AS BOTAS MÁXICAS

 

Na cidade de Kladno, na Chequia, fican moitos edificios prefabricados da época comunista. Un deles estaba na Praza de Sitna e é moi longo polos lados. Unha das cousas por que é ben coñecido era polo longura dos seus corredores. Pódense celebrar carreiras de motociclismo neles entre a ida e a volta e facer facilmente vinte quilómetros. 

Imos centrarnos no corredor do cuarto andar. Cando alguén tiña que percorrer aquela pasaxe tan longa e tan escura, tremía. Até ao mais valente lle puña pel de pita. Parecía non ter fin, chegar até outro punto do universo, talvez coma un furaco de verme que permite atravesar a galaxia. 

Na realidade, había dos corredores; un á dereita e outro á esquerda. Ambos iguais de lúgubres. Estaban unidos no centro por unha zona onde coincidían o elevador e mais as escadas. Unha vez chegados aí, o único punto con luz, o camiñante tiña que escoller entre viaxar para a galaxia da esquerda ou a galaxia da dereita, ambas a unha distancia de millóns de anos luz.

Ben, estou a exaxerar un chisquiño. Na verdade, aquel predio puña medo, si, mais non creo que se puidese viaxar a galaxias remotas. En todo o caso, a xente que alí moraba tiña de atravesar grandes distancias se o seu apartamento estaba nun dos extremos para chegaren ao centro do predio para tomaren o elevador.

En fin, sexa como for, naqueles corredores podían verse cousas estrañas. Unha delas eran as botas de caucho que o veciño do apartamento número 47 acostumaba deixar na porta, fóra, para non luxaren o interior. É normal que a xente quite o calzado cando entran na casa, mais este veciño tiña o costume de deixar o calzado fóra da casa.

Ás veces só había un par de botas, mais había momentos en que alí se xuntaba toda unha colección de calzado da familia toda, de maneira que había até cinco pares de zapatos, botas e zocas apegadas á parede ao pé da porta da rúa, no corredor, para non impediren o paso da xente, aínda que fosen un lugar de paraxa dos cans desa planta, porque o cheiro que saía de alí parecía ser moi interesante. Con todo, ninguén non roubaba aquel calzado. Para que? 

Entón, esa é a realidade, a rutina, o día a día, dun fenómeno máis daquel corredor misterioso. Mais un día, aconteceu algo que ía mudar todo de golpe. E foi cando, no lugar de dúas botas de goma normais ao pé da porta, apareceron dúas botas de goma diferentes. Por que diferentes? Porque en cada unha delas cabía unha persoa que medise un metro e setenta e só se lle viría a parte superior da cabeza.

E iso, meus amigos, converteuse nun misterio e foi motivo de conversas entre os normalmente silenciosos veciños do predio cando ían de elevador.

A primeira veciña que notou a presenza daquelas botas xigantes foi a moradora do apartamento 44, que fica do lado oposto do corredor, mais que sempre quitaba o seu can a facer pipí á primeira hora da mañá, nevase ou fixese un sol saariano. O can da veciña do 44 non puido evitar parar perante aquelas botonas. O seu cheiro era peculiar. A muller, no inicio, non se decatou da presenza daquelas dúas masas de goma, porque estaba máis adormecida do que acordada, mais cando o can se detivo, reparou naqueles dous vultos xigantes que parecían columnas a ambos os lados da porta da vivenda 47.

— Non pode ser —murmurou, mais non se detivo porque o can podía evacuar alí mesmo e iso sería un problema para ela, enchería o chan de mexo.

Grazas a ela, correu a voz das botas xigantes. Moitos veciños congregaron no corredor para observaren aquel fenómeno tan inusual no edificio. O comentario máis común, para alén de quen podía calzar aquelas botas, era como puideron metelas no predio. Non entraban no elevador e, subilas polas escadas era ben complicado, case imposíbel.

Cada veciño tiña a súa explicación do fenómeno. Todos ofrecían as súas opinións sobre a natureza daquelas dúas botas xigantes.

A seguir, aconteceu o que tiña que acontecer, que tanta xente no corredor, fóra do apartamento 47 atraeu a atención do propietario da vivenda. Este abriu a porta e atopou a metade dos seus conveciños a discutiren sobre cal era o uso daquelas botas que o bo home mantiña alí na súa porta. 

A primeira pregunta que lle fixeron foi:

— E como vai facer para baixalas para a rúa?

— Hei botalas pola xanela —respondeu o veciño.

— E non quebrarán?

— Son de goma.

— E se caen enriba de alguén?

— Xa berrarei eu para que se afaste...

E despois chegou a grande pregunta, da cal todos agardaban coñecer a resposta:

— E que son realmente estas dúas botas?

Non sei se acreditades nas casualidades, mais nese preciso instante, soou o tadro do veciño do andar de baixo que afuraba as paredes con insistencia varias veces por día. O seu apartamento debía ter as paredes coma o queixo con buratos.

Precisamente, mentres soaba o tadro, o proprietario do apartamento 47 explicou o que era, acompañando todo con moitos xestos das mans. Na verdade xesticulaba moito, como se quixese acompañar as explicacións de información adicional. Porén, mentres el falaba, a serea soaba e soaba, de maneira que ningún dos veciños ouviu a explicación de que eran aquelas dúas botas xigantes.

Xusto cando a tadro calou, o propietario do apartamento sorriu, despediuse e fechou a porta. 

Todos os veciños ficaron de boca aberta e marcharon tomar unha cervexa, que é a bebida nacional do país, para continuaren a súa discusión noutra parte, mais polo menos tomando algo. E cada quen expresou o que creu que sentira ao propietario das botas. Estas son as cousas que dixeron:

• Tratábase das botas do xigante do conto de Polgariño, as botas das sete leguas que lles dicían, porque talvez o xigante fose parente do veciño do 47.
• E falando de personaxes de contos, alguén dixo que aquelas botas eran as do Gato das Botas, que na realidade era tamén xigante, mais non conto esqueceron comentar aquel fenómeno.
• Como xa mencionei antes que o corredor daba a impresión de ser un burato de verme, as botas eran un prototipo de nave para viaxar por el; chegaba con meterse nelas e as botas camiñaban polo burato, como unha versión ambulante das naves de Startrek.
• Eran unha especie de columnas a ambos os flancos da porta, que irían acompañadas das pernas dun xigante, como decoración, porque aquel corredor precisaba de máis vida e polo menos así alegraría a vista dos veciños ao pasaren.
• Eran parte da decoración dos xigantes que durante as festas da cidade facían desfilar polas rúas e que tiñan forma de marionetas xigantes.
• Eran as botas de Papá Noel que usou para meter agasallos despois do Nadal porque non lle entraban no trineo.
• Servían aos policiais para se esconderen dentro cando facían batidas en barrios perigosos, porque ninguén sospeitaría dun par de botas de goma.

• ... (aquí vós os lectores podedes colocar o que pensedes que eran esas botas)

Con todo, non viñeron saber nada das botas, salvo que podían saír voando pola xanela.

No día seguinte, cando a veciña do 44 saiu co seu can para o animal facer pipí, viu que as dúas grandes botas xa non estaban a ambos os lados da porta do apartamento 47. Só había un par de botas normais, como era habitual.

Mais cando saíu para a rúa, daquela si levou a sorpresa. E que sorpresa. Ambas as botas xigantes estaban metidas nun contentor de lixo, mais sobresaían moito. O veciño do 47 botáraas alí por non se sabe que motivo, mais polo visto xa non as quería.

Con todo, non chegaron a ser recollidas polos servizos de limpeza. Alguén, antes, quitounas do contentor e levounas para o xardín diante da súa casa. Con elas fixo un lar para os gatos da rúa, que eran moitos naquel barrio, onde poderían pasar o inverno quentiños e sen sobresaltos.

© Frantz Ferentz, 2024

© Imaxe: Laura Frías Viana