segunda-feira, janeiro 24, 2022

O CEMPÉS E A LÁMPADA MÁXICA

 

O cempés camiñaba lento por entre os estantes daquela habitación abandonada. Había séculos que ningún humano moraba alí, pois ademais ficar baixo a area. Se caerá, até había milenios que aquel lugar estaba abandonado, quen sabe.

O cempés acabara alí por acaso, fuxira dunha osga famenta e caera por un burato na area até rematar naquela habitación, que de facto era un palacio, mais o cempés non sabía a diferenza que había entre as vivendas humanas. Na realidade mal vira humanos de lonxe a atravesaren o deserto á noite baixo o luar, aos lombos de camelos, nunca tivera contacto directo con eles e non imaxinaba como podían ser perigosos.

En fin, o cempés, tamén famento, uslicou a contorna na procura de algo para comer, talvez un grilo, mais parecía que alí embaixo non había nada. Por iso, exploraba aqueles andéis rápido, até que atopou aquilo. Era un obxecto humano que non vira na súa vida, metálico, mais curiosamente non estaba ferruxento.

O obxecto en cuestión era máis ou menos ovoide, mais nin podía saber a cor, alí dentro non había luz, mais tiña un pescozo longo, ao cabo do cal había unha boca. A forma daquel obxecto puido coñecer grazas ás súas cen patas. ​E foi así como se introduciu pola boca e esvarou para o interior como se fose un tobogán​.

No interior había brillo, saía das paredes. O cempés estaba nervioso porque se sabía atrapado no interior daquel obxecto metálico. Tentou gatuñar para a boca por que entrara, mais non había xeito, esvaraba de máis e sempre acababa abaixo. Era desesperante. Por uns instantes, o cempés pensou que remataría alí os seus días, a morrer de fame. Talvez puidese alimentarse das súas patiñas, ía comelas unha por unha, até ficar sen ningunha. Que angustia tan horríbel para aquela criatura. Que angustia.

Porén, aqueles pensamentos mal duraron uns segundos, porque aquel obxecto en que estaba atrapado o cempés comezou a vibrar. Vibraba sen control, tanto que o cempés comezou a rebotar polas paredes. E non había onde se asegurar, porque as paredes eran planas. Sen o cempés o saber, con tanto movemento das súas patas por todas as paredes, activara algún mecanismo naquel obxecto descoñecido, mais aparentemente non había motor ningún no seu interior.

De repente, FLUUUUFFF!!! O obxecto saíu disparado. Atravesou a area do deserto e comezou a atravesar os ceos. Voaba a unha velocidade que ningún aparello inventado polos humanos alcanzaría nunca. De feito, a viaxe case non durou, pois en poucos segundos, o obxecto aterrou nun parque enorme no corazón dunha cidade con millóns de habitantes a miles de quilómetros do deserto en que pasara non se sabe canto tempo.

O obxecto pousou suavemente sobre unha mesa de pedra onde moita xente adoitaba xogar xadrez, mais naquela altura era cedo e o parque aínda estaba baleiro. O sol mal comezara a se erguer polo leste e a cidade acordaba devagar. En cuestión de minutos, o tránsito sería infernal, como todos os días e algunhas persoas comezarían a ocupar o parque para facer desporte, dar de comer aos peixes e os parrulos do lago, acompañar os cans a faceren as súas necesidades ou até sentar na zona por baixo dos piñeiros a xogar xadrez. Alí reuníanse diariamente ducias de persoas de todas as idades e razas para se desafiaren. Eran todos amadores, mais por veces algún profesional sentaba alí incógnito para medir as súas forzas con aqueles amantes do xadrez, algúns dos cales eran verdadeiramente fabulosos.

Aos poucos foi chegando xente. No inicio ninguén reparou naquel estraño obxecto de cor dourado que estaba nunha das mesas, até que un home que levaba o tabuleiro de xadrez embaixo do brazo, xunto cunha caixa de pezas do xogo.

— Que é isto? —díxose cando viu aquela cousa.

Máis xente achegouse para ver.

— Parece unha desas antigas lámpadas de aceite —comentou un avó encurvado que gastaba unhas lentes de aumento.

— Como a lámpada do xenio dos contos —engadiu unha moza chamada Cecilia que pasaba a súa vida entre a lectura e o xogo do xadrez.

Lámpada do xenio, que chiste, pensaron os alí presentes, que eran a cada vez máis.

O home que primeiro a viu, achegouse á lámpada e dixo:

— Se é unha lámpada máxica, teño todo o dereito de pedir tres desexos, que para iso fun o primeiro que a descubriu.

A xente en derredor riu. O home tomou a lámpada e frotouna coa manga da camisa.

Nada.

Non aconteceu nada. Que ía acontecer logo? Quen ía pensar que se trataba dunha lámpada máxica, ai... que inxenua é a xente ás veces.

Mais non. Si aconteceu. Demorou uns segundos, porque parecía como se a lámpada tivese que pensar no que facía. Mais non saíu ningún xenio do interior, só se debruzou unha cabeza con antenas e unhas patas. Era o cempés, que finalmente podía ver a luz do día. Mais o que foi realmente incríbel foi escoitar o bicho dicir:

— Pide dous desexos.

O home, malia o susto inicial, aínda conseguiu retrucar:

— E non son tres?

— Ou dous, ou ningún —respondeu firme o cempés.

— Está ben, que sexan dous. A ver —hesitou o home uns intres—, quero que me medre o cabelo e ser o mellor xogador de xadrez, o campeón.

Cadrou que o home que acababa de pedir os desexos era calvo, de maneira que o primeiro desexo facía moito sentido.

Ou non.

Porque de feito non é que comezase a lle medrar cabelo lentamente, como se no inicio debruzasen unhas puntiñas por entre os poros, non, na verdade comezou a medrar a cabaleira a unha velocidade de vertixe. E non só na cabeza, tamén polo resto do seu corpo, principalmente a barba.

Mentres o seu corpo se ía cubrindo de sedas e cabelos, até tornalo un verdadeiro monstro, corría por entre as mesas onde xa había xente a xogar axedrez e metíase el polo medio, para gañar a partida. E cando non ficou ninguén con quen xogar, sentou nunha mesa baleira para xogar contra si propio coa man dereita.

E coa esquerda? Coa esquerda atopara un fouzo polo chan que algún xardineiro esquecera e ía segando os cabelos do seu corpo como podía, de maneira que ía ficando un tapete de cabelos ao seu redor.

Coitado. Cecilia, testemuña daquel desastre, quixo saber como funcionaba aquela lámpada, mais non pediu ningún desexo (nin ela nin ninguén, despois de ver o resultado). Como era posíbel que un cempés actuase como un xenio e por riba falase?

Queridos lectores e lectoras, aquí faremos un inciso para vos explicar isto, que é un misterio que os personaxes da nosa historia non darán descuberto. A lámpada —se é que o é— ten propiedades extraordinarias que lle permiten facer que bichos como o cempés “falen”. A cousa é que as patas do cempés activaron moitos sensores da lámpada por tocaren múltiplos puntos asemade e grazas a iso ponse en andamento, mais o lámpada precisa dunha criatura no seu interior que poida tocar moitos puntos da parede ao mesmo tempo.

Obrigado pola atención. Continuamos coa narración.

Mentres a xente discutía sobre o que acababa de ver, Cecilia colleu a lámpada e marchou daquela parte do parque, a tentar non ser vista por ninguén. E logrouno, porque cando o resto da xente que estivera arredor da mesa de pedra quixo darse conta, a rapariga xa se fora co lámpada entre as mans.

Ela estaba decidida a descubrir o que era aquilo. Non acababa de acreditar que se tratase dunha lámpada marabillosa. E como rematara alí, no gran parque da súa cidade? Quen a levara? Sen ela o saber, estaba a cumprir un cometido. Estaba a camiñar ao longo do parque coa lámpada nas mans. Moita xente fitaba para ela, pois non é moi frecuente observar unha moza cunha mochila enorme ás costas (ninguén sabía o que levaba nela, mais era case meirande ca ela) e unha lámpada antiga, oriental, como as da mil e unha noite.

— Podo frotar nela e que saia o xenio? —dicíanlle de cando en vez da que ía camiñando, mais ela non daba ouvidos aos chistes, mais tampouco non se daba conta de que estaba a percorrer todo o parque, que realmente ela non ía onde quería. Era cousa da lámpara.

Mais de improviso, alguén que seguira desde que marchara coa lámpada, cruzouse no seu camiño e arrebatoulle a lámpada sen a rapariga esperalo.

O tipo frotou a superficie da lámpara e dixo:

— Quero ser o máis forte e máis grande do mundo!

O cempés mal debruzara a cabeza e dixo:

— Feito.

Nese momento, o tipo en cuestión converteuse nunha balea e case que nin tivo vagar de rodar até o lago do parque, mais era pequeno de máis para un cetáceo, de modo que, cando viñeron as autoridades, tiveron que sacalo de alí con guindastes enormes e metelo nun acuario, para os peritos o analizaren, porque era unha balea moi estraña, que falaba, mais só dicía palabróns.

Cecilia recuperou a lámpada, aínda que non por moito tempo. Despois da caída da balea no lago do parque, saíra do fondo unha especie de alga. Talvez as ondas da caída do cetáceo o liberaran. As algas aboiaban no ar, até tomaban a forma de un ser humano, mais sen pernas, cun apéndice para abaixo que recordaba vagamente os xenios dos contos.

— Ti es o xenio desta lámpada? —preguntou a nena.

Mais o ser non falaba, so apuntaba para a lámpada, como se quixese entrar. A rapariga procurou pola superficie até que descubriu que había unha tapiña. Meteu a punta dun lapis e ergueu a tapa. Así que a retirou, o ser feito de algas precipitouse para o interior.

E a seguir, o cempés foi cuspido pola boca.

Que panorama para o bicho, mais axiña descubriu que gañara coa mudanza de ares. Alí non tiña depredadores naturais e había abundancia de grilos. Ademais, era moito maior que os cempés locais. Axiña correu por entre a herba para procurar un bo abeiro lonxe dos humanos, que eran os animais máis tolos que un podía imaxinar.

O ser de algas, cando xa estivo dentro da lámpada, falou do interior:

— Grazas, meniña, por me traeres a miña nave.

Nave? De que estaba a falar aquel tipo... ou o que for.

— Perdina hai miles de anos. Desde entón téñoa procurado en todas as partes. Mais hai cincuenta anos, máis ou menos, fiquei atrapado no fondo dese lago e non conseguía saír. Por sorte caeu ese peixe gordo e liberoume... Foi idea túa?

Cecilia quería falar, mais non era quen de articular unha palabra.

— Como agradecemento, pídeme tres desexos.

Finalmente Cecilia recuperou a fala.

— Tres? Non eran dous? E non serán desastrosos, como os anteriores?

— Non, filliña, son tres. E serán certos, que eu non che son un amador, como o cempés...

A moza pediu os seus tres desexos, mais non diremos cales foron, porque iso vai contra a súa privacidade.

Da lámpada saíu un enorme resplandor que alcanzou varios metros en derredor e logo desapareceu, sen deixar rastro.

Chegados a esta altura, nin o narrador coñece de certo a verdade. Poida que, efectivamente, se trate dunha lámpada máxica, activada accidentalmente por un cempés grazas ás súas múltiplas patas; poida que se trate dunha nave extraterrestre; poida que as lámpadas máxicas fosen realmente naves extraterrestres e que os xenios fosen alieníxenas. En fin, vós que opinades?

© Frantz Ferentz, 2022

Sem comentários: