quarta-feira, dezembro 29, 2021

OS BERROS DO TÍO CAMERÓN CHEGABAN AO XAPÓN


O tío Camerón era grande coma un camión.

Ninguén sabía realmente como se chamaba na realidade, mais todos o coñecían na vila como o tío Camerón. 

Gustaba de levar grandes barbas, vestir roupa folgada que aboiaba polo seu corpo e ollaba para as persoas por riba dos seus anteollos.

O tío Camerón era libreiro. 

Posuía unha máquina grande chamada librificador

Era unha caixa longa cunha porta na dianteira e outra na traseira. 

Se se metía unha persoa nela, cando saía non tiña memoria.

A máquina apoderábase dela e escribía un libro co que valía a pena. 

Quince ou vinte copias do libro saían por un lateral.

Mais a xente da vila ignoraba iso. 

Con todo, todos os vilegos tíñanlle medo. 

Non porque os agredise cos puños, mais simplemente que, se se deixaba caer enriba de alguén, esmagábao e deixábao plano coma unha folla de leituga.

Até aquel día.

Naquel día, o tío Camerón amañeceu cunha dor na boca inaturábel. 

Tanto que comezou a berrar por mor daquela dor, que emabana dunha moa, se espallaba para o resto da boca e paralizaba a metade da súa cara.

Como o tío Camerón era moi grande, os seus gritos eran ouvidos en toda a vila. 

A xente asustouse toda con aqueles berros descomunais do tío Camerón.

Pouco a pouco, os veciños curiosos foron conglomerándose á porta da casa do tío Camerón.

“Mordeulle unha carrapata xigante”, especulou un.

“Caeulle unha bosta nos ollos abertos”, comentou outro.

“Confundiu as lentellas con formigas asasinas e agora córrenlle pola tripa”, afirmou un terceiro.

“Peor aínda, esqueceu onde garda os cartos”, dixo un cuarto.

Mais aqueles berros continuaron durante máis dunha semana. sen os veciños poderen durmir, montar o mercado das pulgas, coidar do gado (que estaba todo estresado), recoller as ceifas (murchaban nos campos antes de ser recollidas), de maneira que os veciños decidiron chamar a feiticeira da bisbarra.

A feiticeira era coñecida como a tía Afonía, porque sempre falaba moi baixo, como se estivese sempre afónica. 

Era unha muller vella, de guedellas horríbeis, cuberta de verrugas, mais que normalmente sabía tratar as doenzas. 

Camiñaba coa axuda dun caxato máis alto ca ela, que parecía máis ben un cetro.

Pagáranlle entre todos os veciños da aldea e ela entrou na cabana do tío Camerón, que, como sempre, estaba deitado a gritar, coa man posta sobre a súa meixela. 

Axiña saíu e dixo aos veciños curiosos:

“O tío Camerón ten un inmenso flegmón”.

“E ademais de conter rima, iso é contaxioso?”, preguntou alguén.

“Non”, respondeu a feiticeira, “mais se non cura axiña, rebéntalle a cara”.

Por un instante, todos imaxinaron que non só a cara, senón a cabeza, ou quen sabe, até o corpo do tío Camerón estoupase.

Habería cachos del por toda a vila. 

Que noxo. 

E iso atraería aínda máis moscas. 

Non, non, era mellor sandalo. 

Non ían collelo e levalo para fóra da vila, porque pesaba coma unha balea. 

Definitivamente, terían que sandalo.

A tía Afónica deulles unhas herbas que dixo que servían para facer infusións.

“Mais non lle botedes azucre, porque o tío Camerón aínda engordará máis”, avisou a feiticeira. “E daquela estoupará, non polo flegmón, mais pola graxa que acumula”.

Os veciños, en quendas, foron dando as herbas ao tío Camerón, até que, cabo dunha semana, desapareceu o flegmón. E coa fin do flegmón, chegou tamén a fin dos berros.

O tío Camerón podería volver ao seu negocio de libreiro. 

Mais despois de tanto tempo ausente, non gañara cartos, porque non fixera libros. 

Por iso, o tío Camerón optou por casa por casa visitando os veciños.

“E ti non me prestarías vinte pesos? Olla que non puiden traballar durante tantos meses e agora estou na ruína”.

E así foi largando o mesmo discurso por todas e cada unha das moradas da vila. 

E non só unha ou dúas veces, mais todas as semanas facía as visitas.

No inicio, a xente deulle cartos. 

Mais claro, tamén fartaron. 

Parecía que o tío Camerón ía vivir á súa costa, sen traballar nin nada. 

Con todo, a xente da vila fartou e dixéronlle:

“Traballa coma toda a xente, para de pedir cartos”.

“É apenas un préstito”, tratou de se xustificar el.

“Traballa!”, insistíronlle.

Mais o tío Camerón collera moito gusto a pedir diñeiro e non traballar. 

Daquela pensou que tiña que ameazar os vilegos para que continuasen a mantelo sen el traballar.

Convocou os veciños todos e dixo en ton ameazante:

“Ollade o que vos vou facer se non me axudades”.

Mostrou o librificador na praza maior. 

E trouxera un peregrino perdido. 

Meteuno no librificador e aos poucos saíu o paisano coa memoria limpa de todo. 

E despois dun cacho, apareceu un libro intitulado Memorias dun peregrino que era un tipo fino.

Finalmente os vilegos ficaron a saber cal era o negocio do tío Camerón. 

Sentiron medo, terror, pavor, pánico. 

Por iso, durante unha semana ninguén lle negou unhas moedas cada vez que as pedía, pois non querían converterse en libros. 

Daquela, a xente toda, preocupada, foi falar novamente coa tía Afonía.

“Que queredes queeee....?”, exclamou ela cando os veciños lle contaron o que pretendían. “Vaivos custar caro, ten un prezo elevado”.

“Sempre será mellor pagarche a ti polo que che pedimos do que nos arruíne o tío Camerón”.

Así, unha noite, varios veciños da aldea penetraron silentes na cabana do tío Camerón. 

Aproveitaron que, mentres bufaba, tomaba ar, para lle largar na boca os pos que preparara a feiticeira.

De mañá, cando acordou, notou que lle volvera a dor horríbel da boca. 

Regresara o flegmón. 

Como lle doía a maldita moa!

Foi para a porta da cabana, mais en vez de saír para a rúa, meteuse nun espazo escuro.

Non se vía nada. 

Comezou a notar que alguén o peiteaba. 

Despois recibía unha masaxe nas tempas. 

Máis tarde recibía unha descarga eléctrica. 

E por fin unha porta abriu.

Saíu. 

Estaba fóra. 

Mais non se lembraba de quen era. 

Caera na armadilla dos veciños que o fixeran pasar a través do seu propio librificador.

E como consecuencia diso, continuaba co maldito flegmón a lle doer un mundo.

Mais tamén todos os habitantes da vila levaron de graza un libro de rimas intitulado: Cando ao tío Camerón lle doe un flegmón.


© Frantz Ferentz, 2021
 



sexta-feira, novembro 26, 2021

EU E O MEU NOME

 

PERSONAXES


Angus: é unha nena.

Avó Trifulco: é inventor

Avoa Aromática: sofre de perda parcial de memoria.

Avoa Sixtina: é fumadora compulsiva. Aparece rodeada dunha nube de fume de tabaco todo o tempo, só se lle verán as pernas.

Avó Tríptico: é un antigo espía que sofre de manía persecutoria.

Carteiro: trae un paquete para Angus.


ACTO ÚNICO

Angus está sentada no salón da casa. A única mobilia é o sofá que hai ao fondo do palco, no centro. Está a ler tranquilamente un libro, pasa unha páxina. De repente, hai un estrondo. Entra no palco o avó Trifulco. Arrastra un saco enorme, en cuxo interior hai algo que no inicio non se ve. Parece pesado. Achégase á meniña.

TRIFULCO. Angus, axúdame. Angus, ven. Angus, quero que vexas o meu último invento!

Angus pousa o libro no sofá, aberto para non perder a páxina e encóstase ao seu avó, quen está a quitar o saco para deixar ao descuberto o obxecto oculto.

ANGUS. Que queres, avó?

TRIFULCO [emocionado]. Angus, Angus! Con este meu invento, Angus, vou revolucionar os sistemas de alarma. Ademais, Angus, este concretamente é moi económico, non precisa de instalación e os seus efectos sobre potenciais ladróns, Angus, son impresionantes.

Mentres fala, acaba descubrindo o obxecto en cuestión. É un funil moi grande, cunha boca enorme e un extremo para a saída dos líquidos máis pequenos, cunhas correas.

O avó coloca o extremo fino do funil no traseiro e axústao coas correas.

TRIFULCO. Angus, viches?

ANGUS. Non entendo nada. Para que queres colocar aí ese funil?

TRIFULCO. Angus, non é un funil, é un potenciador de peidos.

ANGUS. Avó, que andas a dicir? Que parvada é esa? Para que queres potenciar o son dos peidos?

TRIFULCO. Miña querida Angus, na verdade o aparello é máis completo que iso. Potencia o son e tamén o cheiro. Imaxinas, Angus, un peido cen veces máis potente que un normal? Só con medios naturais, un ten un sistema antiladróns totalmente eficaz, non ves, Angus?

ANGUS. Paréceme unha porcallada, avó... E ademais, dubido que funcione.

Angus regresa ao sofá e retoma a súa lectura. Entrementres, o avó Trifulco ponse a argallar no seu invento, como se axustase pezas, cun desaparafusador.

Entra a avoa Aromática. Pasa ao lado do avó Trifulco, a ollar para o chan, para o alto, para diante, para trás, como se procurase algo no ar.

Chega ao pé do sofá e detense ao carón de Angus.

AROMÁTICA. Ola.

Angus interrompe a lectura e pousa novamente.

ANGUS. Ola, avoa. Todo ben?

AROMÁTICA. Non, non, non. Perdín novamente a memoria e ando a procurala... Non a verías por algures?

ANGUS. Non, avoa.

Aromática fica a ollar para Angus.

AROMÁTICA. Ti e mais eu coñecémonos?

ANGUS. Claro, sonche a túa neta Angus.

AROMÁTICA. Angus? Algo che me soa ese nome. Angus, Angus, Angus, Angus...

ANGUS. Por que non sentas aquí un bocadiño para recuperares o folgo?

AROMÁTICA [concentrada]. Angus, Angus, Angus, Angus... [para a miúda] Oi, ti viches a miña memoria, meniña? E como te chamas?

ANGUS. Son Angus, a túa neta.

AROMÁTICA. Es moi curriña ti, recórdasme a alguén, mais non sei quen.

Aromática afástase do sofá e fica ao cabo, a ollar para o chan, mentres camiña en círculos. Entre murmurios vai repetindo o nome de Angus.

Angus retoma a súa lectura sentada no sofá.

Nese intre entra no palco a nube de fume que envurulla a avoa Sixtina. Camiña devagar, cantarexa algo e achégase ao sofá.

SIXTINA [en ton alegre]. Ola, Angus, como che vai?

Angus novamente pousa o libro no sofá, aberto boca abaixo.

ANGUS. Aquí tranquila, a ler este libro, que presta moito [acena para o libro]. E ti que tal?

SIXTINA. Moi ben, Angus, netiña. 

ANGUS [adoptando un ton serio]. Avoa, non vas parar de fumar algún día?

SIXTINA. Mesmo agora non estou a fumar, Angus.

ANGUS. E todo ese fume que te envurulla?

SIXTA. Son xa tantos anos de fumar que debeu tomarme cariño, Angus...

Entra silandeiro o avó Tríptico, na punta das dedas. Achégase á avoa Sixtina e escóndese tamén na nube, mais non o fai moito ben, porque se lle ve unha boa parte do seu corpo.

A avoa Sixtina nótao, reméxese e quéixase.

SIXTINA. Que fas aí? Lisca!

TRÍPTICO. Cala a boca, que me van descubrir.

ANGUS. Quen, avó?

TRÍPTICO: Os meus inimigos, Angus. Xa sabes que son un espía moi cotizado. Sei millóns de segredos e por iso queren liquidarme, Angus.

SIXTINA. Angus, di ao teu avó que procure outro lugar onde se esconder.

TRÍPTICO. Angus, di á túa avoa que non me quero pór en perigo.

SIXTINA. Angus!

TRÍPTICO. Angus!

TRIFULCO. Angus!

AROMÁTICA. Angus!

OS CATRO AVÓS [asemade]. Angus!!!

De supetón, soa un breve estoupido. A seguir, os catro avós continúan a chamar pola neta, mais xa non pronuncian o seu nome, mal lles sae un son, algo parecido con “iihh”. Fican un anaco así, a chamar pola neta, mais sen pronunciaren o seu nome, só producen o chío.

Angus para de lles prestar atención e volve ás súas lecturas.

Un carteiro entra por un lateral. Fai soar unha campaíña invisíbel nunha porta tamén invisíbel.

Soa a campaíña da porta. Sorprende a todos. Angus érguese do sofá e vai abrir. Nun lateral do palco hai un carteiro, Leva un paquete nas mans. 

Angus fai o xesto de abrir a porta invisíbel.

ANGUS. Bo día.

CARTEIRO. Bo dia. Trago este paquete para... [tenta ler no nome] para Iiihhh!

ANGUS. Desculpe, eu chámome Iiiihhhhh.

CARTEIRO. Eu quero dicir Iiiiihhhh

OS CATRO AVÓS [asemade]. Ela é Iiiihhhh!

CARTEIRO [lixeiramente amoscado] E logo, quere o paquete ou non?

Angus alonga a man para o recoller. 

CARTEIRO. Que teña un bo día e faga algo co seu nome, que non se pode pronunciar.

O carteiro vírase e marcha, saíndo do palco. 

Angus volve ao sofá co paquete nas mans, mais non o abre. Fica a pensar.

SIXTINA. Que tes, Iiiihhh?

ANGUS [ollando para os catro avós]. Non o vedes? Xa ninguén me pode chamar polo meu nome. É como se..., como se..., como se...

AROMÁTICA [interrompendo] Como se che tivesen gastado o nome.

ANGUS. Exacto! É mesmo iso. Usádelo tanto que, ao cabo, o meu nome gastou.

TRIFULCO. Eu, se queres, invéntoche un nome, que para iso son inventor, e dos boísimos.

ANGUS. Graciñas, avó, mais non paga a pena. Teño que escoller un nome de meu.

SIXTINA. E como farás para que, deica un tempo, non cho gastemos outra vez?

Angus pon cara de pensar. Hai silencio durante uns segundos. Ao cabo, anuncia cun gran sorriso.

ANGUS. Xa sei, Quero un nome que me describa. Desde hoxe, teredes que me chamar co meu nome completo, que é este: Mociña-que-gusta-de-ler-sentada-no sofá-e-é-moi-curriña-porque-se-ocupa-de-toda-a-xente-que-a-rodea. 

TRIFULCO. Temos que chamarte así?

ANGUS. Así mesmo. Outramente non vos atenderei. E logo, como me chamo?

TRIFULCO.Mociña-que-senta-nunha-cadeira-para-ler-receitas-de-cociña-mentres-conta-chistes-aos-seus-avós.

SIXTINA. Non, non é así. Évos Meniña-que-senta-nas-nubes-e-conta-as-cores-do-arco-da-vella.

TRÍPTICO. Errades ambos. Chámase Rapariga-que-tece-soños-mentres-inventa-sabores-de-xeado.

AROMÁTICA. Algún de vós viu a miña memoria por algures?

ANGUS. Non tendes remedio. Mais chámadame cada un como dixestes, así terei moitos nomes e será máis complicado gastárdesmos.

Angus senta e volve á súa lectura. Os avós van saíndo do palco por cadanseulado.

Vai para o escuro.


Pano

© Frantz Ferentz, 2021

COUSAS DE DINOSAUROS

 


PERSONAXES


Aligator: é un rapaz. Pronúnciese claramente como está escrito, e non <aliguéitor>

Reparador: é o pai de Aligator

Xenérica: é a nai de Aligator.


ACTO ÚNICO

CADRO 1


A sala de xantar dunha casa calquera. No centro do palco, próximo do público, hai unha mesa grande, onde a xente almorza e xanta.

A Xenérica está tranquilamente a tomar unha sopa nunha cunca, coa ollada perdida. A metade das veces que mete o coller na sopa, sácaa baleira ou cáelle case todo de novo na cunca.

De repente entra o Reparador por un lateral a camiñar con pasos amplos, decididos, case a saltar, até que chega ao pé da muller. Leva unha mochila nas costas.

REPARADOR [en ton xovial]. Xa estou aquí!

XENÉRICA [indiferente, apática]. Ah, ola.

REPARADOR. Chegou o neno? [bícalle a cabeza, sen ela deixar de alzar o coller unha e outra vez].

XENÉRICA. Aínda non.

REPARADOR. Aínda ben.

XENÉRICA [sempre a meter e quitar o coller na sopa]. E logo? Xa cansaches do rapaz? 

REPARADOR. Non é iso, muller. Hoxe é o seu día de anos, non te lembrabas?

XENÉRICA. A verdade, non. Non teño eu cabeza para lembrar os aniversarios de todos os meus fillos.

REPARADOR. Fillos? Só tes un.

XENÉRICA. É verdade. [Alzando a vista para o home] Mercaches a sopa, logo?

REPARADOR [lixeiramente alporizado]. Non, raios, non. Ocupeime do agasallo do noso fillo hoxe.

XENÉRICA [frustrada]. Outro día a pasar fame, que desgraza.

REPARADOR. Non entendo por que só comes sopa.

XENÉRICA. Porque gusto dela e só teño que a quentar no microondas.

REPARADOR [a recuperar o ton xovial]. A cuestión é que xa teño o presente para o noso fillo, custoume moito atopalo.

Mentres fala, Reparador pousa a mochila no chan da mesa. Non está fechada. Xenérica non fai outro que ollar para dentro, moi curiosa, mentres Reparador continúa a falar, évos máis ben un monólogo.

REPARADOR. O noso fillo é un neno moi especial. O que el procura é algo que máis ninguén teña. E eu, como seu pai, estou aquí para lle fornecer aquilo que el desexa [emociónase e até parece que lle vai caer unha bágoa]. Como che digo, case calquera agasallo pode ser conseguido con imaxinación.

Xenérica para de mirar na mochila. Fita para o seu home.

XENÉRICA. Que parvadas dis? Se o neno che pedir como agasallo de aniversario facer de gladiador, como o farías?

REPARADOR [largando unha breve gargallada]. Moi fácil, simplemente o levaría a ver un filme de gladiadores, ou até lle compraría uns lentes de visión virtual cun xogo de gladiadores. Con imaxinación é todo posíbel.

XENÉRICA. Que parvadas dis, meu. 

Xenérica volve interesarse polo contido da mochila, até mete a man e atopa dous ovos, que recolle e quita da mochila. Póusaos na mesa.

XENÉRICA. Estes dous oviños, cocidos, poden servirme para a cea.

REPARADOR [sobresaltado]. Para aí! Non toques eses dous ovos!

XENÉRICA. Egoísta, quérelos ambos para ti, que nin fuches facer as mercas.

REPARADOR. Nooooon! Ese é o agasallo para o Aligator!

XENÉRICA. Un par de ovos? Talvez cocidos? Viva a imaxinación!

REPARADOR. Non entendes nada.

Reparador mete a man na mochila e quita unha caixa de cartón e mais unha pequena lámpada con baterías que coloca na parede da caixa. Alí deposita con moito coidado os dous ovos e prepara unha incubadora.

REPARADOR. Viches?

XENÉRICA. O que é que teño que ver?

REPARADOR. A incubadora.

XENÉRICA. Esa caixa é unha incubadora?

REPARADOR. De ovos de dinosauro.

XENÉRICA. Eu sempre pensara que os ovos de dinosauro serían meirandes. Estes ben parecen de galiña.

REPARADOR. É que son de galiña.

XENÉRICA. Mais non acabas de me dicir que eran de dinosauro?

REPARADOR. Certo, son de galiña e de dinosauro asemade.

XENÉRICA. Toleaches?


CADRO 2


Chega Aligator que interrompe a conversa entre os seus pais. Entra polo lateral. Leva unha mochila ás costas. Achégase da mesa onde están os pais.

ALIGATOR. Ola, familia!

REPARADOR. Ola, fillo. Feliz día de anos!

Dálle un bico na bochecha. Despois, volve sentar.

XENÉRICA. Feliz aniversario, Aligator.

Xenérica érguese e dálle tamén un bico, despois senta de novo para continuar a sorber na súa sopa

De repente, Aligator repara na caixa enriba da mesa con dous ovos.

ALIGATOR [apuntando para a caixa]. E isto que é?

REPARADOR. O teu presente de aniversario.

ALIGATOR. A serio? Unha caixa con dous ovos? É para eu aprender a cociñalos?

REPARADOR. Non, fillo, isto son ovos de dinosauro.

ALIGATOR [sorprendidísimo]. Lembrácheste do que vos pedira para este aniversario!

REPARADOR. Claro, filliño.

XENÉRICA. Dille a verdade, dille que son ovos de galiña.

ALIGATOR [deludido]. Que son de galiña? Non son de dinosauro?

Nese momento, Reparador recolle a súa mochila e comeza a quitar libros que deixa enriba da mesa. Hai ademais un cartaz, que é este:

REPARADOR. Olla, todos estes libros falan da evolución. Neles demostran que os dinosauros evoluíron nas galiñas. Este afiche mostra iso.

O Aligator enxerga o cartaz con interese.

REPARADOR. Como es un amante da bioloxía, creo que poderás reverter a evolución destes dous ovos até os converteres en ovos de dinosauro, porque nos seus xenes están aqueles bichos espaventosos.

ALIGATOR [fascinado, con cara de parvo]. Tes razón, podo choerme no meu cuarto a investigar e esperar que os ovos eclosionen, para os someter a un proceso de retorno evolutivo. Coido que poderei alcanzar un estado previo en cuestión de meses, uns dinosauros pequerrechos do tamaño dunha galiña... [ri] Soa ben iso. Ademais, así podo usar o voso presente de hai un par de anos, o traxe de cientista tolo, mais sen eu tolear [agora ri maleficamente, coma un cientista louco]

Reparador aplaude entusiasta.

REPARADOR. Este é o meu fillo [abrázao].

XENÉRICA [parando de sorber na sopa]. Imaxino que mercarías os ovos xa fecundados. En que negocio de animais de compañía os mercaches? Ou foi nunha granxa?

REPARADOR. De que falas? Compreinos no supermercado, que che me saen moito máis baratos.

XENÉRICA [erguéndose e recollendo os ovos]. Olla que es parvo ti. O mellor que se pode facer con estes ovos é fritilos. 

ALIGATOR. Eu quero un ovo estrelado.

REPARADOR. Daquela, eu quérocho cocido.

XENÉRICA. Non, o outro ovo é para min. Ti vai ao supermercado e merca outro ovo para ti. E de paso, merca unhas candeas para que o fillo as sopre. É incríbel que teña que facelo sobre uns ovos en vez de sobre unha torta... Eu vou preparar os ovos.

REPARADOR. Eu vou comprar polo menos media ducia deles...

ALIGATOR. Eu vou... eu vou... ao meu cuarto fabricarme eu propio o meu agasallo de aniversario.

Cada un dos personaxes sae do palco por puntos diferentes.

Vai para o escuro.


Pano

© Frantz Ferentz, 2021