sexta-feira, dezembro 18, 2009

O misterio do salgueiro chorón [+8 anos].- XFC




Patricia e Iago eran dous irmáns que vivían nunha preciosa casa cun inmenso xardín, todo cheo de plantas e con varias árbores. Precisamente unha destas árbores non era moi normal. Tratábase dun chorón que sempre tiña un aspecto máis triste do que estas árbores adoitan ter, mais ninguén parecía terse decatado diso.

Os dous irmáns sempre xogaban xuntos no seu xardín. Recollían flores e facían castelos de area. Tamén recollían a froita das árbores, menos do chorón, que non daba nada.

Todo decorría tranquilo, até que unha noite ocorreu algo estrañísimo. Ao chorón xurdíronlle un par de ollos no tronco coas súas respectivas cellas de cor verde. Dúas das súas pólas convertéronse nunha especie de brazos e dúas das súas enormes raíces saíron do chan transformándose en pernas.

Daba medo velo, porque máis ca unha árbore parecía un monstro vexetal.

Tan pronto como tivo a forma de árbore andante, dirixiuse cara á casa. El sabía moi ben onde durmían Patricia e Iago. Era no andar de enriba, nunha esquina. Como era moi alto, os seus ollos chegaban até aquela xanela sen problemas. Mirou para dentro e viu os dous irmáns durmir tranquilamente.

Pensou daquela a árbore-monstro:

– Hei asustar estes dous nenos... Sempre me ignoran cando están a xogar no xardín...

Parecía que a árbore estaba ciumenta.

Empurrou a xanela cunha das súas pólas-brazos e esta abriu sen facer ruído. Logo fixo un ruxido estraño que soaba algo así:

– Vuuuuuuf!

Mais os dous irmáns non o sentiron porque estaban profundamente durmidos.

A árbore, despois de tentar o mesmo varias veces, volveu ao seu sitio e de seguida recuperou a súa forma de árbore. Mentres amencía, pensaba:

– A verdade, é mellor que non os teña asustado, porque outramente non me regarían e eu secaría.

Que obrigaba o chorón a meter medo aos nenos?

Que forza o convertía nun monstro vexetal de noite?

Por que o seu aspecto era tan triste?


* * *


Despois da escola, os rapaces volveron á casa e puxéronse a xogar no xardín como todos os días. Entón Patricia fixouse no salgueiro chorón e dixo ao seu irmán:

– Iago, viches o chorón?

– Que lle pasa?

– Non sei, mais penso que non está exactamente no mesmo sitio de onte.

– Iso é imposíbel –dixo Iago–, as árbores non andan.

Patricia non estaba moi convencida, mais pensaba que o seu irmán tiña razón e xa non se fixou nela.

Aquela mesma noite, o chorón volveu transformarse coma no día anterior. Saíronlle outra vez ollos, brazos e pernas. Logo moveuse do seu sitio e colocouse ao pé da xanela do dormitorio dos dous irmáns.

Quería probar a asustalos de novo, mais non ousaba. Tomou valor e petou coas pólas nos vidros, como se o vento as movese. Mais os meniños non se decataron de nada.

O chorón regresou despois dun anaco ao seu sitio e volveu ser unha árbore normal, normal, é dicir, fixa no terreo.

Ao outro día, Patricia e Iago estaban a xogar no xardín como decote. Patricia volveu reparar no salgueiro chorón e comentou co seu irmán:

– Asegúroche que o salgueiro hoxe tampouco está no seu sitio.

– Iso non pode pasar –dixo Iago.

– Ven ver.

Cando os dous nenos se achegaron á árbore, comprobaron que a terra arredor estaba remexida.

– Que terá pasado? –preguntou Iago.

– Non sei –respondeu Patricia–, mais é moi raro, porque parece que o salgueiro se moveu durante a noite.

– Que dis ti!

Os nenos foron ao centro do xardín e ao pouco tempo esquecéronse do salgueiro. Estiveron a xogar até a hora da cea e logo fóronse deitar.

Un intre despois, o salgueiro transformouse por terceira vez nun monstro vexetal. O gato dos veciños, que cruzaba nese momento polo xardín, levou o maior susto da súa vida ao ver aquela árbore camiñar sobre a herba. Saíu correndo e estivo agochado na cociña da súa casa unha semana enteira.

Cando o salgueiro chegou á ventá, ollou cara ao interior do cuarto. Os dous nenos durmían placidamente. O salgueiro quería asustalos novamente.

Empurrou a ventá e meteu as súas ramas dentro do cuarto. Primeiro acadou o Iago e logo a Patricia. Axiña os dous nenos empezaron a axitarse e deron espertado.

– O salgueiro! –berrou Iago.

– Está aquí! –engadiu Patricia.

A árbore viu que os nenos se asustaban de veras. Deulle moita pena. Non quería meterlles medo, aínda que sentía a necesidade de o facer. Entón díxolles:

– Perdoádeme, eu non quería, mais algo impúlsame a facelo...

Os nenos non se anoxaron coa árbore; todo o contrario, quixeron axudala. O salgueiro contoulles a súa historia.

– Antes de que construísen esta casa, aquí vivía unha bruxa malvada chamada Ceferina. Sempre estaba a facer beberaxes que lle saían fatal. Eu entón era só un escallo de árbore e tiven a mala sorte de que probou comigo unha beberaxe que facía andar as árbores... Mais aínda que o conseguiu, quedei moi triste para sempre, porque aquela beberaxe causaba moita pena.

– E que lle aconteceu á bruxa Ceferina? -quixo saber Patricia.

– Pois que un día, probando un dos seus feitizos, estoupou todo e ela saíu voando polos ares. Coido que a bruxa acabou no medio da selva ecuatorial. Despois, a cidade medrou para acó e neste sitio fixeron a vosa casa. Eu xa estaba aquí e deixáronme no voso xardín.

– Xa, mais segues a ser unha árbore triste –dixo Iago–. Por iso poste a asustar a xente.

– Si, eu non podo evitalo.

– Entón, hai que lograr que te aledes –engadiu Iago.

– Eu teño a solución! –exclamou Patricia.

– E cal é? –preguntou Iago.

– A miña ‘profe’ di que cando alguén está triste, o mellor é contarlle unhas boas piadas para que ría ás gargalladas.

Os dous nenos acompañaron o salgueiro ao seu sitio. Despois comezaron a lle contar todas as piadas que sabían. Mais como non abondaban, descargaron ducias e ducias de chistes da internet. Levaban os portátiles ao lado da árbore para que esta rise e rise sen parar.

Mais mesmo así, non abondou. Os rapaces pediron axuda aos seus colegas da escola. Foi un chamado urxente, un boca a orella moi eficaz acompañado de mensaxes nos foros da internet e nas redes sociais, con fotos do chorón camiñando e até dando puntapés a un balón e rompendo a seguir o vidro dunha xanela. Era espectacular!

Os compañeiros de Iago e de Patricia tomárono moi en serio e facían quendas para contar chistes que tomaban de todas partes.

Durante varios días, foron viñendo os seus amigos a contaren piadas á árbore e aos poucos as ramas do salgueiro fóronse elevando até que perdeu por completo o seu aspecto de tristura. As gargalladas do salgueiro sentíranse en toda a cidade e soaban moi ben. Á xente alegráballe moito sentir aqueles risos vexetais.

E xa despois de tres días seguidos de maratón de piadas (até o fillo do dono do bazar chinés viñera a contar piadas en chinés, mais o chorón entendíao igual), a árbore pediu por favor que parasen, que de tanto rir ía ter un ataque de impo. Grazas aos risos, limpara todas as toxinas que aínda lle quedaban.

Os nenos e a árbore tornáronse grandes amigos; desde entón, a árbore só saiu do seu sitio para xogar con eles no xardín... bo e tamén para botar algún partido de fútbol, porque adoraba ese deporte, mais daquela pedíanlle que xogase de dianteiro, porque de porteiro ocupaba toda a portaría.


   A nai  fechou o conto, deu un bico aos nenos, erroupounos e saiu do cuarto. Despois, encamiñouse para o xardín. En bata y chinelas, saíu. Ía unha noite espléndida. Achegouse a un robusto salgueiro. Cando estivo ao seu carón, saudouno, deulle unha palmada no tronco e díxolle:
    –Heiche contar a última piada que me contaron hoxe no traballo...

 © Frantz Ferentz

O João Carapão procura inspiração [+6 anos].- XFC


O João Carapão olha pela janela.

Chove muito lá fora.

Chove imenso, tanto que as ruas semelham pequenos rios.

O João Carapão olha toda aquela chuva a cair sem parar.

Escuta as pingas caírem e fazerem “xoof-xoof”.

Mas ele não está triste porque chove.

Ele está triste porque perdeu a inspiração.

É terrível.

O João Carapão é compositor musical. Ele tem feito obras muito bonitas para orquestras.

Quando as pessoas soam as peças do João Carapão, os instrumentos vão harmoniosos, não soam como um conjunto de tolos a fazer ruído.

Mas assim eram as coisas antes.

Agora não.

Mesmo umas lágrimas caem pelo rosto do autor.

Começa a pensar que, se calhar, tem que abandonar a sua grande paixão: a música. Então lembra que, em criança, gostava da cozinha.

Bom, talvez é o momento de mudar de profissão.

Vai à cozinha e começa a preparar pratos. Apanha um livro de receitas e segue as instruções da omelete de cogumelos.

Bate os ovos, esmiúça os cogumelos, bota salsa aos punhados, confunde o sal com o açúcar, verte pimentão... Mas finalmente logra fazer a omelete...

Apanha o garfo e o garfo e começa a comer.

Puagh, que nojo de omelete!!

Tem um sabor terrível. Além disso, é possível que os cogumelos sejam venenosos, porque o João Carapão começa a sentir pruridos por todo o corpo e a sua face cobre-se de manchinhas vermelhas.

O doutor, quando o atende, diz-lhe que é uma intoxicação. Com efeito, os cogumelos eram venenosos, mas felizmente apenas um bocadinho venenosos.

Coitado o João Carapão. Tem que passar vários dias na cama.

Mas o pior é que ainda não descobriu qual é a sua verdadeira vocação.

Quando já se recupera da sua doença, decide experimentar com a pintura.

Na rua, segue a chover. Tantos dias a chover sem parar são terríveis, a gente perde a vontade de sair e o trânsito torna-se terrível.

Montado numa lancha de borracha, vai à loja e compra tudo o necessário para começar a cobrir uma tela de cores. Apanha o pincel e começa a bater para um lado e para outro, misturando tons e cores como um maluquinho.

Ele é feliz assim.

Mas quando acaba a sua obra, dá-se conta de que, além da tela, a metade do quarto está coberto também de pintura, pelo chão, pelos móveis, pelas paredes...

É um autêntico desastre.

Finalmente compreende que a pintura também não é o seu talento.

Mas ele segue determinado a experimentar mais coisas.

Fora, segue a chover com fúria, as ruas já são grandes rios.

Então começa escutar as gotas que caem no seu próprio quarto. Como vive numa casa humilde, a água da chuva escoa-se facilmente, mas com tanta chuva provavelmente até a casa de mais luxo teria acabado cheia de goteiras.

O João Carapão percebe que as gotas, ao caírem, têm ritmo.

Tem uma ideia. Coloca pratos, copos, garrafas e até uma frigideira no chão para as gotas caírem nos recipientes.

Mas não o faz para a água não molhar o chão. Na realidade, cada recipiente produz um som diferente quando a gota bate nele. De fato, após poucos minutos, as gotas, ao caírem, produzem uma percussão muito interessante.

O João Carapão fica contente. Aqueles sons já têm cadência, ritmo, são o início de uma composição.

Apanha o seu caderno, o lápis e começa a anotar o que ouve.


Para as pessoas normais, aquilo seria apenas uma coisa um bocadinho desagradável: são gotas a cair desordenadamente. Mas para o João Carapão soam muito harmoniosas.

Mas então o seu lápis perde a ponta. Procura outro em casa, mas não encontra nada.

Tem que apanhar outra vez a lancha de borracha e navegar até à loja para comprar outro lápis. É-lhe melhor comprar três para assim poder escrever mais sem se preocupar disso.

Quando volta, descobre que as gotas acabaram.

De fato está a parar de chover.

O João Carapão não está muito contente.

A sua composição ainda não está pronta. Como é que vai fazer?

Faltava-lhe tão pouco para ter toda a inspiração...

Finalmente sai o sol timidamente.

As nuvens vão-se retirando devagarzinho.

Os primeiros raios do sol começam a aquecer-lhe o rosto através do vidro da janela de sua casa.

O João Carapão olha para o seu caderno. Está cheio de notas que fazem todo o fundo de percussão de uma nova sinfonia, mas falta-lhe algo ainda.

Fica um bocadinho triste.

A inspiração, onde é que ela está?

Quando uns minutos depois tudo começa a voltar para a normalidade, os pássaros tornam a sair.

Pousam nos telhados, nas estátuas, nas árvores e até nalgum chapéu imenso de alguma senhora muito elegante que parece que leva um parque acima da cabeça.

De repente, os pássaros começam a cantar, já espalhados por toda a cidade.

É um grande prazer ouvi-los.

Talvez outro compositor poderia encontrar no cantos dos pássaros uma fonte de inspiração.

De fato o João Carapão tem colegas que passam o dia a ouvir os pássaros cantar nos parques públicos e nas lojas de animais de estimação, sempre com um caderno na mão, a tomarem notas dos sons produzidos por eles.

Mas o João Carapão descobre outra coisa.

Descobre os pássaros pousados nos fios da luz, a tomar o sol.

É uma fila muito comprida de cabos da luz que atravessam a sua rua, de um extremo para o outro.

São cinco fios paralelos.

Os pássaros pousam neles como querem.

Mas o João Carapão percebe que eles formam uma composição: os fios são o pentagrama e os pássaros são as notas.

Ele copia no seu caderno o que vê, traduzindo-o para a linguagem musical: dó, dó, mi, fá, ré...

E quando chega ao final da rua, é dizer, ao final da fila onde estão os pássaros, o João Carapão dá-se conta de que ainda lhe falta um bocadinho para acabar a sua composição.

Então tem uma ideia.

Põe-se a aplaudir desde a janela para os pássaros se espantarem.

Consegue-o. Os pássaros saem voando assustados, coitadinhos.

Mas após uns minutos, voltam a pousar nos cabos da luz.

E formam outra composição.

O João Carapão põe-se a copiar novamente.

E agora sim, agora já tem toda a composição.

E com o caderno completo, cheio de signos musicais, pentagramas, notas e até nódoas de molho de tomate, senta perante o piano e começa a soar.

Sai-lhe uma verdadeira sinfonia.

Soa muito bem. Agora o João Carapão fica contente, finalmente conseguiu criar uma nova peça e tem a certeza que terá muito sucesso.

E como lembrança das suas origens, põe-lhe um título bem estranho, mesmo misterioso: Sinfonia das gotas de pássaro... 

© Xavier Frías Conde, all rights reserved worldwide

terça-feira, dezembro 01, 2009

O avô teimoso [+8 anos].- XFC



O avô Joaquim era um avô muito fixe.

O seu neto, o Rui, adorava que ele fosse buscá-lo à escola.

Mesmo os seus companheiros tinham enveja, porque ninguém tinha um avô tão fixe como o avô Joaquim.

Ao Rui perguntaram-lhe se não vendiam avôs como o Joaquim nalguma loja, na net ou na televisão, mas ele com certeza nem o sabia; porém, disse que procuraria um avô como o seu para os companheiros terem um.

O avô Joaquim sempre trazia um cartão de iogurte de frutas para o Rui.

Dava-lho quando o menino saia pela porta da escola e sentavam num banco diante da escola.

E sempre o avô tirava ao chão o cartão depois de o menino ter acabado o iogurte.

Era um feio costume que ele tinha.

Se calhar, era o único defeito que o avô Joaquim tinha.

Bom, na realidade tinha ainda outro defeito: era imensamente teimoso.

Por isso, naquele dia aconteceram coisas realmente estranhas, esquisitas, inquietantes.

Tudo começou quando a um elfo lhe caiu o cartão de iogurte vazio acima da cabeça. Os elfos são invisíveis, mas quando algo lhes cai acima da cabeça zangam-se.

E aquele elfo estava muito chateado porque o avô tinha tirado aquele cartão de iogurte acima dele e, além disso, as gotas o banharam tudo.

Se outros elfos o tivessem visto, pensariam que se tratava de uma batida de frutas ambulante.

Seria o fim da dignidade daquele elfo, normalmente pacífico.

Por esse motivo, o elfo usou a sua magia.

Justo após tirar o cartão de iogurte no chão, o avô encontrou novamente o cartão entre as mãos.

De fato era como se não tivesse tirado o cartão ao chão.

Portanto, o avô volveu tirar ao cartão ao chão.

Logo, o cartão volveu às mãos do avô.

Cartão ao chão.

Cartão às mãos.

Cartão ao chão.

Cartão às mãos.

Cartão ao chão.

Cartão às mãos.

Cartão ao chão.

Cartão às mãos.

O Rui já estava farto daquilo. Despois de ver a mesma cena cinquenta e seis vezes, já começava a ter vontade de voltar para casa.

– Avô –disse o Rui–, não achas que deverias tirar esse cartão ao lixo?

O avô, embora fosse terrivelmente teimoso, devia ocupar-se primeiro do seu neto.

Tirou o cartão à lata do lixo.

E então ali ficou.

O cartão não voltou às suas mãos.

O elfo, já satisfeito, foi embora.

O Rui, também contente, recolheu a sua mochila e colocou-a nas costas.

O avô Joaquim, suspeitando que já tudo tinha concluído, meteu a mão na lata do lixo, pegou no cartão e tirou ao chão.

E é que ele sempre queria ter a última palavra...

Porém a última palavra ia tê-la um cãozinho simpático que recolheu o cartão do chão e seguiu o avô Joaquim e o seu neto Rui com o ditoso cartão na boca para lho devolver.

© Xavier Frías Conde, all rights reserved worldwide

domingo, setembro 27, 2009

Sete fábulas de Esopo [+8 anos].- Esopo

1. A carricanta e a formiga

    De inverno, téndose mollado os grans, as formigas apradáronos para secar.
    Unha carricanta, morta de fame, non facía máis ca lles pedir comida. Mais as formigas dixéronlle:
    "E logo, por que durante o verán non recolliches comida?"
    Ela respondeu:
    "Eu non folgaba, senón que enchín os campos coas miñas harmoniosas cantigas".
    As formigas, rindo, dixéronlle:
    "Daquela, se de verán cantaches, de inverno baila". 


2.O león e o touro


    Un león meditaba dende había moito tempo como matar un touro. Un día decidiu levar a súa por riba grazas á astucia.
    Fíxolle saber que capturara un carneiro e convidouno ao banquete. Preparara todo para o asaltar logo que xa estivese sentado. O touro foi á cea, viu moitas tixelas, grandes brochetas, mais do carneiro non había rastro.
    Daquela, sen dicir mesmo unha palabra, marchou. O león chamou por el e preguntoulle o motivo do seu comportamento, á vista de que non sufrira aldraxe ningunha.
    E o touro respondeulle:
    "Eu ben vin todo o que había para cociñar, mais non un carneiro, senón un touro..."


3. O morcego, a silveira e a gaivota


    Haivos xa moito tempo, un morcego, unha silveira e unha gaivota xuntáronse nun illó para formaren unha estraña sociedade comercial fundada na venda de tecidos e de cobre. A silveira posuía unha boa cantidade de la, seda e algodón lograda mercé ao produto do traballo dos seus antenados. Conservara os seus produtos á espera dunha boa ocasión para os poder vender.
    O morcego, sendo o máis hábil dos tres en cuestión de negocios, dedicouse a procurar o diñeiro preciso para a adquisición dunha boa embarcación sobre a que transportar os materiais até o continente. Para iso, discutiu con algúns usureiros, aos que debería devolver o duplo do diñeiro emprestado. Así, co discreto
capital que tiña ao seu dispor, mercou un bote de remos.
    A gaivota, en troques, recollera unha chea de cobre abandonado probablemente por algún mercadeiro. Encheuse de paciencia e recuperou todo aquel tesouro que serviría para a sociedade común.
    Chegou ao cabo o gran día. Todos tres cargaran todo o que tiñan no bote e xa estaban dispostos para partir.
    "Esperemos que este bote sexa robusto de máis", dixo a gaivota inquieta.
    "Se o tempo segue calmo, todo irá moito ben", respondeulle o morcego.
    Á fin, os amigos embarcaron e partiron. Mais pola tardiña, un temporal terrible buligou as augas do mar, até que unhas ondas enormes enguliron a barquiña sen piedade. Os tres compañeiros déronse salvado, mais perderon todo o que tiñan.
    Desde aquel día, o morcego, incapaz de afrontar todas as débedas que ten, nada máis sae de noite para os usureiros que queren recuperar o seu diñeiro non daren con el; a gaivota aprendeu a quedar apoiada sobre os escollos mariños á espera de que a auga lle restitúa o seu cobre; e por fin, a balseira aguzou as súas espiñas para esgazar as roupas dos paseantes co fin de reconstruír, farrapo a farrapo, o seu patrimonio de tecidos daquela perdidos.


4. A raposa e o león


    Aquela mañá, unha raposa ía toda tranquila polos prados cheos de flores despois da terrible estación do inverno. O perfume da natureza facíalle cóxegas nos narices avivándolle a fantasía, permitíndolle soñar con países afastados, belos e descoñecidos. De sotaque, algo chamou a súa atención. Tratábase dun ruxido violento.
    Era algo que ela non sentira na vida. Alerciada, correu esconderse tras dunhas bouzas. Desde alí podía ver, abeirada tras das follas, o animal que emitira aquel son espantoso: tratábase dun león, unha besta pavorosa. Chea de medo, a raposa liscou o máis rápido que foi quen.
    Despois daquel episodio aínda pasaron un par de días tranquilos, como se xa o tivese esquecido, cando, de repente, a pequena raposa se topou de fociños co león. Daquela parecía como se o Rei da Selva se lle chantase diante para lle torgar o camiño. Ela, aterrorizada, púxose a tremer como unha folla, mais quedou inmóbil no seu sitio, até que o león se deu afastado.
    A terceira vez que a raposa se atopou con aquel enorme e potente animal de ruxido pavoroso, decatouse que aos poucos os seus medos ían desaparecendo. Así, durante os vindeiros encontros que tivo co león, foi quen de se mostrar moito máis calma e chegou mesmo a saudalo cun ledo "bo día".
    Á fin, cando tivo maneira de velo, a raposa probou a lle falar e conseguiu ao cabo descubrir nel dotes coma a coraxe e a intelixencia.
    Desde aquel día, non cansou nunca de escoitalo, estando certa de que, da experiencia dun animal tan valente e tan bo cazador, nada máis podería obter vantaxes.


5. A gata e Venus

    Unha gata namorouse dun mozo, por iso pediu a Venus que a transformase en muller.
    Venus aceptou o seu rogo e transformouna nunha fermosa damisela. Tan pronto como o mozo a viu, namorouse dela e levouna onda el como prometida.
    Mentres os dous repousaban no cuarto, Venus quixo saber se a gata non só mudara a súa forma, senón tamén os seus hábitos de vida, por iso introduciu un rato no cuarto.
    A gata, esquecendo a súa condición presente, saltou do leito e perseguiu o rato co gallo de comelo.
Venus quedou toda deludida e devolveu á gata a súa forma primitiva. 


6. O pastor mentireiro


    Érase daquela un pastoriño que pasaba moito tempo a coidar das ovellas, mais como ás veces aborrecía en véndoas pastar, moitas veces imaxinaba cousas que podería facer para se divertir.
    Un día decidiu que sería prestoso divertirse á costa da xente do lugar. Por iso achegouse á aldea máis próxima e comezou a berrar:
    "Socorro, que vén o lobo!"
    Os aldeáns pillaron todo o que tiñan a man e acudiron na axuda do pobre pastor que pedía auxilio, mais cando chegaron alí, descubriron que toda fora unha brincadeira do pastor. E claro, eles anoxáronse todos.
    Da que os aldeáns xa marchaban, ao pastor fixéralle tanta graza a brincadeira que pensou en
repetila. E cando os aldeáns xa estaban moi lonxe, volveu berrar:
    "Socorro, que vén o lobo!"
    Os aldeáns, en volvendo a ouvilo, comezaron a correr novamente onde o rapaz para o auxiliaren, pensando que daquela si se presentara alí o lobo e que precisaba axuda.
    Mais en chegando arriba, viron o pastor botado polo terreo, a escachar de riso á vista dos aldeáns armados. Os aldeáns anoxáronse aínda máis, pero marcharon.
    Ao outro día, el pastor volveu coas ovellas ao mesmo campo. Aínda ría cando se lembraba de como corrían os aldeáns. Mais non vai contar con que aquel día si se achegou o lobo. O medo subiulle pola espiñela e púxose a berrar:
    "Socorro!! O lobo!! Vaime comer todas as ovellas!! Socorro!!"
    Mais os aldeáns, escarmentados polo que acontecera no outro día, non o escoitaron.
    O pastor vía como o lobo se lle aventaba sobre as ovellas e berraba máis e máis desesperado:
    "Socorro! O lobo! O lobo!"
    Mais os aldeáns non lle fixeron caso.
    E desta maneira, o pastor foi testemuña de como o lobo lle mataba varias ovellas sen que ninguén tivese acudido na súa axuda, pois todos consideraron que o pastor era un mentireiro.




7. A raposa e as uvas


    Unha raposa pasou embaixo dunha parreira cargada de uvas ben curiosas.
    Quedou a mirar para elas chea de cobiza.
    Deu moitos saltos, tentou subir á parreira, mais non o logrou.
    Despois de moito tentalo, deuse media volta e marchou dicindo:
    "A verdade é que nin me interesan. Se están até verdes..."

Continuación de cinco fábulas anteriores

© Tradución: Xavier Frías Conde.
All rights reserved worlwide

terça-feira, agosto 04, 2009

A história de Karima, a planta carnívora [+8 anos]






O Xoán da Vírgula é un importante biólogo. Estuda todas as plantas exóticas que lle caen nas mans. 
É a persoa que máis entende de plantas de todo o país, por iso fai importantes estudos sobre a flora.

Case todos os dias recibe paquetes com plantas. Son plantas que veñen de todas as partes do mundo. Veñen en paquetes moi grandes, porque as plantas teñen que vir á vontade, co seu pote embaixo, a súa terra, e se cadra un saquiño de auga.

Ademais deben vir envurulladas en plástico transparente com buratos para poderen respirar e que lles entre o sol.

Na realidade, o Xoán da Vírgula ten un xardín botánico na casa, unha especie de floresta toda chea de plantas de todo xénero. Tenas grandes, pequenas, de follas enormes, de follas de agulla, plantas de climas secos, de climas húmidos…

O Xoán da Vírgula adora todas as súas plantas. Trátaas como se fosen as súas fillas. Tanto é así que a cada unha delas lle ten dado un nome.

Por exemplo, un fícus arxentino chámase Manuela do Tango, un cacto namibio chámase Andrea do Kalahari, ou unha tanxerina anana de Noruega chámase Karlota Orangenssom, porque o Xoán, para alén de nome, ponlles apelidos que fagan referencia ao seu lugar de procedencia, para elas se sentiren ben.

Mais nin sempre as cousas foron así. Non hai moito tempo, os outros colegas del non o tomaban moi a serio. Afirmaban que era máis ben un coleccionista de plantas do que un cientista. Mais el non se importaba, adoraba as súas plantas.

E todo ía moito ben até certo día. Si, mesmo naquel dia de xaneiro, cando a neve cubría toda a cidade e os termómetros xa non podiam baixar máis, chegoulle aquela planta. Se cadra, debería ter chegado cun chal, mais as plantas, infelizmente para elas, non teñen pescozo.

A planta viña de Exipto. O Xoán da Vírgula ficou sorprendido cando a viu. A nota que a acompañaba dicía:

«Penso –dicía un seu colega– que se trata dunha planta carnívora, mais ignoro de que se alimenta. É un exemplar único que encontrei na choza dun pegureiro, morta de noxo, a esmorecer…»

Coitada planta carnívora – se é que o era verdadeiramente.

O Xoán da Vírgula ficou un bocadiño a pensar no nome que lle poría, porque iso era o primeiro que el facía coas plantas. Aos poucos decidiu que a chamaría Karima de Alexandría O Xoán da Vírgula dedicoulle toda a súa atención á coitada da Karima.

Era verdade que tiña um aspecto desastroso, coas follas para caer, como se estivese moi triste. De facto daba mágoa vela. O biólogo probou de todo. Deulle todo o xénero de vitaminas, ofereceulle insectos de todo o tipo, ben nutritivos, mesmo crocantes, botoulle colonia con cheiros moi agradábeis para lle elevar a moral…

Até verteu un elixir que preparara a súa sogra, da cal todos dicían que era unha bruxa, ideal para animar as persoas. Mais nin así. A planta carnívora continuaba toda murcha.

O Xoán da Vírgula escribiu  ao seu colega que lle enviara a planta de Exipto. Pediulle máis información sobre ela, porque el non atopara nada, nin na internet.

O colega respondeu logo dicindo:

«Fixen todas as pesquisas posíbeis sobre a planta, colega da Vírgula. Non é moita a información que lle podo fornecer. Conforme os nativos da rexión, é unha planta que se alimenta dunhas lombrigas brancas que se crían só nesta terra e que eles usan para pescar».

Non, non era moita aquela información.

No entanto, a coitada da Karima de Alexandría estaba cada dia máis murcha e con peor aspecto. Ía durar moi pouco se continuaba así. O Xoán estaba verdadeiramente preocupado. Non facía outro que probar cousas con ela sen resultado ningún. Tanto era así que até esqueceu comer durante tres dias.

Finalmente veu a súa mulher resgatalo. Ela sabía como o seu home era un desastre. Por iso tíñalle preparado o seu prato favorito: espaguetes á carbonara, un prato enorme cuxo recendo inundaba todo o cuarto.

Cando o Xoán comezou a cheirar aquel prato, fechou os ollos e foi atrás do cheiro dos espaguetes. Ía hipnotizado. A súa dona arrumou um pouco a súa mesa de traballo e pousou o prato enriba da mesa, xunto cun garfo e unha coller para o home comer. 

E comeu, certo que comeu. Devorou o prato… bo, todo non, case todo, porque aquela cantidade de pasta non a devoraba ninguén de afeito. Deixou un pouquiño de pasta no prato, que aínda largaba aquel recendo marabilloso.

O Xoán da Vírgula foi ao baño para lavar os dentes. E cando volveu… que sorpresa!!

Cando volveu, encontrou unha das follas da Karima de Alexandría inclinada nos restos do prato de espaguetes. Estaba a sorber un espaguete. Até facía ruidiños como fan os humanos ao engolírenos.

Mais non acababa aí a cousa. Despois de dar comido o primeiro esparguete, aínda comeu outro e outro e outro… Cabo duns minutos, a planta mudou de todo. Adquiriu unha preciosa cor verde intensa, as súas follas alzáronse e o seu talo enderezou.

O Xoán non o acreditaba, mais era evidente que a súa planta carnívora tomara os espaguetes por aquelas lombrigas brancas da súa terra de orixe. Probabelmente gustaba máis dos espaguetes do que das lombrigas, porque todos os días a planta comia un bo pratado de espaguetes á carbonara.

E é así como o Xoán da Vírgula fixo a súa máis sorprendente descuberta. Acudiu a un congreso para falar diso, mais os outros biólogos rían ás gargalladas, porque pensaban que o Xoán toleara.

Até que lles puxo a Karima de Alexandría diante e todos puideron observar como devoraba os espaguetes.

– E sen necesidade de pano para limpar os fociños… – observou un vello cientista que era outro entusiasta da pasta.

E desde entón, o Xoán Vírgula é un cientista respectado, que se ocupa das súas plantas máis ca ninguén.

Só lle queda provar se a súa cara Karima de Alexandría quererá tamén probar os espaguetes á boloñesa.

© Frantz Ferentz

sábado, maio 23, 2009

Os sonetos mágicos [+14].- XFC

   O Francisco Fernandes era considerado o melhor poeta da sua geração. Todos consideravam que ninguém sabia fazer sonetos como ele.
   Mas o seu reconhecimento não era muito antigo; apenas cinco anos atrás era um total desconhecido no mundo das letras.
   O Francisco achava que tinha sido tudo coisa dos fados. Não existia a casualidade, mas uma série de acontecimentos conduziu-no a comprar aquela casa independente fora da cidade, com vistas a um pequeno bosque, onde as pessoas da zona pensavam que havia a maior quantidade de seres mágicos de todo o país. Mas não chegou lá por casualidade; chegou lá porque estava escrito no seu destino... bom, e também numa oferta muito boa que encontrara no jornal.
   Fosse como for, o Francisco comprou aquela casa. Bem logo começou a desfrutar daquela brisa que atravessava o bosque e chegava até à sua janela. O trânsito ficava detrás, longe, mas ainda audível.
Adorava aquela casa. O ar e o sol impulsionaram a sua vocação poética. Escrevia perante a janela sempre aberta frente ao bosque. Mas mesmo assim era complicado, o Francisco tinha imensos problemas para encontrar as rimas. Quando lhe faltava toda a inspiração, encerrava os olhos e deixava que a sua mente passeasse pelo bosque, deixando-se penetrar pelos sons que buliam... Com certeza, os espíritos moravam lá.
   O Francisco estava convencido de que no bosque moravam criaturas especiais. Sempre tinha acreditado nisso, sempre desde a sua infância. Mas tudo começou uma noite de lua cheia.
   Aquela noite, depois de arranhar a cabeça até a desesperação com aquele soneto, deixou as folhas perante a janela, banhadas pelo luar. Foi dormir com a cabeça cheia de palavras que não rimavam de qualquer maneira.
   Na outra manhã, quando se levantou, encontrou umas manchas amarelas, como pequenas pegadas por todo o papel que tinha deixado embaixo da janela aberta. Mas não acabava lá a coisa. Todos os versos incompletos, para os quais não tinha encontrado qualquer rima eram completados, além disso, escritos com tinta de outra cor. O resultado era esplêndido, compondo um soneto espetacular cuja sonoridade era impressionante.
   O Francisco seguiu a deixar sonetos incompletos ao pé da sua janela desde aquele momento, durante cinco anos, ainda que nem sempre obtivesse resposta. Aquele mistério era indecifrável, mas quando acontecia que os seus sonetos incompletos eram terminados por aquele ser misterioso que entrava pela sua janela aberta –as suas pequenas pegadas sempre amarelas ficavam no papel–, o resultado era um soneto da mais alta qualidade.
   Mercê àquela ajuda dos seres mágicos do bosque, o Francisco começou a reunir os sonetos e aos poucos começou a publicar livros de sonetos. A crítica logo falou dele e foi considerado o melhor escritor de sonetos do momento.
   Possivelmente teriam corrido muitos anos assim, sem nada ter mudado. O Francisco deixava pela noite o soneto começado acima da mesa perante a janela e pela manhã este podia aparecer completado.
   Nunca, em qualquer momento, quis o Francisco ver como era aquela criatura que se achegava pela noite até a sua casa. O único ruído humano que o poeta escutava pela noite lá perto de sua casa era apenas o caminhão do lixo. Uma coisa nojenta, sem dúvida, mas apenas durava uns minutos e depois apenas se ouvia o silêncio daquele bosque mágico.
   Mesmo teve a tentação de registar a cena da chegada daquele ser misterioso com uma câmara de vídeo. Se calhar podia disfarçá-la um bocadinho para o ser não se dar conta da sua presença. Seria impressionante registar um ser do bosque que era capaz de exprimir tanta beleza sobre o papel. Contudo, ele, o Francisco, também tinha o seu mérito; de fato, ele tinha mais mérito, porque era ele que começava o poema. Sem a sua intervenção simplesmente não aconteceria nada.
   Finalmente decidiu experimentar e averiguar que género de ser era aquele que o visitava de noite e que tinha tão alto bom gosto poético. Preparou a câmara, escondeu-a entre uns livros e deixou-a lá a registar.
Tentou-o duas ou três noites, mas o resultado foi nulo. Não aparecia ser algum, nem grande nem pequeno. Aliás, os poemas ficavam inconclusos. Se calhar, o ser mágico suspeitava que estava a ser espiado.
   O Francisco retirou a câmara, mas a sua curiosidade era insuportável. Tornou a escrever, mas aqueles versos inconclusos eram mesmo pior do habitual. Eram muito fraquinhos, mas inclusivamente assim deixou-os pela noite baixo a lua a serem banhados pelo luar.
   Até aquela manhã. O Francisco levantou-se e foi comprovar o que encontrava baixo a janela. Como tantas outras vezes, ele encontrou as pegadas amarelas que percorriam o papel. E também os versos concluídos. Mas encontrou também correções no papel, tratava-se de gralhas que o Francisco tinha cometido e que apareciam corrigidas. Com efeito, tinha gralhas próprias de um menino.
   Mas não concluiu aí a surpresa. Ao lado da folha em que estava o soneto havia uma nota escrita com a mesma letra que fazia as correções e toda coberta de marcas amarelas. O Francisco pegou nela e começou a ler o seu conteúdo avidamente. Dizia assim:

   Prezado senhor poeta. Há já cinco anos que estou a jogar consigo a este jogo de fazermos os poemas juntos. O senhor começa-os e eu acabo-os. Mas ultimamente observo que o senhor faz muitas gralhas. Parece que esqueceu as normas básicas da ortografia. Portanto, vou ter que lhe dizer que não vou continuar com este jogo. Lamento imenso, mas eu sou apenas um homem do lixo, esse é o meu trabalho, recolher o lixo. Gostava de jogar consigo a criar poemas, mas não me pode pedir que lhos corrija. Por isso, pedi que me deslocassem para o outro extremo da cidade, não voltarei a olhar pela noite para além da sua janela antes de recolher o seu lixo.
   Com os melhores cumprimentos

   O Francisco Fernandes ficou com cara de idiota depois de ler a carta.
   Mas não pôde fazer nada.
   No entanto, desde aquele dia, já não foi capaz de começar mais sonetos.

sábado, abril 25, 2009

O virus máis daniño [+ 10 anos].- XFC


Edelmiro era un portento da informática. Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contraprogramar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.

Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.

Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.

Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.

Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.

– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.

O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.

Edelmiro era un portento da informática. Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contraprogramar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.
Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.
Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.

Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.

Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.
– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.

O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.

E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.

Cando a nai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Lois á casa do seu amigo para lle facer unha visita:

– Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que dixo ao seu amigo, porque o certo é que delicadeza tiña pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que  máis que un nariz tiña unha cenoira.

Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:

– Teño un virus!!

Así de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.
Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou ata que deu co que buscaba.

E logo merendouno como se fose unha galleta diante do pasmo de Lois, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se ata contaxiosa.

– Estás tolo, Édel?

Edelmiro non dixo nada mais axiña cambiou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.
Despois dixo:

– Agora áchome moi ben.

– Pero, que pasou? –quixo saber Loís.

– É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...

Lois cría que iso non era posible... Ou seica si?

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

sábado, abril 18, 2009

Onde está a lúa? [+10 anos] .- XFC


É de noite. Hoxe a lúa habería de estar no ceo, mais non está. Todas as persoas do mundo están mirando cara arriba durante toda a noite.

– Onde está a lúa? –pregúntanse uns aos outros

E a situación continúa igual durante toda unha semana. Ninguén na terra pode ver a lúa.

A xente preocúpase moito.


E é que os astrónomos saben que perderán o seu traballo, os poetas desesperan porque perderán a inspiración, os cazadores se anoxan porque os animais selvaxes se comportan dun modo ben estraño e tamén algúns políticos, porque saben que non poderán ofrecer zonas residenciais de fin de semana.

É certamente un problema para a humanidade, mais ninguén sabe o que facer.

En todo caso, han probar algo.

Algúns gobernos mandan construír o telescopio máis grande e poderoso do mundo.

O tempo corre de présa e a xente está cada vez máis e máis nerviosa.


O telescopio constrúese axiña, só en dous días, usando pezas vellas doutros telescopios.

Mais non vale para nada tanto esforzo.

O sitio onde a lúa habería de estar, ficou baleiro.

Parece  como se tivese marchado de vacacións.

Os loucos non lle poden cantar máis.


Só os lobishomes están contentos porque non teñen transformacións.

Ao cabo, varios gobernos deciden enviar unha nave espacial ao sitio onde habería de estar a lúa.

A xente da terra xa leva máis dun mes sen ver a lúa!

A nave espacial alcanza o lugar baleiro cabo dunha semana. E, efectivamente, a lúa non está aí.

Mais atopan unha nota a aboiar no espacio que di:


«Estou de viaxe de estudos a Neptuno. Volverei deica un ano neptuniano. No meu lugar quedará unha colega. Boa sorte a todos».

É verdade, mentres os astronautas da nave espacial están a ler a noticia, chégalles un son penetrante.
Unha masa inmensa vai contra eles.


Mais no canto de chocar contra a nave, detense no espacio baleiro da lúa.

A nave espacial lisca ás carreiras de alí.

A situación é abondo estraña.

Unha masa, tan grande como a propia terra, quedou no lugar da lúa. A terra parece pórse doente por mor dos círculos das órbitas dese novo satélite.


Unhas horas máis tarde, o telescopio instalado para seguir os movementos da lúa ausente e agora do novo satélite, descobre unha nova nota a aboiar que di:

 «Ola, son unha das lúas de Neptuno. Pasarei as miñas vacacións aquí».

As consecuencias desa nova lúa sobre a terra e mailos seus habitantes son incribles.


Algúns empresarios tentan comprar porcións do novo satélite para os seus negocios.

Os poetas comezan poemas moi estraños, como sumas e multiplicacións con rima.

Os militares cren que poderán probar alí os seus novos mísiles máis tranquilamente...


Mais daquela acontece algo inseperado. A nova lúa non está baleira. Está chea de xente, de xente normal.

E as novas xentes cren que poden usar a terra para os seus propósitos, como inspiración para os seus poemas, como lugar para construír a súas casas e tamén para experimentar as súas armas nucleares.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

A bruxa de Marmelada [+10 anos].- XFC




A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara ata se tornar diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño.

A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.

Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.

Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.

Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e ata elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa.

Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servizos telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.

Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.

O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Porén, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu coma reserva natural de morcegos.

Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...

Ata aquel día.

Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
Nunca tal ulira.

Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.

O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.

E a Tareixa atopouno.

Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.

A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.

Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.

Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.

Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.

A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.

E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.

Choff!!

A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación de afogar. Enguliu e enguliu  moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!

Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.

Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.

A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pau!!

De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.

E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelaría dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.

Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferenza entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.

A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos. Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.

Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.

Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do condutor simulando ser unha fantasma e así espantar o condutor e obrigalo a saltar unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.

E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.

Todos tiñan pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.

A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera dera chegado á cabina. Que era aquilo?

Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.

Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.

O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presenza provocaba sorrisos e caras de alucinación.

E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. Na realidade ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!

Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban   vermellas.E aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.

A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:

– Ah, muller, ¿que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?

A muller, que era cega, respondeulle:

– Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...

E a muller seguiu coa súa tarefa.

Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.

A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:

–Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...

E así foi desde aquel momento.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

sexta-feira, março 20, 2009

O animal de estimação de dona Sílvia [+10 anos].- XFC



Dona Sílvia era uma mulher idosa que apenas podia falar com a sua imagem no espelho e uma vez por semana com uma vizinha tão idosa como ela que morava acima. Vivia sozinha desde havia muitos anos, por isso é que ela queria ter um animal de estimação que lhe fizer companhia.
Dona Sílvia adorava ir ao parque, passear entre as árvores, respirar ar puro, sentar à sombra dos imensos carvalhos que lá havia. Tinha que se contentar com dar côdeas de pão às pombas. Mas infelizmente ela não podia levar as pombas para casa. Além disso, as pombas são animais muito sujos que fazem popó em toda a parte. Dona Sílvia, porém, era uma senhora muito limpa que gostava de ter a casa em perfeita ordem, como se for um palácio.
Tentou ir ela sozinha comprar uma mascote a uma loja, mas lá tinham cães do tamanho de um rato, gatos –ela odiava os gatos porque arranhavam as teias e comiam as peúgas-, papagaios muito escandalosos e roedores. Nada do que ela gostasse.
Mas um dia, dona Sílvia foi de excursão com o Lar da Terceira Idade do seu bairro –não gostava daquelas excursões, mas davam sobremesas de torta de chocolate, que ela adorava. Foram à capital, à cidade grande toda cheia de pessoas a correrem de um lado para outro como se estivessem sempre numa corrida, mas que ninguém ganhava. Dona Sílvia preferia morar na sua cidade pequena, porque lá as pessoas iam muito tranquilas, mas também devia reconhecer que era um bocadinho tedioso.
Aquela excursão era cansativa. O guia não fazia mais do que falar e falar de história, de senhores que fizeram dúzias de coisas, desde inventar a frigideira até lutar contra os selenitas. Ao final do dia, foram convidados ao zoo, mas dona Sílvia disse que ela não queria entrar, que fora à espera dos outros. O guia insistiu, mas a mulher disse que não e ela era muito cabeçuda. Portanto ficou fora, à sombra, num parque. Prometeu que seria boa e que não iria embora.
Era uma tarde muito agradável. Enquanto os outros velhotes visitavam o zoo, dona Sílvia ficou a contemplar as pessoas da cidade que corriam, passeavam, montavam em bicicleta ou jogavam futebol no parque. Mas de repente viu algo que se movia entre os matos. Levantou-se e foi ver. Era um cachorrito, alguém abandonara-o. Que mal coração tinham as pessoas que foram capazes de separar aquele cãozinho da sua mãe. Via-se aliás que não parecia um cão pequenino, daqueles que tinham o tamanho de uma rata grande.
Dona Sílvia decidiu adotar o cachorro. Sabia que no autocarro não lhe permitiriam levar aquele animalzito, mas ela tinha um saco imenso, onde além de dois pares de sapatos, as agulhas de tecer, uma flauta e três volumes da enciclopédia de cozinha. ainda encontrou lá um espaço para o cachorro ficar tranquilo. Mesmo comprou leite e uma mamadeira numa loja perto e preparou-lhe uma mamadeira de leite tépido, que o cãozinho engoliu cheio de fome.
E foi assim que dona Sílvia encontrou aquele lindo animal de estimação. O cãozinho adorava dona Sílvia e dona Sílvia adorava o cãozinho. Mesmo chamou-lhe Félix. Gostava do nome. E quando dona Sílvia começou a chamar o seu cão, que na altura crescera muito, o cão começou a rir.
– Olha, Félix, isso é que gostas do teu nome.
Na verdade era um animal muito alegre. Ria muito e comia sem parar. Dona Sílvia tinha que comprar muita carne para ele estar contente, mas também começou a alimentá-lo com tomates, pêssegos, bananas e nozes. O Félix costumou-se a comer de tudo. Era melhor assim.
E todas as tardes, dona Sílvia e o Félix passeavam pelo parque. A velhota comprara uma corda, mas o Félix era muito bom e não fazia correr à velhota. Era um animal muito inteligente. Mas o que dona Sílvia não entendia era por que os outros cães do parque fugiam do Félix. Bastava que ele risse e os cães corriam malucos. Com certeza os outros animais não tinham sentido do humor!!
Mas um dia, veio um senhor do banco. E é que dona Sílvia nem abria as cartas do banco –para que, eram muito tediosas, só traziam números e números e números... O senhor do banco quis ser amável. Premeu na campainha e pôs um sorriso muito grande, tanto que mesmo uma porção de pizza entraria por ele.
Dona Sílvia abriu. Tinha o avental posto. Estava a preparar filhoas.
– Bom dia, dona Sílvia, sou do banco... –começou a dizer o senhor do sorriso em que entrava uma pizza.
Mas não acabou de dizer nada, porque naquele momento apareceu na porta o Félix. Mal viu o senhor, o Félix começou a rir, tanto que até ria às gargalhadas...
O senhor do banco deixou cair a pasta ao chão e fugiu como um maluco a gritar:
– Uma hiena, a velha tem uma hiena em casa!!
Dona Sílvia pensou que o senhor era um mal educado porque insultava o seu Félix, tão lindo ele. E o Félix, que estava muito zangado, começou a morder a pasta do senhor do banco até a tornar pedacinhos minúsculos de papel.
Mas infelizmente vieram uns senhores do zoo para capturarem o Félix. Levaram-no para o zoo, onde o meteram numa gaiola.
Mas dona Sílvia não quis deixar o seu cãozinho sozinho. Por isso, ela instalou-se ao lado da gaiola do Félix no zoo, sob uma acácia muito grande. O seu caso apareceu na televisão. Ela dizia que só queria estar com o seu Félix, que era a melhor mascote do mundo e que quando estava com ela não fazia mal a ninguém. As pessoas começaram a visitar o Félix e dona Sílvia no zoo. O Félix já nem ria, ao contrário, parecia que ia chorar. Todos criticavam as autoridades por não permitirem a velhota ter aquela hiena consigo. Via-se que não podiam viver separados. Organizaram-se protestos perante a porta do zoo e da Câmara Municipal. As pessoas, muito chateadas, exigiam que dona Sílvia pudesse ter consigo aquela hiena simpática que ria com as anedotas que lhe contavam. Ameaçaram o Presidente da Câmara com não votar nele nas próximas eleições. Aquela era uma ameaça muito forte, os políticos têm terror disso.
Portanto, o Presidente da Câmara da cidade aceitou que dona Sílvia tivesse o Félix em sua casa e o zoo até lhe ofereceu um livro de receitas de comida para hienas, mas dona Sílvia não lhe fez caso, porque ela sabia que o Félix adorava as suas croquetes de cogumelos, as suas omeletes de batatas e até as francesinhas que ela tão bem preparava.
© Xavier Frías Conde 2009, 
todos os dereitos reservados

terça-feira, março 10, 2009

O devorador de livros [+10 anos] .- XFC


Na consulta do doutor Martins soou o telefone. O doutor estava para sair, já eram horas de voltar para casa. Teve a tentação de não responder, mas afinal pegou no telefone. Sentiu uma voz que disse:
 
– Boa tarde, doutor –soou a voz de uma senhora.
 
– Boa tarde...
 
– Sou a senhora Pereira e gostaria de lhe consultar um problema que tenho com o meu filho...
 
– Fale, minha senhora, fale...
 
– O meu filho tem cinco anos e gosta muito dos livros...
 
– Isso é bom, minha senhora –respondeu o doutor.
 
– Sim, mas o que eu quero dizer é que ele devora os livros, um após o outro. Um cada dia, doutorzinho!
 
– Ótimo, senhora –o doutor queria já acabar a conversa porque estava cansado e queria ir para casa logo–. As mães e os pais sempre se queixam de que os seus filhos não lêem. Além disso, eu não sou psicólogo, sou pediatra...
 
– Pronto, doutor, é por isso que ligo para si. O meu filho mal sabe ler. É que o meu filho come os livros... Sim, às vezes com batatas fritas e às vezes com maionese... É isso normal, doutor?
O doutor ficou com a boca aberta.
 
– Pronto, traga o seu filho à minha consulta amanhã de manhã, minha senhora. Tenho que fazer uma análise ao seu filho...


* * *


O doutor Martins encontrou-se com uma senhora normal e um garoto normal na sua consulta à primeira hora da manhã.

– Então, minha senhora, como é que o seu filho devora livros?

Antes de mãe responder, o garoto disse:

– Mamã, tenho fome, que não tomei o pequeno almoço...

A mamã tornou-se vermelha, mas não de calor, de vergonha.

O menino olhou pela sala. Lá havia alguns livros imensos, desses que têm os doutores com as capas muito duras. Não pareciam muito saborosos.

Então viu uma revista na mesa do doutor. Tinha bom aspecto, era fina. Serviria como aperitivo...

E sem dizer uma palavra, o menino apanhou a revista, que de facto era um catálogo de medicamentos, e começou a comê-lo.

O doutor olhava para ele sem poder dizer uma palavra.

O menino alçou os olhos para o doutor e ainda perguntou:

– Não tem ketchup para acompanhar a revista?

O doutor nem se deu conta que os seus óculos lhe caíam e se detinham na ponta dos narizes.
A senhora Pereira apenas murmurou:

– Carlinhos... não...

Demasiado tarde. O Carlinhos já estava a devorar a primeira página onde se anunciava um xarope para abrir o apetite das crianças.

* * *

Mas o caso do Carlinhos atraiu toda a atenção do doutor Martins. Começou a investigar sobre aquele estranho caso. Tratava-se de um papirófago, é dizer, um comedor de papel. Para além dos roedores, não era normal que as pessoas comessem papel. O Carlinhos podia ter um certo aspecto de rato, mas era um menino, disso nem tinha dúvidas.

O doutor Martin pediu à mamã da criança que levasse o seu filho à sua consulta para ser analisado. Devia submetê-lo a uma série de provas médicas até descobrir qual era a causa daquele comportamento.

O doutor Martins quis saber que tipo de livros comia o Carlinhos. Isso era importante, porque não comia qualquer tipo de livros. Apenas gostava dos livros com muitas imagens –ele mesmo dizia que se tinham pouca letra que não tinham bom sabor–. E entre eles adorava os livros de fadas, de monstros, de naves espaciais e de animais falantes. Às vezes, quando não tinha nada ao alcance da mão, podia comer uma revista, mas com fotos a cores.

Também investigou o doutor como começara aquele estranho comportamento. Apenas quando o menino deixou de mamar, começou a sugar no papel. Comia também “coisas normais”, mas sempre preferia o papel.

Os pais do Carlinhos tentaram esconder os livros para o menino não os comer, mas foi inútil, porque ele sempre encontrava alguma coisa de papel, ou de cartão. Comia, por exemplo, as caixas das bolachas mas não as bolachas.

Portanto os pais decidiram que se havia de comer papel, comê-lo-ia de qualidade. E foi assim que escolheram sempre livros infantis, bem ilustrados e com histórias interessantes. Porém, um bom dia, o Carlinhos deixou de comer “coisas normais” para só se alimentar de papel.
E foi então que os senhores Pereira decidiram consultar com o doutor.

* * *

O doutor Martins começou a fazer provas.

Primeiro deu um livro ao Carlinhos em árabe. Queria saber se o garoto gostaria de um livro escrito naquela língua. Procurou que fosse um livro com muitas imagens, porque sabia que o Carlinhos não o comeria se não tinha imagens.

Era um livro muito comprido, mas o Carlinhos não comera nada durante muitas horas, portanto tinha fome.

– E então –perguntou o doutor–, gostaste do livro?

– Na3am, alkitáb hasan.

O doutor esta vez sim sentiu que os óculos lhe caíam até ao chão. O menino tinha-lhe respondido em árabe.

Após a surpresa, o doutor tinha ainda mais interesse em continuar com as provas. Se o Carlinhos era capaz de falar árabe após ter lido um livro nessa língua, se calhar poderia aprender outro idioma se lhe dava outro livro.

Um dia depois deu-lhe um livro que falava de baleias dançarinas. Aquele estava escrito em inglês, o qual era um idioma que o doutor percebia. Queria saber até onde chegava a capacidade de apreender do Carlinhos.

– So, Charles, did you like it?

– Sure. It was good. Perhaps a bit salty...

“Salty”, salgado. Claro, era um livro que falava do mar, portanto era normal que estivesse salgado. Mas o mais incrível é que o menino respondera em inglês.

Aquele mesmo dia o doutor Martins falou com a mãe e o pai do Carlinhos:

– O seu filho apreende com o estômago... –foi a sua conclusão.

– Desculpe, ó doutor –disse o senhor Pereira–. O senhor bebeu?

O doutor estava ofendido. Ele nunca estava bêbedo. Mas mesmo assim explicou:

– As pessoas apreendem com os sentidos, nomeadamente, com a vista e o ouvido, mas o seu filho apreende particularmente com o estômago.
– É brincadeira, não é? –perguntou então a mãe.

Mas o doutor pôs o filho perante os pais. Depois deu-lhe para comer um livro em alemão que tratava duns gnomos do bosque que organizavam corridas em gafanhotos.

– Hallo, Karl, was hast Du gelest?

– Ein sehr interessant Buch, herr Doktor. Ich mag es.

Os pais ficaram tão surpreendidos que nem puderam dizer nada em três dias. Perderam a voz.

* * *

O doutor Martins estava muito contente com os seus experimentos. Pensou que ia apresentar aquele caso a um congresso de científicos. Seriam um grande pulo para a sua carreira profissional.

– Á doutor –perguntou a mãe do Carlinhos–, a sério vai apresentar o caso do nosso filho aos seus colegas? Mas depois é que eles vão querer conhecê-lo e vão tratá-lo como se for um extraterrestre...

O doutor Martins sorria mas nem escutava. Ele estava muito satisfeito com aqueles acontecimentos. Por nada no mundo ia renunciar àqueles papeis que tinha acima da mesa, onde recolhia todas as suas experiências...

– Á Carlinhos –sentiu-se então a voz da senhora Pereira–, porque é que comes agora esses papéis?

Quando o doutor se virou, comprovou cheio de horror que o Carlinhos estava a comer todas as suas notas, embora não tivessem desenhos.

– Á rapaz! O que estás a fazer? –perguntou o doutor com o coração aos pés.

O Carlinhos engoliu o último troço de papel e depois disse:

– Caro colega, acho que fez um estudo muito bom. Quando tiver outro, avise-me...

Ao doutor Martins não lhe caíram naquela altura os óculos ao chão. Foi ele próprio que caiu quando comprovou que não poderia demonstrar nada...

O Carlos e a sua mamã saíram pela porta do consultório enquanto o menino perguntava à mãe:

– Mamã, mamã, como fui muito bom e já posso comer coisas sem desenhos, posso comer amanhã um conto de bruxas feias para a sobremesa?

– Podes, meu rei, podes...



©Xafrico 2008. 
All rights reserved worldwide