domingo, dezembro 02, 2007

Mellor que nos video-xogos [+14 anos].- XFC


    O Vassili xogara con todos os video-xogos de mercenarios do mercado. Fora quen de pasalos todos coa mellor puntuación. Era un experto en guerra de guerrillas, tanto que nin o Rambo nos seus mellores momentos podería obter resultados máis positivos (e brutais). El só, en máis dunha ocasión, fora quen de destruír acampamentos de talibáns, guerrilleiros colombianos e até invasores venusianos.-
    Xunto a esa actividade "video-xóguica", o Vassili pasaba horas e horas de ximnasio a fortalecer os seus músculos. Era unha auténtica máquina. Os seus bíceps e os seus pectorais salientaban por baixo da súa camiseta exaxeradamente. O Vassili sentíase todo contento cando as mulleres se fixaban nel._
    Daquela decidiu que para completar a súa formación había aprender a disparar, a usar as armas. Fixo un curso de guerrilleiro de fin de semana, onde aprendeu a usar armas de fogo de toda caste e a lanzar granadas, aínda que a primeira que lanzara case que lle estalara nos pés, porque a aventara moi para arriba, mais deu caído case no mesmo sitio onde o Vassili estaba co instrutor. Un desastre, xa me entendedes._
    Pero o Vassili, despois do seu adestramento informático, ximnástico e militar, estaba pronto para se converter nun mercenario. Pola internet xa lera que a xente coma el podía gañar moreas de diñeiro. E co seu adestramento, podería entrar nunha aldea ocupada por douscentos soldados e deixala limpa en vinte minutos. E el só, sen axuda. Até, se cadra, podería crearse unha lenda arredor do seu valor. Inclusivamente algún roteirista de cinema de Hollywood podería recoller a súa historia e levala ás pantallas. E por que non ía el ser un actor de sona como o Schwarzenegger, que mesmo acabou de político?_
    For como for, o Vassili, todo preparado, contactou cun pequeno grupo guerrilleiro de América do Sul que se mostraron interesados nel, nomeadamente porque era da Europa Oriental e iso dáballes publicidade. Ofrecéronlle pouco diñeiro no inicio, mais el comprendeu que era cuestión de ir gañando a súa confianza. Precisaba de tempo para gañar en fama._
    Apañou un avión e voou até unha a capital do país. Desde alí foi de autobús até unha cidade ao bordo da selva. A calor, algo con que non contaba o Vassili, comezou a afectalo. E a comida, non estaba afeito a ela. Tivo un par de diarreas, mais como era un tipo duro, non se queixou e pasounas como puido, apenas obrigando o condutor do autobús a parar aos poucos coa desculpa de que sospeitaba que o inimigo os espiaba e que había facer roldas de vixiancia. Mais o único que facía era descargar os intestinos tras dunhas bouzas._
    Malia todos os problemas, deu chegado á cidade ao bordo da foresta. Alí foi contactado polos guerrilleiros, que rapidamente o conduciron ao interior da serra. O Vassili lamentou non ter tempo de se duchar, pero aquilo, xeralmente, non era unha cuestión que aparecese nos vídeo-xogos, porque os mercenarios neles nin sequera se despeitean._
    O Vassili foi cordialmente recibido polo comandante do acampamento, o compañeiro Ribeira. Todos contemplaron os músculos fornidos do Vassili, o cal fixo que o recén estreado mercenario se sentise todo adulado. Gostábanlle os comentarios._
    Pero a selva na realidade non é como nos video-xogos. O comandante Ribeira explicoulle ao Vassili que debían ir deitar cedo porque para o outro día planeaban atacar un acampamento dos militares, aos que querían devolver unha visita deles anterior.
    – E a miña tenda? -preguntou o Vassili._
    – Non temos tendas aquí –explicou o comandante–. Durmimos no chan, baixo as estrelas.
    Que fastidio para o Vassili. Calou, porque era un tipo duro, mais non deu cerrado o ollo en toda a noite. E amais, os mosquitos fritírono a picadas. De mañá, cando o comandante, ao raiar o sol, chamou os seus homes, o Vassili non puido moverse. O comandante, como xa era parte da súa tropa foi erguelo de más maneiras, mesmo deulle un puntapé. Pero o Vassili non reaxía._
    – Isto non é un acampamento de vacacións!! Arriba!!_
    Un dos guerrilleiros, que fixera dous meses de enfermaría, púxolle a man na testa e dixo: _
    – Ten febre, camarada comandante. Eu penso que agarrou a malaria..._
    Efectivamente, como confirmaron na aldea máis próxima dous días despois, o Vassili apañara a malaria por mor dos mosquitos. A iso uniuselle unha nova diarrea e mais unha infección por fungos que o tivo na cama un par de meses._
    Se vos preguntades como foi que rematou a peripecia guerrilleira do Vassili, pódovos asegurar que non foi na selva. Agora traballa para unha multinacional do seu país que se dedica á fabricación de accesorios para o baño que valen o mesmo para guerrilleiros da foresta coma para marquesas.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

domingo, novembro 11, 2007

Misterio de trapo [+8 anos].- XFC


1. Cando a harmonía desapareceu da fraga de Teilac

A fraga de Teilac fora sempre un lugar bárbaro. Fórao desde o primeiro momento, mas houbo un tempo en que se tornou un lugar horríbel para morar... Queredes coñecer a razón?
Os problemas comezaron cando oso Berroun creceu, porque cando cativo era moi simpático, todo alegre e brincador. Todos os animais lle querían ben, mesmo lle ofrecían doces como mel fresco durante o verán ou froita durante a primavera. Mais cando medrou, tornouse berrón, rosmón e doadamente enfadadizo.
Por iso, cada vez que calquera animal lle dicía algo que non lle gustaba, berraba como un furacán até o outro enxordecer.
Este era precisamente o gran problema: os berros do Berroun eran tan terríbeis que facían vibrar e tremer toda a fraga de Teilac.
Iso era o que pasaba: os berros do Berroun eran tremendos: cimbraban por toda a fraga de Teilac e podían deixar xordos a todos os animais que estivesen arredor nunha media de trescentos metros.
De feito, cando os animais vían que Berroun se achegaba, corrían a voz da súa presenza e todos se evaporaban por maxia.
Así, os veados eran capaces de agatuñaren ás árbores como os esquíos.
Os esquíos, porén, se se vían sorprendidos na beira da lagoa, eran capaces de ficaren baixo a auga a conter a respiración facendo compaña ás ras, as cales notaban que aqueles anfibios peludos se tornaban vermellos despois dun par de minutos sen respirar e eran incapaces de comer moscas e mosquitos.
Os coellos, da que recibían a voz de alarma, podían montar enriba dunha pita e saír voando como auténticos pilotos enriba da ave.
Aquela situación preocupou moito aos animais porque non sabían como oporse aos berros do Berroun. Ninguén non o contrariaba, non fose que empezase a berrar daquel xeito tan espantoso.
E claro, á forza de berros tornárase o amo da fraga, mais era terriblemente tirano co resto dos animais que habían obedecelo sen gurgutar...
Despois dalgún tempo, na fraga de Teilac non había animal que non sufrise de terribles xaquecas, polo que ao cabo, durante un inverno, cando o oso estaba en estado de hibernación, aproveitaron para aconcellar en asemblea e tratar o asunto do oso Berroun. Mais para desgraza dos animais todos, ninguén non sabía como arranxar aquel penoso asunto que podía facer estoupar os cerebros todos os habitantes de Teilac.
Unha lebre propuxo bloquear a entrada da cova onde hibernaba, mais dixéronlle que o oso era quen de escachar calquera rocha aos berros. Amais, precisarían dun elefante para mover unha rocha enorme que tupise a entrada.
    Os castores propuxeron abrir unha gabia no terreo e enchela de auga, abrindo un lago polo que non puidese escapar o oso. Facer a gabia era posible, mais enchela de auga… Nin que os animais todos da fraga se pasasen o inverno a facer pipí na gabia a darían enchido.
Que decepción.
     Seguirían logo así as cousas para sempre?
2. O retorno de Berroun

Cando volveu a primavera, Berroun acordou da súa hibernación. Tiña moita fame despois de tantos meses, polo que para encetar o seu almorzo non había nada mellor que mel. Foi á colmea máis achegada á súa cova e pediu, primeiro polas boas, mel ás abellas que zoaban como tolas arredor do seu enxame.
Os insectos aínda se lembraban dos berros terribles de Berroun, polo que lle deron algo de mel recentemente feito, mais aquilo non lle abondaba ao grande oso, que esixiu máis, moito máis... e berrou, berrou salvaxemente, brutalmente, até deixar as abellas abraiadas. E claro, déronlle todo o mel que pedía, malia pasasen fame o resto do ano.
O oso Berroun relambeuse co mel delicioso. Porén, non lle abondou con aquel festín e decidiu comer algo máis. Foi despois até un antigo e xigantesco carballo que había en Teilac.
Alí moraba unha colonia de esquíos pillabáns e falcatrueiros que usaban a árbore vella como almacén e vivenda, xa que a máis dela estaba baleira por dentro. Deica alí foi o Berroun para lles pedir froitos secos, tales que abelás, castañas ou noces. Alí chantouse o oso e berrou daquela suave:
– A ver, vós os esquíos. Son o Berroun. Dádesme algo de comer?
Os animaliños asomaron os seus fociños cheos de bigotes polas moitas fendas da árbore e comprobaron que se trataba, efectivamente, do oso. Axiña unha chuvia de froitos caeu enriba do oso, o cal encetou un festín. Cando o deu comido, non se sentiu farto e esixiu:
– Ou me dades máis comida ou empezo a... xa sabedes que.
Rapidamente, os esquíos comezaron outra chuvia de froitos enriba do oso, até que non lles quedou nada para o inverno. Pero éralles mellor iso que quedaren xordos para sempre.
Así pasaron varios días, durante os cales Berroun fixo sempre a súa vontade ameazando os outros animais con pórse a berrar como nada máis el sabía facelo. Os animais estaban xa cheos daquela situación, mais que podían facer eles?
Para colmo, o grande oso xa nin se molestaba en ir buscar a comida. Abondáballe comezar a berrar, facendo tremer as árbores que houbese arredor, para que os animais que andasen nas proximidades lle trouxesen comida, a que tivesen á man.
Se daquela un veterinario tivese pasado por alí, tería diagnosticado as doenzas nerviosas máis estrañas que un poida imaxinar, sobre todo despois de ver como, por mor dos berros, a moitos animais lles medraba carriza nas orellas.
3. Os humanos tórnanse protagonistas
 
E entón ocorreu algo extraordinario, algo que non acontecera nunca.
A primeira familia humana veu pasar uns días na linde do bosque. Sabedes por que? Porque o sitio era marabilloso e podía estarse moito ben alí toda unha xornada, lonxe do fume da cidade. Aquela familia estaba composta pola mai, o pai, un neno de oito anos e unha neniña de dous que ía sempre agarrada ao seu osiño de trapo. A neniña levábao dun lado para outro como se fose parte dela mesma, faláballe no seu idioma (ese que falan todos os nenos e nenas cando teñen esa idade e que nada mais eles e elas entenden).
A familia pasou unha xornada fantástica no campo, lonxe do fume, a respirar ar puro. Pero no campo aínda se poden facer outras cousas, como empezar unha colección de latas de refrescos de todas as clases só recollendo as que a xente bota por aí, ou botellas de plástico de todas as cores e tamaños. É fantástico.
Pois ben, aquela familia almorzou, xantou, ceou, durmiu (nunha tenda de campaña) e ao outro día almorzou, xantou e… volveron para a casa, moi contentos porque só se atoparan cunha colonia de formigas que agradeceron as faragullas que botaran e mais un par de bolboretas. E máis ningún bicho. Iso era xenial, porque aquela familia tiña un certo temor dos bichos. Na verdade, eu non entendo moi ben como pode ser que queiran pasar un par de días no campo e non ver bicho ningún, pero se visedes o lugar onde estaban, comprenderiades que era case imposible que ningún animal entrase alí, porque se trataba dunha zona de acampada para xente de cidade, que estaba rodeada por muros altísimos, sistemas de vixilancia por cámara que impedían que ningún animal se abeirase a menos de vinte metros e raios láser que non magoaban os animais, pero que lles metían un medo terrible. E grazas a iso, a xente da cidade podía pasar un día no campo e botar o lixo por riba das paredes daquel estraño lugar de campamento.
Pero o fillo da familia, que tiña uns ciúmes enormes da irmá, apañoulle o osiño de trapo mentres ela durmía e levouno para fóra do recinto do campamento. Deixou aquel monstro fóra da tenda, –así el o consideraba, porque lle facían máis caso ao anaco aquel de tea que a el–, e volveuse para a tenda como se non tivese sucedido nada.
4. Á espreita

Non obstante, alguén estaba a espiar todos aqueles movementos na distancia. Tratábase dunha pega, un paxaro que rouba todo o que atopa por aí, desde aneis de latas de refresco até diamantes millonarios, para depositar todo no seu niño.
Daquela, a pega voou por riba dos muros sen ser detectada e como se fose un avión a facer un voo raso, apañou o osiño de trapo por unha orella e levouno polos ares até se perder de vista.
Pero claro, cando a irmá de dous anos acordou, o primeiro que procurou foi o seu osiño.
– Ociño no tá, ociño no tá –dicía ela toda angustiada.
O papá rañaba a cabeza porque non entendía. Preguntou:
– A nena quere dicir “touciño de asar”? Porque a estas horas…
– Non, parvo –respondeulle a nai–, quere dicir “osiño non está”.
O papá pensou que a nai era moi boa para as linguas estranxeiras, incluída a linguaxe dos bebés.
– Pois agora –ordenou a nai–, o neno e mais ti ides procurar o osiño porque non pode ter ido moi lonxe.
Os dous coitados tiveron que saír ao campo salvaxe, incivilizado, cheo de matos, espiños, insectos que pican e ortigueiras que espreitaban todos os seus pasos. Unha expedición pola Amazonía non sería máis perigoso que aquilo.
Mais a expedición, como era de esperar, foi un fracaso. O pai e o fillo pensaron que sen un equipo completo de explorador era imposible penetrar naquel terreo hostil.
A mamá tivo que improvisar unha solución. Contoulle á filla que o oso saíra pola mañá cedo para volver a casa, que estaba doente, e que iría ver o doutor, pero que nun par de días estaría na casa de volta. Así ela tería tempo de comprar outro igual no supermercado, porque aqueles osos se vendían alá por ducias.
E foi así que aquela familia da cidade abandonou aquel campamento despois de sufrir unha experiencia tan cruel, coa decisión de non saír da cidade en moitos anos.
E no entanto, onde acabou o osiño de trapo? Pois no niño da pega, como era de esperar. Aínda así, os fillos da pega non estaban nada contentos con aquel estraño que parecía que lles ía comer a comida toda, sen parar de sorrir. E é que cómpre dicir que aquel sorriso constante do osiño causaba un malestar entre os animais, os cales non sabían se se estaba a rir deles.
Por iso, os fillos da pega botaron o osiño do niño, que foi parar a enriba dun toro vello. E caeu de tal maneira que quedou encaixado entre unhas pólas a certa altura, como se contemplase todos desde un trono. E foi así que o osiño se deu convertido no rei da fraga de Teilac.

5. O novo rei de Teilac


O niño da pega estaba xusto do centro da fraga, nun punto por onde pasaban case todos os animais.
Os primeiros en descubrir aquel estraño foron os esquíos. Daban puliños arredor del nos troncos próximos, mais non ousaban aveciñarse moito, porque nunca viran un animal tan estraño.
Cómpre explicar que o osiño de trapo tiña un aspecto un tanto peculiar. Era marrón, todo cheo de babas secas da nena que lle daban unha aparencia aínda máis estraña.
Os seus ollos estaban feitos de botóns, mais non eran dúas esferiñas brancas inxeridas na cara. Dentro había dúas boliñas negras que á menor sacudida xiraban como tolas, de maneira que o aspecto do osiño de trapo resultaba aínda máis chocante.
Amais, como ao caer do niño das pegas, ficara encaixado nunha forca formada por dúas pólas, o seu aspecto era o dun rei no seu trono que observaba todo o que se estendía.
Cando a brisa o remexía suavemente, os seus ollos avalaban nas esferas e parecía que percorría a paisaxe, mais cada boliña ía nunha dirección diferente.
Como diciamos, foron os esquíos os descubridores daquel novo inquilino da fraga.
E como eran moi faladores e paroleiros, axiña correron a voz entre os animais que moraban nas árbores.
Cabo de poucas horas, por diante do osiño de trapo comezaron a desfilar animais curiosos que, primeiro desde detrás das bouzas, e logo xa directamente ao pé da árbore, ollaban para o osiño de trapo.
Todos abraiaban con aquel seu sorriso. Aos humanos producíalles unha sensación de osiño simpático, mais aos animais espantábaos, porque non estaban afeitos a veren animais a sorrir.
Foi mercé a aquel sorriso que os animais quedaron fascinados.
E foi así que pola fraga de Teilac comezou a correr a lenda do rei, un osiño pequeno e riseiro que observaba todo e a todos desde o seu trono.
6. Que xénero de animal é o rei?

Aos animais de Teilac non abondaba con chamar rei a aquel animal que pasaba día e noite sentado naquel trono de madeira. Todos eles querían saber que caste de animal era.
Os esquíos, por aquilo de seren os primeiros en descubríreno, afirmaban que se trataba dun habitante das árbores como eles, chamado oso preguizoso.
As formigas, en ouvindo a palabra oso, mais sabendo que non se trataba de Berroun, comezaron a pensar que seica se tratase dun oso formigueiro, mais aquel non tiña o fociño longo propio daquel devorador de formigas.
Outros, como os corvos e as cornellas, opinaban que era un humano peludo, xa que, ao cabo, chegara alí da man dos humanos (lembrade que todo se sabía en Teilac, e máis entre aqueles paxaros, de maneira que era algo coñecido que a curuxa roubara aquel ser aos humanos). Iso explicaría o seu sorriso e por que se convertera en rei.
Unha das raposas, querendo demostrar como son intelixentes os da súa especie, afirmou que era un pingüín, totalmente segura de que ninguén en toda a fraga nunca tal vira, nin ela mesma, pero como ouvira uns mosquitos viaxeiros falar deles, pensou que todos acollerían as súas palabras como as dun animal estudado.
A curuxa, o animal máis sabio da fraga –algúns din que a noitébrega o é aínda máis que a curuxa, mais iso non está aínda demostrado– rematou cos medos.
Ela sentenciou:
– Non é un oso preguizoso. Non é un oso formigueiro. Non é un humano peludo. Non é pingüín. É un oso anano.
Un oso anano? Ningún dos animais ouvira nunca tal cousa.
Unha andoriña preguntou se non sería un oso que parou de comer ben cando cativo e por iso quedou todo redrollo.
Pero non, a curuxa confirmou o que dixera.
Era un oso. Anano, pero un oso.
E entón a todos entroulles un novo temor.
Que faría Berroun cando soubese que había outro oso na fraga? Era capaz de pórse a berrar como un tolo até botar embaixo a metade das árbores. Podía ser unha desgraza para todos.
Os animais decidiron manter o segredo. Non falarían daquel pequeno oso, daquel rei inofensivo que o único que facía era sorrir e mover os ollos cando había brisa o alguén buligaba a súa árbore.
7. As sospeitas de Berroun

Os animais fixeron todo o posible por falaren baixiño sobre o oso anano, o novo rei da fraga de Teilac.
Levaban a comida ao oso Berroun cando este a esixía, e sempre ollaban para os lados antes de falar do oso anano, como precaución para non seren escoitados polo oso Berroun.
Porén, o grande oso estaba un pouco amoscado co comportamento dos animais da fraga, que todos os días, en grupiños, se perdían polo centro da fraga.
Pensaba que talvez planificaban o modo de vencelo, mais a el só podía vencelo, e só durante uns tres meses, o inverno. Estaba todo tranquilo. Amais, non lle prestaba iso de entrar na parte da fraga porque alí entraba pouco o sol.
Mais as cousas ían mudar. Berroun descubriu que había un estraño na fraga por casualidade.
Aconteceu un día en que estaba a se bañar nunha lagoa, todo placidamente, e logo se deixou emporcallar no lodo. Aquilo gustáballe moito. E como estaba todo cuberto de lodo, era imposible decatarse de que era un oso, parecía un enorme terrón.
Berroun ficou deitado a tomar o sol cuberto de lama. Estaba todo inmóbil. De súpeto, apareceron por alí dúas grallas. Unha delas pousou, precisamente, no bandullo do oso, sen se decatar de onde estaba.
O oso xa ía aventar o seu ruxido máis brutal, cando ouviu aquelas palabras que o encheron de curiosidade:
– Viches ultimamente o rei osiño?
– Vin.
– Está algo desmellorado, non pensas? Seica habería que pensar en darlle algo de comer.
– É verdade. Seica tes razón. Até a de agora parece ser que non comeu nada.
Berroun escoitaba aquelas palabras abraiado. O primeiro pensamento que lle acudiu foi que había concorrencia na fraga.
Outro oso significaba concorrencia, aínda que fose pequeniño.
Pero o peor de todo é que falaban del como do rei.
O único rei de Teilac era el e non ía permitir que houbese outro. Quixo entón preguntar ás grallas por aquel estraño, mais elas xa alzaran o voo sen se ter decatado que estiveran tan preto do oso Berroun.

8. Na procura do fuxitivo

Desde aquel momento, descubrir o estraño da fraga tornouse no pesadelo do Berroun.
Achegouse onda os sempre espantados esquíos. Chantouse diante dos piñeiros onde vivían e berrou con todas as súas forzas:
     – Onde está ese oso cotroso do que todos falades?
   O resultado foi que os esquíos que estaban fóra das árbores saíron polos ares voando un par de quilómetros. Os que estaban dentro tiveron máis sorte, pero sentiron que as árbores tremían e estiveron a piques de caer.
     Probou novamente chantándose diante duns corzos que tranquilamente pacían. Sen aviso, berroulles con todas as súas forzas:
Pero na realidade, eles non entenderon as palabras, só percibiron aquel brutal ruxido. Amais, a forza do ventarrón provocado polo oso Berroun desprazounos douscentos metros.
O oso Berroun convenceuse de que así non ía descubrir onde se escondía aquel o oso intruso, de xeito que decidiu empregar a cabeza e non a gorxa.
Ao outro día envorcouse na lama –vira que aquela era unha camuflaxe perfecta– e despois envorcouse no chan nun sitio cheo de follas secas.
Adquiriu a aparencia dun arbusto un pouco raro, pero estaba seguro de que ningún animal da fraga, se non berraba, se decataría de quen era.
Amodo, procurando que ningún outro animal reparase nos seus movementos, foi avanzando cara ao corazón da fraga. De alí a pouco confiaba en atopar algún grupo de animais daqueles que todos os días ían visitar aquel que chamaban o rei da fraga.
Non botou moito en descubrir un grupo de parrulos que avanzaban para o centro da fraga mentres comentaban:
– Ver o rei oso…, ver o rei oso…, ver o rei oso…
A linguaxe dos parrulos é un chisco complicada de entender, porque son un algo gagos e repiten todo varias veces. Por iso, ao Berrón levoulle un bocadiño decatarse de que eles eran unha especie de peregrinos.
Dando pulos, foi seguindo os parrulos. Estaba moi atento aos paxaros, non fose que se decatasen de que un arbusto os seguía.
Os parrulos non, mais outros animais si se decataron de que detrás da ringleira de parrulos avanzaba un arbusto dando pulos.
9. O desafío

E foi así, como entre pulos e a paso de parrulo, o oso Berrón alcanzou o trono do osiño de trapo.
O lugar estaba ocupado por animais de toda caste. Todos murmuraban entre eles, mentres miraban para o osiño de trapo.
Berroun sentiu que o sangue lle fervía de ira. Mesmo lle saíu fumiño polas orellas.
Buligouse todo e fixo caer a capa de lama seca e de follas que o cubría. Os animais todos viráronse para el e fitaron aquel espectáculo. Axiña se decataron de que se trataba de Berroun.
E antes de que abrise a boca, xa todos se esconderan entre as bouzas, mais non moi lonxe, porque entre o medo á dor de ouvidos e a curiosidade por saber como ía rematar aquela historia, gañaba a segunda cousa.
O oso grande avanzou cara ao oso pequeno. Chantouse aos seus pés e díxolle forte mais aínda sen berrar:
– Quen es ti e que viñeches facer aquí?
Pero claro, non era de esperar que un osiño de trapo respondese. Quedou mudo e co seu sorriso eterno a brillar no medio da face. Mesmo ao oso Berroun pareceulle que aquel sorriso era máis grande, como se estivese a se burlar del.
Berroun rabiouse aínda máis. Non podía permitir que aquel monicreque se rise del. Con máis forza que antes, berroulle:
– Dime xa quen eeeeeeeeeeeeees!!!!!!!
O osiño de trapo seguía sorrir. Os animais escondidos nos matos non podían evitar un sorriso.
O grande oso percibiu que as cousas non ían ben. Había demostrar a súa autoridade.
Un berro de grao superior poría as cousas no seu sitio exacto.
– Groarrrrrrrrrrrrrrrrr !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Todas as follas das árbores en cen metros arredor saíron despedidas. Os animais máis pequenos escondidos entre as bouzas tamén saíron polos ares.
Mesmo a carriza das rochas apareceu a quilómetros de distancia de alá.
Pero o resultado foi o mesmo. O osiño seguía a sorrir como se alí non acontecese nada. E como estaba ben suxeito entre as pólas, non saíra polos ares.
Un ruxido aínda peor invadiu o ar.
Nada.
O ruxido de vinte osos rachou os ceos.
Nada.
E o ruxido dos ruxidos, a nai de todos os ruxidos. A terra até tremou.
Nada.
O oso Berroun estaba sen folgos. Pero non se ía render mentres uns poucos pares de ollos asomaban timidamente na distancia entre as vexetación que aínda non voara a varios centos de metros.
O grande oso abriu a boca, tomou ar e lanzou… un suspiro.
Estaba afónico, rouco. Perdera a súa capacidade de berrar.
E o maldito osiño pequerrecho seguía alí sentado a se rir del.
10. Onde conclúe esta historia

Seguramente preguntarédesvos como rematou esta historia. Pois rematou con que a curuxa, o paxaro máis sabio da fraga segundo algúns –para outros, como xa dixemos, éo a noitébrega– descubriu que o osiño de trapo non era un animal, senón un obxecto.
Seica pensaredes que isto non tiña moita importancia no resultado da historia de Berroun. Mais non é así.
Deixádeme que volo explique.
Como dicía, a curuxa descubriu que o osiño de trapo non era un osiño anano. Tivera o valor de achegárselle, co gallo de charlar con el. Despois de lle largar un discurso sen fin –ningún animal na fraga era capaz de aturar os discursos da curuxa–, preguntouse por que aquel animal era capaz de escoitalo sen perder o sorriso.
Aquilo xa lle fixo sospeitar. Bateuno co pico na vidalla, mais o oso seguía a sorrir. Ao cabo tirou del para riba enganchándoo dun brazo co pico e conseguiu sacalo do seu trono.
Entón a curuxa tivo unha idea xenial. Mais había comprobar se funcionaría.
Levou o oso de trapo até a porta da cova do oso Berroun ao amencer. Ela escondeuse detrás.
Cando o grande oso acordou e saíu á porta da cova, atopouse alí o seu máis brutal inimigo, a mirar con el con aquel sorriso terrible que o tornaba louco.
– Que queres? –preguntou a tremer Berroun e coa voz aínda rouca.
– Quero que sexas educado, que pidas as cousas por favor –dixo a curuxa desde detrás.
Berroun botouse a tremer.
– Promételo? –preguntou o oso de trapo.
Berroun moveu a cabeza en sentido afirmativo.
– Estarei moi atento… –engadiu o oso de trapo.
Berroun volveu á súa cova e non saíu de alí no resto do día. Mais é ben certo que, desde aquela, non volveu berrar para nada e sempre pedía as cousas por favor.
    E se algún día ameazaba con algo, a curuxa acudía de présa co oso de trapo no pico e facía que o oso o vise. Desde aquela, o ruído máis forte que se escoita na fraga e o duns ratos que aprenderon a usar noces para xogaren á petanca.


© Texto: Xavier Frías Conde
© Ilustración: Enrique Carballeira
All rights reserved worldwide

quinta-feira, setembro 27, 2007

Sopa de peúgos [+8 anos].- XFC


 O papá acababa de recoller todos os peúgos sucios da casa: os seus, os da mamá, os de Nana, os de Carme, os de Livio e mais os da veciña do piso de enriba que caeran na terraza enriba dos xeranios.

    Mentres os nenos están na escola e a mamá na oficina, o papá vai ocuparse da casa. E agora toca, precisamente, lavar os peúgos.
    Pero a lavadora non funciona. Mágoa.
    O papá ten que buscar unha solución. El é moi enxeñoso. Mete todos os pares de peúgos nunha cazola. O coitado del non ten outro sitio mellor onde metelos. Mais ao menos comproba que cada peúgo ten a súa parella. Iso é moi importante, sobre todo para el, que non quere ir á oficina cun peúgo de cada cor. E é que iso xa lle aconteceu máis dunha vez e os compañeiros rían todos como tolos.
    Daquela, ponse a lavar a man os peúgos.
    Lávaos con moito xeito. Mete moito xabón e a auga destinxe toda. Non quere botar aquela auga polo sumidoiro, seica pode reciclarse ou aproveitarse para outra cousa. Non ten moito tempo para pensar niso.    Recolle os peúgos e lévaos á terraza a tender.
    Pero mira que é complicado tender uns peúgos. Esvaran todos! E as pinzas son tan difíciles de abrir!
    Entrementres chega a mamá. Entra na cociña. Ve a cazarola coa auga de lavar os peúgos. Despois mira para a terraza e ve o pai loitar coa corda do tendedoiro, que ás veces parece unha cobra a se enredar no corpo do papá. Que desastriño é!
    A mamá pon a cazola no lume para que a auga ferva. Cando xa comeza a facer blub-blub, bota nela os fideos. E logo ponse a remexer.
    Cando o papá volve de tender os peúgos, dá un biquiño á mamá e vai directamente para o baño para se enxugar. Nin se decata de que a mamá usara a auga de lavar os peúgos para facer a sopa.
    Cabo dun chisco, a sopa está preparada. A mamá chama o papá para que veña xantar.
    O papá senta na mesa. A mamá pon a cazarola diante del. Os fideos aboian no caldo.
    – Que ben ole… –di o papá.
    A mamá sorrí.
    Os dous comezan a comer a sopa. Ao papá sábelle a gloria, come que mete medo. Primeiro un prato e despois outro. A mamá non a atopa tan boa, come amodiño, pondo ás veces algo de cara de noxo.
    O papá ao cabo di:
    – Moi boa a sopa. Que receita nova é esta?
    – Non é ningunha receita nova –explica a mamá–. Usei aquel caldo que deixaras ti na cazola.
    O papá raña a cabeza. Non lembra. De repente vénlle a luz.
    –Na cazola? Un caldo?
    –Si…
    O papá sorrí como un neno grande.
    – Pois acabamos de inventar… a sopa de peúgos!


© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

terça-feira, setembro 25, 2007

A historia de Tariquía, o país sen camiños [+10 anos].- XFC



Tariquía era un pequeno país moi verde que se achaba no corazón dunha inmensa selva tropical. As casas estaban todas penduradas das pólas das árbores e accedíase a elas por medio de escalas de corda ou ben por unha caste de ascensores de táboas que se movían coa axuda dunhas cordas das que había que tirar con forza.

Era un curioso país onde a xente atopaba no bosque todo o que precisaba para vivir. Mais naquel país tiñan un problema desde sempre: que non había un só camiño porque todo estaba cuberto de vexetación e habían abrirse paso a golpes de machete. Por iso a xente saía pouco das súas casas, non fose que se perdesen e logo non soubesen regresar ao seu lar.

Aínda que non era excesivamente grande (ocupaba unha illa de cen quilómetros cadrados no medio dun río inmenso), se alguén se perdía era moi probable que non o volvesen ver. Un introducíase tranquilamente na selva, fiándose dos troncos das árbores, para cabo dunha hora decatarse de que todos os troncos eran iguais e por tanto estar perdido.

Ninguén lles aprendera aos tariqueiros o emprego da búsola, e tampouco sabían orientarse polas estrelas, que eran moi difíciles de ver por mor das altísimas frondes das árbores. De todas as maneiras, ían moi poucos estranxeiros por alí. Soamente uns poucos aventureiros que se aproximaban a Tariquía navegando polo gran río para recoller froitos tropicais e mercar unha botelliña do magnífico licor de landres que facían os tariqueiros.

Co paso do tempo, a poboación de Tariquía medrou moito. A cada volta había máis habitantes e houberon ir facendo casas cada vez máis para o interior da selva. En breve, os habitantes dun lado perdían o contacto cos da parte oposta porque non podían percorrer a illa para ilos visitar.

Faltaban os camiños e era urxente facelos axiña.

Con moito esforzo, cosneguiuse convocar o concello dos cidadáns e cidadás de Tariquía, presidido polos catro burgomestres e burgomestras, un por cada unha das catro cidades arbóreas que existían no país.

Durante a xunta, todos estiveron de acordo en que habían buscar algún estranxeiro que soubese facer camiños na selva. Mais iso si, era imprescindible que os camiños fosen feitos naturalmente, sen destrozar a foresta, porque era a que lles fornecía todo.

Pedíronse tres voluntarios para cruzaren o gran río nunha canoa e chegaren ao continente para buscar axuda. No principio ninguén se ofrecía porque ningún tariqueiro estivera fóra da illa na súa vida, mais deron saído tres que embarcarían na canoa e cruzarían ata a beira dereita, onde se achaba o país de Tadquín, abondo contaminado xa co paso do tempo polas moitas industrias que tiña.

Os tres voluntarios, con moitos esforzos, deron cruzado o río e desembarcaron na ourela. Seguiron un camiño de asfalto –que alí que había camiños– e chegaron a unha cidade con casas todas de madeira. Os tres tariqueiros foron ata o concello e pediron permiso ao rexedor para póren un cartel asinado polos catro burgomestres de Tariquia.

O cartel dicía así:
Por orde dos catro burgomestres e burgomestras de Tariquía, faise saber que se pagará con douscentos litros do aprezado licor de landre a aquela persoa que sexa capaz de abrir camiños no noso país respectando o medio ambiente. Os candidatos hanse presentar no prazo dunha semana ante nós na baía do Gran Baobab.

Os tres voluntarios tariqueiros regresaron polo mesmo camiño, recolleron a súa canoa e finalmente atravesaron o gran río para comunicar aos catro burgomestres e burgomestras o resultado da súa actividade.

E pasou a semana estipulada. Case todos os habitantes de Tariquía estaban amontoados na baía do Gran Baobab para veren chegar os candidatos. Os burgomestres estaban á fronte coas súas mellores galas e para a ocasión construírse un embarcadoiro con grandes táboas. Era o primeiro porto que tiña o país sen camiños.

Os primeiros en chegar eran uns setenta homes que viñan nun barco. Todos traían enormes machados, vestían camisas de cadros e levaban unha gorra de la na cabeza. Eran, como xa teredes imaxinado, leñadores.

Soamente saudaron dicindo “bos días” e puxéronse sen máis a cortar as primeiras árbores que había á beira do gran río. Traballaron moi duro e, cabo dunha hora, había no chan cinco grandes troncos abatidos. Aí pararon un cacho e o xefe dos leñadores dirixiuse aos burgomestres:

– Ven? En poucas semanas terémoslles feito todos os camiños que queiran.

Os catro burgomestres e burgomestras axitaron a cabeza ao mesmo tempo. Unha burgomestra falou no nome dos outros tres:

– O señor non coñece esta selva. En canto que chova, e será en poucas horas, no lugar deses troncos abrocharán novas árbores e dentro de tres meses os camiños feitos desaparecerán.

En efecto, dúas horas máis tarde choveu e axiña uns gromos apareceron no lugar onde estaban as árbore abatidas. Era claro que a burgomestra tiña toda a razón.

Sen largar unha verba, os setenta leñadores cos seus setenta machados volveron por onde viñeran montados na súa canoa.

Cara ao mediodía apareceu unha nova canoa. Esta era máis pequena e nela viaxaba un só home. Como acontecera cos anteriores candidatos, este desembarcou tamén na baía e chantouse diante dos burgomestres e burgomestras.

Cun enorme sorriso díxolles:

– Eu téñolles a solución.

– A cal?

– Queimar a selva –retrucou o forasteiro sen deixar de sorrir.

Entón todos os Tariqueiros que estaban alí comezarona berrar e a asubiar ao forasteiro:

– Fóra, fóra!

– Que o boten

– Está louco!

– Merece que o tiren ás pirañas

– Que o queimen a el!

Un dos burgomestres explicoulle o anoxo do seu pobo:

– Se queima a selva, acábasenos a vida.

O pirómano volveu polo mesmo camiño –ou sexa, polo mesmo río–, mais agora xa non sorría.

Cara á tarde achegáronse á illa dúas persoas que viñan nunha barca con motor, a cal botaba un fume moi desagradable pola chimenea.

Tratábase de dous homes vestidos con traxes e garavatas e que fumaban charutos, como se fixesen xogo coa barcaza en que viaxaban.

Un deles achegouse aos burgomestres e sorrindo díxolles bisbeando:

– Aquí mesmo témoslles unha maquinaria estupenda, de rendementos inmellorables...

Contoulles a cantidade de vantaxes que tiña, ata que chegou ao prezo:

– ... e só halles custar...

Aquí aínda baixou máis a voz para o dicir.

Un dos burgomestres, alporizadísimo, díxolle:

– O señor é un ladrón, un aproveitado. Lisque!

O tipo e mailo seu acompañante deron media volta e marcharon botando tanto fume coma o seu barco.

Os habitante de Tariquia estaban desilusionados. Ata daquela non lles propuxeran ningún sistema eficaz e inofensivo para facer camiños no seu país. Tan difícil era, xa que logo?

Agardaron algún tempo máis, discutindo entre eles, e cando estaban a pique de volveren para ás casas, porque xa era o serán, apareceu pola beira da baía un veleiro.

A xente agardou que chegase. Non perdían nada.

No veleiro viña un home con tada a fachenda de ser explorador. Levaba un casco que parecía unha pequena palancana, ía de pantalóns curtos e do seu peito penduraban uns prismáticos.

Cando desembarcou dixo aos burgomestres:

– Coido que teño a solución ao seu problema...

Todos os presentes calaron a boca e deixáronlle facer. O estranxeiro fixo desembarcar unha gran caixa que levaba na cuberta e cando estivo no chan abriuna.

Apareceu un animal abondo grande, que ollaba para a xente espantado, anque a xente miraba para el con tanto ou máis espanto.

O estranxeiro pediu:

– Bótense a un lado que o ceibo...

Efectivamente, soltou o animal e este saíu ás carreiras para o interior da selva. Os tariqueiros puideron comprobar que ao seu paso, o animal fixera un camiño natural polo que se podía transitar perfectamente.

– É perfecto!

– Ese becho é a nosa solución!

Eran berros dos habitantes da illa que xa estaban marabillados e ilusionados.

– Que animal é ese? –preguntou unha burgomestra.

– Chámase tapir, e téñolles tres máis aí dentro.

– Por canto nolo vende? ¿Polo prezo que diciamos no cartel de douscentos litros do noso licor?

– Por nada, sonlles de balde. Eu tíñaos no meu piso da cidade, mais arestora xa vivían con estreituras, os pobriños. Penso que aquí estarán na gloria. Conque me dean un par de botelliñas do seu licor para a viaxe, confórmome.

E así foi. Os catro tapires quedaron a vivir en Tariquia e eles eran os encargados de ir abrindo e mantendo os camiños. A xente tomoulles moito aprecio e a illa conservou a súa selva, polo menos até hoxe.

© Xavier Frías Conde, 1995.
All rights reserved worldwide

quinta-feira, setembro 20, 2007

O calcaño de Aquiles do Xeneral Potofflowers [+10 anos].- XFC




    O xeneral Potofflowers era a besta parda dos xenerais.
    Disque a súa fereza era comparable á de Atila a lombos dun rinocertonte ou á de Haníbal montado nunha vasoira máxica.
    O xeneral Pottofflowers era quen de mandar un ataque de artillaría con vinte canóns sobre una casoupa en que sospeitase que se escondía unha pega que levara unhas balas baleiras, aínda que as atopara no medio do campo.
    Era, por tanto, o terror dos inimigos.
    E dos seus homes.
    Porque os seus subordinados tremían cada vez que a súa sombra aparecía tras dunha esquina.
    Se vía, por exemplo, unha cabicha no chan do cuartel, daba uns berros que era capaz de mobilizar a toda a tropa e facerlles a todos varrer o chan con cepillos dos dentes.
    Era un carácter.
    Mais en certa ocasión, da que estaba en plena guerra, espantando os inimigos a golpes de canón e aos berros, o xeneral recibiu unha mensaxe do inimigo que dicía:
    "Ou se retira, ou non verá máis o seu 'Pieceofbutter' ".
    A cor do rostro do xeneral mudouse toda.
    O coronel Beautifulday, o seu subordinado inmediato, conseguiu ler a mensaxe por riba do seu ombreiro (e é que o xeneral, malia ser tan duro, era un redrollo).
    Axiña correu a voz de que os inimigos capturaran alguén moi querido para o xeneral. Todos estaban seguros de que o xeneral sacrificaría aquel ser querido antes que ceder á chantaxe. A noticia chegou mesmo ao goberno, onde tamén o ministro de defensa tamén estaba seguro de que o xeneral non cedería.
    Mais erraron todos.
    O xeneral mandou retirada. E despois, como deshonra, retirouse do exército e quedou a vivir nunha cabana nos bosques, lonxe das miradas de todos.
    E grazas a iso recuperou o seu 'Pieceofbutter'.
    O inimigo fora formal e cumprira a súa palabra.
    Devolveullo ao xeneral nunha caixa de biscoitos -o da caixa era para enmasquerar o seu contido.
    Cando o xeneral abriu a embalaxe, atopou alí o seu ser máis querido.
    Apenas lle faltaba unha orella, pero até iso tiña solución.
    Na intimidade da cabana, sen que ninguén fose testemuña da emotiva escena, o xeneral Potofflowers apertou contra o seu peito xacando cargado de medallas aquel tenro osiño de trapo que tantas e tantas noites o acompañara desde a súa infancia.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

quarta-feira, setembro 05, 2007

O 'signor' Matteo [+14 anos].- XFC

    Cada día, da que ía á escola no centro de Cagliari, vía aquel mendigo sentado máis ou menos no mesmo lugar. Eu era moi pequeno, por iso non entendía ben que existisen os pobres. Por tanto, pregunteille á miña nai por que aquel señor estaba deitado na rúa todos os días que eu ía á escola, tan sucio, coa roupa esfarrapada e os zapatos rotos, amais de cun brazo retorto, o esquerdo, que sempre mantiña inmóbil apegado ao corpo.
__Eu hei confesar que aquel home me puña medo e que era o máis parecido que vira nunca a un monstro, por iso, nos comezos, cando pasaba pola rúa ao seu lado, sempre apertaba a man de miña nai. Mais o que non daba comprendido era que aquel home tivese unhas moedas enriba dun pano. Para que precisaba un monstro o diñeiro, preguntábame eu...
__Miña nai explicárame que aquel home era un "pobre". E a partir de aí descubrín que existían persoas que non tiñan casa, nin diñeiro, nin roupa. Aquilo encheume de angustia e comecei a desenvolver uns sentimentos de solidariedade moi propios da infancia.
__E aquel mendigo, xa incapaz de producir máis medo en min, pasou a ser un elemento máis da miña paisaxe. E segundo eu ía tendo idade e dispuña dun pouco de diñeiro, botáballe unhas moedas. El alzaba un chisco a cabeza e murmuraba unhas palabras de agradecemento. E pouco a pouco cheguei a coñecer que aquel mendigo se chamaba Matteo, porque tiña un nome, como todas as persoas. Polo aquel de devolverlle a dignidade que toda persoa merece, para min converteuse no signor Matteo.
__Cando xa mudei de escola e comecei o liceo, mudámonos a Quartu, que cae a dez quilómetros de Cagliari. Perdín de vista o signor Matteo, mais non completamente, pois nas fins de semana, cando ía pasear polo centro de Cagliari, sempre naquela rúa preto do Belvedere, o signor Matteo seguía deitado na rúa, cunhas poucas moedas ao seu carón, aínda que nalgunha ocasión me pareceu que o brazo paralítico non era o esquerdo, senón o dereito. Pensaba que era a miña imaxinación.
     Na nova escola comecei a interesarme moito polo fútbol. Axiña pasei a participar nun equipo local que xogaba en campionatos arredor da zona de Cagliari. Pouco despois, fixen un bo amigo, o Roberto, que amais ía á miña escola. Mais arredor del había sempre un halo de misterio no concernente á súa familia, nunca falaba dela e nunca o vía acompañado de seu pai ou de súa nai. Polo demais, era un rapaz absolutamente normal.
__Un día, durante un adestramento, o Roberto caeu de mala maneira e mancouse abondo nun pé. Non é que fose nada de grave, pero o adestrador dixo ao Roberto que el mesmo o levaba á súa casa. O Roberto protestou, por nada do mundo ía permitir que o adestrador o acompañase. Ao final, eu ofrecinme para acompañalo. Ao adestrador pareceulle ben, ao Roberto non, mais tiña mal o nocello e non podería chegar só á súa casa, de maneira que ao cabo houbo aceptar a miña oferta.
__O meu compañeiro moraba nunha parte antiga de Quartu onde as casas son unifamiliares e case que non hai diferenza entre a vida dentro e fóra das casas. Aquilo era un labirinto de rúas onde era un risco aventurarse só.
__Alí estaba a nai, que ao primeiro se espantou, aínda que logo acougou cando viu que non era para tanto. E tamén unha irmá maior que, segundo puiden ver, estaba a estudar na universidade polos libros que tiña enriba da mesa.
    A familia do Roberto agradeceume as atencións, mais dalgunha maneira botáronme de alí. Eu volvín para a casa a pensar no estraña que era aquela familia e debo dicir que a curiosidade me estaba a comer. Terían talvez algún negocio ilegal na casa e non querían visitas no seu domicilio? Fose como for, pasáronse dous días e o Roberto non apareceu polo liceo. Pregunteille á nosa titora e ela díxome que a chamaran da casa del para lle notificaren que o Roberto debería ficar coa perna inmobilizada unha semana.
__Ofrecinme á titora para levarlle os apuntamentos ao Roberto e darlle unha man coas aulas. Así, unha tarde dirixinme á casa do Roberto, tentando lembrar cal daquela ruelas –na realidade eran todas iguais– era a súa. Pensei que debía ter feito como no conto de Polegariño, cando deixara un rastro de faragullas para atopar o camiño de regreso, pero non había xeito. Despois de dúas horas, cando xa era luscofusco, no medio da miña desolación por non atopar a casa do Roberto, cruceime de repente co signor Matteo. Aquel encontro era sorprendente. Malia a pouca luz, recoñecino arreo. Camiñaba lixeiro e até nos petos lle soaban abondas moedas.
__A miña curiosidade venceu a calquera outra sensación que xa daquela me roldaba (anoxo, fame, desesperación...). Moraría por alí aquel home? E se tal, onde? Embaixo dunha ponte, nalgunha cova? Ou simplemente viña por aquel barrio para resolver algún tipo de negocio? Seica o signor Matteo non se conformaba con ser pobre e, amais, era un delincuente.
__Seguino durante uns quince minutos polo labirinto de rúas mentres a escuridade se apoderaba do barrio. Os farois da rúa eran moi escasos, de maneira que a visibilidade era moi escasa. Ao cabo, o signor Matteo chegou a unha porta que só estaba cuberta por unha cortina. Entrou. Eu fiquei fóra. Era incapaz de reaccionar. Non quería acreditar. Aquela porta era precisamente a da casa do Roberto. Significaba aquilo que o signor Matteo era o pai do Roberto?
__Regresei como puiden á miña casa, coa cabeza chea de preguntas. Quería coñecer cal era a relación que unía ao Roberto con aquel mendigo.
Ao outro día, despois das aulas, tornei á casa do Roberto. Conseguira un plano da vila e fixera uns cálculos de por onde se encontraba. Eu case que parecía un explorador da África tropical. En cuestión dunha hora fun capaz de localizar a casa, pero daquela estaba fechada, non había ninguén.
__Aquilo era un inconveniente. Así non podería entrar na casa e coa desculpa de dar as tarefas da escola ao Roberto pescudar sobre aquel misterio.
    Mentres eu contemplaba a porta daquela casa, parado no medio da rúa con cara de pampo, unha veciña chantou a cadeira de vime diante da súa porta para aproveitar os derradeiros raios de sol do día. Tratábase dunha muller moi vella, dunha idade determinada, que axiña reparou en min.
__A muller tiña gana de parola, probablemente moraba soa. Vestía aínda segundo o modo tradicional, isto é, de preto. Miroume curiosa durante uns segundos até ao cabo me preguntou:
__– Procura alguén?
__Eu decatárame da súa presenza mais non esperaba que se dirixise a min. Balbucín unha resposta;
__– O meu compañeiro da escola, o Roberto... É que anda lesionado e non veu hoxe...
__A muller suspirou e comprobou que xa tiña por onde comezar. E así souben que o meu amigo estaba no hospital, porque se mancara de novo, e que o signor Matteo era, efectivamente, o seu pai. Mais o que me abraiou de todo foi sentirlle dicir á paisana cando falaba do signor Matteo:
__– É un moi bo home, un grande traballador. Disque traballa de estibador no porto, eu non llo sei de seguro, mais traballa tanto que foi capaz de lles pagar a carreira universitaria a dous fillos e aínda fai o mesmo cunha terceira...
__Despois daquilo eu quedei mudo. Non podía entender como "traballando" de mendigo se podía gañar tanto diñeiro. En calquera caso, aquel foi un segredo que gardei para min e que nin sequera cheguei a partillar co meu amigo Roberto.


© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide