segunda-feira, maio 06, 2013

A DESGRAZA DE SER FEA [+8 anos]




Á María Cristina lle daba a impresión de que a castigaban por fea. Máis ca fea, era monstruosa. Un día tras outro, levaba un castigo. E ela estaba segura de que a mestra non a aturaba por fea.

Mais había recoñecer, en ollándose ao espello, que era fea de verdade. A xente afastábaselle pola rúa. Coitada, é que na verdade puña medo, era un verdadeiro monstro.

Até aquel día en que veu de visita unha tía remota.

Por norma, ninguén ía de visita á súa casa, todos tiñan terror. A tía observou a fealdade de meniña, mais tamén, como a mai, era curta de vista. A culpa da fealdade da nena tíñaa a mai. Precisamente levaba alí uns óculos de máis. Deullos á mai da María Cristina.

Cando a mai os puxo, comprendeu o que significaba a fealdade da filla. E en recuperando a vista, recuperou o olfacto. Porque a María Cristina ademais cheiraba a degorrios.

Meteu a filla dúas veces na lavadora. Botoulle tres litros de colonia. Penteouna cunha forca de tres dentes do avó que usaban para remexer na herba seca. Despois observouna: Parecía outra.

A María Cristina xa non era fea.

Cando volveu á escola, xa non puideron castigala por fea. Castigárona por preguizosa, porque de facto nunca non levaba feitas as tarefas.

Frantz Ferentz, 2013

A TÍA BRÍXIDA



A María Luísa pensaba que aquelas serían as peores vacacións da súa vida. Ela non fixera nada para merecer aquilo... Bo, só suspender oito materias de nove na escola.

Mandárona a unha aldea perdida no medio dunha illa tamén perdida do Mediterráneo. Alí moraba a súa tía avoa Bríxida, grande coma un camión.

– Imos ver a lagoa –dixo a tía avoa á sobriña neta antes de cear.

E levou a meniña até un estanque cheo de flamengos.

– E que teñen de especial? –preguntou a María Luisa case a bocexar.

A tía avoa Bríxida bateu nas palmas e os flamingos ergueron o voo. E entón puido ver que os flamingos alí tiñan tres patas. Despois descubriu que na illa os cans tiñan seis patas. E até que as galiñas voaban lixeiras coma falcóns...

Porén, o que máis sorprendeu á María Luisa foi ver que baixo a blusa da súa tía avoa algo remexía. De noite entrou no cuarto dela a pescudar. Con efecto, abondos motivos tiña ela para sospeitar... Pois a tía avoa Bríxida non era tampouco normal, como nada naquella illa.

A tía avoa Bríxida tiña catro brazos!

Mais axiña descubriu que aquilo era unha vantaxe para cociñar, escribir, falar ao teléfono e matar moscas ao mesmo tempo.

Frantz Ferentz, 2013