sábado, novembro 24, 2012

O MONSTRO DO ARMARIO E O ATAQUE DE RAMIRA, A NENA MÁIS MÍOPE [+10 anos]



Artimulo era un monstro do armario do máis feroz. Espantaba só con abrir a boca e deixarse ver. Non había ser humano que resistise a súa presenza. Tanto era así, que se tornara lexendaria a súa feúra.

Mais a súa carreira brillante atopou un obstáculo importante. Foi o maior desafío que tivo en todos os séculos que se dedicou a espantar. Aquilo aconteceu cando coñeceu a Ramira, unha nena moi curta de vista que usaba lentes, mais que era como se mirase a través dun papel, porque vía o mesmo, a coitada.

A primeira noite que Artimulo se chantou diante da nena para espantala, ela estaba sentada na cama a tentar ler un libro que ela pensaba que trataba de fadas, mais de feito estaba a ler un manual de Dereito Internacional do Século XVII, mais o mellor de todo é que a meniña ás veces ría co que alí dicía.

O monstro non chegou a abrir a boca. Só estendeu os seus inmensos brazos para dar a aparencia de que o seu tamaño era o duplo do que era (realmente os monstros dos armarios non son moi grandes, teñen que caber nos armarios). A nena viuno e fitou para el. Sorriu. Que bonito, pensou a Ramira, teño un amigo...

O monstro non entendía aquel sorriso, mais algo lle fixo agoirar que aquilo non era nada bo. E non se enganou, axiña puido comprobar que o que se escondía tras aquel sorriso era un ataque, algo contra o que ningún monstro doméstico estaba preparado, algo contra o que nin a besta máis brutal tiña armas, aínda que non soubese como se chamase o que alí estaba a piques de acontecer...

Ramira saltou da cama, porque estaba a contemplar o monstro desde ela, foi para a gabeta dos seus trebellos de beleza e comezou a quitar todo o que alí había. Despois, levou todo entre os brazos e pousou todo o seu cargamento (armamento, podería dicirse tamén) enriba da cama. Entrementres, o monstro permanecía inmóbil, atento aos movementos da nena. De repente, sen mediar palabra, Ramira lanzouse sobre o monstro e comezou a facerlle unha especie de permanente sobre o seu pelame brutal. Púxolle bigudís por todo o corpo. Para a Ramira era xenial, porque como todo o corpo estaba cheo de sedas, podía facerlle a permanente ao monstro por todo o corpo.

O Artimulo non podía moverse. Estaba totalmente paralizado por aquel ataque que, nin no peor dos seus pesadelos, podería ter esperado. Porén, aquilo só comezara, porque a segunda fase foi peor. A nena colleu as lacas e comezou a pasalas polo corpo del. Os rizos quedaron como petrificados. Até perdeu a mobilidade o monstro. E a seguir, a nena decidiu que era hora de tinxir. Porén, debido á súa escasa agudeza visual, confundiu a pintura co tinte. Por iso, pintou, pintou con pintura de auto o pelame do monstro polas costas e pola cabeza, até pólo dunha cor amarela fosforita moi chamanteira. De feito o monstro non precisaría máis un chaleco de automobilista, porque se lle vía a quilómetros de distancia.

A nena estaba feliz. Que obra de arte. Que lindo aquel peluche xigante que lle agasallaran. Quen sería, a avoa? Coitada, sempre esquecía a data do seu día de anos e, por iso, facíalle prendas en calquera momento. Era tan boíña a avoa. Porén, aquel peluche xigante era o máis bonito agasallo que lle fixeran nunca, pensaba a Ramira.

O Artimulo, entrementres, continuaba inmóbil. Primeiro quedara paralizado pola sorpresa, mais despois pola laca. Tiña que fuxir de alí, mais non podía nin mover unha deda. Estaba a piques de amañecer e iso é tremendo para un monstro do armario. De feito, os máis dos monstros domésticos evitan a luz do día, mais algunhas especies, como os monstros do armario, teñen fotofobia, isto é, medo da luz.

E amañeceu. Mais non cantou galo ningún porque esta escena aconteceu nunha cidade e nas cidades non acostuma haber galos, como máximo espertadores, mais non soan igual de ben. A mamá da Ramira, que por sorte para ela vía ben, aínda que ouvía mal, entrou no cuarto para espertar a filla para ir á escola. O primeiro que atopou foi aquel caos de trebellos de beleza espallado polo chan. Despois atopou o monstro inmóbil en pé, xunto da cama. Ela pensou, como a filla, que se trataba dun peluche xigante. Non tiña idea de quen llo puidera agasallar, pensou na veciña do sexto, que lle tiña moito aprezo á nena e cuxo marido era fabricante de peluches de todas as clases. 

Porén, aquel era feo de máis, até case que daría medo senón fose pola permanente e pola pintura fosforescente das costas. A mamá da Ramira turrou del e sacouno do cuarto. Meteuno nun armario encastrado na entrada do apartamento, e quedou alí choído. Despois foi espertar a Ramira, quen lle preguntou axiña á nai:

— Mamá, viches ti o meu peluche xigante?

E a nai, como ouvía máis ben pouco, entendeu:

— Mamá, pediches ti unha pizza xigante?

Que barbaridade, unha pizza xigante para o almorzo, que é a refección máis importante do día. Esta nena era boba.

— Non, filla —respondeu a nai—, que te vas intoxicar...

Intoxicar? Seica o peluche xigante era tóxico? A nena espantouse. Habería que lle dicir á avoa que, co próximo agasallo que lle fixese, tería que mostrar un certificado de que o produto non estaba intoxicado. Mais talvez a nai se refería á laca... Si, seguramente era iso, que era un produto tóxico.

Entrementres, o Artimulo seguía choído no armario. Dunha banda estaba máis tranquilo, porque ao menos alí estaba no escuro e lonxe daquela nena. O que sería capaz de lle facer logo? Aquela nena era un perigo, en toda a súa carreira de monstro nunca sufrira un ataque como aquel. Pensaba que até mesmo estaba pronto a pedir axuda a outros monstros, aínda que despois eles risen del até escacharen, mais era preferíbel pasar pola humillación de os outros saberen que fora derrotado por unha nena curta de vista e que, por tanto, era imposíbel de asustar polos medios convencionais, que seguir nas mans dela. Polo de agora, estaba a salvo. Era cuestión de que aquela maldita laca rompese... Xa podía comezar a mover as poutas da pata dereita. Tería que agardar pacientemente que chegase a noite.

E a noite chegou. E con ela a Ramira. Volveu ao serán, despois de ter pasado o día na escola, despois no curso de pintura coas orellas e, finalmente, no curso de natación en lama. A nena deixou os zapatos no armario encastrado da entrada e, oh sorpresa, recoñeceu o seu boneco de peluche alí depositado. Turrou del dun brazo e arrastrouno para o seu cuarto. Era doado facelo esvarar polo chan todo encerado da casa. O coitado do Artimulo temeuse o peor. Aquilo non ía rematar ben. Mal conseguira recuperar a mobilidade nas poutas da segunda pata. A aquel ritmo non recobraría a mobilidade completa até dez anos despois...

A nena deixou o monstro no seu cuarto, no escuro e foi cear. Cando volveu, traía unha barbeadora do pai na man. 

Horror. Comezou a facer o que nunca ningún monstro peludo doméstico podería nin imaxinar en toda a súa vida. A nena comezou a depilalo. Si, porque ela pensaba que un peluche daquel tamaño non podía seguir con aquelas sedas, aínda que ela mesma lle fixera a permanente na noite anterior, mais nin se lembraba diso, porque tiña unha vida moi movementada. O monstro, entrementres, contemplaba con horror como o seu pelame ía caendo ao chan e formaba un tapete... Até sentiu ganas de chorar, mais os monstros non choran... Alto, quen dixo iso de que os monstros non choran? Está seica escrito nalgún manual de leis monstrís?

— Xa está —anunciou a nena cando rematou o proceso unha hora despois.

Se queredes saber cal era o aspecto do monstro pelado, iso xa é algo que este narrador non pode describir. Por pudor, é mellor que iso quede en segredo. Este narrador só pode comentar que, cando dúas horas máis tarde, a nai entrou no cuarto para abrigar a nena, atopou aquel pelame polo chan. Non entendía de onde saíra, mais como era unha señora moi curiosa, meteu todo nunha bolsa plástica enorme. Tiña intención de botalo ao lixo, mais algún tempo despois decatouse de que aquel pelame era ideal para encher un colchón, bo de feitos varios. Hoxe, na casa da Ramira, toda a familia dorme en colchóns de pelos de monstro do armario, mais eles non o saben.

Mais tornando á nosa historia, o Artimulo comezou a ter unha sensación que nunca antes experimentara, unha sensación totalmente nova para un monstro: comezaba a sentir frío! A friaxe era unha sensación totalmente descoñecida para os monstros, pois todos eles están cubertos por unha grosa capa de pelame que os protexe. De feito, ninguén ten visto un monstro depilado.

E claro, a friaxe provocou que o monstro Artimulo espirriase: "Atchís!"

A nai da Ramira, que sentira aquel espirro, confundiuno coa pesa da ola exprés na cociña. Saíu do cuarto da filla para ver se, por acaso, esquecera a ola no lume. Grazas a iso, non descubriu o monstro inmóbil nun recanto escuro do cuarto da filla.

Mais tamén é certo que, en quitando depilándoo, o monstro foi aos poucos recuperando a mobilidade. Porén, non podía marchar de alí así, sen pelos, non tanto porque algún outro monstro podería escachar de riso ao velo, mais polo frío tremendo que tiña. Así, saíu do cuarto na punta das dedas para non ser ouvido pola nai —o coitado del non se decatara de que xa podía derrubar unha parede que a nai pensaría que se trataba duns pratos a caer na cociña— e foi para o salón. Despois foi para o baño. Alí atopou un albornoz tras da porta que parecía moi cálido. 

Púxoo sen pensalo. Por fin estaba a quecer.Cando xa estivo máis ou menos recuperado, procurou un armario, que é o vehículo de transporte destes monstros (ou por que pensades que lles chaman monstros dos armarios, porque os fabrican?). A porta do armario do baño ranxeu, mais conseguiu meterse dentro, entre unhas caixas de aspirinas e uns frascos de colonia de bebé que, por acaso, estaban mal cerrados e enchouparon a pel do monstro da que xa marchaba, co cal quedou impregnado dun cheiro a cuiño de bebé durante varias semanas.

Poderiamos dicir que aí rematou a historia máis terríbel que o Artimulo viviu na súa vida. E foi así. Mais é certo que, desde aquel día, o Artimulo xa non puido dedicarse ao que se dedican todos os monstros dos armarios. 

Entre outras cousas porque non lle medrou o pelame de novo, contra a crenza de que os pelos volven a medrar. Iso será entre os humanos, mais non entre os monstros. O Artimulo tivo que usar peles sintéticas para se cubrir o corpo. Pasou algún tempo probando pelames artificiais por tendas de toda a cidade. Porén, ningunha o convencía de máis, así que decidiu deseñalas el mesmo. E foi tal o éxito dos seus deseños, non só entre os monstros, senón até no mundo da moda humano, que agora é un deseñador de modas de fama mundial tanto para humanos como para monstros, aínda que nese sentido leva unha dupla vida. Porén, non preguntedes cal é o seu nome humano, porque ese é un dos segredos mellor gardados.

O Artimulo quixo agradecerlle á Ramira que lle mudase a vida. Por iso, unha noite volveu ao cuarto da nena a través do seu armario. Atopouna durmindo placidamente abrazada a un monstro das gabetas, unha especie máis pequena que o monstro dos armarios cuxa especialidade é asustar desde atrás da almofada. Porén, aquel estaba todo tinxido de laranxa, certamente fosforescente, e vestido cun vestido de boneca que o inmobilizaba. Sentiu pena do monstriño, así que o liberou suavemente dos brazos da nena e despois quitoulle o vestido que o aprisionaba. A segir, aquel monstriño esvaeceu por unha gabeta aberta para non volver máis nunca a aquela casa.

O Artimulo colleu daquela un estoxo que levaba no bolso. Quitou un par de lentes del e mudounos polos lentes da Ramira. Comprendera que aquela nena non podería nunca recoñecer a realidade tal como era, porque todos os pares de lentes que lle facían eran un desastre. Por iso, o bo do monstro, como proba de agradecemento, ía agasallarlle aqueles lentes especiais para ela. E unha vez feito o cambio, volveu a meterse no armario e desapareceu para sempre da vida da Ramira.


Á outra mañá, cando a nena abriu os ollos, o primeiro que fixo foi procurar o seu par de lentes na mesiña. Case pon os copos de agua nos ollos, mais descubriu ás apalpadelas onde deixara os seus anteollos. E cando xa puxera os óculos, ergueu a vista cara á parede. E entón viu aquilo. Era horríbel, unha criatura que construía casas na nada, que cuspía un tecido pegañento e que a contemplaba con moitos ollos onde o rostro da nena se reflectía. A Raimunda non puido máis e largou un berro brutal, un berro que até a nai sentiu e acudiu ao cuarto ás carreiras.

— Que tes, filla?

— Mamá, mira aí, na parede, un monstro, un monstro!! —acenaba a nena para un punto negro na parede de fronte.

A nai mirou para alá. O único que viu foi unha pequena araña a pendurar que estaba aínda máis asustada que a propia meniña e que corría para a súa arañeira nun recanto do teito.




Frantz Ferentz, 2012

sábado, novembro 10, 2012

A HISTORIA DA MULLER SEN ROSTRO, MAIS A COITADA NON ERA NINGÚN MONSTRO.- [+10 anos]



         Elisa pensaba ir coñecer a casa do seu mozo Liborio, polo cal estaba moi emocionada. Quería coñecer a nai del porque, desde había pouco tempo saían xuntos. E era unha relación tan bonita...
         Liborio dixéralle á súa namorada que fixara unha cita coa nai del para xantar, que a relación ía ben e que o querían tomar moi formalmente. Elisa estaba emocionada, axiña aceptou ir coñecer a nai do Liborio.
Así, o día escollido, Liborio acudiu moi cedo a recoller a súa moza. Era un día emocionante para eles, ían facer oficial o seu compromiso, a nai del ía ver como o seu fillo era xa un tipo serio que se tomaba as relacións como algo propio de xente maior.
Liborio chegou moi cedo, mais Elisa xa estaba preparada desde había tres horas. Que nervios, que emoción, que tremores... En fin, a feliz parella montaron na vespa del, co casco, e atravesaron a cidade en dirección á casa do rapaz.
Como era domingo, había pouco tránsito, así que a viaxe durou moi pouco. O día ía espléndido, con sol, así que todo agoiraba que as cousas irían moito ben, sen complicacións.
Mais non todo podía saír ben. Algo saíu mal. O ascensor do predio do Liborio non funcionaba.
— Que contrariedade... —lamentouse o Liborio—. Teremos que subir a pé.
— E sonche moitos andares?
— Vinte e dous...
«Horror», pensou Elisa, mais non dixo nada. Mais por sorte tiñan moito tempo. An tes de chegaren á casa, Liborio dixéralle á súa moza que a nai chegaría xusto para a hora da xanta, porque volvía da casa da súa irmá, a tía do Liborio. Aínda ben, así terían vagar para recuperarse da suba das escaleiras, que ía ser brutal.
E foino. Os vinte e dous andares parecían corenta e catro. Mais despois de moito subir e subir, alcanzaron aquel lugar elevado xusto por baixo do ceo. Liborio meteu a chave na porta e ambos entraron case como réptiles, isto é, arrastrándose, e tamén como réptiles, máis ben saurios, precisaban auga.
— Podo lavarme antes de túa nai vir? Estou toda suada e non quero que me vexa así —dixo Elisa.
— Claro...
O rapaz acompañou a súa moza até o baño e deulle unha toalla. Ela comezou a lavarse, gozando da auga tépeda que a ía refrescando despois da suba polas escaleiras —comezaba a se facer unha idea de como se sentían os escaladores que chegaban até o Everest.
Cando rematou de se lavar, quixo enxugar a cara. Colleu a toalla que lle pasara o Liborio e enxugou con enerxía a cara. Raspaba aquela maldita toalla, é que non sabía a nai do Liborio que existían as suavizantes? Era moi sinxelo, abondaba con... Alto, cando retirou a toalla do rostro, Elisa notou que non vía nada, estaba envolvida nunha escuridade total. Quixo daquela berrar para chamar polo seu mozo, para lle preguntar se marchara a luz. Mais non saíu palabra algunha da súa boca. Que lle pasaba? Elisa comezou a se espantar, tivo medo.
Ás toas alcanzou a porta do baño e abriuna. Despois, sempre ás apalpadelas, tocando as paredes do corredor, dirixiuse cara ao salón, que era onde deixara o seu mozo. Lembraba que o salón estaba á esquerda segundo se saía. Porén, antes de chegar, Elisa sentiu un berro esgazador que case lle fai caer de cu ao chan.
— Aaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!!!!!!!
Aquel berro debeu escoitarse até en Estambul e máis aló. Que tería acontecido? Elisa estaba moi asustada, comezaba a sospeitar que aquela escuridade non era cousa de fóra, senón de dentro. E, ademais, por que non podía falar?
— Un monstro, un monstro!!
Aquilo eran berros do Liborio. A Elisa tentou explicarlle que era ela, mais non lle saía a voz. Que angustia, porque nin sequera lle saía un “hmmm” ou cousa parecida. Seguía sen lle saír un fiíño de voz.
Elisa tropezou daquela cunha cadeira e caeu ao chan. Mancouse no xeonllo e quixo chorar da dor, mais non lle saía nada. Quedou deitada no chan.
— Elisa, es ti? —preguntou de súpeto a voz do Liborio.
Elisa asentiu coa cabeza, visto que non podía pronunciar unha palabra. Axiña notou que o seu mozo se achegaba para ela e lle pasaba a man polo rostro.
— Como é posíbel? Parece que che borraron a cara!
Que lle borraran a cara? Que brincadeira era esa? Porén, Liborio aínda explicou:
— Si, verás, é como se alguén tivese pasado unha goma xigante polo rostro e che tivese borrado a boca, os ollos e as cellas. Quédache o nariz, aínda ben, porque podes respirar...
Que pesadelo era aquel? Con todo, Elisa ía acougando e a súa mente comezaba a comprender que aquel borrado do rostro fora causado pola toalla, mais como llo explicar ao Liborio se non podía nin ver nin falar? Polo menos podía respirar sen problemas e a súa audición estaba intacta.
Mais antes de ela poder reaxir, xa el comezou a berrar de novo.
— Miña nai! Miña nai está para chegar! Non pode verte así, como lle vou eu explicar que a miña moza é unha muller sen rostro?
E iso era todo o que lle preocupaba, o que diría a súa nai? Elisa non se esperaba aquela reacción do seu namorado, só lle faltaba iso.
— Escoita —comezou a explicar el—. Non pode deixar que miña nai te vexa así. Por tanto, co teu permiso, vouche pintar un rostro. Xa sabes que eu son moi xeitosiño, penso que vou saber debuxar os teus ollos moi fielmente...
Elisa estaba horrorizada coa que lle viña enriba, mais non podía protestar. Só notou que el a axudaba a se incorporar do chan e a sentaba nun sofá. Despois marchou do salón. Ela sentía como el argallaba por algures na casa na procura de trebellos para a súa operación pintura da cara. Sentíase coma un lenzo que ía ser usado para facer un cadro, mais non sería ela, non, sería iso, un cadro.
O que Elisa non podía imaxinar era que Liborio veu con todo o seu instrumental de pintor. Notou a pintura ao óleo e como el lle pasaba o pincel polo rostro. Pintaba de présa, talvez polas presas de que súa nai viñese en calquera momento. Elisa tiña, entrementres, unha mestura de indignación e de desespero.
Cabo duns minutos, el suspirou e dixo nun ton que non disfrazaba a súa satisfacción:
— É unha obra de arte. Até vou quitar unha foto para...
Porén, nese momento soou a chave na porta da rúa. A nai estaba para entrar.
Elisa notou como Liborio daba un puntapé a todos os seus trebellos de pintura. Probabelmente irían todos para embaixo do sofá, para quitalos da vista á máxima velocidade.
— Ti queda aquí e non digas nada —ordenou Liborio á súa moza.
«Que non diga nada...? Este tipo é parvo», pensou ela.
A nai entrou. A súa voz, da que comezou a falar, sooulle á Elisa como a desas actrices de teatro que só saben expresarse aos berros, como se a vida fose unha representación de teatro.
— Pero quen temos aquí...? —chiou a nai do Liborio.
E nese momento, unha man tirou do brazo da Elisa até a pór de pé. A seguir, sentiu como un par de beizos lle chantaban un bico na meixela e despois veu un comentario dirixido a ela:
— Querida, non abusaches da maquillaxe?
Maquillaxe? Ela nunca usaba maquillaxe... Arre demo, ao que se refería a boa muller era á pintura ao óleo que levaba na cara. Porén, daquela interveu o Liborio que empurrou a Elisa até facela sentar nunha cadeira, seguramente xa diante da mesa.
— Pois que ben que ao cabo nos coñecemos, non? Es moi guapa... —dixo a nai.
A Elisa debería ter respondido daquela, mais non podía, non tiña nin boca, como ía pronunciar unha palabra? Por sorte para ela, foi Liborio que dixo algo:
— Mamá, has desculpar Elisa, porque está rouca. Non pode falar, o médico prohibiullo.
— Coitada, pois nada, nada, que se coida a gorxa... Porén, que problema ten nos ollos? Non pestanexa nunca, non se lle van irritar?
O Liborio non pensara niso. Rapidamente quitou un par de lentes de sol e colocoullos á Elisa, para axiña explicar:
— Ai, que descoidada é esta miña moza. Ten tamén conxuntivite e ha levar lentes de sol... Aínda ben que tiña este par aquí eu...
A Elisa abraiaba. Porén, a nai do Liborio comezaba a pensar que aquela rapariga era moi estraña, que non entendía como o seu fillo procurara unha moza con tantos defectos “de fabricación”.
— Ben, vou á cociña e meto a xanta no microondas. Estará nun par de minutos. Deixáraa preparada antes de saír. Despois é só comermos —explicou ela.
A señor abandonou o salón e foi, xa que logo, para a cociña. Alí argallou un bocadiño, o ruído dos trebellos sentíase perfectamente desde o salón. Entrementres, a Elisa devecía por dicirlle ben delas ao Liborio, mais non podía. O Liborio, pola súa banda, comezou a bisbarlle:
— Miña nai é un encanto de muller, é algo anticuada, ten as súas zunas, claro, mais cando a coñezas, verás como...
Mais a Elisa non escoitaba. Só quería erguerse e voltar ao baño. Sabía que o seu rostro quedara naquela toalla horrorosa, colado alí. Mais nin sequera podía explicarlle ao mozo que quería ir ao baño. Porén, talvez abondaría con erguerse e encamiñarse para alá, dalgunha maneira o daría atopado...
Nese instante chegou a xanta. Ulía a polo asado. Nin sequera era nada do outro mundo, parecía un polo de encargo requentado no microondas... Axiña a nai comezou a partir nel e puxo boas porcións nos pratos.
— Non comes? —preguntou a nai do Liborio cando viu que a moza non atacaba o polo.
Liborio houbo intervir de novo:
— Hui, que parvo son! Debín explicarche que, ademais de rouca, ten un problema coas moas do xuízo e non pode tomar máis ca líquidos...
A nai reafirmouse nas súas crenzas anteriores sobre a rapariga. Decididamente, o seu fillo fixera unha má escolla. Con todo, ela quería ser amábel:
— Precisamente teño uns batidos no frigo deses ideais para enmagrecer... e non quero dicir que ti esteas gorda, querida, mais son nutritivos e polo menos poderás xantar... Teño mesmo unha palliña, vou por el.
— Non, mamá, mamá, que é alérxica a esas cousas, ti non te apures, nós comemos e ela olla como comemos.
A nai non daba creto. A Elisa tería roto un prato na cabeza do Liborio se soubese exactamente onde estaba. Porén, a súa emerxencia era ir ao baño, si, ao baño... Estaba disposta a se erguer e ir soa, mais, de repente, a súa man que se movía inconscientemente pola mesa atopou un copo. Si, era un copo. Tería auga? Remexeu nel.
— Auga? Queres auga? —preguntou a nai—. Sirvelle, fillo.
— Non, que non quere.
— Como non vai querer.
— Que che digo eu que non quere.
Mais Elisa estaba a ver nese copo de auga a súa táboa de salvación, así que bateru co copo na mesa.
— Ves como si que quere? —afirmou a nai, quen ademais estaba a ter unha opinión cada vez peor da rapariga, por riba sen modais.
O Liborio, ao cabo, serviu auga no copo. A seguir, a Elisa levou o copo aos beizos e, ao non ter boca, derramou toda a auga na saia.
Por sorte, a nai reparou na auga derramada e non nos beizos desfeitos por mor da auga, porque xusto daquela tería reparado que a cara da Elisa parecía un cadro do Picasso, porque tiña a boca toda deslocada para a esquerda e a sorrir para arriba.
— Oi, coitada... Liborio, acompáñaa ao baño!
«Por fin», pensou a rapariga. O Liborio colleuna da man e acompañouna ao baño.
— Precisas axuda? —preguntou el.
Ela moveu a cabeza de esquerda a dereita. Entrou nel e fechou a porta. As apalpadelas procurou a toalla. Non lembraba o que fixera con ela despois de enxugar a cara. Quizais a deixara caer no chan. Si, no chan, por alí debía andar. Tocou algo engurrado, mais non, parecía o tapete para saír da ducha. Seguiu a apalpar por todo o chan. Até que atopou a maldita toalla.
Xa ía póla na cara de novo, cando lle asaltou unha dúbida. E se a colocaba mal e os ollos lle quedaban onde a barbadela e a boca na testa? Non podía pedirlle axuda ao Liborio, nin sequera sabía se estaba fóra. Con sumo coidado, percorreu co dedo a toalla. Nada, aquel era o lado que non usara. Deulle a volta. Axiña comezou a notar algo. Alí había algo húmido... si, e ao lado outra cousa húmida. Serían os ollos. Baixou e tocou algo duro. Hm, un dente se cadra.
Calculou coidadosamente onde estaban os ollos e a boca e colocou a toalla sobre o rostro. A seguir presionou con todas as súas forzas. Despois, devagar, retirou a toalla. Non se atrevía nin a abrir os ollos... Mais, un momento, se ela tiña os ollos abertos.
Seguía sen ver nada! Todo daba a entender que non recuperara o seu rostro.
Mais, de repente, ouviu os berros da nai do Liborio que lle berraba ao fillo:
— Ruliño, saltaron os chumbos. Anda vai mirar, que quedamos sen luz!
A Elisa contivo a respiración. Cabo duns segundos soou un “clench” e a luz tornou.
Ela vía, si, vía. Colocara ben o rostro. Foi mirarse no espello. Si, ela era. Mais agora tiña un lunar na meixela que antes non tiña; ademais, a boca que lle pintara o Liborio e que se lle movera coa auga seguía alí, mais felizmente marchou cunha pouca de auga.
A Elisa respirou tranquila. Fora todo culpa daquela toalla. Pero como era posíbel? A súa curiosidade era moita, de xeito que colleu aquela estraña toalla e meteuna na mochila —por sorte non se desprendera dela en todo o tempo. Despois, saíu do baño.
E deuse de fociños coa nai do Liborio.
— Unha ladra!! Escoou unha ladra no apartamento!! —comezou a berrar.
Loxicamente, a boa señora non recoñecera a Elisa real, porque o rostro que lle pintara o fillo era o dunha famosa modelo de sona internacional; porén, a verdadeira Elisa era unha muller ben normaliña.
A nai do Liborio ameazouna cun coitelo de carniceiro, así que a rapariga non o pensou dúas veces. Xa vía e podería atopar a saída, cousa que non hesitou en facer. Correu para a porta da rúa e liscou.



A partir daquel día, a Elisa non quixo saber máis nada nin do Liborio nin da súa nai, cousa que aledou moito á nai. O Liborio tentou contactar con ela, mais ela refusou manter calquera conversa con el. Con todo, el consolouse axiña cando coñeceu unha engulidora de sabres que traballaba nun circo, aínda que aquela lle gustou aínda menos a nai do rapaz.
A Elisa conservou aquela misteriosa toalla. Sen chegar a saber por que tiña aquelas propiedades, usouna primeiro co seu xefe, un tipo desprezábel que debía ser a reencarnación de Atila, con corpo de gorila e mans de de dinosauro, porque non cortaba as unllas. Cando quedou sen rostro un día que foi enxugar a cara na oficina —previamente a Elisa deixara estratexicamente alí a súa toalla—, ela mesma colocoulle na cara unha foto dun amoroso koala, o cal levantou todo tipo de «oooh, que tenro» entre o persoal da oficina. Quedaba moi ben aquel xefe fero, auténtica besta sanguinaria, posuír cara de koala. Xa ninguén lle tivo medo despois daquela.
E o que aconteceu despois con aquela toalla misteriosa que borraba rostros é outra historia que xa vos contarei noutra ocasión, mais primeiro hei atopar a miña cabeza, que a deixei por aquí en algures para que durmise unha soneca mentres eu vos contaba esta historia e agora non a atopo.

Frantz Ferentz, 2012


quinta-feira, novembro 08, 2012

O MONSTRO DA CRISE. A CRISE EXPLICADA AOS NENOS POR UNHA AVOA PENSIONISTA [+12 anos]


— Avoa, que é iso da crise de que tanto falan papá e mamá? —preguntou Henrique á súa avoa Margarida, que sempre o ía levar e recoller á escola.

— É complicado... Se cadra non tes aínda idade para o entender.

Henrique rañou a cabeza e lembrou o que o seu pai se queixaba da crise, que lle aumentaba o prezo do gasolina para ir traballar, ou como a mamá se lamentaba de que co soldo que gañaba vivían cada vez peor.

En todas as partes, sentía que a crise estaba a destruír todo, por iso Henrique chegou a pensar que a crise era un monstro invisible que entraba nas casas da xente e comía a roupa, a comida e até bebía a gasolina dos autos.


— Entón a crise é un monstro? —preguntou Henrique a avoa, mentres esta tecía un xersei de la no banco do parque.

A avoa parou un momento e fitou o neto.

— De verdade queres saber o que é a crise?

Henrique moveu a cabeza de abaixo para arriba.

— Está ben, mais despois non me chores, eh?

Henrique pensou que a avoa ía entregalo ao monstro invisible para que o devorase e por iso se asustou, mais o que avoa fixo foi meter a man no moedeiro e quitar unha moeda de dous euros.

— Canto tempo hai que non comes lambetadas? —preguntou a avoa.

— Moito...

— Cando os teus pais che daban dous euros, ti mercabas lambetadas, non si?

— Mercaba. Con dous euros tiña para 40 lambetadas!

— Vai comprar agora.

Henrique obedeceu. Volveu cabo duns minutos coa cabeza baixa.

— E logo? —preguntou a avoa—. Cantas lambetadas che deron por dous euros?

— Só vinte cinco —dixo o neno en ton moi triste.

— Daquela, xa entendiches o que é a crise?

Henrique moveu a cabeza afirmativamente, mais non era o que a avoa pensaba, senón que o neno confirmou que a crise era un monstro invisible, mais aínda máis cruel do que el pensara, porque non só lles comía as cousas aos adultos, tamén lles comía as lambetadas aos nenos.

Texto: Frantz Ferentz, 2012
Ilustración: Enrique Carballeira

quarta-feira, novembro 07, 2012

ALICE E O ENDOCRINO DO BIGOTE MOI FINO [+8 anos]


Cada vez que Alice ten que ir ao endocrino, ten medo.

Tenlle medo porque é un tipo moi serio que cando di: "Só perdiches cen gramos nunha semana, isto non vai", parece que na realidade lle está a dicir: "Perdiches cen gramos nunha semana, vas sufrir coma nunca, miúda, prepárate a ser deportada a un campo de concentración e enmagrecemento".

E claro, como o endocrino, un señor moi serio con bigote moi fino e rostro que nunca debuxou un sorriso, cobra un diñeirame polo tratamento, os pais de Alice por riba largan broncas á nena.

Que culpa ten ela de só ter perdido cen gramos?

Ela non é unha bóla de baloncesto, só está algo gordiña, mais iso non é tan ruín, non si?

Porén, os pais da nena non o ven así.

Opinan que a nena non pode parecer un planeta.

Esaxerados...

Mais as cousas van mudar de todo un día en que, paseando pola rúa, aparece un dragón.

Que que facía un dragón no medio da rúa un sábado ás tres da tarde?

Nin idea, mais a cousa é que estaba alí.

Non era un dragón deses que queiman todo, non; talvez sabía aburar co seu alento, mais, en calquera caso, aquel era un dragón famento, porque da que avanzaba pola rúa, engulía a xente que atopaba. 

Por riba, gustaba de comer humanos, non comía árbores, cans ou cogomelos, non, comía humanos...

Por sorte para a xente, non os mascaba, simplemente engulíaos, como se fosen lambetadas.

E Alice non se librou.

Cando quiso reaxir, atopouse na boca daquela besta (e miña nai, non lle tería aprendido a súa nai a lavar os dentes despois de cada comida, aínda que se non paraba de comer todo o día, non sabería cando tocaba lavar os dentes...) e caendo cara á gorxa do monstro...

Mais non pasou.

Quedou encaixada na gorxa.

Como unha rolla.

O dragón detívose.

Notou que algo non ía cando sentiu que non era capaz de engulir e que os humanos se lle acumulaban na boca.

Alice, alí encaixada, observou que outra das vítimas do apetito do dragón era, precisamente, o seu endocrino. 

O coitado del, por mor da moitedume que alí había, quedara ao pé dun dos grandes dentes do dragón e raspara na testa co dente afiado. 

Quedáralle unha fea ferida en forma de W...

Mais como a entrada ao estómago do dragón estaba turpida por Alice, xa ninguén podía caer.

O dragón comezou a chorar, mais ninguén o consolou, por acaso...

Porén, a xente comezou a saír da boca e fuxir.

E Alice, aínda alí encaixada, viu como todos marchaban...

Que sería dela?

E entón acordou.

Toda fora un soño, máis ben un pesadelo.

Mais o pesadelo aínda non rematara.

Non, porque esa mesma mañá, despois da ducha, do almorzo e dunha viaxe en bus, tería que ir ver o endocrino do bigote moi fino.

Que terror.

Mais cando entran na consulta, a cousa non é tan horríbel como outras veces.

O endocrino non di as cousas tan feas de costume.

Porén, Alice nota que o endocrino leva un chapeu todo o tempo.

Que estraño...

— Ben, Alice, esta semana non perdiches nada, mais non importa... —di nun ton suave, aínda que non sorrí.

O bigote del remexe un chisco, que é o máis parecido a un sorriso.

Os pais da nena alporizan:

— Doutor, como que non importa que a nena non perdese cen gramos esta semana?

O endocrino encolle os ombreiros e non di nada.

Que estraño.

Entón entra a enfermeira.

E da que tiña a porta aberta, hai unha corrente de ar, que fai voar o chapeu do doutor.

E entón Alice ve a testa do endocrino do bigote moi fino.

Ten unha cicatriz.

En forma de W.

Na testa.

Daquela comprende todo.

Alice pregunta:

— E logo, xa non estou gorda?

— Só un chisquiño redonda, nada grave. Ti tenta ser feliz como es.

E sen dicir máis nada, Alice chántalle un bico na meixela ao endocrino do bigote moi fino e sae da consulta, mentres os seus pais a contemplan abraiados sen comprenderen nada de nada.

Frantz Ferentz, 2012