A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara ata se tornar diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño.
A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.
Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.
Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.
Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e ata elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa.
Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servizos telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.
Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.
O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Porén, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu coma reserva natural de morcegos.
Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...
Ata aquel día.
Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
Nunca tal ulira.
Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.
O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.
E a Tareixa atopouno.
Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.
A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.
Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.
Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.
Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.
A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.
E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.
Choff!!
A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación de afogar. Enguliu e enguliu moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!
Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.
Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.
A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pau!!
De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.
E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelaría dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.
Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferenza entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.
A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos. Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.
Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.
Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do condutor simulando ser unha fantasma e así espantar o condutor e obrigalo a saltar unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.
E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.
Todos tiñan pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.
A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera dera chegado á cabina. Que era aquilo?
Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.
Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.
O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presenza provocaba sorrisos e caras de alucinación.
E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. Na realidade ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!
Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban vermellas.E aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.
A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:
– Ah, muller, ¿que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?
A muller, que era cega, respondeulle:
– Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...
E a muller seguiu coa súa tarefa.
Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.
A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:
–Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...
E así foi desde aquel momento.
A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.
Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.
Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.
Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e ata elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa.
Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servizos telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.
Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.
O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Porén, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu coma reserva natural de morcegos.
Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...
Ata aquel día.
Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
Nunca tal ulira.
Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.
O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.
E a Tareixa atopouno.
Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.
A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.
Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.
Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.
Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.
A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.
E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.
Choff!!
A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación de afogar. Enguliu e enguliu moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!
Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.
Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.
A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pau!!
De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.
E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelaría dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.
Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferenza entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.
A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos. Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.
Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.
Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do condutor simulando ser unha fantasma e así espantar o condutor e obrigalo a saltar unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.
E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.
Todos tiñan pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.
A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera dera chegado á cabina. Que era aquilo?
Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.
Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.
O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presenza provocaba sorrisos e caras de alucinación.
E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. Na realidade ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!
Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban vermellas.E aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.
A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:
– Ah, muller, ¿que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?
A muller, que era cega, respondeulle:
– Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...
E a muller seguiu coa súa tarefa.
Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.
A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:
–Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...
E así foi desde aquel momento.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário