segunda-feira, janeiro 24, 2022

O CEMPÉS E A LÁMPADA MÁXICA

 

O cempés camiñaba lento por entre os estantes daquela habitación abandonada. Había séculos que ningún humano moraba alí, pois ademais ficar baixo a area. Se caerá, até había milenios que aquel lugar estaba abandonado, quen sabe.

O cempés acabara alí por acaso, fuxira dunha osga famenta e caera por un burato na area até rematar naquela habitación, que de facto era un palacio, mais o cempés non sabía a diferenza que había entre as vivendas humanas. Na realidade mal vira humanos de lonxe a atravesaren o deserto á noite baixo o luar, aos lombos de camelos, nunca tivera contacto directo con eles e non imaxinaba como podían ser perigosos.

En fin, o cempés, tamén famento, uslicou a contorna na procura de algo para comer, talvez un grilo, mais parecía que alí embaixo non había nada. Por iso, exploraba aqueles andéis rápido, até que atopou aquilo. Era un obxecto humano que non vira na súa vida, metálico, mais curiosamente non estaba ferruxento.

O obxecto en cuestión era máis ou menos ovoide, mais nin podía saber a cor, alí dentro non había luz, mais tiña un pescozo longo, ao cabo do cal había unha boca. A forma daquel obxecto puido coñecer grazas ás súas cen patas. ​E foi así como se introduciu pola boca e esvarou para o interior como se fose un tobogán​.

No interior había brillo, saía das paredes. O cempés estaba nervioso porque se sabía atrapado no interior daquel obxecto metálico. Tentou gatuñar para a boca por que entrara, mais non había xeito, esvaraba de máis e sempre acababa abaixo. Era desesperante. Por uns instantes, o cempés pensou que remataría alí os seus días, a morrer de fame. Talvez puidese alimentarse das súas patiñas, ía comelas unha por unha, até ficar sen ningunha. Que angustia tan horríbel para aquela criatura. Que angustia.

Porén, aqueles pensamentos mal duraron uns segundos, porque aquel obxecto en que estaba atrapado o cempés comezou a vibrar. Vibraba sen control, tanto que o cempés comezou a rebotar polas paredes. E non había onde se asegurar, porque as paredes eran planas. Sen o cempés o saber, con tanto movemento das súas patas por todas as paredes, activara algún mecanismo naquel obxecto descoñecido, mais aparentemente non había motor ningún no seu interior.

De repente, FLUUUUFFF!!! O obxecto saíu disparado. Atravesou a area do deserto e comezou a atravesar os ceos. Voaba a unha velocidade que ningún aparello inventado polos humanos alcanzaría nunca. De feito, a viaxe case non durou, pois en poucos segundos, o obxecto aterrou nun parque enorme no corazón dunha cidade con millóns de habitantes a miles de quilómetros do deserto en que pasara non se sabe canto tempo.

O obxecto pousou suavemente sobre unha mesa de pedra onde moita xente adoitaba xogar xadrez, mais naquela altura era cedo e o parque aínda estaba baleiro. O sol mal comezara a se erguer polo leste e a cidade acordaba devagar. En cuestión de minutos, o tránsito sería infernal, como todos os días e algunhas persoas comezarían a ocupar o parque para facer desporte, dar de comer aos peixes e os parrulos do lago, acompañar os cans a faceren as súas necesidades ou até sentar na zona por baixo dos piñeiros a xogar xadrez. Alí reuníanse diariamente ducias de persoas de todas as idades e razas para se desafiaren. Eran todos amadores, mais por veces algún profesional sentaba alí incógnito para medir as súas forzas con aqueles amantes do xadrez, algúns dos cales eran verdadeiramente fabulosos.

Aos poucos foi chegando xente. No inicio ninguén reparou naquel estraño obxecto de cor dourado que estaba nunha das mesas, até que un home que levaba o tabuleiro de xadrez embaixo do brazo, xunto cunha caixa de pezas do xogo.

— Que é isto? —díxose cando viu aquela cousa.

Máis xente achegouse para ver.

— Parece unha desas antigas lámpadas de aceite —comentou un avó encurvado que gastaba unhas lentes de aumento.

— Como a lámpada do xenio dos contos —engadiu unha moza chamada Cecilia que pasaba a súa vida entre a lectura e o xogo do xadrez.

Lámpada do xenio, que chiste, pensaron os alí presentes, que eran a cada vez máis.

O home que primeiro a viu, achegouse á lámpada e dixo:

— Se é unha lámpada máxica, teño todo o dereito de pedir tres desexos, que para iso fun o primeiro que a descubriu.

A xente en derredor riu. O home tomou a lámpada e frotouna coa manga da camisa.

Nada.

Non aconteceu nada. Que ía acontecer logo? Quen ía pensar que se trataba dunha lámpada máxica, ai... que inxenua é a xente ás veces.

Mais non. Si aconteceu. Demorou uns segundos, porque parecía como se a lámpada tivese que pensar no que facía. Mais non saíu ningún xenio do interior, só se debruzou unha cabeza con antenas e unhas patas. Era o cempés, que finalmente podía ver a luz do día. Mais o que foi realmente incríbel foi escoitar o bicho dicir:

— Pide dous desexos.

O home, malia o susto inicial, aínda conseguiu retrucar:

— E non son tres?

— Ou dous, ou ningún —respondeu firme o cempés.

— Está ben, que sexan dous. A ver —hesitou o home uns intres—, quero que me medre o cabelo e ser o mellor xogador de xadrez, o campeón.

Cadrou que o home que acababa de pedir os desexos era calvo, de maneira que o primeiro desexo facía moito sentido.

Ou non.

Porque de feito non é que comezase a lle medrar cabelo lentamente, como se no inicio debruzasen unhas puntiñas por entre os poros, non, na verdade comezou a medrar a cabaleira a unha velocidade de vertixe. E non só na cabeza, tamén polo resto do seu corpo, principalmente a barba.

Mentres o seu corpo se ía cubrindo de sedas e cabelos, até tornalo un verdadeiro monstro, corría por entre as mesas onde xa había xente a xogar axedrez e metíase el polo medio, para gañar a partida. E cando non ficou ninguén con quen xogar, sentou nunha mesa baleira para xogar contra si propio coa man dereita.

E coa esquerda? Coa esquerda atopara un fouzo polo chan que algún xardineiro esquecera e ía segando os cabelos do seu corpo como podía, de maneira que ía ficando un tapete de cabelos ao seu redor.

Coitado. Cecilia, testemuña daquel desastre, quixo saber como funcionaba aquela lámpada, mais non pediu ningún desexo (nin ela nin ninguén, despois de ver o resultado). Como era posíbel que un cempés actuase como un xenio e por riba falase?

Queridos lectores e lectoras, aquí faremos un inciso para vos explicar isto, que é un misterio que os personaxes da nosa historia non darán descuberto. A lámpada —se é que o é— ten propiedades extraordinarias que lle permiten facer que bichos como o cempés “falen”. A cousa é que as patas do cempés activaron moitos sensores da lámpada por tocaren múltiplos puntos asemade e grazas a iso ponse en andamento, mais o lámpada precisa dunha criatura no seu interior que poida tocar moitos puntos da parede ao mesmo tempo.

Obrigado pola atención. Continuamos coa narración.

Mentres a xente discutía sobre o que acababa de ver, Cecilia colleu a lámpada e marchou daquela parte do parque, a tentar non ser vista por ninguén. E logrouno, porque cando o resto da xente que estivera arredor da mesa de pedra quixo darse conta, a rapariga xa se fora co lámpada entre as mans.

Ela estaba decidida a descubrir o que era aquilo. Non acababa de acreditar que se tratase dunha lámpada marabillosa. E como rematara alí, no gran parque da súa cidade? Quen a levara? Sen ela o saber, estaba a cumprir un cometido. Estaba a camiñar ao longo do parque coa lámpada nas mans. Moita xente fitaba para ela, pois non é moi frecuente observar unha moza cunha mochila enorme ás costas (ninguén sabía o que levaba nela, mais era case meirande ca ela) e unha lámpada antiga, oriental, como as da mil e unha noite.

— Podo frotar nela e que saia o xenio? —dicíanlle de cando en vez da que ía camiñando, mais ela non daba ouvidos aos chistes, mais tampouco non se daba conta de que estaba a percorrer todo o parque, que realmente ela non ía onde quería. Era cousa da lámpara.

Mais de improviso, alguén que seguira desde que marchara coa lámpada, cruzouse no seu camiño e arrebatoulle a lámpada sen a rapariga esperalo.

O tipo frotou a superficie da lámpara e dixo:

— Quero ser o máis forte e máis grande do mundo!

O cempés mal debruzara a cabeza e dixo:

— Feito.

Nese momento, o tipo en cuestión converteuse nunha balea e case que nin tivo vagar de rodar até o lago do parque, mais era pequeno de máis para un cetáceo, de modo que, cando viñeron as autoridades, tiveron que sacalo de alí con guindastes enormes e metelo nun acuario, para os peritos o analizaren, porque era unha balea moi estraña, que falaba, mais só dicía palabróns.

Cecilia recuperou a lámpada, aínda que non por moito tempo. Despois da caída da balea no lago do parque, saíra do fondo unha especie de alga. Talvez as ondas da caída do cetáceo o liberaran. As algas aboiaban no ar, até tomaban a forma de un ser humano, mais sen pernas, cun apéndice para abaixo que recordaba vagamente os xenios dos contos.

— Ti es o xenio desta lámpada? —preguntou a nena.

Mais o ser non falaba, so apuntaba para a lámpada, como se quixese entrar. A rapariga procurou pola superficie até que descubriu que había unha tapiña. Meteu a punta dun lapis e ergueu a tapa. Así que a retirou, o ser feito de algas precipitouse para o interior.

E a seguir, o cempés foi cuspido pola boca.

Que panorama para o bicho, mais axiña descubriu que gañara coa mudanza de ares. Alí non tiña depredadores naturais e había abundancia de grilos. Ademais, era moito maior que os cempés locais. Axiña correu por entre a herba para procurar un bo abeiro lonxe dos humanos, que eran os animais máis tolos que un podía imaxinar.

O ser de algas, cando xa estivo dentro da lámpada, falou do interior:

— Grazas, meniña, por me traeres a miña nave.

Nave? De que estaba a falar aquel tipo... ou o que for.

— Perdina hai miles de anos. Desde entón téñoa procurado en todas as partes. Mais hai cincuenta anos, máis ou menos, fiquei atrapado no fondo dese lago e non conseguía saír. Por sorte caeu ese peixe gordo e liberoume... Foi idea túa?

Cecilia quería falar, mais non era quen de articular unha palabra.

— Como agradecemento, pídeme tres desexos.

Finalmente Cecilia recuperou a fala.

— Tres? Non eran dous? E non serán desastrosos, como os anteriores?

— Non, filliña, son tres. E serán certos, que eu non che son un amador, como o cempés...

A moza pediu os seus tres desexos, mais non diremos cales foron, porque iso vai contra a súa privacidade.

Da lámpada saíu un enorme resplandor que alcanzou varios metros en derredor e logo desapareceu, sen deixar rastro.

Chegados a esta altura, nin o narrador coñece de certo a verdade. Poida que, efectivamente, se trate dunha lámpada máxica, activada accidentalmente por un cempés grazas ás súas múltiplas patas; poida que se trate dunha nave extraterrestre; poida que as lámpadas máxicas fosen realmente naves extraterrestres e que os xenios fosen alieníxenas. En fin, vós que opinades?

© Frantz Ferentz, 2022

sexta-feira, janeiro 07, 2022

AO OUTRO LADO DO PATIO

 

 A Xulia tivo que acompañar o pai, importante funcionario encargado de cuestións de inmigración.

Naquel dia, ela levaba un lindo vestido de seda con flores pintadas. Lindo. A Xulia nunca acompañaba o seu pai a aquel local estraño onde el traballaba, porque dicían que era feo e cocho, mais daquela era sábado e a mamá estaba doente, por tanto o papá tivo que levar consigo a nena. Xa a avisara que tería que ficar todo o tempo no seu escritorio, sen saír de alí, que tiña de se comportar como unha boa nena. A rapaza non sabia exactamente cal era o traballo do pai. Tiña ouvido dicir que el era o director da Axencia para o Control da Inmigración. Aquilo parecía moi importante. Ademais, cando as persoas falaban con el, co pai, tratábano con moito respecto. Alén diso, cando ía para o traballo, o pai vestía un bonito uniforme, cunha gorra que tiña no medio un escudo moi curriño. A Xulia gustaba de ter un pai tan importante. E así, naquel dia, a Xulia alí ficou, no escritorio do pai, chea de tedio. O pai apenas lle deixara unhas follas de papel e uns lapis de cores para a rapaza facer debuxos. El dixo que tiña que participar nunha reunión e que volvería despois para levala a xantar. Que pouco a coñecía o pai. E libros, había calquera que lle interesase? A nena deu unha vista de ollos polos andeis, até a altura a que a súa vista alcanzaba. A simple idea de estar alí todo o día comezaba a enfastiala. Xa non sabia para onde ollar e nin tiña vontade de facer debuxos, como se ela fose unha nena de cinco anos. Xa tiña dez! Cando será que o seu pai se decataría diso? E foi daquela que só lle faltaba un punto onde fixar a súa atención: a xanela. Nin podía imaxinar que do outro lado se abría un mundo diferente. Ducias de persoas, case todas de raza preta, camiñaban polo patio a dar voltas, sen rumbo, sen calquera interese, ao sol. A nena notou os seus rostros tristes, por veces famentos. Mais logo encontrou algo que chamou a súa atención: a poucos metros por baixo da xanela, varios rapaces da súa idade brincaban cunha caixa de cartón. Ela non podía ver moito ben que tipo de brinquedo era aquel, unha simple caixa de cartón. E nese instante entrou o pai da Xulia. Viu a filla a ollar pela xanela, mais non achou que aquilo fose algo grave. — O que estás a ver, meu tesouro? — As persoas alá fóra... Por que é que elas están aí, prisioneiras? Algunhas están mesmo moi tristes... O pai non quixo expresar as cousas do punto de vista dun adulto. Ela, a Xulia, era aínda moi miúda para entender certas cousas, mais se cadra era unha óptima ocasión para lle explicar as verdades da vida. — Esas persoas teñen de estar aí porque entraran no noso país sen permiso... Por tanto, fican á espera de ser devolvidas para os seus países, porque as persoas non poden viaxar para onde queren e cando queren. Cada persoa ten o seu país e ten de vivir nel — explicou pacientemente o pai. — Daquela, por que é que o avó di que coñece moitos países de África e da Europa? Por que é que ele pode viaxar e estas persoas non? Demasiado complicado. Bastaba unha resposta simple: — Porque é así... A nena fixou os seus ollos no pai. Non comprendía a lóxica de «as cousas son así por que si». Pola súa banda, o pai non quería usar os argumentos “políticos”, os que dicían que os inmigrantes só viñan ao país para roubar o traballo aos cidadáns dese país. Por iso, utilizou un argumento que el pensou que a nena podería comprender perfectamente. — Olla, filliña. Os inmigrantes son persoas rudas e ignorantes. Eles non saben nada. Son como os animais. A serio, son como os animais da selva, eles son mesmo un pouquiño selvaxes... A Xulia continuou a ollar pela xanela. Selvaxes non parecían, soamente tristes, moi tristes, mesmo cansos. Todos, excepto os meniños ao pé da xanela, que continuaban a brincar coa caixa de cartón. Até sentiu certa envexa deles, porque ela nunca se divertía tanto. O pai colleu un cartafol que tiña vindo buscar e dixo á nena: —Volvo así que poida. Pórtate ben, está ben? E faime un debuxo lindo... Un debuxo lindo. Desde cando o papá se interesaba polos debuxos? El nin mesmo sabia que a Xulia do que realmente gustaba era explorar, si, ela quería ser unha exploradora, se cadra, doutros mundos e descubrir novos planetas. Debuxiños... A rapaza volveu ollar pola xanela. Os risos chegaban até ela moi nitidamente. Abriu a xanela e estricou o corpo para tentar ver mellor o que é que aqueles rapaces facían que tanto os divertía. Por baixo da xanela do escritorio do pai había unha especie de plataforma, como un teito, a unha altura de cerca de tres metros por riba do chan. A Xulia sentía unha curiosidade inmensa por coñecer a razón do divertimento deles, polo cal saltou até ao teito. Alí deitada, puido contemplar a cena que se desenvolvía por baixo dela. Tres rapaces pretos xogaban cunha vella caixa que probabelmente apañaran do lixo da cociña. Atravesaran as paredes da caixa con catro barras que eran totalmente rectas, excepto no medio, onde formaban unha especie de “V”. Encontraran, sabe Deus onde, unha bóla de golf e usábana coa caixa. De facto tiñan construído un futbolín. Era curriño aquel brinquedo. A Xulia estaba a gustar moito del, mais non se atrevía nin a respirar para non ser ouvida por ninguén. Porén, algo aconteceu que fixo que a meniña entrase na cena, mais non foi a mantenta. Nun dos movementos cunha das barras, a bóla gañou un impulso tan grande, que saíu a voar e alcanzou o teito sobre o cal a Xulia observaba a partida. Os rapaces seguiran a traxectoria da bóla por riba das súas cabezas e foi así que descubriran a presenza daquela nena que os observaba de riba. A Xulia apañou a vella bola de golf e despois guindouna para eles. Os rapaces sorrían. Tiñan uns lindos dentes branquísimos. Un deles preguntoulle: — Queres xogar connosco? A Xulia non respondeu. Sabía que non podía baixar soa daquela altura. Mais antes que ela dixese algunha cousa, outro dos rapaciños dixo aos colegas: — Daquela, como ela vai xogar? É unha nena! Non entende de fútbol... Aquelas palabras enfastiaron a Xulia. — Eu sei tanto de fútbol coma ti, ou até máis! —protestou ela. Mais ficou así, de xeonllos sobre o teito sen saber o que facer a seguir, porque non se atrevía a baixar de alí. Porén, o primeiro dos rapaces entendeu moito ben o que pasaba. Sen dicir unha palabra, lanzouse para a tubaxe que baixaba pola parede e comezou a gabear cunha grande axilidade. En poucos segundos estaba ao lado da nena. — Axúdoche a baixar — ofreceu o neno estendéndolle a man. A Xulia aceptou o convite, mais antes preguntoulle o seu nome. — Sarandé. — Eu, Xulia. O rapaz sorriu e a Xulia puido ver outra vez aqueles dentes branquísimos. A nena cruzou os brazos até envolver o peito do neno. Cando ele sentiu as mans dela a cargar sobre o seu peito, volveu para a tubaxe e baixou en cuestión de segundos, tanto que a Xulia nin se decatou que xa estaban no chan. Os outros dous rapaces aproximáronse a eles. O Sarandé presentounos: — Este é o Xicalué e este, o Rufus. E novamente grandes sorrisos branquísimos. O Rufus era quen desafiara a Xulia sobre fútbol, mais non foran necesarias palabras, porque axiña xa estaban os tres nenos e a nena a xogar ao fútbol co futbolín. O vestido de seda bonito da Xulia ficara todo porco, desgastado, como se tivese vivido alí había varias semanas. Así até pasaría desapercibida para os gardas do recinto. Despois de teren xogado dez minutos, un home achegouse aos rapaces. Era tamén africano, movía os pés devagar, a arrastralos. Debía medir case dous metros e tiña os cabelos moi curtos, mais mesmo así se vía que eran brancos. Tiña tamén barba, medio branca, medio preta. Ficou ao lado da Xulia. No seu triste rostro creceu de repente un sorriso tenro mentres dicía: — Nena linda... A Xulia ollou para el, de feito estaba un chisco asustada. — Non teña medo, nena — dixo o home que notaba o medo na nena —. É que eu teño unha filla que debe ter a súa mesma idade. — Teño dez anos... — Ela tamén... — Chámome Xulia. — Lindo nome, como a meniña. A miña filla chámase Samira. — E non está aquí co señor? — Non, está alá lonxe, en África. Hai xa tres anos que non a vexo —dixo cheo de tristeza o home—, mais como me van devolver ao meu país, axiña vou vela outra vez... A Xulia notou unha mestura de tristeza e de alegría na voz daquel home, mais non percibiu a razón daquilo. E sen máis palabras, continuou a súa camiñada ao redor daquel patio onde os inmigrantes ilegais estaban prisioneiros á espera de seren repatriados, devolvidos para o seu país así que o pai da Xulia recibise un mandado, mais iso a nena non o sabía. Despois diso, a Xulia continuou a xogar con os seus tres novos amigos. Nin soubo do tempo que alí pasou. Nunca se esquecería daquela mañá tan intensa. Nin se decatara de que tiña fame. Ela non, mais o seu pai si. E foi precisamente a fame que fixo que ela fose descuberta. Aconteceu que o pai da Xulia foi buscar a filla cando chegou a hora do almorzo. Pensaba levala con el á cantina dos xefes. Entrou no seu escritorio cun gran sorriso, até xa tiña preparado o que ía dicir. Seria: «Miña princesa, imos almorzar», mais dito cun ton xovial, amigábel. Porén, a frase ficou conxelada nos seus labios cando abriu a porta e viu que a filla non estaba no escritorio. O seu primeiro pensamento foi que a rapaza tiña sido secuestrada, pois a xanela estaba aberta. Aqueles criminosos ían pagar caro por aquela atrocidade. Debruzouse pola xanela. E logo sentiu as gargalladas da filla, ali mesmo ao pé do seu escritorio. Como era posíbel. O director da Axencia de Control da Inmigración saíu do seu escritorio como un foguete e polo camiño fixo un sinal a dous gardas para o seguiren. En poucos minutos irromperan no patio. Aquela entrada repentina do propio director do centro, acompañado de dous homes armados, fixo que todas as persoas que estaban ali naquel momento se detivesen, tamén a Xulia, que fitou para o pai. A nena comprendeu axiña o que pasaba. O pai camiñaba contra ela moi de présa. Ela dixo aos tres rapaces: — Marchade! Rápido! Os nenos obedeceron. A Xulia aínda tivo unha ideia: deu un puntapé á caixa de cartón convertida en futbolín e afastouna de alí. Sabia que así os rapaciños poderían continuar a xogar cando ela xa non estivese. E, como era de esperar, o pai agarrou o brazo da filla e arrastrouna para fora de alí sen dicir unha palabra. Despois, moito demorou o pai da Xulia até que falou coa nena. De feito, foi só cando chegaron á casa que o pai comezou por contar á mai doente como a nena desobediente escapara para xunto dos inmigrantes, que son persoas perigosas. A nena era unha inconsciente. Non entendía que a súa vida correra perigo, que lle podían ter feito calquera cousa, porque os inmigrantes son xente que rouba e fai mal. A Xulia ouvía todo aquilo e mordía os beizos. Non tiña coraxe de responder ao pai, porque o pai era un home moi grande e lle metía respecto. Mais ela non acreditaba no que el dicía. De feito, despois de dez minutos sentada ao pé da cama ao lado da mai, sentindo as súas caricias, aínda que estivese doente, a nena deixouse guiar pola súa fantasía e recreou un campionato de futbolíns en caixa de cartón con bolas de golf. Mais a voz do pai, que naquel momento aumentara de volume, tróuxoa de volta á realidade. O pai dixo: — Oi, nena, olla, tes o teu quarto cheo de brinquedos, tes todo o que calquera nena pode desexar. O que é que tiñan aqueles rapaciños para teres ido con eles? Di, porque eu che compro o que queiras... E daquela a Xulia ergueuse da cama ao lado da mai e dixo toda seria ao pai: — Imaxinación. Podes mercarme imaxinación? O pai calou e saíu do cuarto para ir buscar unha cervexa. A Xulia volveu para o lado da mai, que novamente se puxo a acariñarlle a cabeza.

© Frantz Ferentz, 2013

quarta-feira, janeiro 05, 2022

O MISTERIO DAS CACAS XIGANTES DA RÚA DOS MELANCÓLICOS

 


As gaivotas sempre atoparan o seu lugar favorito para atacar autos humanos naquela lingua de terra que comunicaba o continente coa península onde estaba o farol.

Un día si e outro tamén, os autos estacionados naquela rúa que atravesaba a lingua de terra, chamada rúa dos Melancólicos, acordaban luxados de caca de gaivota.

E todo hai que dicilo, as gaivotas alí esforzábanse por bater ben nos autos, deixándoos cubertos de... merda.

Por que nesa rúa e non noutras da vila mariñeira?

Parecía un misterio, mais na verdade elas consideraban que aquel anaco da aldea era de seu, aínda que iso non quixsese dicir que as gaivotas, mentres voan, non caguen onde lles apeteza, porque, como todas as aves, tamén defecan mentres voan, con resultados diferentes, igual que os corvos mariños, ou en América os pelicanos.

Todo acababa sempre con maldicións do dono do auto, cando, de mañá, ía pólo en marcha e se atopaba cunha caca de gaivota espallada por medio automóbil, porque, ademais, cando caía fresca de certa altura, a caca, ao chocar contra a chapa de metal e o vidro, estendíase e despois secaba rapidamente.

E entón era moi difícil eliminar a caca seca.

Até aquí, todo era normal, había anos que as cousas pasaban así.

Mais entón aconteceu algo novo, diferente, sen precedentes, inesperado, case aterrador.

Unha mañá, varios dos autos non espertaron coa coñecida caca de gaivota espallada, non, espertaron cunha caca xigantesca e colosal, que cubría practicamente todo o auto.

Iso foi un problema, porque quitar merda dese tamaño requiría de varias persoas e demoraba varias horas.

Mais non foi algo casual, foi algo que se repetía cos autos que estaban estacionados na rúa dos Melancólicos.

O ruín era que en toda a vila mariñeira era o único lugar onde se podía estacionar, pois, no resto, as rúas eran moi estreitas.

Así, noite após noite, unha caca de gaivota xigante cubría varios dos autos estacionados na rúa Melancholicos.

Os donos estaban desesperados, non sabían que facer, mais ninguén vira nunca cacas dese tamaño, eran enormes.

Os xornais locais fixéronse eco do fenómeno e de seguida apareceron “expertos” que deron todo tipo de explicacións, cada unha delas publicada nun xornal diferente.

"Esta defecación", dixo un mozo de Singapur cuxa verdadeira profesión era vender guindastres, "está producida por un pterosaurio. O tamaño desta... caca correspóndese coas capacidades intestinais dese dinosauro”.

"Mais non lle están extinguidos os dinosauros?", respondeu alguén.

"Iso é o que din", respondeu o de Singapur, "mais algún debeu quedar por aí, porque ese tamaño non ten outra explicación".

Non convenceu a ninguén, loxicamente.

Outro tipo, este de Toronto, dixo:

"Esa caca é caca de balea".

"Balea?", preguntaron alucinados. "Explíquenos".

“A ver, esta lingua de terra está entre dúas partes do mar. Hai baleas que detestan facer rodeos, así que, cando chegan aquí, toman carreira e saltan por riba do istmo, mais, para perderen peso durante o salto, alivian os intestinos mentres pasan polo ar. E iso é o que temos aquí: caca de balea”.

Non, esa hipótese tampouco convenceu a ninguén, porque nin os máis vellos do lugar nunca viran unha balea dar un salto coma ese, que sería polo menos de cen metros.

Houbo unha terceira opinión, esta dunha muller de Vladivostok, que dixo:

"Eses son residuos extraterrestres das naves que orbitan ao redor do noso planeta, mais que están ocultos aos nosos ollos".

"Mais son residuos das naves ou da súa tripulación?", preguntaron.

"Supoño que da súa tripulación, porque isto é... merda", respondeu a muller.

"Si, mais por que sempre cagan precisamente aquí enriba, co grande que é o planeta Terra?", preguntaron.

Ela encolleuse de ombreiros e explicou que probabelmente tiña algo a ver coa enerxía do lugar.

O seguinte paso veu cando se fixo a análise química das feces.

"Isto é caca de gaivota", anunciou sen dubidalo a cientista que dirixía a investigación, mostrando un isótopo revestido de merda de gaivota.

A partir dese momento, na vila mariñeira, xurdiu a idea de que nos arredores habitaba unha gaivota xigantesca, moi xigantesca, aínda que ninguén a vira nunca.

Tamén pensaban que debía ser invisíbel, porque o único rastro dela eran aquelas cacas do tamaño de cinco pelotas de baloncesto. 

Houbo expedicións científicas e militares que se dedicaron a procurar aquela gaivota xigante que podía cagar como corenta gaivotas normais.

Procuraron e procuraron durante semanas, mais non atoparon rastro dela.

Mentres, na vila construíron un aparcadoiro no exterior, na entrada, para a rúa dos Melancolicos ser só un lugar de paso a pé até o faro.

E nese aparcadoiro desde entón só caeron as cacas de sempre, as das gaivotas correntes, mais nunca máis cacas xigantes.

Por iso, calquera lector hase preguntara: E cal era o misterio das cacas xigantes? Había realmente unha gaivota xigante que cagaba coma un xigante?

A resposta é non.

As gaivotas son moito máis intelixentes do que parecen, polo que simplemente concordaron que, en vez de cagaren por cadansúa conta, o farían sincronizadamente nun grupo de 30 sobre o mesmo obxectivo.

Deste xeito, as cacas de 30 gaivotas apuntadas cara ao mesmo auto producían unha merda xigante.

Así, conseguiron que a rúa dos Melancólicos deixase de estar sempre ateigada de autos e volveu ser para elas.

Xa que logo, por que non pararon de cagar nos autos do novo aparcadoiro?

Pois porque ese é un dos maiores praceres deses paxaros ao que nunca renunciarán.

© Frantz Ferentz, 2022