O papá acababa de recoller todos os peúgos sucios da casa: os seus, os da mamá, os de Nana, os de Carme, os de Livio e mais os da veciña do piso de enriba que caeran na terraza enriba dos xeranios.
Mentres os nenos están na escola e a mamá na oficina, o papá vai ocuparse da casa. E agora toca, precisamente, lavar os peúgos.
Pero a lavadora non funciona. Mágoa.
O papá ten que buscar unha solución. El é moi enxeñoso. Mete todos os pares de peúgos nunha cazola. O coitado del non ten outro sitio mellor onde metelos. Mais ao menos comproba que cada peúgo ten a súa parella. Iso é moi importante, sobre todo para el, que non quere ir á oficina cun peúgo de cada cor. E é que iso xa lle aconteceu máis dunha vez e os compañeiros rían todos como tolos.
Daquela, ponse a lavar a man os peúgos.
Lávaos con moito xeito. Mete moito xabón e a auga destinxe toda. Non quere botar aquela auga polo sumidoiro, seica pode reciclarse ou aproveitarse para outra cousa. Non ten moito tempo para pensar niso. Recolle os peúgos e lévaos á terraza a tender.
Pero mira que é complicado tender uns peúgos. Esvaran todos! E as pinzas son tan difíciles de abrir!
Entrementres chega a mamá. Entra na cociña. Ve a cazarola coa auga de lavar os peúgos. Despois mira para a terraza e ve o pai loitar coa corda do tendedoiro, que ás veces parece unha cobra a se enredar no corpo do papá. Que desastriño é!
A mamá pon a cazola no lume para que a auga ferva. Cando xa comeza a facer blub-blub, bota nela os fideos. E logo ponse a remexer.
Cando o papá volve de tender os peúgos, dá un biquiño á mamá e vai directamente para o baño para se enxugar. Nin se decata de que a mamá usara a auga de lavar os peúgos para facer a sopa.
Cabo dun chisco, a sopa está preparada. A mamá chama o papá para que veña xantar.
O papá senta na mesa. A mamá pon a cazarola diante del. Os fideos aboian no caldo.
– Que ben ole… –di o papá.
A mamá sorrí.
Os dous comezan a comer a sopa. Ao papá sábelle a gloria, come que mete medo. Primeiro un prato e despois outro. A mamá non a atopa tan boa, come amodiño, pondo ás veces algo de cara de noxo.
O papá ao cabo di:
– Moi boa a sopa. Que receita nova é esta?
– Non é ningunha receita nova –explica a mamá–. Usei aquel caldo que deixaras ti na cazola.
O papá raña a cabeza. Non lembra. De repente vénlle a luz.
–Na cazola? Un caldo?
–Si…
O papá sorrí como un neno grande.
– Pois acabamos de inventar… a sopa de peúgos!
Pero a lavadora non funciona. Mágoa.
O papá ten que buscar unha solución. El é moi enxeñoso. Mete todos os pares de peúgos nunha cazola. O coitado del non ten outro sitio mellor onde metelos. Mais ao menos comproba que cada peúgo ten a súa parella. Iso é moi importante, sobre todo para el, que non quere ir á oficina cun peúgo de cada cor. E é que iso xa lle aconteceu máis dunha vez e os compañeiros rían todos como tolos.
Daquela, ponse a lavar a man os peúgos.
Lávaos con moito xeito. Mete moito xabón e a auga destinxe toda. Non quere botar aquela auga polo sumidoiro, seica pode reciclarse ou aproveitarse para outra cousa. Non ten moito tempo para pensar niso. Recolle os peúgos e lévaos á terraza a tender.
Pero mira que é complicado tender uns peúgos. Esvaran todos! E as pinzas son tan difíciles de abrir!
Entrementres chega a mamá. Entra na cociña. Ve a cazarola coa auga de lavar os peúgos. Despois mira para a terraza e ve o pai loitar coa corda do tendedoiro, que ás veces parece unha cobra a se enredar no corpo do papá. Que desastriño é!
A mamá pon a cazola no lume para que a auga ferva. Cando xa comeza a facer blub-blub, bota nela os fideos. E logo ponse a remexer.
Cando o papá volve de tender os peúgos, dá un biquiño á mamá e vai directamente para o baño para se enxugar. Nin se decata de que a mamá usara a auga de lavar os peúgos para facer a sopa.
Cabo dun chisco, a sopa está preparada. A mamá chama o papá para que veña xantar.
O papá senta na mesa. A mamá pon a cazarola diante del. Os fideos aboian no caldo.
– Que ben ole… –di o papá.
A mamá sorrí.
Os dous comezan a comer a sopa. Ao papá sábelle a gloria, come que mete medo. Primeiro un prato e despois outro. A mamá non a atopa tan boa, come amodiño, pondo ás veces algo de cara de noxo.
O papá ao cabo di:
– Moi boa a sopa. Que receita nova é esta?
– Non é ningunha receita nova –explica a mamá–. Usei aquel caldo que deixaras ti na cazola.
O papá raña a cabeza. Non lembra. De repente vénlle a luz.
–Na cazola? Un caldo?
–Si…
O papá sorrí como un neno grande.
– Pois acabamos de inventar… a sopa de peúgos!
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário