O DÍA EN QUE O GRANDE RÍO NON QUIXO UNIRSE AO MAR

    Todo comezou nunha mañá de verán, xusto despois de comezar o ano. Nunca na historia ocorrera tal cousa.

    Nunca.

    Non só os máis vellos do país non lembraban un acontecemento así, senón que nin as crónicas falaban del. Por iso a xente tiña medo.

    Moito medo.

    Todos estaban terribelmente asustados.

    Entón, que foi o que pasou? É complicado de explicar e aínda máis difícil de crer, mais vouno tentar. Pois o que pasou foi que o gran río Turo non conseguira chegar ao mar. Esa é a cuestión. 

    Se procurades na internet, nun buscador, onde está o río Turo, non o atoparedes. De feito, non se lle coñece por ese nome, senón por outro. Porén, os habitantes do país do río Turo non queren que se saiba que lles pasou esta historia, así que falo cos nomes mudados.

    Mais volvamos para o río Turo. Era un río inmenso que corría dun extremo a outro por todo o país. E o fixera durante miles, millóns de anos probabelmente. Entón, por que non conseguira chegar ao mar de súpeto?

    Porén, iso era moi perigoso. A cincocentos metros antes de chegar á beira, o río parou. O perigo era precisamente que se estaba a crear un lago moi grande. Se continuaba a medrar, arrasaría algunhas cidades costeiras.

    Por iso, os habitantes do país do río Turo, que chamaremos Turolandia, pediron a sabios de todo o mundo que se achegasen a coñecer cal era o problema do seu río, e por que non quería chegar ao mar.

    O presidente de Turolandia ordenou que se publicase un anuncio nos xornais de todo o mundo. Solicitaba expertos sabios no comportamento dos ríos. A xente que lía ese anuncio pensaba que pedía psicólogos fluviais.

    Ese caso atraeu a moitos curiosos. Na verdade, pagaban ben pouco por solucionar o problema (de feito era só unha colección de música popular do país e unha estatua moi fea dun artista local). Porén, esa estatua, que en teoría representaba unha chaira de Turolandia que foi hai cinco séculos, parecía máis ben un bisté acabado de fritir con patacas.

    Mais non só os sabios foron a Turolandia para ver que pasara co río Turo. Moitos curiosos tamén quixeron ver de preto por que aquel gran río, de case mil quilómetros, non quería chegar ao mar. Era coma se unha gran man invisíbel o mantivese quieto.

    O presidente e os ministros do país acudiron a ese lago creado polo río Turo. Querían ser vistos por todos. Sabían que había xornalistas de todo o mundo. Tiñan que aparecer nas fotos, si.

    Entrementres, o lago continuaba a crecer. Menos mal que era verán e o río traía pouca auga. Grazas a iso medrou moi lentamente, mais un especialista en crecemento fluvial calculou que a ese ritmo o lago chegaría ás primeiras casas nunha semana. Era moi pouco tempo. Había que reaxir axiña. Mais como?

    De seguida organizouse un congreso de sabios ao pé do lago do río Turo. Ían comentar os motivos polos que o río non chegaba ao mar.

    Cando o nivel da auga subiu, os sabios reuníronse na beira do lago. O tempo era bo e alí podíase falar moi ben. Mais como todos querían falar ao mesmo tempo, foi necesario pór un sistema de altofalantes que tivese moito eco.

    Aos turistas gustoulles. Así que, desde o principio, nin sequera se sabía quen era sabio, turista ou político, porque estaban todos xuntos e todos querían opinar.

    E mentres, o nivel da auga subía e subía no lago, sen pausa...

    As persoas que estaban máis preocupadas eran os habitantes desa zona, xa que auguraban que axiña quedarían sen fogar.

    A ninguén lle gustaba dar os bos días á súa parella e coller unha piragua atada á xanela do quinto andar para ir traballar. Os únicos contentos con esa situación foron os cativos, porque pensaban que o vindeiro mes de setembro xa non ían ter que ir á escola. Estaría baixo a auga. Arranxado!

    Terían que crear unha escola submarina ou levantar a escola de embaixo da auga e levala até o cumio dunha montaña, mais calquera solución levaría moito tempo, así que as ferias dos nenos poderían durar até febreiro!

    Porén, os máis grandes estaban moi preocupados. Os sabios comezaron a falar, porque eran expertos en resolver problemas complicados. Tamén o tentou o presidente do país, prometendo que aquela catástrofe traería ben ao país, mais ninguén escoitaba, porque sabían que quería gañar votos para as próximas eleccións.

    Un profesor coa barba até os xeonllos tomou a palabra (mellor dito, colleu o micrófono) e dixo:

    — Estimados compañeiros, creo que o problema do río é a presión angular periférica, que se exerce oblicuamente pola influencia da lúa no cuadrante...

    E deixou caer un discurso tan aborrecido que a metade dos sabios caeron durmidos e case todos os turistas marcharon.

    Mais se o sabio desde a barba até os xeonllos era aborrecido, non menos era unha súa compañeira que levaba un parachuvias amarelo que, segundo os raios do sol, mudaba de cor, a vermella ou laranxa. Entón, cando a señora se movía, parecía un semáforo. O conselleiro do Tránsito pensou que este sistema podería solucionar o problema da circulación cando os semáforos deixaban de funcionar.

    Mais a muller sabia era aínda máis tediosa que a súa colega falando da influencia da rotación dos grans de area no movemento do péndulo de Neptuno baixo a influencia do asteroide XL-209. Ese nome fixo pensar a moitos que falaba de tallas de camisa.

    Pois en realidade falaron e falaron moitos sabios que expuxeron as súas teorías sobre o estraño caso do río Turo, mais ningunha teoría convenceu a ninguén.

    E así foi un día.

    E até dous.

    E o nivel continuaba a subir.

    Entón, no medio daquel congreso, apareceu un vello mariñeiro coas botas de goma medio desfeitas e unha barba de tres días dura coma as púas dun ourizo. Aquel vello mariñeiro non se adicaba a saudar formalmente a xente como facían os sabios. Con todo, inmediatamente dixo o que pensaba:

    — A única cousa que lle pasa ao río Turo é que ten medo.

    Os sabios e os políticos que escoitaron aquelas palabras por primeira vez puxéronse moi serios. Entón os risos comezaron a resoar pola pradaría.

    Porén, aqueles risos cesaron inmediatamente cando ao carón do vello mariñeiro estaban media ducia de compañeiros, tan mal vestidos coma el, mais coa mesma barba vizosa.

    O conselleiro da Pesca quixo intervir, mais non puido, non lle deixaron levar o micrófono.

    — Ríde canto queirades —dixo o mariñeiro moi serio—, mais o río ten medo.

    Un dos sabios ergueuse e preguntou coas lentes na man:

    — Como podes dicir tal cousa? Non ten fundamento científico.

    Os outros sabios murmuraban entre si, apoiando a falta de criterios científicos para esa afirmación.

    Os políticos, pola súa banda, calaron porque non sabían que dicir nese momento. Tampouco poderían facer ningunha promesa.

    Mais entón unha turista co fillo en brazos, do centro de Europa, toda torrada polo sol, colocouse cabo dos mariñeiros. Era un dos poucos visitantes que ficara naquela asemblea de sabios porque lle gustaba escoitar palabras que non significaban moito.

    Ela explicou:

    — Xa antes de comezar esta historia, meu fillo díxome que non quería bañarse no mar. E sabedes por que?

    Houbo un gran silencio. Só se deixaron escoitar uns cantos mosquitos que buscaban sangue científico, rico en hidratos de carbono.

    — El, o meu fillo, este que teño entre brazos, díxome: «Mamá, o mar dáme medo». Entendedes?

    De novo un gran silencio pasou pola asemblea. A uns centos de metros, ao outro lado do río, xa máis ben un lago, un vendedor ambulante que vendía colares, aneis e perrucas gritaba a súa mercadoría.

    O sabio que preguntara antes volveu tomar a palabra e quixo saber:

    — Entón, por que o teu fillo non quería bañarse no mar?

    E a turista preguntoulle ao seu fillo co micrófono na man:

    — A proč ses nechtěl vykoupat v moři

    — Protože bylo moc špinavé —respondeu o seu fillo sen hesitar.

    Os cientistas miraron a aquela nai a falar co seu fillo nalgunha lingua estranxeira de Centroeuropa. Foi moi conmovedor. Pero a situación era moi grave e as palabras do rapaz podían revelar a triste realidade do que estaba a pasar co río.

    Entón, a nai traduciu as palabras do seu fillo:

    — Dixo que non se bañaba porque o mar estaba moi porco.

    Os sabios soltaron un suspiro de sorpresa. Tamén os políticos, porque imitaron aos sabios. Os mariñeiros, porén, aplaudiron, porque aquel rapaz acababa de explicar o que realmente estaba a pasar. Mais os cientistas non podían aceptar que o río Turo tivese medo ao mar porque estaba porco. Iso non tiña ningún fundamento científico.

    Porén, os maiores da zona explicáronlles a aqueles señores e damas de grandes cérebros que o mar e o río eran seres vivos. E como os seres vivos, tiñan sentimentos e sensacións. Así que o río decidira que non quería chegar ao mar porque lle asustaba a porqueira.

     O presidente do país tivo que limpar o mar. Non é que o limpase el mesmo, mais tivo que investir moitos cartos para limpalo axiña, antes de o río chegar ás primeiras casas da beira.

     Foi algo terríbel, mais ao final, o fillo da turista centroeuropeo foi o primeiro en saír ao mar. Estaba limpo. E uns segundos despois, o río deixou de medrar naquel lago.

     Deu un estrondo moi forte, coma se de súpeto se rompera unha parede invisíbel. E unha inmensa fervenza de auga recuperou o seu camiño habitual e mesturouse co mar, como sempre fora.

   Os únicos que ficaron un pouco desiludidos foron os nenos e nenas, porque ao fin e ao cabo volverían ter clases en setembro. Non habería clases submarinas, nin levarían a escola até o alto dun outeiro. 

    Porén, esa xa é outra historia. 

© Frantz Ferentz

All rights reserved worldwide