A mai entrou na libraría cos dous fillos, a Milena e o Piero García. A Milena comía crema de chocolate untada sobre pan e cos dedos cheos desa crema, collía libros aquí e acolá. Pola súa banda, o Piero simplemente saltaba por entre os andeis da librería como se fose Tarzán a evitar as frechas envelenadas dunha tribo cabreada co home–mono. Entrementres, a mamá dos nenos falaba polo seu telemóbil allea ao que facían os seus fillos, aínda que folleaba algún libro. Pola súa banda, a libreira dicía á Milena:
– Meniña, o chocolate e os libros non se levan, non sabes?
Mais ela facía orellas moucas. E entón aconteceu algo imprevisto. Entrou un garda. Mais non era un garda calquera, con porra e menos aínda pistola. O que levaba era unha especie de espada láser, mais desligada. Achegouse á mai, quitoulle o telemóbil da orella e díxolle antes de ela protestar:
– Señora, son axente do corpo de policía educativa, dependente do Concello. A libreira acaba de a denunciar porque a señora está a demostrar que non sabe educar os fillos. Por iso, vai ter que quitar a licenza de mai.
– Licenza de mai? Nunca tal ouvín.
– A licenza de mai ou pai é como a licenza de conducir. Sen ela, a señora non pode ocuparse dos fillos?
A mai da Milena e do Piero estaba comezando a se asustar.
– Non teño nada diso...
– Daquela terá que me acompañar ao campamento de pais e mais que precisan quitar a licenza de paternidade ou maternidade, segundo corresponda....
– E os meus fillos?
– Irán a unha casa de acollemento até a señora obter a licenza...
Á mai dos nenos caíalle a alma aos pés. Xa comezaban as bágoas a lle esvarar pola fazula abaixo.
– Señora –interveu daquela a libreira–. Vou retirarlle a denuncia, dáme pena. Mais aprenda aos seus fillos a se comportaren como xente civilizada na libraría.
A mai só remexía a cabeza afirmativamente.
– Fagamos unha cousa –dixo o garda–. Volva aquí deica unha semana. Traia os nenos e merque unha boa provisión de libros. Eu estarei atento. Se vexo que os nenos se comportan ben, farei vista grosa disto...
– Si señor, obrigada, así será...
E a mai liscou da libraría turrando polos nenos. Cando xa estiveron só o garda e a libreira, o primeiro díxolle á segunda:
– Na verdade, deberían impor algún día unha licenza de paternidade, eh?
– Certo... Os pais de hoxe non saben educar os fillos. Os miúdos fan todo canto queren.
– Mais en diante, teñamos coidado con este teatro, porque cando alguén descubra que eu son o teu home e finxo ser policía educativo para vendermos máis libros...
© Texto: Frantz Ferentz
© Imaxe: Alberto Frías
Sem comentários:
Enviar um comentário