O avión decolou de Casablanca moi cedo de madrugada. Aínda faltaban máis de dúas horas para o amaňecer.
Recordo que o meu asento era o 14A, mais non había ninguén ao meu lado. Ademais, tiña toda a xanela para min. De todos os xeitos, os avións de Air Maroc son supersticiosos como os doutras compaňías. Da fileira 12 pasa até a 14. A 13 é sinónimo de má sorte. Non entendo este despropósito, porque realmente hai unha fileira décimo terceira, aínda que non estea marcada.
O meu voo dirixíase a Yaundé, a capital dos Camaróns. Iso significaba que iamos cruzar o Sáhara de norte para sul.
Aquel deserto era unha especie de non-lugar para min. Existía, é claro, mais era o lugar onde, segundo o meu subconsciente, nacían todos os terrores. Era un non-lugar onde nunca gustaría de acabar, mais ao mesmo tempo sentíame absolutamente atraído polo Sáhara. Entendo que isto é un completo paradoxo, mais esa era a miňa realidade.
Entón, eu ía sobrevoar sobre o Sáhara. Non é o mesmo cruzalo cun vehículo terrestre. Ousei ollar pola xanela. Si, a posibilidade de caer ou facer unha aterrizaxe de emerxencia no Saara era moi improbábel.
Non podía distinguir o chan. Mais cando os meus ollos comezaron a se avezar á escuridade, puiden ver pequenos puntos de luz. Non moitos, mais si que se vían. Había cidades e vilas espalladas polo deserto.
E entón descubrín algo aínda máis sorprendente. Estaba a observar as caravanas. Si, con dificuldade puiden comprobar que se movían pequenas series de puntos. Nunca tería pensado que os beduínos viaxasen á noite con lámpadas eléctricas, mais supuxen que esa era a súa forma de evitaren a calor do día.
Estaba fascinado. Tirei fotos, mais a esa distancia os puntos de luz eran só nódoas borrosas.
De súpeto, unha voz ao meu lado dixo:
— Non son caravanas. Son convois de inmigrantes ilegais que queren chegar a Europa. Viaxan en camións á noite para non seren detidos polos militares”.
Vireime cara á voz que me falara e adiviňara os meus pensamentos. Era un ancián. Si, era moi vello, con cardas e un ollar que atravesaba as paredes. Tamén tiňa un sorriso xeneroso.
— Perdón —dixo—, mais tamén quería enxergar o deserto. A miňa fileira non ten xanela. Seica incomodo?
— En absoluto —dixen.
— Obrigado. Non sabe? A experiencia máis intensa da miňa vida foi no deserto. Eu era piloto e moitas veces sobrevoaba o Sáhara. Como se chama?
— Xavier.
— Pracer. Sou Antoine.
Así que chegamos a ese punto da conversa, non puiden evitar pensar noutro Antoine que admiraba: Antoine de Saint-Exupéry, o autor d'O Principiňo e cuxa historia comeza precisamente no Saara.
Díxome que o Sáhara era a súa vida, que o percorrera todo e que a súa experiencia máis inesquecíbel acontecera despois de o seu avión se avariar no medio do deserto.
Parecíavos Saint-Exupéry, mais debía de ser un pobre tolo, un vello que perdera a razón coa idade. Ademais, se Saint-Exupéry sobrevivise ao accidente que o matou, tería máis de 140 anos.
Decidín axir como se concordase con todo o que el dicía. Porén, eu tiňa curiosidade. Non entendía como un vello coma el viaxaba só aos Camaróns. Pregunteille, logo:
— Daquela, o que vai facer nos Camaróns? Ten algún parente alí?
A súa resposta foi absolutamente enigmática:
— Ouh non. Só vou alí para afrontar a miňa saudade.
Non entendín nada. Despois engadiu:
— Espero non ter incomodado. Imos aterrar de seguida. Teňo que volver ao meu asento.
— Onde está sentado? —pregunteille.
— Na fileira 13, mesmo diante de vostede.
Fiquei sen palabras. Púxose de pé e, cando estivo no corredor, perdino de vista. Inmediatamente erguínme. Ollei diante de min. Non había fileira 13. Os pasaxeiros da fileira 12 fitábanme coma se eu fose un tolo perigoso. Fun á cabeceira do avión. Topei unha asistente de voo que estaba a piques de comezar a dar as instrucións de aterrizaxe aos pasaxeiros. De súpeto pregunteille:
— Vostede viuno?
— Quen?
— O vello piloto.
— Seňor, sente de vez por favor —díxome.
Nese momento decateime de que berrara, que estaba fóra de min. Volvín ao meu asento e abrochei o cinto de seguranza. Só pensaba nos minutos que pasara co vellote, mais todo fora produto da miňa imaxinación. Non tiňa explicación para a alucinación que acababa de experimentar. Indixestión? Insolación? O que??
Estaba decidido a esquecerme daquel episodio máis vergoňento da miňa vida, cando, despois de desembarcar, acudín ao control de pasaportes. A liňa era longa, movíase moi devagar. Finalmente, pasei o control e despois recollín a equipaxe. Fun directo para a saída. Do outro lado, un enxame de xente agardaba polos pasaxeiros do meu voo. Ocupaban todo o espazo dispoňíbel. Tiven bastantes dificuldades para chegar á saída.
De súpeto ouvín a voz dun neno que xa estaba fóra a berrar:
— Antoine, aquí!
Con dificuldade conseguín chegar ao limiar da porta e vin, xa a certa distancia, o vello piloto. Camiňaba moi lixeiro, sen equipaxe, acompaňado dun neno africano moi pequeno que levaba da man e cunha bufanda vermella moi longa, que pairaba coa brisa, seguidos dun can que semellaba máis un raposo e que daba saltos ao redor de ambos os humanos.
Aínda fun quen de escoitar como o rapaz lle dixo:
— Hai tanto tempo que agardo por ti...
Por un momento pensei que fose o Principiňo, porque en ningures se di que fose branco. Seica non podería ser preto? E se fose realmente africano?
Despois, xa os perdín de vista entre a multitude, en dirección a Yaundé.
Inspirado no Saara, a 20 de marzo de 2023
Escrito en Praga, a 29 de marzo de 2023
© Frantz Ferentz, 2024
Sem comentários:
Enviar um comentário