creto a aquela idea tan tola.
    – Ocórreseche a ti algo mellor? –preguntoulle Lois.
    – Non...
    – Pois imos probalo, non che parece?
    Nicolás só encolleu os ombreiros, mais de seguida xurdiulle unha dúbida e preguntou:
    – E por que fas todo isto por min?
    Lois púxose vermello. Non quería darlle ningunha explicación, apenas dixo, por saír do paso:
    – Porque despois me poderás axudar cos deberes...
    Nicolás non cría unha palabra de tal xustificación, mais non volveu preguntar.
    – Está ben, probemos... –dixo Nicolás ao cabo.



* * *

    O primeiro paso era falar con Gary, o mozo da súa irmá. Era doado de atopar porque estaba todas as tardes na casa deles a esperar que a irmá viñese da universidade.
    – Gary –dixo Lois tan cedo como viu o mozo sentado no sofá do salón–, heiche pedir un favor.
    Gary mirouno por detrás dos seus lentes redondos e barruntou que non lle ían propor nada bo.
    – Que queres?
    – Que fagas unha sesión de hipnose ao pai dun amigo meu...
    Ao Gary entroulle unha gana de rir tan forte que até veu a nai de Lois ao salón para ver qué era aquel rebumbio.
    – Que pasa aquí? –preguntou ela.
    – Nada, que seu fillo me contaba un chiste.
    E é que, realmente, aquela proposta sooulle a brincadeira ao Gary.
    – Pois non fagades tanto ruído...
    A nai marchou do salón. Lois estaba inmóbil fronte ao mozo, pronto a pór en marcha a segunda parte do seu plan de convencer o Gary para que os axudase.
    – Gary, canto tempo hai que saes con miña irmá?
    – Uf!, xa vai para catro anos.
    – E non tes gana de casar con ela?
    – Claro que teño.
    – Pois xa sabes que miña irmá quere moito o seu irmán pequeno, ou sexa, a min... Eu podería convencela para que non demore moito máis a voda e...
    – De verdade farías iso por min?
    – Home, si... Mais antes preciso que me axudes... bo, a min e mais ao meu amigo Nicolás.
    Antes de que Gary tivese vagar de abrir a boca, xa Lois estáballe a contar todo o que tiña entre mans, comezando pola situación do Nicolás e rematando pola ide a da sesión de hipnose.
    Gary, ao final, volveu rir, mais non tan estrondosamente como antes. O plan parecíalle disparatado, mais era unha experiencia moi interesante. Profesionalmente interesáballe comprobar cómo reaccionaría un pai a quen puxesen na pel do seu fillo, porque iso nunca non o fixera anteriormente. Era, mesmo, un desafío para el.
    – Está ben, acepto –dixo Gary.
    – Viva!
    – E falarás con túa irmá tamén, non si?
    – Home, claro...
    – O que non pensaches é cómo traeres o pai do teu amigo á miña consulta.
    – Anda, pois é certo...
    – Ben, mais eu xa teño unha pequena idea... Déixame facer.



* * *


    A operación Nicolás, como lle chamaban Gary e Lois ao asunto, xa estaba en marcha.
    Gary mandou unha carta ao pai de Nicolás onde lle explicaba que o seu gabinete psicolóxico ofrecía importantísimos descontos aos traballadores das estacións de seguimento de satélites para os tratar o estrés.
    O pai de Nicolás, que non se parecía en nada ao medio salvaxe que aparecera no soño de Lois, leu a carta con atención. Si, el padecía moito estrés no traballo e, se lle facían unha boa oferta, ben podería informarse e até tratarse naquel gabinete psicolóxico do doutor Gary Schmutz. Mesmo pensou en comentalo cos compañeiros de traballo ao outro día, porque de seguro recibirían eles tamén unha carta semellante.
    Se o facía, aquilo sería a fin do plan, porque o pai de Nicolás decataríase de que só el a recibira. Iso faríalle sospeitar que alí se cocía algo raro e por suposto non iría ao gabinete de Gary.
    Mais a sorte xogou da parte de Lois. Cando ao outro día o pai de Nicolás ía precisamente comentar o asunto da carta cun compañeiro, polos altofalantes sentiuse a voz dun técnico que anunciaba:
    – Atención, atención! O satélite ruso Krashnietsky vén de se saír da órbita... Todo o mundo á sala de seguimento, inmediatamente!
    Aquelas incidencias eran terríbel e pasaban con relativa frecuencia. O pai de Nicolás e mais os seus compañeiros habían corrixir o vieiro do satélite e colocalo novamente na súa órbita.
    Era un traballo durísimo.
    En volvendo, xa cabo de moitas horas para a casa no auto, o pai de Nicolás lembrouse da carta. Nese instante estaba cun grao de estrés moi forte, polo que decidiu avisar a súa dona:
    – Si, –comentoulle–, voume achegar a un gabinete psicolóxico do que teño propaganda para ver se me miran cómo ando de estrés... porque que día tivemos hoxe.
    – ...
    – Acouga, que estarei de volta para á hora da cea. Até logo, un bico.
    Tamén chamou ao gabinete para ver se podía ir entón. Cando Gary soubo que o pai de Nicolás pedía cita, deulla inmediatamente.
    Había comezar a segunda parte da operación Nicolás.


* * *


    Aquela noite o pai de Nicolás foi para a cama moi aliviado. Certamente aquela sesión á que o sometera o psicólogo deixárao relaxadísimo. Usara a hipnose, o cal para el era totalmente novidoso.
    E funcionaba.
    Mais o que non sospeitaba o home é que a hipnose seguiría a funcionar durante a noite. Des que cerrou os ollos, metérase no corpo do seu fillo Nicolás e ía vivir en propia carne as angustias del. Nunha noite, viviría unha semana do rapaz con toda a intensidade.

    Aquela tarde de luns, Nicolás foi á academia. Era o tempo do inglés. A señorita Ann Mary Smithson, do máis enxebre pedigrí de Oxford, apuraba os alumnos cos verbos irregulares. Puña unha lista irrematábel deles coa axuda dun retroproxector sobre o panel. Íanos repetindo até a saciedade, un tras outro, saltando de acó para aló peor que cabras monteses.
    Por se aquilo era pouco, houberon tragarse un documental sobre as baleas, todiño en inglés, tomando notas a toda présa, para despois responderen a un cuestionario que a profesora lles pasou.
    De martes era a quenda do judo. O profesor, un xaponés chamado Nikito Kepego, des-cendente de samurais, aprendíalles unha nova chave. Nicolás, en practicándoa cun compañeiro, só conseguía dar cos seus ósos no chan unha vez tras outra. Despois, houberon fortalecer músculos agatuñando por unha soga até cinco veces. Os brazos quedaban tan doídos que só petaba ir dereitiño para a cama.
    Despois da sesión de judo, o corpo de Nicolás estaba cheo de renegróns e a cabeza lle daba voltas.
    De mércores, no conservatorio, habían tocar unha peza de Chopin ao piano. As notas da partitura bailaban, os dedos, despois de media hora, parecían estar en folga, os golpes da profeso-a, Frau Schuemacher, bisneta dun xeneral prusiano, sobre a cabeza de Nicolás para lle marcar o ritmo correcto, só conseguiron enervalo máis...
    De xoves viña o obradoiro de pintura. Estaban daquela a traballar técnicas de acuarela. O profesor, Monsieur Jean Jacques Chauffage, máis francés que o queixo Roquefort, tremía para que os seus alumnos distinguisen entre o vermello bordeos e o vermello do viño tinto a través de mesturas de cores que o único que conseguían era embadurnar as caras e mais as batas dos es-tudiantes. Ademais, ao profesor brillábanlle os ollos máis que as luces dunha discoteca.
    E de venres... tocaba o cursiño de cociña. Daquela era con Deng Ping Pong, propietario dun restaurante chinés. Nicolás pasou verdadeiros apuros cos tiburóns porque había que collelos vivos para despois facer a famosa sopa de aleta de tiburón...

    O pai de Nicolás acordou enchoupado en suor cando o espertador soou. Recordaba perfectamente todo o soño, durante o cal el fora o seu propio fillo.
    Era unha animalada, como podía el aturar todo aquilo?
    Non era el o único estresado na casa. Estaba cego non vendo que provocaba no rapaz un estado de angustia tan terríbel.
    Á fin entendérao... por mor de o vivir en propia carne.




* * *



    – Deixádesme xogar ao fútbol? –preguntou Nicolás aos seus compañeiros durante o recreo.
    Eles mirárono abraiados porque Nicolás nunca xogara con eles. Lois, en cambio, observou a expresión de felicidade que había na cara do rapaz. Iso era síntoma de que a operación Nicolás funcionara perfectamente.
    – Claro!
    Fora Lois o que se adiantara ao resto dos compañeiros.
    – Veña, ti vés connosco, que somos un menos... Pois así é estupendo porque agora xa somos pares e podemos ter os equipos co mesmo número de xogadores –dixo Paulo, o máis futboleiro da clase.
    E xogaron.
    Mais ao pobre Nicolás faríalle falta moito adestramento porque cada dúas por tres o balón o facía tropezar.
    Mais esa xa é outra historia.

© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide, 1997

quinta-feira, janeiro 14, 2010

O tiburón vexetariano [+8 anos].- XFC

Hai xa moitos, moitos, moitísimos anos, existía un tiburón que non gustaba para nada do peixe.

Xa podedes imaxinar que estraña situación, porque os tiburóns comen todos peixe.

De facto, é o seu único alimento.

Comen peixe para a parva, para o almorzo e para a cea.

Mesmo de apertivo, cando están de esmorga cos amigos polo océano lonxe da casa, tamén comen peixe.

Mais este noso tiburón, como diciamos, non gustaba para nada do peixe.

Dicía que detestaba o seu sabor, que as espiñas, ao engulilo, espetaban nas branquias e despois non podía durmir tranquilo.

Por tanto, comezou a se alimentar de oucas.

No comezo, a cousa ía ben. Era mol e o gusto non ía mal.

Mais aos poucos, comezou a ficar magro magriño que daba mágoa velo.

Acontecía que as oucas non alimentaban tanto coma o peixe, por iso o tiburón estaba a enmagrecer moito, tanto que até case semellaba un pau.

E pasaron dúas semanas.

O tiburón xa era unha liña polo fraco que estaba.

Mais el seguía decidido a só comer algas e non catar o peixe.

Até aquel día en que, procurando alimento polo fondo do mar, atopou unha roda de madeira que os humanos aventaran ao mar.

Os humanos desde sempre foron abondo cochos; tiñan o costume de botar ao mar todo o que non lles servía, como se fose un vertedoiro.

Aquela roda da madeira acabou no fondo do mar por esa razón.

Como era madeira e o tiburón non entendía de produtos humanos, decidiu que talvez pagaba a pena comer aquela roda.

Abriu a súa enorme boca todo o que puido e enguliu a roda.

Mais como estaba tan magro, a roda quedoulle encaixada no medio, dentro do seu estómago.

O tiburón xa non podía facer nada para quitar aquela roda de alí, por moito que o tentase.

E quedoulle alí para sempre atravesada.

E queredes saber como acaba esta historia? Pois aínda non rematou.

Cada vez que viaxedes polo mar -alén de non botardes porcalladas á auga-, fixádevos nuns peixes que son coma tiburóns, mais cuxa forma é moito máis estilizada.

Teñen unha cabeza pequena e unha coda longa, mais o corpo é redondo e plano.

Eses son os descendentes do noso amigo o tiburón vexetariano.

Eses peixes chámanse raias, exactamente mantas raia.

Aínda algúns anciáns lembran que xacando nas aldeas de pescadores lles chamaban tiburóns roda.

Mais eles xa nin se lembran por que.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide