sábado, outubro 26, 2013

AS BICICLETAS NON VOAN [+10 anos]



Un certo día, o Camoi descubriu que podía voar mentres montaba na súa bicicleta. Foi por acaso, cando, ao saltar por riba dun montículo, notou que a súa bicicleta podía ficar no ar e que el podía guiala á vontade. Gozou daquela descuberta durante varias semanas, até que nun certo día, o pai do Camoi viu aquilo e reñeu severamente o fillo. Díxolle:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

E desde aquel día, a cada vez que o Camoi tentaba voar, acababa no chan, con algún renegrón. E despois daquilo, xa non volveu tentar voar.

Vinte anos despois, o Camoi viu o seu propio fillo Lumbai voar na bicicleta. E el fixo como fixera con el o seu pai, reñeuno severamente. Díxolle:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

O Lumai, despois daquilo, por moito que o tentou, non conseguiu máis nunca voar na bicicleta.

Vinte anos máis tarde, o Parui, neto do Camoi e fillo do Lumai, foi sorprendido a voar na súa bicicleta. Entón, o seu pai, o Lumbai, reñeuno severamente:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

O Parui rañou a cabeza e preguntou estrañado ao seu pai:

— E logo? Por que non ía voar? Esta bicicleta está fabricada para voar.

E o pai, Lumbai, calou porque non soubo o que dicir e nin sequera o consultou co avó, Camoi, porque non sabía nin que lle preguntar.

Frantz Ferentz, 2013

segunda-feira, outubro 07, 2013

ESCOLA DE PAIS E MAIS [+10 anos]


A mai entrou na libraría cos dous fillos, a Milena e o Piero García. A Milena comía crema de chocolate untada sobre pan e cos dedos cheos desa crema, collía libros aquí e acolá. Pola súa banda, o Piero simplemente saltaba por entre os andeis da librería como se fose Tarzán a evitar as frechas envelenadas dunha tribo cabreada co home–mono. Entrementres, a mamá dos nenos falaba polo seu telemóbil allea ao que facían os seus fillos, aínda que folleaba algún libro. Pola súa banda, a libreira dicía á Milena:

– Meniña, o chocolate e os libros non se levan, non sabes?

Mais ela facía orellas moucas. E entón aconteceu algo imprevisto. Entrou un garda. Mais non era un garda calquera, con porra e menos aínda pistola. O que levaba era unha especie de espada láser, mais desligada. Achegouse á mai, quitoulle o telemóbil da orella e díxolle antes de ela protestar:

– Señora, son axente do corpo de policía educativa, dependente do Concello. A libreira acaba de a denunciar porque a señora está a demostrar que non sabe educar os fillos. Por iso, vai ter que quitar a licenza de mai.

– Licenza de mai? Nunca tal ouvín.

– A licenza de mai ou pai é como a licenza de conducir. Sen ela, a señora non pode ocuparse dos fillos?

A mai da Milena e do Piero estaba comezando a se asustar.

– Non teño nada diso...

– Daquela terá que me acompañar ao campamento de pais e mais que precisan quitar a licenza de paternidade ou maternidade, segundo corresponda....

– E os meus fillos?

– Irán a unha casa de acollemento até a señora obter a licenza...

Á mai dos nenos caíalle a alma aos pés. Xa comezaban as bágoas a lle esvarar pola fazula abaixo.

– Señora –interveu daquela a libreira–. Vou retirarlle a denuncia, dáme pena. Mais aprenda aos seus fillos a se comportaren como xente civilizada na libraría.

A mai só remexía a cabeza afirmativamente.

– Fagamos unha cousa –dixo o garda–. Volva aquí deica unha semana. Traia os nenos e merque unha boa provisión de libros. Eu estarei atento. Se vexo que os nenos se comportan ben, farei vista grosa disto...

– Si señor, obrigada, así será...

E a mai liscou da libraría turrando polos nenos. Cando xa estiveron só o garda e a libreira, o primeiro díxolle á segunda:

– Na verdade, deberían impor algún día unha licenza de paternidade, eh?

– Certo... Os pais de hoxe non saben educar os fillos. Os miúdos fan todo canto queren.

– Mais en diante, teñamos coidado con este teatro, porque cando alguén descubra que eu son o teu home e finxo ser policía educativo para vendermos máis libros...


© Texto: Frantz Ferentz
© Imaxe: Alberto Frías

O MISTERIO DO SER HORRENDO DO OUTRO LADO DO BURATO NAS ESCADAS [+10 anos]



Durante anos, polo menos des que tiña memoria, o Polisauro García aterraba cada vez que ollaba por aquel burato que había na parede das escadas do seu portón. Do outro lado estaba escuro, moi escuro, mais en pondo o rostro naquela fenda, o Polisauro podía ver unha criatura horríbel, fea, de instintos asasinos. 

Non había vez que o Polisauro non metese alí o rostro e vise aquel ser do outro lado, como se tivese estado á súa espera para mostrar o seu aspecto horripilante. Si, arrepiaba. Tanto era así, que durante anos o Daniel deixou de ollar por aquel burato para non ter que ver o rostro daquel ser.

Mais cabo dos anos, cando xa era adolescente, o Polisauro quixo demostrarse a si mesmo que era valente. Volveu a ollar. E volveu a atopar aquel ser aterrador. Porén, o Polisauro xa contara con iso. Xa tiña decidido como lle aprender unha lección ao monstro do outro lado da fenda.

Malia a escuridade, sabía que acertaría. Colleu o seu tirapedras, estirou a goma e lanzou con precisión unha pedra a través da fenda. Uns segundos despois soou algo parecido a cristados quebrados.

E logo nada.

O Polisauro volveu a ollar. E xa non viu nada. Nada.

O monstro desaparecera, talvez espantado polo barullo dos vidros ao caeren enriba del.

O Polisauro máis nunca volveu a ver aquel rostro terrorífico, porque non chegou sequera a sospeitar que o que el quebrara non era senón un vello espello escachado que alí quedara esquecido había décadas, que reflectía no escuro e en fragmentos o rostro do propio Polisauro García cando el polo burato ollaba.


© Texto: Frantz Ferentz
© Imaxe: Alberto Frías

OS PROBLEMAS DO MONSTRO DO ARMARIO [+8 anos]


Aquela noite, a porta do armario do Sandro García abriu de repente. O Sandro largou un chío:

– Aaaahhhhhhh! Un monstro dos computadores –berrou.

E a estraña criatura que acaba de saír do armario, certamente coa intención de espantar moito e ben, quedou paralizada.

– Ai, non, meniño. Eu non che son un monstro dos computadores. Son un monstro dos pesadelos. Un respecto, eh?

O Sandro ergueuse da cama, puxo as chinelas e a bata, e comezou a discutir co monstro horrendo que permanecía ao pé da súa cama.

– E logo? Vas ti dicirme como é un monstro informático?

– Vou. Eu son un monstro dos pesadelos clásico.

O Sandro non ía aturar aquilo. Colleu o seu portátil ao lado da mesa de noite, prendeuno e comezou a navegar.

– Aquí, aquí o tes –dixo cabo duns minutos o neno despois de atopar varias imaxes de monstros informáticos co motor de busca.

O monstro ficou todo tristeiro, pois pensara toda a súa vida que era un monstro dos pesadelos e non, era un monstro dos computadores... que pena tan grande sentía, até comezou a chorar.

O Sandro tratou de consolalo:

– Forza, seres un monstro informático é moito mellor, tes acceso a moita máis xente...

Mais o monstro non se daba consolado. Despediuse amabelmente e volveu a entrar no armario para non tornar a espantar.

© Texto: Frantz Ferentz
© Imaxe: Alberto Frías