A MASCOTA

 

A profesora Calamita anunciou á turma:

— Meninos, na segunda-feira é o día do animal de compañía. Podedes traer o voso para o mostrardes ao resto dos compañeiros.

— Vivaaaaaa!

— Profe, eu teño un hipopótamo como animal de compañía. Podo traelo?

— Non Vilipendio, non podes. Éche grande de máis e se traes o teu hipopótamo, nós non entramos na sala de aula.

— E eu podo traer o meu gato de peluche?

— Podes, Carpeto.

— E eu podo vir co meu velocirraptor imaxinario?

— Podes, Caramica, podes.

Todos estaban ansiosos pola chegada da segunda-feira. Todos querían mostrar ao resto dos compañeiros as mascotas que tiñan na casa, todos, mais mormente a Eduína.

Ela era unha crianza moi ignorada polos compañeiros da turma. Non a deixaban participar nas actividades e rían moito dela porque tiña un ollo de cada cor — iso é fenómeno chamado heterocromía que ten moita xente, algúns son até famosos, e non é problema ningún, mais aos colegas da Eduína causaba moito riso. En fin, como acontece tantas veces, ela era considerada parviña e ficaba sempre soa, a coitada.

Mais nese día a Eduína viu unha ocasión de ouro para os seus compañeiros descubriren que ela tiña tamén os seus talentos. Si, quería presentar a súa mascota ao resto da rapazada.

Finalmente chegou a segunda-feira. Nunca o primeiro día da escola foi tan desexado como naquela altura. 

Para a ocasión, toda a turma deslocouse para o ximnasio, onde había moito máis espazo.

Carcamel trouxo o seu gato bóla de pelo, que tiña unha peluxe impresionante que o facía parecer tres veces meirande do que era.

Eufobia trouxo a súa pitón amarela dentro dunha urna, para non escapar; era ben bonita, por iso, facía poses, co gallo de arrancar aplausos da xente que a vía como se fose unha diva.

Parolo trouxo o seu peixe voador nunha peixeira onde o bicho saltaba fóra da auga, voaba un cacho e despois volvía á peixeira, porque estaba ben adestrado.

Cabalguina trouxo o seu caranguexo danzariño, que pasaba o tempo a marcar o ritmo batendo nas pinzas como un cantador flamenco.

Capriola trouxo o seu can da augas dentro dunha bañeira con rodas, porque o bicho non saía case nunca da auga.

Carloparvo trouxo un cocho vietnamita que era moi limpo e pasaba o tempo a varrer no chan, o cal tamén fixo no ximnasio.

Todos os estudantes foron traendo os seus animais de compañía, até só ficarem dous.

Chegou a quenda a Carapataca. Non era ese o seu verdadeiro nome, mais era chamado así por todos, porque a súa cara parecía na verdade unha pataca fritida. Mais non vos enganedes, era o abusador da turma. Todos o temían. Puña medo até ás arañeiras da sala de aula, pois as arañas retirábanas cando el se lles achegaba. E claro, alguén da súa caste só podía ter unha mascota digna del: unha cascuda. Mais non era unha cascuda calquera, era unha cascuda enorme, fea, pestilente, cuxos ollos eran ben visíbeis e até parecía que estaba a rir de toda a xente que a enxergaba. Realmente puña medo, tanto que todos os colegas da turma deron uns pasos para tras cando o Carapataca mostrou a súa enorme cascuda na man.

Mais faltaba alguén para mostrar a súa mascota. Esa era Eduína. Entrou no ximnasio cun pote e nel había unha planta.

— Eduína —avisoulle a profesora—, dixemos que hoxe é o día das mascotas. Como é que traes unha planta?

— Porque ela é a miña mascota —explicou toda calma a meniña.

A profesora Calamita comprendeu que non estaba escrito en ningures —ou polo menos ela non o mencionara— que as mascotas han de ser animais. Outra cousa é que se fale de animais de compañía, mais cando se fala de mascotas, na palabra non fica especificado que se trate de animais, por tanto, a Eduína tiña razón e podía vir coa súa planta.

Mais como era de esperar, o Carapataca non deixou pasar a ocasión para atacar a Eduína e tentou arrastrar a turma con el.

— Olla que bichiño tan feo trouxo a Eduína que nin ten pés, ha, ha, ha, ha, ha!!

ZAS!

Foi visto e non visto. A planta da Eduína estricou unha folla, apañou a cascuda do Carapataca da súa man, fechou as súas dúas metades e capturou o insecto.

Cando o Carapataca quixo reaxir, o seu animal de compañía estaba capturado entre dúas metades de folla que ían comezar a dixerilo pouco a pouco. Mais tampouco ousou meter os dedos alí porque as follas remataban nuns dentes que puñan medo.

— A túa planta comeu a miña cascuda! —berrou o neno á Eduína.

— E logo, que esperabas? É unha planta carnívora.

Ante esa observación, todos os estudantes deron uns pasos para tras. A Eduína notouno e veulle vontade de rir. Debía explicarlles que esas plantas son chamadas carnívoras, mais que de facto son insectívoras, porén, se cadra, era mellor omitir ese detalle.

A Eduína alzou o pote da planta diante dos narices do Carapataca e díxolle:

— Queres que che mostre todo o que come a miña planta?

O rapaz, como case todos os abusadores, era un ignorante e aínda creu que a planta podía trabarlle o nariz. Nese caso, como lle chamarían os compañeiros da turma: Desnarigado?

O Carapataca sentiu medo. Si, aquela moza era moi perigosa. O seu terro foi percibido polo resto da rapazada da turma. Foi coma unha liberación para eles, que xa non deberían facer todo canto el quería por medo.

— Chámase Sara —dixo Eduína.

— Quen? —preguntou o Carapataca a tremer.

— A miña planta... Olla, precisamente xa rematou a dixestión da túa cascuda e parece que ficou con fame. Tes por aí outro bicho?

O Carapataca afastouse. De facto saíu do ximnasio para chorar sen ser visto.

— Aínda ben que eu trouxen sobremesa para a Sara —comentou a Eduína.

Abriu unha bolsiña e deixou saír tres moscas que pousaron en dúas follas abertas da Sara. E aí ficaron para sempre, ante o ollar pasmado do resto da turma que nin remotamente ía rir daquela nena dona dunha planta comexente, ou polo menos iso crían eles.

© Frantz Ferentz, 2024

AS BOTAS MÁXICAS

 

Na cidade de Kladno, na Chequia, fican moitos edificios prefabricados da época comunista. Un deles estaba na Praza de Sitna e é moi longo polos lados. Unha das cousas por que é ben coñecido era polo longura dos seus corredores. Pódense celebrar carreiras de motociclismo neles entre a ida e a volta e facer facilmente vinte quilómetros. 

Imos centrarnos no corredor do cuarto andar. Cando alguén tiña que percorrer aquela pasaxe tan longa e tan escura, tremía. Até ao mais valente lle puña pel de pita. Parecía non ter fin, chegar até outro punto do universo, talvez coma un furaco de verme que permite atravesar a galaxia. 

Na realidade, había dos corredores; un á dereita e outro á esquerda. Ambos iguais de lúgubres. Estaban unidos no centro por unha zona onde coincidían o elevador e mais as escadas. Unha vez chegados aí, o único punto con luz, o camiñante tiña que escoller entre viaxar para a galaxia da esquerda ou a galaxia da dereita, ambas a unha distancia de millóns de anos luz.

Ben, estou a exaxerar un chisquiño. Na verdade, aquel predio puña medo, si, mais non creo que se puidese viaxar a galaxias remotas. En todo o caso, a xente que alí moraba tiña de atravesar grandes distancias se o seu apartamento estaba nun dos extremos para chegaren ao centro do predio para tomaren o elevador.

En fin, sexa como for, naqueles corredores podían verse cousas estrañas. Unha delas eran as botas de caucho que o veciño do apartamento número 47 acostumaba deixar na porta, fóra, para non luxaren o interior. É normal que a xente quite o calzado cando entran na casa, mais este veciño tiña o costume de deixar o calzado fóra da casa.

Ás veces só había un par de botas, mais había momentos en que alí se xuntaba toda unha colección de calzado da familia toda, de maneira que había até cinco pares de zapatos, botas e zocas apegadas á parede ao pé da porta da rúa, no corredor, para non impediren o paso da xente, aínda que fosen un lugar de paraxa dos cans desa planta, porque o cheiro que saía de alí parecía ser moi interesante. Con todo, ninguén non roubaba aquel calzado. Para que? 

Entón, esa é a realidade, a rutina, o día a día, dun fenómeno máis daquel corredor misterioso. Mais un día, aconteceu algo que ía mudar todo de golpe. E foi cando, no lugar de dúas botas de goma normais ao pé da porta, apareceron dúas botas de goma diferentes. Por que diferentes? Porque en cada unha delas cabía unha persoa que medise un metro e setenta e só se lle viría a parte superior da cabeza.

E iso, meus amigos, converteuse nun misterio e foi motivo de conversas entre os normalmente silenciosos veciños do predio cando ían de elevador.

A primeira veciña que notou a presenza daquelas botas xigantes foi a moradora do apartamento 44, que fica do lado oposto do corredor, mais que sempre quitaba o seu can a facer pipí á primeira hora da mañá, nevase ou fixese un sol saariano. O can da veciña do 44 non puido evitar parar perante aquelas botonas. O seu cheiro era peculiar. A muller, no inicio, non se decatou da presenza daquelas dúas masas de goma, porque estaba máis adormecida do que acordada, mais cando o can se detivo, reparou naqueles dous vultos xigantes que parecían columnas a ambos os lados da porta da vivenda 47.

— Non pode ser —murmurou, mais non se detivo porque o can podía evacuar alí mesmo e iso sería un problema para ela, enchería o chan de mexo.

Grazas a ela, correu a voz das botas xigantes. Moitos veciños congregaron no corredor para observaren aquel fenómeno tan inusual no edificio. O comentario máis común, para alén de quen podía calzar aquelas botas, era como puideron metelas no predio. Non entraban no elevador e, subilas polas escadas era ben complicado, case imposíbel.

Cada veciño tiña a súa explicación do fenómeno. Todos ofrecían as súas opinións sobre a natureza daquelas dúas botas xigantes.

A seguir, aconteceu o que tiña que acontecer, que tanta xente no corredor, fóra do apartamento 47 atraeu a atención do propietario da vivenda. Este abriu a porta e atopou a metade dos seus conveciños a discutiren sobre cal era o uso daquelas botas que o bo home mantiña alí na súa porta. 

A primeira pregunta que lle fixeron foi:

— E como vai facer para baixalas para a rúa?

— Hei botalas pola xanela —respondeu o veciño.

— E non quebrarán?

— Son de goma.

— E se caen enriba de alguén?

— Xa berrarei eu para que se afaste...

E despois chegou a grande pregunta, da cal todos agardaban coñecer a resposta:

— E que son realmente estas dúas botas?

Non sei se acreditades nas casualidades, mais nese preciso instante, soou o tadro do veciño do andar de baixo que afuraba as paredes con insistencia varias veces por día. O seu apartamento debía ter as paredes coma o queixo con buratos.

Precisamente, mentres soaba o tadro, o proprietario do apartamento 47 explicou o que era, acompañando todo con moitos xestos das mans. Na verdade xesticulaba moito, como se quixese acompañar as explicacións de información adicional. Porén, mentres el falaba, a serea soaba e soaba, de maneira que ningún dos veciños ouviu a explicación de que eran aquelas dúas botas xigantes.

Xusto cando a tadro calou, o propietario do apartamento sorriu, despediuse e fechou a porta. 

Todos os veciños ficaron de boca aberta e marcharon tomar unha cervexa, que é a bebida nacional do país, para continuaren a súa discusión noutra parte, mais polo menos tomando algo. E cada quen expresou o que creu que sentira ao propietario das botas. Estas son as cousas que dixeron:

• Tratábase das botas do xigante do conto de Polgariño, as botas das sete leguas que lles dicían, porque talvez o xigante fose parente do veciño do 47.
• E falando de personaxes de contos, alguén dixo que aquelas botas eran as do Gato das Botas, que na realidade era tamén xigante, mais non conto esqueceron comentar aquel fenómeno.
• Como xa mencionei antes que o corredor daba a impresión de ser un burato de verme, as botas eran un prototipo de nave para viaxar por el; chegaba con meterse nelas e as botas camiñaban polo burato, como unha versión ambulante das naves de Startrek.
• Eran unha especie de columnas a ambos os flancos da porta, que irían acompañadas das pernas dun xigante, como decoración, porque aquel corredor precisaba de máis vida e polo menos así alegraría a vista dos veciños ao pasaren.
• Eran parte da decoración dos xigantes que durante as festas da cidade facían desfilar polas rúas e que tiñan forma de marionetas xigantes.
• Eran as botas de Papá Noel que usou para meter agasallos despois do Nadal porque non lle entraban no trineo.
• Servían aos policiais para se esconderen dentro cando facían batidas en barrios perigosos, porque ninguén sospeitaría dun par de botas de goma.

• ... (aquí vós os lectores podedes colocar o que pensedes que eran esas botas)

Con todo, non viñeron saber nada das botas, salvo que podían saír voando pola xanela.

No día seguinte, cando a veciña do 44 saiu co seu can para o animal facer pipí, viu que as dúas grandes botas xa non estaban a ambos os lados da porta do apartamento 47. Só había un par de botas normais, como era habitual.

Mais cando saíu para a rúa, daquela si levou a sorpresa. E que sorpresa. Ambas as botas xigantes estaban metidas nun contentor de lixo, mais sobresaían moito. O veciño do 47 botáraas alí por non se sabe que motivo, mais polo visto xa non as quería.

Con todo, non chegaron a ser recollidas polos servizos de limpeza. Alguén, antes, quitounas do contentor e levounas para o xardín diante da súa casa. Con elas fixo un lar para os gatos da rúa, que eran moitos naquel barrio, onde poderían pasar o inverno quentiños e sen sobresaltos.

© Frantz Ferentz, 2024

© Imaxe: Laura Frías Viana

LORENA E O LOBO

 

Lorena era unha moza que, cando finou súa mai, tivo que abandonar a cidade onde moraba con ela, abandonar a escola, abandonar os amigos e abandonar todo canto coñecía. Foi ben triste para ela.

Foi morar co seu avó, un coronel retirado de mostachos moi grandes, que medraban para riba nos extremos e un carácter moi forte. O coronel moraba nunha casa enorme, que talvez noutra altura estivese chea de serventes, mais agora mal vivía el e co seu gato.

Cando Lorena chegou, o coronel faloulle:

CORONEL: Estás aquí porque un xuíz me obrigou a te aceptar so o meu teito. De todos os xeitos, xa que vas morar aquí, será bo que axudes nas tarefas da casa...

A seguir, o coronel deulle unha capa-mandil moi grande, de cor vermella, con carapucha.

CORONEL: Toma, pon isto. Así non lixarás a roupa.

Lorena obedeceu. O seu avó púñalle medo. Quen se ía opor ás ordes daquel home de mostachos prominentes.

Mais a cousa non rematou aí. Acontecía que tamén o seu pai, quen non vira desde había moitos anos, tamén moraba por alí, nunha casiña na metade do bosque.

CORONEL: Entre as túas xeiras está levar un cesto de comida á casa do teu pai, o meu fillo, un folgazán que prefire que lle pruian as dedas antes de se erguer para rañar nelas. Mais o xuíz tamén me obrigou a mantelo. Antes ía para aló unha persoa que contratara para iso, mais agora que estás aquí, vou aforrar ese diñeiro, por tanto, terás que ir á casa de teu pai todos os días para lle levar a comida e lle arrumar todo, e iso inclúe lavar a súa roupa unha vez por semana.

LORENA: Si, avó.

CORONEL: Meu coronel, cando te dirixas a min, di: «meu coronel».

E a seguir estricou a punta dos mostachos, unha por unha.

Foi así como Lorena comezou unha nova vida, moi cincenta e atristallada, en que tiña como único empeño ocuparse da casa do avó coronel e do pai.

O primeiro encontro co pai non foi como ela esperaba. Da que entrou pola porta da casiña, co cestiño na man, ela saudou entusiasmada:

LORENA: Bo día, pai, estou aquí. Alédaste de me ver?

Mais o pai, que estaba ás escuras no interior da casiña, fixo un xesto coa man para a Lorena calar. Eran as dúas da tarde e el aínda estaba a durmir. Eran horas moi temperás para el. Limitouse a dicir:

PAI: Nena, deixa a cesta aí na mesa e vaite. Aínda teño moito para durmir...

A coitada da Lorena ficou sorpresa. O seu pai non mostraba a menor emoción de a ver despois de tantos anos. Ficou moi triste, moito.

§ § §

E así, botou a camiñar de regreso á casa do coronel, onde a esperaba unha manchea de roupa para ser lavada. Camiñaba e camiñaba coa vista posta no chan, a paso lento, cando, de repente, sentiu unha voz.

LOBO: Ola, Carapuchiña.

Lorena ergueu a vista e viu perante ela un lobo. Reparou en que era un animal ben bonito, mais tivo medo, porque todos os nenos e as nenas teñen medo dos lobos, xa que en todos os contos son animais que comen crianzas. Mais había algo verdadeiramente estraño naquel animal. Tiña tatuaxes. Na pata dianteira esquerda tiña unha guitarra tatuada, e na pata dianteira dereita tiña un cacho de melancía.

Cando xa coñeceu mellor o lobo, soubo que a guitarra representaba a súa paixón pola música e a melancía era porque esa froita ser a súa preferida.

Aínda que estivese morta de medo, Lorena dixo:

LORENA: Non me chamo Carapuchiña, chámome Lorena.

LOBO: É que vestes coma a Carapuchiña e levas unha cesta. Confundinte con ela, logo.

LORENA: Lobo, por favor, non me comas!

LOBO: Comerte? Por que ía comerte?

LORENA: Seica non estás agora con fame?

LOBO: Non, almorcei unha boa melancía. 

LORENA: Comes froita?

LOBO: Claro, son vengano, non me alimento de carne.

Lorena suspirou aliviada. Non coñecía moita xente vegana, mais lobos, ningúns. Aquel era o primeiro.

LOBO: De todos os xeitos, aínda que non sexas Carapuchiña Vermella, ademais de vestires coma ela, ías para o bosque levar unha cesta de comida. A quen? A túa avoíña?

LORENA: Non, a meu pai, que é o galbanoso máis galbanoso do mundo e ten de ser mantido polo meu avó, o coronel, que é seu pai.

LOBO: E logo?

LORENA: Aínda que sexa tan preguizoso, éche moi intelixente e convenceu o xuíz que tiña unha discapacidade que lle impide mesmo cortar as unllas. E así obrigou o coronel a mantelo.

LOBO: Lamento que teñas unha familia así, porque receo que o coronel é tamén un tipo tremendo.

LORENA: É. Trátame coma se eu fose unha recruta. Obrígame a tratalo por coronel, non por avó.

LOBO: En fin, que sexa leve. Xa nos veremos por aquí. Eu paso moito tempo no bosque para procurar inspiracións para as miñas cancións.

LORENA: Entón, até a próxima. E tentarei conseguirche unhas ameixas da horta do meu avó.

LOBO: Que gustosas. Aburiño, logo.

Lorena regresou á casa do avó, mais non contou nada do seu encontro co lobo. Sabía o que lle diría o avó.

CORONEL: Non te xuntes con feras perigosas.

Mais agora Lorena sabía que o lobo non era perigoso. Até ía acontecer que el sería o seu primeiro amigo naquela terra onde todos a trataban con tanto desprezo. Si, sería o seu amigo e, por riba, o seu amigo secreto.

§ § §

A seguinte vez que Lorena atopou o lobo, este levaba a súa guitarra. Estaba a tocar unha canción que Lorena descoñecía.

LORENA: Ola, lobo. Que fas?

LOBO: Cantaba unha antiga canción que me presta moito.

LORENA: Ah, si? E cal é?

LOBO: Coñeces a cantiga d’A Muralla?

LORENA. Non. Como é?

O lobo colleu a súa guitarra e cantou unha parte do retrouso

LOBO: —Tun, tun!

—Quen é?

—Unha rosa e un caravel...

—Abre a muralla!

—Tun, tun!

—Quen é?

—O sabre do coronel...

—Fecha a muralla!

LORENA: Non coñecía, mais préstame moito. Sabes? O meu avó ten un sabre inmenso pendurado na parede. Por veces despendúrao, acaríñao e fálalle como se fose o seu gato.

LOBO: E que fai co seu gato? Úsao coma un sabre para atacar?

LORENA: Non, porque o gato non lle dá nunca ouvidos. Pasa o día deitado no sofá a roncar e á noite sae cazar ratos. Mais sabes que é o peor do bicho?

LOBO: Non.

LORENA: Que quere que o trata por sarxento...

O lobo non puido evitar botar unha risada.

Outro día, contoulle un chiste. Precisamente Lorena non ría a miúdo, por iso, aquela ocorrencia fíxolle rir todo o día cada vez que a lembraba.

LOBO: Isto foi unha vez un rapaz que traballaba nun museo de Historia Natural. Tiña que explicar aos visitantes o que vían. E en chegando a unha pías de ósos de dinosauros, díxolles: «Estes restos que ven aquí, teñen sesenta e cinco millóns de anos e seis meses». «Como así ‘e seis meses’? Como pode saber con tanta precisión?». E o rapaz respondeu: «Porque cando vin traballar aquí dixéronme que tiña sesenta e cinco millóns de anos, e hai xa seis meses que traballo aquí, daquela a súa idade ten de ser sesenta e cinco millóns de anos e seis meses».

Lorena ría como nunca. Era tan bo pasar o tempo co lobo.

LORENA: A propósito, aínda non me dixeches como te chamas.

LOBO: Chámome Gustav, mais todos me chaman Gus.

§ § §

Chegou a ouvidos do coronel que a súa neta se vía cun lobo bohemio. Ambos deles coincidían no bosque cando a neta ía levar a cestiña de comida ao seu pai. 

O coronel non gustaba desas compañias. Por tal, moi bravo, chamou a menina á súa presenza:

CORONEL: Lorena, anda aquí.

O ton do avó non facía agoirar nada de bo. A meniña estaba inqueda de máis.

LORENA: Si, meu coronel?

CORONEL: Vin saber que te ves cun lobo no bosque.

Lorena enguliu cuspe. Xa temeu por onde iría a conversa.

LORENA: Éche un lobo vegano, non me vai comer e chámase Gus.

CORONEL: Mais estás a ouvir o que andas a dicir? Prohíboche ires con descoñecidos. Son un risco, nin sabes o que podes facer contigo. Es aínda moi nova para saber o que queres.

LORENA: Eu ben sei o que quero! El é adorábel, apréndeme cancións e cóntame chistes!

CORONEL: Non repliques ao teu coronel, recruta. Deica uns días farás dezaoito anos e irás á academia militar e verás como alí aprendes a te comportar!

LORENA: Eu non quero ir á academia militar!

CORONEL: Farás o que eu che dixer e chega! Ademais, non verás nunca máis ese lobo farrapento, fedorento e suorento. E agora, vai lavar a louza!

Mais Lorena non estaba pronta a seguir as ordes do coronel, é dicir, do seu avó. Ela non ía perder o único amigo que tiña por alí. E foi así como, no día seguinte, a procurar as zonas de vexetación máis mesta no bosque, contou ao seu amigo Gus toda a conversa co seu avó.

§ § §

LOBO: O teu avó non quere que vivas a túa vida. Non ten dereito. Non pensaches en pedir axuda a teu pai?

LORENA: A meu pai? Ese só quere ter cervexa fresca ao lado da cama e ver a televisión. Só me quere para iso. Non quere saber nada da miña felicidade. Foi por ese motivo que miña mai marchou do seu lado. Era profundamente infeliz.

LOBO: Entendo. Mais eu son o teu amigo e non te vou abandonar nestas circunstancias.

LORENA: De veras?

LOBO: Pois claro. Verás, des que te vin con ese carapucho vermello non fago máis ca dar voltas a algo. Como se chamaba túa mai?

LORENA: Cristina.

LOBO: Ben, mais todos por aquí coñecíana como Carapuchiña Vermella.

LORENA: Agora que o dis, comentoume un día o gato que este mandil na realidade era a capa que levaba sempre a miña mai, que eu me vía tan ridícula coma ela.

LOBO: Entón iso confirma as miñas sospeitas. Es a filla da Carapuchiña Vermella, que sequera sabía que se chamaba Cristina.

LORENA: Non sabía. Miña mai nunca non me falou da súa vida aquí. Mais o que ouvín da historia da Carapuchiña Vermella é que un lobo comeu a miña avoa.

LOBO: Esa era a túa avoa materna, mais o conto é todo mentira.

LORENA: E logo? Como sabes?

LOBO: Porque aquel lobo de que falan na historia era meu pai... E tamén el, coma min, era vegano.

Lorena ficou calada. Cantas sorpresas. Mais o peor era que se vía nun labirinto sen saída, que o coronel ía imporlle o que ela máis detestaba.

LOBO: Sabes que? Coido que te podo axudar. Déixame falar co meu curmán, que é advogado. Vémonos en breve.

E fóronse ambos por cadanseu lado.

§ § §

Unha semana máis tarde, Lorena estaba no tribunal na cidade perante un xuíz. Por tras dela, no escano, sentaban o seu avó e o seu pai. O pai non veu a pé, só faltaría. Obrigou o avó a lle mandar un todoterreo que recollese na cabana para o depositar no xulgado.

O advogado curmán de Gus, chamado Aladín, como o personaxe do conto, viu que alí había un caso ben claro.

ADVOGADO: Señor xuíz, a miña representada, dona Lorena, é a filla da auténtica propietaria da casa onde mora o seu pai. Ele ocupouna ilegalmente cando dona Cristina marchou de aquí, mais el non é o propietario da habitación, é dona Lorena. E teño aquí toda a documentación que o demostra.

O xuíz contemplou a documentación, e tamén o avó e mais o pai da Lorena. Todo estaba correcto. Por iso, os protestos do coronel non tiveron eco. O pai nin protestou, porque iso implicaba organizar un discurso e iso era unha traballeira. Só se limitou a pregunta ao xuíz que sería del.

XUÍZ: Hai unha sentenza firme de que seu pai, o coronel, ten que o manter, mais non di onde. Daquela, irá vivir co seu pai e mais o seu gato, porque a casa do seu proxenitor é ben grande.

O pai da Lorena ficou contente, o avó, certamente, non, mais non podían facer nada.

Cando saíron do palacio da xustiza, Lorena abrazou o seu amigo Gus e deulle un bico.

LORENA: Obrigada, Gus. Sen ti, hoxe estaría a entrar na academia militar. A xente non pode imaxinar a grande persoa que es.

LOBO: Non son unha persoa, son un lobo. Auuuuuuuuuuuuuuu!

LORENA: Ven a miña casa. Convídoche a merendar. E, ademais, teño unhas ideas para as letras dalgunha nova canción.

E xuntos, tomados da man, Lorena e Gus marcharon para o corazón da fraga.

© Frantz Ferentz, 2024