domingo, outubro 31, 2010

O fado padriño [+10 anos].- XFC

    Aquel venres, a Leila pensou que sería bo non ter que ir a traballar. De mañá, moi cedo, abriu os ollos, mesmo antes de o espertador soar.
    - Se eu tivese unha fada madriña… -dixo en voz alta.
    Se ela tivese unha fada madriña, teríalle pedido que fixese maxia para non ter que ir traballar ese venres e mesmo algúns días despois.
    Tamén un bocadiño antes de o espertador soar, houbo un pequeno estoupido no medio do cuarto.
    E no punto do estoupido, apareceu unha pequena figura a aboiar no ar.
    - Es unha fada madriña? -preguntou a Leila.
    - Non -respondeu a figuriña mentres tusía: cof, cof, cof-. Eu sonche un fado padriño.
    - Un fado padriño?
    - Pois é.
    - E logo?
    - Pois porque finalmente está a chegar a igualdade de sexos tamén ao mundo das fadas… e dos fados.
    - Ah, paréceme moi ben. E xa ten moita experiencia?
    - Non, a verdade é que che teño pouca, mal hai unha semana que estou a traballar nisto.
    - Entendo -asentiu a Leila-, mais eu quero pedirche tres desexos.
    - Laméntoo moito -desculpouse o fado padriño-, mais acabo de comezar a miña carreira e só podo concederche un desexo.
    - Está ben: pois o meu desexo é non ir a traballar uns días.
    - Alepahou! -dixo o fado padriño movendo a súa variña.
    Inmediatamente, unha serie de virus e bacterias comezaron a cruzar o ar até se introduciren polo nariz da Leila.
    - Xa está -anunciou todo satisfeito o fado.
    - Oia, que isto non funciona -protestou a moza.
    - Home, ten que se tornar doente. Os bechiños precisan tempo até causaren a infección.
    - Pero que trangalleiro de fado padriño! -protestou a Leila.
    Mais o fado padriño xa non a ouviu.
    Esfumouse no ar, como unha burbulla que estoupa.
    Blub!
    Entrementres, a Leila tivo que ir ao traballo, en boas condicións.
    Mais cando volveu para a casa, comezou a espirrar.
    Atchís!
    Atchús!
    Finalmente estaba doente.
    A Leila acabou aledándose, porque pensou que tería para unha semana de gripe. Perdería a fin de semana, mais tamén para a semana estaría doente na casa, sen ter que traballar.
    Pagaba a pena.
*    *    *

    Chegou o luns.
    A Leila amenceu sen o espertador.
    Mais non tiña febre, nin espirraba.
    Sentíase perfectamente.
    Que fiasco.
    Aquela doenza que lle enviara o fado madriño era unha porqueira. Só lle durara dous días.
    Tivo que ir traballar, que remedio!
    Xa no escritorio, a Leila comentoulle á súa colega Samira que estivera doente por mor dun fado padriño.
    - Un fado padriño? Non digas parvadas -exclamou a colega.
    - A serio, aparecéuseme un fado padriño e concedeume un desexo.
    - Que desexo?
    - Iso non cho vou dicir -a Leila non ía contar a súa odisea; ademais, ela sabía que a súa colega do traballo era moi envexosa.
    - E tes o número de telemóbil? -preguntou a Samira.
    - O número de telemóbil de quen?
    - Do fado padriño.
    - Non digas parvadas, o fado padriño non ten iso.
    - E como o chamas?
    - Pois invócaselle.
    - Ah… E como se lle invoca? -acabou preguntando a Samira.
    - Chama por el, concentrándote.
    Así o fixo a Samira. Chamouno e aparecéuselle o mesmo fado padriño. Víase que aínda había poucos e tiñan que facer horas extras.
    - Que desexas? -preguntou o fado padriño á Samira.
    - Quero ser máis alta e ter os cabelos louros.
    - Concedido.
    O fado madriño remexeu a variña no ar.
    Os efectos foron inmediatos.
    Os tacos dos zapatos da Samira medraron sesenta centímetros, de maneira que os seus zapatos se tornaron nunha especie de zancos.
    Pero mentres a Samira facía equilibrios para non caer ao chan, caeulle medio litro de lixivia na cabeza, de maneira que os cabelos se lle tornaron louros, como ela quería.
    Porén, a Samira non soubo manter o equilibrio e caeu ao chan.
    Cando se ergueu, a coitada dela tiña negróns pola cara.
    O fado padriño, que aínda non se decatara do que acontecera, aínda dixo:
    - Anda, se até saes maquillada!
    A Samira, chea de furia, colleu un matamoscas e esmagou o fado padriño contra a parede.
    Demasiado tarde.
    O fado padriño esvaecera antes de recibir o golpe.
    Sentira a chamada dunha salchicha nun cachorro quente que estaba a piques de ser devorado.
    O que querería?

© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide

segunda-feira, outubro 18, 2010

A bufanda máis longa xamais contada [+6 anos].- XFC

    Aquela tarde de inverno, a avoa Margarida comezou a tecer unha bufanda.
    Estaba sentada, quentiña, ao pé do lar na casa.
    Fóra ía un frío mortal.
    A xente non quería saír porque con aquela viruxe, cando alguén espirraba, os espirro ficaba conxelado no ar e despois era complicado quitar o espirro de xeo, máis aínda se se tiña bigote.
    Entrementres, a avoa Margarida tecía e tecía.
    Con toda a calma do mundo.
    Con todo o tempo do mundo.
    Movía as agullas de tecer cunha mestría incríbel.
    Mais aos poucos, comezaron a lle pesar as pálpebras.
    Con aquela caloriña ao pé do lar, entroulle a soneca.
    E adormeceu.
    Adormeceu a avoa Margarida.
    Mais ela seguía a tecer.
    Durmía e tecía.
    Durmía e tecía.
    A filla da avoa Margarida decatouse de que súa nai, da que durmía a soneca, seguía a tecer e tecer...
    Mais a madeixa estaba para acabar.
    Horror, coitada da nai.
    Procurou outra madeixa.
    Enganchouna a que estaba para acabar.
    E así, cando rematou a primeira madeixa, a avoa seguiu a tecer coa segunda, sen se decatar de nada, sempre a durmir, a durmir, a durmir placidamente...
    Mais entón a filla descubriu que estaba para acabar a segunda madeixa e a avoa seguía a durmir.
    Procurou por toda a casa.
    Non había máis madeixas.
    Tiña que pensar algo axiña.
    Veulle unha idea.
    Rapidamente, comezou a destecer os escarpíns do seu fillo Alfredo, que xa non os usaba.
    Eran tan bonitos, co seu filliño na punta como se fose o fociño dunha nave espacial, aínda que nos pés.
    A filla da avoa Margarida desfiou os escarpíns a toda velocidade e conseguiu facer un par de madeixas.
    Estaba segura que con aquilo abondaría.
    Con certeza, a súa nai acordaría antes de as dúas madeixas acabaren.
    Mais non.
    Enganouse novamente.
    Que ía facer?
    Acordar a avoa, non; bastaba ollar para ela e ver a cara de ledicia que tiña.
    Entón?
    Xa daquela, a bufanda que comezara a tecer comezaba a ter unhas dimensións considerábeis.
    Desde a cociña, onde comezaba, estendíase para o salón contiguo, seguía polo cuarto do Alfredo e xa case case chegaba á terraza.
    A filla da señora Margarida saíu as carreiras saltando por riba da bufanda.
    Abriu a porta da casa.
    Bateu na porta da casa da veciña.
    Contoulle o que acontecía, preguntoulle se non tería algunha madeixa para lle emprestar.
    A veciña, que lle quería ben á avoa Margarida, axiña quixo dar unha man, mais ela na realidade non tiña madeixa ningunha.
    – Só teño a ovella, a Lucía. Precisamente ela está ben provista de la neste ano. Non tivemos vagar para trasquiar nela.
    Non había máis solución.
    Levaron a ovella e apañaron as primeiras lás e axiña a avoa Margarida, sempre a adormecer, comezou a trasquiar a ovella mentres seguía a tecer...
    Aquel sono longuísimo duraba xa máis de quince horas.
    Toda a familia acabara aconcellando arredor da avoa.
    Por algunha estraña razón, ela non acordaba.
    E entrementres, a bufanda medraba e medraba.
    Era de moitas cores, todo é preciso dicilo, aínda que des que comezara a trasquiar a ovella da veciña, xa só era branca.
    Mais como non parara de tecer, a bufanda xa acabara de chegar a terraza e comezaba a despendurar pola parede de predio abaixo...
    Ninguén facía o máis mínimo ruído.
    Non querían acordar a avoa Margarida.
    E ela seguía e seguía e seguía a tecer.
    Porén, a ovella xa estaba case sen la.
    O que ían facer?
    Xusto daquela pasou unha caravana do circo pola rúa.
    Con aquela friaxe!
    Alí ían cinco elefantes á cabeza.
    E espirraban os coitados.
    Sabedes como soa un espirro de elefante?
    Nin o imaxinades.
    Mais cando se trata de cinco… son capaces de espertar toda unha cidade.
    E xustamente aqueles cinco espirros asemade fixeron acordar a avoa Margarida.
    Abriu os ollos espantada.
    Durante uns segundos aínda teceu.
    Despois detívose.
    Saíu para a terraza para ver cal era a causa daquel estrondo.
    Nin remotamente ía imaxinar ela que se tratase de espirros de elefante.
    De cinco, por riba!
    Axiña decatouse de que a súa bufanda baixaba pola parede do predio e chegaba xusto aos pés do primeiro elefante.
    E con todas as súas forzas, berroulle ao coidador dos elefantes:
    – Señor, envurulle os elefantes nesa bufanda xigante!
    O coidador decatouse de que, con efecto, alí había unha bufanda xigante que despenduraba dunha vivenda.
    Turrou dela e comezou a envurullar os pescozos dos cinco elefantes.
    Os elefantes sentíronse moi aliviados con aquela bufanda xigante.
    Despois a avoa Margarida baixou para a rúa e díxolle ao coidador dos elefantes:
    – Déame o enderezo do circo, porque vou ver se lles fago cinco gorros de la aos elefantes…
    Viva!
    Mais para iso era preciso que a avoa Margarida adormecese outra vez diante do lar…
    Porén, de onde ían quitar tanta la? Outra vez tocaría destecer peúgos, outra vez tocaría procurar unha ovella, outra vez tocaría…
    Mais esa xa é outra historia.

© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide

domingo, outubro 17, 2010

O quita-mágoas [+12 anos].- XFC

     A Carmiña non reaxía a nada.
    Choraba polos recantos, sempre tiña que ir cargada con panos de papel que enchoupaba ben logo.
    Os pais estaban a gastar unha chea de diñeiro en panos de papel e en psiquiatras e psicólogos.
    E para que?
    Para nada.
    Ninguén lle descubría a aquela rapariga de quince anos tanta vontade de chorar, tanta melancolía que lle causara unha palidez constante.
    Por riba, gustaba de vestir de preto, como se seguise un loito rigoroso, co cal o seu aspecto era aínda máis impresionante.
    Mesmo a avoa terciou naquela historia.
    Ela recomendaba enviar a rapariga a facer o servizo militar.
    Mais a coitada xa rulaba mal da cabeza. Por moito que lle explicaron que o servizo militar, cando era obrigatorio, era só para homes e que agora, que era voluntario, era para mulleres, non o entendía.
    A outra avoa apenas comentou:
    - Oi, non será por que ao final lle puxestes Angustias á meniña como segundo nome?
    - Que non, avoa, que só se chama Carme, non Carme das Angustias...
    - De todas as maneiras, soaba ben iso de Carme das Angustias.
    Que mágoa de rapariga.
    Belísima mais tan melancólica...
    Tería sido unha musa dos románticos, inspiración de belos poemas de vidas esgazadas e de fabricantes de cadaleitos...
    Que pena ver así unha moza tan nova.
    A todos crebaba o corazón a súa imaxe, que parecía mesmo non tocar o chan ao camiñar, case que aboiaba...
    Podería ter ficado así para sempre, mesmo terse convertido en icona de aparición de muller morta tráxicamente nunha curva e que se aparecía aos camioneiros nas noites sen lúa.


 * * *


    Mais nada nesta vida é o que parece.
    Nesta vida todo ten dúas caras, como as moedas, ou mesmo tres, como… bo, como non sei que, como algo, que de seguro que hai algún obxecto con tres caras.
    A outra cara desa moeda era o Martiño.
    Un tipo a quen parecía que lle pesaba o corpo, inimigo da ducha (obxector de hixiene, dicía el, aducindo que usar tanta auga para quitar un pouco de cotra era atentar contra o planeta), coa guedella toda despeiteada, probabelmente unha floresta con habitantes, cuxa única paixón nesta vida era programar e ocuparse das redes sociais.
    Tiña conta en todas elas e mesmo nalgunhas que inventara el onde só estaba el con varios perfís.
    En principio, era complicado que coincidisen.
    Ben, de facto non o era tanto.
    O Martiño era amigo do Lolo.
    Que quen é o Lolo?
    O Lolo é o irmán pequeno da Carme.
    O Lolo e o Martiño eran bos amigos, inseparábeis, mais o Lolo si mantiña unha certa distancia, porque a teima de non se duchar do Martiño causaba rexeitamentos olfactivos.
    O Martiño, que normalmente non quitaba os ollos do computador, viu pasar unha sombra ao seu lado na casa do Lolo.
    Instintivamente -e insisto no de instintivamente- ergueu os ollos.
    E viuna.
    Era a Carmiña, a atravesar o salón liviá, sen causar o menor ruído cos pasos.
    - E a esa que lle pasa?
    O Lolo, entre bufidos, palabróns, arrotos, trabadas da sande, limpar os mocos e demais actividades sonoras que realizaba cando estaba normalmente diante do computador, explicoulle que a súa irmá era un becho raro que se pasaba a vida a suspirar, a camiñar como unha zombi inofensiva pola casa, sen saber de nada nin de ninguén.
    O Martiño, que tiña o seu corazonciño, embora fose embaixo de tanta capa de cotra, decidiu que el debía ser un cabaleiro e facer algo por aquela dama.
    Tocáralle a súa fibra sensíbel.
    Ergueuse e foi até o cuarto da Carmiña.
    Ela, sentada, peiteaba os seus longuísimos cabelos en silencio perante o espello.
    Suspiraba.
    Hui, como suspiraba.
    O Martiño entrou no cuarto e pechou a porta tras de si.


* * *


    Media hora máis tarde, a porta volvía abrirse.
    Mais no canto de saíren improperios, berros, insultos, saían risos, moitos risos.
    A Carmiña saíu do cuarto.
    Non tiña xa para nada aquela súa expresión dos últimos meses de angustia andante.
    Ao invés, sorría, falaba, tiña ganas de vivir.
    O Lolo, por moi concentrado que estivese no computador, non puido menos que notar aquela mudanza extraordinaria.
    Descubriu ademais que o Martiño saía do cuarto da irmá.
    Horror...
    - Martiño, dime o que pasou...
    - Nada, mano, nada, acouga. Eu fun quen de sandar a túa irmá.
    O Lolo vía aquela mudanza milagrosa.
    - O que fixeches, logo?
    - Aplicarlle á túa irmá unha técnica moi sinxela que hai que facer cos perfís de utente nas contas das redes sociais.
    O Lolo pasmaba.
    - O único que fixen -seguiu a explicar o Martiño- foi axudarlle a limpar o seu ASP, que equivale ás contas de amigos no FaceBook, por exemplo.
    - O que é ese ASP -quixo saber o Lolo.
    - O Almacén de Sentimentos polas Persoas. E a túa irmá limpouno. Descargou todas as emocións que a blocaban e agora é unha persoa nova… e até a próxima
    Despois sentou ao lado do seu amigo e continuou a trastear co computador, como se non tivese ocorrido nada.
    O Lolo abraiaba, mais non ía confesar a ninguén que un tratamento programático servía como terapía psicolóxica.
    Non señor, ía ficar moi caladiño.
© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide


Obrigado por nada


    Cando abrín o bate-papo, alí estaba ela. Debía ter un sexto sentido para saber cando eu me ligaba. Era Daniela, colega da miña turma.
    Sempre reaxía como unha aguia, atenta á miña presenza para me asaltar. Aquela vez non ía ser menos. Eu era o coello, ela era a aguia, o cal quer dicir que eu era a súa presa. E tendo fame a aguia, non ía deixar pasar a súa chance de cazar. Saltou sobre min coas poutas ben abertas.
    "Ola", comezou ela.
    "Ola", respondín eu sen vontade ningunha.
    "Que tal levas o exame de física?"
    "Pss", respondín eu, por responder algo. Levábao como todos os exames de física, de cu. E ademais, non tiña vontade ningunha de falar do exame de física, había millóns de cousas de que falar, non precisamente do exame de física, mais, con todo, eu non quería falar con ela. E o máis estraño de todo era que ela insistía en comunicar comigo por aquel medio, sempre desde a casa. No instituto non se me achegaba -o cal tampouco non me causaba trauma ningún-, só comunicaba comigo polo bate-papo.
    "Eu non o levo moi ben". Continuou ela.
    > De feito non o levo.
    > Onte durmín moi mal, tiven novamente pesadelos...
    > Non entendo a vida".
    Mentres ela escribía e o campaíña do bate-papo non facía máis que soar anunciando a chegada dunha nova mensaxe (a súa capacidade de mecanografar era inmensamente rápida). Optei por ir á cociña tomar un cervexa. Seguramente ficara algunha no frigo. E da que estaba alí, quedei un chisquiño no salón a ver unhas escenas de losqueadas, couces e queixos a ranxer nun filme da tevé que pasaban daquela e que tiña o meu  totalmente enganchado.
    Cando volvín ao meu cuarto, a campaíña do bate-papo seguía a soar frenética, mensaxe tras mensaxe.
    Lin as últimas liñas:
    "… pasar o cabo pola toma traseira para que alcance o micro.
    > E sabes o que me dixo?
    > Non?
    > Pois nin imaxinas.
    > A tía cretina espétame que xa non atendía os clientes."
    Aí pensei eu que debía intervir:
    "Que cousas".
    "Claro, ves como eu teño razón?
    > Mais iso aínda non é todo.
    > Hai cousa de media hora..."
    Xusto daquela lembrei que tiña que tomar unha ducha. Se volvía a miña nai do gabinete e me atopaba así, sen tomar a ducha, ía ouvir lamentacións até o Día do Xuízo. Fun ao baño, tomei a ducha con calma, sen me estresar. Cando volvín ao cuarto, alí seguía a Daniela:
    "… na última sesión de Wall Street. E que mal me sentín.
    > Non podes imaxinar a decepción.
    > Que xentalla.
    > Que hipocrisía.
    > Tantos anos de fiúza perdidos por uns anacos de papel, unhas notas de banco que non levan a ningures..."
    Tocaba facer comentario. Tecleei:
    "Tremendo".
    ":-)
    > Mais iso non é todo..."
    Xusto daquela ligáronme do clube. Eu xogo nas fins de semana ao fútbol nunha equipa de afeccionados. Era o adestrador que quería que fose de venres para practicar o lanzamento de penaltis. Estiven a discutir con el, mais o tipo insistiu en que era a final e podiamos chegar ao lanzamento de penaltis, por iso debiamos practicar toda a equipa, se por acaso chegaba o momento fatal.
    Volvín un cuarto de hora despois ao meu cuarto. Alí seguían as campaíñas, os ataques á tecla da Daniela (é que a tipa para escribir, alén de facelo de présa, atacaba as teclas, batía nelas como se lle fose a vida niso).
    "Ben, vou ir retomando o estudo..."
    A Daniela estaba a se despedir. Viva!!
    "Obrigada pola conversa".
    Conversa? Que conversa? Desde cando o monólogo era un diálogo? Mais eu era incapaz de ser descortés.
    "Obrigado por nada", escribín.
    ":-)
    > <3 "
    En fin. "Obrigado por nada". Que elegancia, que estilo, que xenialidade de meu.
    No outro día, xusto despois do exame -do cal prefiro non falar, é parte da miña intimidade-, a Daniela achegóuseme cun sorriso inmenso. Interpretei que o exame lle correra moito ben e que estaba contenta.
    Sorría coma unha parva e ollaba para o chan. Cando unha rapariga se comporta así, sáltanme todas as alarmas. Apenas dixo:
    - Obrigada polo de onte...
    As miñas alarmas saltaron dobremente. O que aconteceu onte? O que me escribiu ela onte? Seica o meu silencio significara que eu concordaba co que ela me dixera? Debía recuperar rapidamente aquela conversa para saber o que acontecera.
    Mais non fixo falla. Ela, sen alzar os ollos do chan, díxome:
    - Obrigada polo de PAUL.
    - PAUL?
    Ela ergueu os ollos do chan e espetounos nos meus chea de inquedanza. Daquela a alarmada era ela.
    - Claro, PAUL: «Pistolas de Auga Usadas Libremente». Xa lle pasei o teu enderezo à asociación para che enviaren a documentación para te afiliares...
    Aí detívose. Comezara a sospeitar. A aguia, co coello entre as poutas, comezaba a sospeitar que lla xogaran, que aquel coello era de peluxe.
    - Porque -proseguiu- ti lías todo o que eu che escribía, non si?


© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide

sexta-feira, outubro 08, 2010

O DÍA EN QUE O GRANDE RÍO NON QUIXO UNIRSE AO MAR



    Todo comezou nunha mañá de verán, xusto despois de comezar o ano. Nunca na historia ocorrera tal cousa.
    Nunca.
    Non só os máis vellos do país non lembraban un acontecemento así, senón que nin as crónicas falaban del. Por iso a xente tiña medo.
    Moito medo.
    Todos estaban terribelmente asustados.
    Entón, que foi o que pasou? É complicado de explicar e aínda máis difícil de crer, mais vouno tentar. Pois o que pasou foi que o gran río Turo non conseguira chegar ao mar. Esa é a cuestión. 
    Se procurades na internet, nun buscador, onde está o río Turo, non o atoparedes. De feito, non se lle coñece por ese nome, senón por outro. Porén, os habitantes do país do río Turo non queren que se saiba que lles pasou esta historia, así que falo cos nomes mudados.
    Mais volvamos para o río Turo. Era un río inmenso que corría dun extremo a outro por todo o país. E o fixera durante miles, millóns de anos probabelmente. Entón, por que non conseguira chegar ao mar de súpeto?
    Porén, iso era moi perigoso. A cincocentos metros antes de chegar á beira, o río parou. O perigo era precisamente que se estaba a crear un lago moi grande. Se continuaba a medrar, arrasaría algunhas cidades costeiras.
    Por iso, os habitantes do país do río Turo, que chamaremos Turolandia, pediron a sabios de todo o mundo que se achegasen a coñecer cal era o problema do seu río, e por que non quería chegar ao mar.
    O presidente de Turolandia ordenou que se publicase un anuncio nos xornais de todo o mundo. Solicitaba expertos sabios no comportamento dos ríos. A xente que lía ese anuncio pensaba que pedía psicólogos fluviais.
    Ese caso atraeu a moitos curiosos. Na verdade, pagaban ben pouco por solucionar o problema (de feito era só unha colección de música popular do país e unha estatua moi fea dun artista local). Porén, esa estatua, que en teoría representaba unha chaira de Turolandia que foi hai cinco séculos, parecía máis ben un bisté acabado de fritir con patacas.
    Mais non só os sabios foron a Turolandia para ver que pasara co río Turo. Moitos curiosos tamén quixeron ver de preto por que aquel gran río, de case mil quilómetros, non quería chegar ao mar. Era coma se unha gran man invisíbel o mantivese quieto.
    O presidente e os ministros do país acudiron a ese lago creado polo río Turo. Querían ser vistos por todos. Sabían que había xornalistas de todo o mundo. Tiñan que aparecer nas fotos, si.
    Entrementres, o lago continuaba a crecer. Menos mal que era verán e o río traía pouca auga. Grazas a iso medrou moi lentamente, mais un especialista en crecemento fluvial calculou que a ese ritmo o lago chegaría ás primeiras casas nunha semana. Era moi pouco tempo. Había que reaxir axiña. Mais como?
    De seguida organizouse un congreso de sabios ao pé do lago do río Turo. Ían comentar os motivos polos que o río non chegaba ao mar.
    Cando o nivel da auga subiu, os sabios reuníronse na beira do lago. O tempo era bo e alí podíase falar moi ben. Mais como todos querían falar ao mesmo tempo, foi necesario pór un sistema de altofalantes que tivese moito eco.
    Aos turistas gustoulles. Así que, desde o principio, nin sequera se sabía quen era sabio, turista ou político, porque estaban todos xuntos e todos querían opinar.
    E mentres, o nivel da auga subía e subía no lago, sen pausa...
    As persoas que estaban máis preocupadas eran os habitantes desa zona, xa que auguraban que axiña quedarían sen fogar.
    A ninguén lle gustaba dar os bos días á súa parella e coller unha piragua atada á xanela do quinto andar para ir traballar. Os únicos contentos con esa situación foron os cativos, porque pensaban que o vindeiro mes de setembro xa non ían ter que ir á escola. Estaría baixo a auga. Arranxado!
    Terían que crear unha escola submarina ou levantar a escola de embaixo da auga e levala até o cumio dunha montaña, mais calquera solución levaría moito tempo, así que as ferias dos nenos poderían durar até febreiro!
    Porén, os máis grandes estaban moi preocupados. Os sabios comezaron a falar, porque eran expertos en resolver problemas complicados. Tamén o tentou o presidente do país, prometendo que aquela catástrofe traería ben ao país, mais ninguén escoitaba, porque sabían que quería gañar votos para as próximas eleccións.
    Un profesor coa barba até os xeonllos tomou a palabra (mellor dito, colleu o micrófono) e dixo:
    — Estimados compañeiros, creo que o problema do río é a presión angular periférica, que se exerce oblicuamente pola influencia da lúa no cuadrante...
    E deixou caer un discurso tan aborrecido que a metade dos sabios caeron durmidos e case todos os turistas marcharon.
    Mais se o sabio desde a barba até os xeonllos era aborrecido, non menos era unha súa compañeira que levaba un parachuvias amarelo que, segundo os raios do sol, mudaba de cor, a vermella ou laranxa. Entón, cando a señora se movía, parecía un semáforo. O conselleiro do Tránsito pensou que este sistema podería solucionar o problema da circulación cando os semáforos deixaban de funcionar.
    Mais a muller sabia era aínda máis tediosa que a súa colega falando da influencia da rotación dos grans de area no movemento do péndulo de Neptuno baixo a influencia do asteroide XL-209. Ese nome fixo pensar a moitos que falaba de tallas de camisa.
    Pois en realidade falaron e falaron moitos sabios que expuxeron as súas teorías sobre o estraño caso do río Turo, mais ningunha teoría convenceu a ninguén.
    E así foi un día.
    E até dous.
    E o nivel continuaba a subir.
    Entón, no medio daquel congreso, apareceu un vello mariñeiro coas botas de goma medio desfeitas e unha barba de tres días dura coma as púas dun ourizo. Aquel vello mariñeiro non se adicaba a saudar formalmente a xente como facían os sabios. Con todo, inmediatamente dixo o que pensaba:
    — A única cousa que lle pasa ao río Turo é que ten medo.
    Os sabios e os políticos que escoitaron aquelas palabras por primeira vez puxéronse moi serios. Entón os risos comezaron a resoar pola pradaría.
    Porén, aqueles risos cesaron inmediatamente cando ao carón do vello mariñeiro estaban media ducia de compañeiros, tan mal vestidos coma el, mais coa mesma barba vizosa.
    O conselleiro da Pesca quixo intervir, mais non puido, non lle deixaron levar o micrófono.
    — Ríde canto queirades —dixo o mariñeiro moi serio—, mais o río ten medo.
    Un dos sabios ergueuse e preguntou coas lentes na man:
    — Como podes dicir tal cousa? Non ten fundamento científico.
    Os outros sabios murmuraban entre si, apoiando a falta de criterios científicos para esa afirmación.
    Os políticos, pola súa banda, calaron porque non sabían que dicir nese momento. Tampouco poderían facer ningunha promesa.
    Mais entón unha turista co fillo en brazos, do centro de Europa, toda torrada polo sol, colocouse cabo dos mariñeiros. Era un dos poucos visitantes que ficara naquela asemblea de sabios porque lle gustaba escoitar palabras que non significaban moito.
    Ela explicou:
    — Xa antes de comezar esta historia, meu fillo díxome que non quería bañarse no mar. E sabedes por que?
    Houbo un gran silencio. Só se deixaron escoitar uns cantos mosquitos que buscaban sangue científico, rico en hidratos de carbono.
    — El, o meu fillo, este que teño entre brazos, díxome: «Mamá, o mar dáme medo». Entendedes?
    De novo un gran silencio pasou pola asemblea. A uns centos de metros, ao outro lado do río, xa máis ben un lago, un vendedor ambulante que vendía colares, aneis e perrucas gritaba a súa mercadoría.
    O sabio que preguntara antes volveu tomar a palabra e quixo saber:
    — Entón, por que o teu fillo non quería bañarse no mar?
    E a turista preguntoulle ao seu fillo co micrófono na man:
    — A proč ses nechtěl vykoupat v moři
    — Protože bylo moc špinavé —respondeu o seu fillo sen hesitar.
    Os cientistas miraron a aquela nai a falar co seu fillo nalgunha lingua estranxeira de Centroeuropa. Foi moi conmovedor. Pero a situación era moi grave e as palabras do rapaz podían revelar a triste realidade do que estaba a pasar co río.
    Entón, a nai traduciu as palabras do seu fillo:
    — Dixo que non se bañaba porque o mar estaba moi porco.
    Os sabios soltaron un suspiro de sorpresa. Tamén os políticos, porque imitaron aos sabios. Os mariñeiros, porén, aplaudiron, porque aquel rapaz acababa de explicar o que realmente estaba a pasar. Mais os cientistas non podían aceptar que o río Turo tivese medo ao mar porque estaba porco. Iso non tiña ningún fundamento científico.
    Porén, os maiores da zona explicáronlles a aqueles señores e damas de grandes cérebros que o mar e o río eran seres vivos. E como os seres vivos, tiñan sentimentos e sensacións. Así que o río decidira que non quería chegar ao mar porque lle asustaba a porqueira.
     O presidente do país tivo que limpar o mar. Non é que o limpase el mesmo, mais tivo que investir moitos cartos para limpalo axiña, antes de o río chegar ás primeiras casas da beira.
     Foi algo terríbel, mais ao final, o fillo da turista centroeuropeo foi o primeiro en saír ao mar. Estaba limpo. E uns segundos despois, o río deixou de medrar naquel lago.
     Deu un estrondo moi forte, coma se de súpeto se rompera unha parede invisíbel. E unha inmensa fervenza de auga recuperou o seu camiño habitual e mesturouse co mar, como sempre fora.
   Os únicos que ficaron un pouco desiludidos foron os nenos e nenas, porque ao fin e ao cabo volverían ter clases en setembro. Non habería clases submarinas, nin levarían a escola até o alto dun outeiro. 
    Porén, esa xa é outra historia. 

© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide