A HISTORIA DA MULLER SEN ROSTRO, MAIS A COITADA NON ERA NINGÚN MONSTRO.- [+10 anos]

         Elisa pensaba ir coñecer a casa do seu mozo Liborio, polo cal estaba moi emocionada. Quería coñecer a nai del porque, desde había pouco tempo saían xuntos. E era unha relación tan bonita...

         Liborio dixéralle á súa namorada que fixara unha cita coa nai del para xantar, que a relación ía ben e que o querían tomar moi formalmente. Elisa estaba emocionada, axiña aceptou ir coñecer a nai do Liborio.

Así, o día escollido, Liborio acudiu moi cedo a recoller a súa moza. Era un día emocionante para eles, ían facer oficial o seu compromiso, a nai del ía ver como o seu fillo era xa un tipo serio que se tomaba as relacións como algo propio de xente maior.

Liborio chegou moi cedo, mais Elisa xa estaba preparada desde había tres horas. Que nervios, que emoción, que tremores... En fin, a feliz parella montaron na vespa del, co casco, e atravesaron a cidade en dirección á casa do rapaz.

Como era domingo, había pouco tránsito, así que a viaxe durou moi pouco. O día ía espléndido, con sol, así que todo agoiraba que as cousas irían moito ben, sen complicacións.

Mais non todo podía saír ben. Algo saíu mal. O ascensor do predio do Liborio non funcionaba.

— Que contrariedade... —lamentouse o Liborio—. Teremos que subir a pé.

— E sonche moitos andares?

— Vinte e dous...

«Horror», pensou Elisa, mais non dixo nada. Mais por sorte tiñan moito tempo. An tes de chegaren á casa, Liborio dixéralle á súa moza que a nai chegaría xusto para a hora da xanta, porque volvía da casa da súa irmá, a tía do Liborio. Aínda ben, así terían vagar para recuperarse da suba das escaleiras, que ía ser brutal.

E foino. Os vinte e dous andares parecían corenta e catro. Mais despois de moito subir e subir, alcanzaron aquel lugar elevado xusto por baixo do ceo. Liborio meteu a chave na porta e ambos entraron case como réptiles, isto é, arrastrándose, e tamén como réptiles, máis ben saurios, precisaban auga.

— Podo lavarme antes de túa nai vir? Estou toda suada e non quero que me vexa así —dixo Elisa.

— Claro...

O rapaz acompañou a súa moza até o baño e deulle unha toalla. Ela comezou a lavarse, gozando da auga tépeda que a ía refrescando despois da suba polas escaleiras —comezaba a se facer unha idea de como se sentían os escaladores que chegaban até o Everest.

Cando rematou de se lavar, quixo enxugar a cara. Colleu a toalla que lle pasara o Liborio e enxugou con enerxía a cara. Raspaba aquela maldita toalla, é que non sabía a nai do Liborio que existían as suavizantes? Era moi sinxelo, abondaba con... Alto, cando retirou a toalla do rostro, Elisa notou que non vía nada, estaba envolvida nunha escuridade total. Quixo daquela berrar para chamar polo seu mozo, para lle preguntar se marchara a luz. Mais non saíu palabra algunha da súa boca. Que lle pasaba? Elisa comezou a se espantar, tivo medo.

Ás toas alcanzou a porta do baño e abriuna. Despois, sempre ás apalpadelas, tocando as paredes do corredor, dirixiuse cara ao salón, que era onde deixara o seu mozo. Lembraba que o salón estaba á esquerda segundo se saía. Porén, antes de chegar, Elisa sentiu un berro esgazador que case lle fai caer de cu ao chan.

— Aaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!!!!!!!

Aquel berro debeu escoitarse até en Estambul e máis aló. Que tería acontecido? Elisa estaba moi asustada, comezaba a sospeitar que aquela escuridade non era cousa de fóra, senón de dentro. E, ademais, por que non podía falar?

— Un monstro, un monstro!!

Aquilo eran berros do Liborio. A Elisa tentou explicarlle que era ela, mais non lle saía a voz. Que angustia, porque nin sequera lle saía un “hmmm” ou cousa parecida. Seguía sen lle saír un fiíño de voz.

Elisa tropezou daquela cunha cadeira e caeu ao chan. Mancouse no xeonllo e quixo chorar da dor, mais non lle saía nada. Quedou deitada no chan.

— Elisa, es ti? —preguntou de súpeto a voz do Liborio.

Elisa asentiu coa cabeza, visto que non podía pronunciar unha palabra. Axiña notou que o seu mozo se achegaba para ela e lle pasaba a man polo rostro.

— Como é posíbel? Parece que che borraron a cara!

Que lle borraran a cara? Que brincadeira era esa? Porén, Liborio aínda explicou:

— Si, verás, é como se alguén tivese pasado unha goma xigante polo rostro e che tivese borrado a boca, os ollos e as cellas. Quédache o nariz, aínda ben, porque podes respirar...

Que pesadelo era aquel? Con todo, Elisa ía acougando e a súa mente comezaba a comprender que aquel borrado do rostro fora causado pola toalla, mais como llo explicar ao Liborio se non podía nin ver nin falar? Polo menos podía respirar sen problemas e a súa audición estaba intacta.

Mais antes de ela poder reaxir, xa el comezou a berrar de novo.

— Miña nai! Miña nai está para chegar! Non pode verte así, como lle vou eu explicar que a miña moza é unha muller sen rostro?

E iso era todo o que lle preocupaba, o que diría a súa nai? Elisa non se esperaba aquela reacción do seu namorado, só lle faltaba iso.

— Escoita —comezou a explicar el—. Non pode deixar que miña nai te vexa así. Por tanto, co teu permiso, vouche pintar un rostro. Xa sabes que eu son moi xeitosiño, penso que vou saber debuxar os teus ollos moi fielmente...

Elisa estaba horrorizada coa que lle viña enriba, mais non podía protestar. Só notou que el a axudaba a se incorporar do chan e a sentaba nun sofá. Despois marchou do salón. Ela sentía como el argallaba por algures na casa na procura de trebellos para a súa operación pintura da cara. Sentíase coma un lenzo que ía ser usado para facer un cadro, mais non sería ela, non, sería iso, un cadro.

O que Elisa non podía imaxinar era que Liborio veu con todo o seu instrumental de pintor. Notou a pintura ao óleo e como el lle pasaba o pincel polo rostro. Pintaba de présa, talvez polas presas de que súa nai viñese en calquera momento. Elisa tiña, entrementres, unha mestura de indignación e de desespero.

Cabo duns minutos, el suspirou e dixo nun ton que non disfrazaba a súa satisfacción:

— É unha obra de arte. Até vou quitar unha foto para...

Porén, nese momento soou a chave na porta da rúa. A nai estaba para entrar.

Elisa notou como Liborio daba un puntapé a todos os seus trebellos de pintura. Probabelmente irían todos para embaixo do sofá, para quitalos da vista á máxima velocidade.

— Ti queda aquí e non digas nada —ordenou Liborio á súa moza.

«Que non diga nada...? Este tipo é parvo», pensou ela.

A nai entrou. A súa voz, da que comezou a falar, sooulle á Elisa como a desas actrices de teatro que só saben expresarse aos berros, como se a vida fose unha representación de teatro.

— Pero quen temos aquí...? —chiou a nai do Liborio.

E nese momento, unha man tirou do brazo da Elisa até a pór de pé. A seguir, sentiu como un par de beizos lle chantaban un bico na meixela e despois veu un comentario dirixido a ela:

— Querida, non abusaches da maquillaxe?

Maquillaxe? Ela nunca usaba maquillaxe... Arre demo, ao que se refería a boa muller era á pintura ao óleo que levaba na cara. Porén, daquela interveu o Liborio que empurrou a Elisa até facela sentar nunha cadeira, seguramente xa diante da mesa.

— Pois que ben que ao cabo nos coñecemos, non? Es moi guapa... —dixo a nai.

A Elisa debería ter respondido daquela, mais non podía, non tiña nin boca, como ía pronunciar unha palabra? Por sorte para ela, foi Liborio que dixo algo:

— Mamá, has desculpar Elisa, porque está rouca. Non pode falar, o médico prohibiullo.

— Coitada, pois nada, nada, que se coida a gorxa... Porén, que problema ten nos ollos? Non pestanexa nunca, non se lle van irritar?

O Liborio non pensara niso. Rapidamente quitou un par de lentes de sol e colocoullos á Elisa, para axiña explicar:

— Ai, que descoidada é esta miña moza. Ten tamén conxuntivite e ha levar lentes de sol... Aínda ben que tiña este par aquí eu...

A Elisa abraiaba. Porén, a nai do Liborio comezaba a pensar que aquela rapariga era moi estraña, que non entendía como o seu fillo procurara unha moza con tantos defectos “de fabricación”.

— Ben, vou á cociña e meto a xanta no microondas. Estará nun par de minutos. Deixáraa preparada antes de saír. Despois é só comermos —explicou ela.

A señor abandonou o salón e foi, xa que logo, para a cociña. Alí argallou un bocadiño, o ruído dos trebellos sentíase perfectamente desde o salón. Entrementres, a Elisa devecía por dicirlle ben delas ao Liborio, mais non podía. O Liborio, pola súa banda, comezou a bisbarlle:

— Miña nai é un encanto de muller, é algo anticuada, ten as súas zunas, claro, mais cando a coñezas, verás como...

Mais a Elisa non escoitaba. Só quería erguerse e voltar ao baño. Sabía que o seu rostro quedara naquela toalla horrorosa, colado alí. Mais nin sequera podía explicarlle ao mozo que quería ir ao baño. Porén, talvez abondaría con erguerse e encamiñarse para alá, dalgunha maneira o daría atopado...

Nese instante chegou a xanta. Ulía a polo asado. Nin sequera era nada do outro mundo, parecía un polo de encargo requentado no microondas... Axiña a nai comezou a partir nel e puxo boas porcións nos pratos.

— Non comes? —preguntou a nai do Liborio cando viu que a moza non atacaba o polo.

Liborio houbo intervir de novo:

— Hui, que parvo son! Debín explicarche que, ademais de rouca, ten un problema coas moas do xuízo e non pode tomar máis ca líquidos...

A nai reafirmouse nas súas crenzas anteriores sobre a rapariga. Decididamente, o seu fillo fixera unha má escolla. Con todo, ela quería ser amábel:

— Precisamente teño uns batidos no frigo deses ideais para enmagrecer... e non quero dicir que ti esteas gorda, querida, mais son nutritivos e polo menos poderás xantar... Teño mesmo unha palliña, vou por el.

— Non, mamá, mamá, que é alérxica a esas cousas, ti non te apures, nós comemos e ela olla como comemos.

A nai non daba creto. A Elisa tería roto un prato na cabeza do Liborio se soubese exactamente onde estaba. Porén, a súa emerxencia era ir ao baño, si, ao baño... Estaba disposta a se erguer e ir soa, mais, de repente, a súa man que se movía inconscientemente pola mesa atopou un copo. Si, era un copo. Tería auga? Remexeu nel.

— Auga? Queres auga? —preguntou a nai—. Sirvelle, fillo.

— Non, que non quere.

— Como non vai querer.

— Que che digo eu que non quere.

Mais Elisa estaba a ver nese copo de auga a súa táboa de salvación, así que bateru co copo na mesa.

— Ves como si que quere? —afirmou a nai, quen ademais estaba a ter unha opinión cada vez peor da rapariga, por riba sen modais.

O Liborio, ao cabo, serviu auga no copo. A seguir, a Elisa levou o copo aos beizos e, ao non ter boca, derramou toda a auga na saia.

Por sorte, a nai reparou na auga derramada e non nos beizos desfeitos por mor da auga, porque xusto daquela tería reparado que a cara da Elisa parecía un cadro do Picasso, porque tiña a boca toda deslocada para a esquerda e a sorrir para arriba.

— Oi, coitada... Liborio, acompáñaa ao baño!

«Por fin», pensou a rapariga. O Liborio colleuna da man e acompañouna ao baño.

— Precisas axuda? —preguntou el.

Ela moveu a cabeza de esquerda a dereita. Entrou nel e fechou a porta. As apalpadelas procurou a toalla. Non lembraba o que fixera con ela despois de enxugar a cara. Quizais a deixara caer no chan. Si, no chan, por alí debía andar. Tocou algo engurrado, mais non, parecía o tapete para saír da ducha. Seguiu a apalpar por todo o chan. Até que atopou a maldita toalla.

Xa ía póla na cara de novo, cando lle asaltou unha dúbida. E se a colocaba mal e os ollos lle quedaban onde a barbadela e a boca na testa? Non podía pedirlle axuda ao Liborio, nin sequera sabía se estaba fóra. Con sumo coidado, percorreu co dedo a toalla. Nada, aquel era o lado que non usara. Deulle a volta. Axiña comezou a notar algo. Alí había algo húmido... si, e ao lado outra cousa húmida. Serían os ollos. Baixou e tocou algo duro. Hm, un dente se cadra.

Calculou coidadosamente onde estaban os ollos e a boca e colocou a toalla sobre o rostro. A seguir presionou con todas as súas forzas. Despois, devagar, retirou a toalla. Non se atrevía nin a abrir os ollos... Mais, un momento, se ela tiña os ollos abertos.

Seguía sen ver nada! Todo daba a entender que non recuperara o seu rostro.

Mais, de repente, ouviu os berros da nai do Liborio que lle berraba ao fillo:

— Ruliño, saltaron os chumbos. Anda vai mirar, que quedamos sen luz!

A Elisa contivo a respiración. Cabo duns segundos soou un “clench” e a luz tornou.

Ela vía, si, vía. Colocara ben o rostro. Foi mirarse no espello. Si, ela era. Mais agora tiña un lunar na meixela que antes non tiña; ademais, a boca que lle pintara o Liborio e que se lle movera coa auga seguía alí, mais felizmente marchou cunha pouca de auga.

A Elisa respirou tranquila. Fora todo culpa daquela toalla. Pero como era posíbel? A súa curiosidade era moita, de xeito que colleu aquela estraña toalla e meteuna na mochila —por sorte non se desprendera dela en todo o tempo. Despois, saíu do baño.

E deuse de fociños coa nai do Liborio.

— Unha ladra!! Escoou unha ladra no apartamento!! —comezou a berrar.

Loxicamente, a boa señora non recoñecera a Elisa real, porque o rostro que lle pintara o fillo era o dunha famosa modelo de sona internacional; porén, a verdadeira Elisa era unha muller ben normaliña.

A nai do Liborio ameazouna cun coitelo de carniceiro, así que a rapariga non o pensou dúas veces. Xa vía e podería atopar a saída, cousa que non hesitou en facer. Correu para a porta da rúa e liscou.

A partir daquel día, a Elisa non quixo saber máis nada nin do Liborio nin da súa nai, cousa que aledou moito á nai. O Liborio tentou contactar con ela, mais ela refusou manter calquera conversa con el. Con todo, el consolouse axiña cando coñeceu unha engulidora de sabres que traballaba nun circo, aínda que aquela lle gustou aínda menos a nai do rapaz.

A Elisa conservou aquela misteriosa toalla. Sen chegar a saber por que tiña aquelas propiedades, usouna primeiro co seu xefe, un tipo desprezábel que debía ser a reencarnación de Atila, con corpo de gorila e mans de de dinosauro, porque non cortaba as unllas. Cando quedou sen rostro un día que foi enxugar a cara na oficina —previamente a Elisa deixara estratexicamente alí a súa toalla—, ela mesma colocoulle na cara unha foto dun amoroso koala, o cal levantou todo tipo de «oooh, que tenro» entre o persoal da oficina. Quedaba moi ben aquel xefe fero, auténtica besta sanguinaria, posuír cara de koala. Xa ninguén lle tivo medo despois daquela.

E o que aconteceu despois con aquela toalla misteriosa que borraba rostros é outra historia que xa vos contarei noutra ocasión, mais primeiro hei atopar a miña cabeza, que a deixei por aquí en algures para que durmise unha soneca mentres eu vos contaba esta historia e agora non a atopo.

Frantz Ferentz, 2012