quarta-feira, junho 27, 2012

O MONSTRO FEDORENTO E DONA PERIFRÁSTICA GARCÍA [+8 anos]


Unha das criaturas que poboan os lares é o monstro fedorento. O monstro fedorento, como todos os monstros domésticos, é invisible ao ollo humano, polo menos ao ollo nu, agás que el queira manifestarse, o cal acontece moi poucas veces. O monstro fedorento dedícase a se pasear pola casa a producir un fedor inaturable que causa desesperación nos seus moradores. É capaz de producir os fedores máis incribles, aínda que normalmente cada monstro fedorento –cuxa descrición non vos podo fornecer porque nunca non vin un deles– se especializa nun certo tipo de cheiros. Precisamente o monstro de que imos falar aquí, Heliótropo, é un deses. A súa especialidade era o fedor de pés.

Si, Heliótropo. Escollera desde había tres meses o lar da familia García para se pasear e deixar aquilo feito un desastre, cubrindo de fedor todo o apartamento. Os García eran o pai, a nai, o fillo maior e a filla menor. Con todo, os García tiñan un problema do cal o coitado do Heliótropo non se decatara naqueles tres meses. Os García non tiñan sentido ningún do olfacto, eran incapaces de ulir, nada de nada, toda a familia. Por iso, as roldas nocturnas e diúrnas do monstro non causaban efecto ningún nos narices da familia, porque non lles chegaba aquela peste a pés que el tan maxistralmente producía. E sabedes por que? Porque os catro membros da familia xa eran inmunes ao fedor de pés por causa do pai e do fillo, que o producían en cantidades industriais. Por tanto, o monstro non era quen de superar aquel cheiro que pai e fillo producían xuntos, aínda que si era capaz de esparexelo por fóra da vivenda da familia García.

Con todo, as cousas non eran tan sinxelas. Tanto era o afán do Heliótropo de producir cheiros que estes xa eran tan poderosos que saían do apartamento e chegaban a invadir o resto do predio de tres andares. E loxicamente viñeron as queixas dos veciños, que non entendían como podía feder tanto na casa dos García, aínda que eles aseguraban que os catro membros da familia facían limpeza total do apartamento unha vez por semana.

E Heliótropo seguía a se pasear producindo aquel cheiro a pés podres, insoportable, tan sumamente desagradable.

Até o día en que apareceu por alí dona Perifrástica. Tratábase de dona Perifrástica García, tía do pai dos García. A boa señora, á diferenza dos seus sobriños e sobriños netos, tiña un olfacto moi agudo. E un día, da que veu de visita, axiña notou aquel fedor.

– Como podedes vivir nunha casa que fede así? –preguntoulles–. É que non sabedes limpar ben e desinfectar?

Os García explicáronlle que non se trataba diso, senón que había algo que causaba aquel fedor a pés que invadía todo o predio, mais que saía do propio apartamento.

Dona Perifrástica decidiu que aquilo era unha tarefa para ela, descubrir cal era a fonte daqueles terribles cheiros e dedicouse a percorrer a casa centímetro a centímetro na procura da fonte dos cheiros. Como era de esperar, non había unha fonte fixa, porque Heliótropo se movía pola vivenda sempre a desprender aquel fedor a pés podres (e sen lavar desde había tres meses despois de suar e suar). De feito, aquilo tornouse unha persecución da boa señora tras do monstro. Aínda que ela non o podía ver, notaba como a fonte dos cheiros se movía pola casa. E foi así como decidiu pórlle unha trapa.

Calquera criatura con boca sería incapaz de se resistir ao seu pastel de amorodos con nata. Por iso, preparou un delicioso, colocouno no chan da cociña e preparou unha trapa arredor.

E foi aí onde atrapou o inxenuo do Heliótropo. Sería fedorento, mais intelixencia tíñavos pouca. Caeu na trapa, que consistía nunha campá de vidro. Alí quedou atrapado o pequeno mostro dos maos cheiros.

Mais dona Perifrástica non era unha muller cruel nin desexaba magoar calquera criatura. Simplemente quería liberar a súa familia daquela peste no apartamento. Por iso, no día seguinte meteu a campá de vidro nunha caixa de cartón e emprendeu unha longa viaxe até o outro extremo do país. Saíra á alba da casa dos sobriños sen avisar, sen dicir que marchaba e menos aínda que levaba consigo a fonte dos fedores do apartamento.
            
Despois de toda unha xornada de viaxe, chegou á fábrica de queixos da familia, que rexentaba o seu propio irmán, Hercúleo García. O negocio levaba algún tempo en caída porque os seus célebres queixos “pé de cabra” ía tempo que xa non gozaban do favor público. Perifrástica chantouse diante do seu irmán coa campá de vidro baleira e díxolle:
           
 – Irmán, confía en min. Os nosos queixos volverán a ter días de gloria.
            
Despois, abriu a campá dentro da fábrica e deixou que Heliótropo saíse. O monstro axiña comezou a percorrer as instalacións difundindo un penetrante cheiro a pés podres, dunha intensidade aínda maior que a que conseguira na casa dos García.
           
– Notas o cheiro? –preguntou Perifrástica.
           
– Noto, noto, irmanciña. O noso queixo volve a cheirar.
            
E foi así como os até daquela chamados queixos “pé de cabra” pasaron a se chamar “pé de monstro” e triunfaron no mercado de queixos aromáticos artesáns.

© texto: Frantz Ferentz
© ilustración: Enrique Carballeira



terça-feira, junho 26, 2012

CANDO AGRIPINO, O MONSTRO DE EMBAIXO DA CAMA, LEVOU A SORPRESA MÁIS GRANDE DA SÚA VIDA [+8 anos]


Agripino era un exemplar espléndido de monstro de embaixo da cama. Moi peludo, algo fedorento, con dous cairos afiados e expresión fera.

Agripino era envexado polos seus colegas monstros de embaixo da cama que, como toda a xente sabe, é unha especie de monstro que pon medo, á diferenza de, por exemplo, os monstros dos peúgos que non se dedican a asustar, senón, como o seu nome indica, a roubaren peúgos soltos. O resto de monstros de embaixo da cama non eran capaces de causar tanto terror nocturno coma el, por iso había unha especie de mito arredor daquel monstro lendario.

Xeracións e xeracións de nenos foran vítimas de terrores nocturnos por culpa del. Causaba uns medos imposibles de describir, precisos, fríos, arrepiantes. De feito, Agripino xa publicara varios libros de técnicas de como asustar dun xeito repentino e sen deixar pegada. Como ben podedes supor, todos eles eran super-vendas.

Até aquela noite.

Si, porque houbo unha noite en que as cousas mudaron. Nada aconteceu como estaba previsto que acontecese. Nada.

Todo comezou cando Agripino houbo ir asustar unha nena nova: Lara. Lara era unha meniña miúda, de cabelos longos de ollos grandes que, segundo os datos de Agripino –os monstros teñen tamén a súa base de datos, non pensedes– tiña sete anos, unha idade ideal para ser asustada.

E Agripino saíu de embaixo da cama cinco minutos despois de Lara se meter nela. Largou un deses laios terroríficos que só el sabía largar. Quedou en pé ao lado da nena á espera que ela largase un chío que atravesase todo o predio e aínda máis aló.

Mais non aconteceu iso. A nena, desde embaixo das sabas, cos ollos ben abertos, fitou para el e díxolle:

– Graciñas.

Como que graciñas? Desde cando unha nena non se asustaba de Agripino e, por riba, lle dicía graciñas?

Mais antes de o monstro dicir nada, xa a nena explicou:

– Es o primeiro que me felicita polo meu día de anos. E é que xa son as doce, con que é o meu aniversario. Que curriño, e ti lembráchelo.

Agripino quedou conxelado no sitio. Até parecía unha estatua.

– Veña –dixo a nena de repente saltando da cama e agarrando o monstro da man–, vou celebrar o meu aniversario contigo. Mañá teño festa, non sabes? Mais como ti estás agora aquí, imos celebralo.

E turrou del até a cociña. Agripino deixábase arrastrar, non sabía como facer, nunca unha nena o tiña tratado así. E por riba quería celebrar con el o seu aniversario!!

Na cociña, Lara abriu o frigo e quitou unha torta de chocolate con vainilla. O certo é que tiña un aspecto ben gustoso. A Agripino lle medraba auga na boca. Lara ben o sabía e cortou un bo cacho que puxo nun prato. Agripino ía meter a pouta na torta, mais Lara púxolle nela cun culler.

– Non sexas porco. Come como a xente.

Mais el non era xente! Con todo, aquela torta tiña tan boa pinta... Mesmo co culler, que non sabía usar, comeu na torta e aínda puxo cara de querer repetir.

– Está ben, outro anaco máis, mais non abuses porque mañá ten que quedar para os meus convidados, de acordo?

E Agripino enguliu aínda outro cacho boísimo de torta, que lle soubo a gloria.

– Estou moi contenta de que teñas vindo a me felicitar –dixo Lara ao monstro mentres este tiña os dous queixos ocupadas con torta, polo que só puido gruñir.

E aos poucos, Lara preguntoulle ao monstro:

– E cando é o teu día de anos?

O seu día de anos? Agripino non tiña pensado nunca niso. Imos ver, el nacera dunha monstra, como é normal, medrara nunha aldea de monstros e cando lle chegou a idade dedicouse a asustar nenos desde embaixo da cama, que para iso era un monstro de embaixo da cama, non un monstro que sae polo escusado ou un monstro que esconde cousas na casa, son clases diferentes de monstros. Levaba toda a súa vida a facer o mesmo e era moi bo no seu traballo, iso non o dubidaba ninguén. Mais nunca na vida pensara no seu día de anos, nin el nin ningún outro monstro que coñecese.

– Pois é ben importante que saibas cando é o teu aniversario –insistiu a nena.

Agripino quedou sentado. Non tiña un carné de identidade nin nada así onde puxese a súa idade nin o día do nacemento.

– Sabes unha cousa? –comentou de súpeto a nena–, teño para min que se hoxe viñeches é porque tamén é o teu aniversario. Coido que ti e mais eu nacemos no mesmo día.

E sen máis, Lara turrou outra vez del e volveu para o seu cuarto. Unha vez alí, quitou unha caixa de maquillaxe infantil e comezou a facer coletas ao monstro, a lle pintar as fazulas –na realidade pintáballe os pelos–, púxolle pestanas postizas, colocoulle lentes de sol de rockeiro e até lle fixo vestir un poncho mexicano cheo de cores. Despois tirou unha foto coa cámara do computador, onde ela, tamén maquillada e disfrazada saía ao lado do Agripino. Para remate, imprimiu a foto e deulla.

– Paseino moi ben –dixo a nena–, mais xa son horas de marchares, que eu mañá teño que ir á escola antes de celebrar o meu día de anos. Paseino bárbaro contigo.

E a nena deulle un bico todo tenro ao monstro por entre a pelame. Despois saltou para a cama e adormeceu axiña.

Agripino volveu embaixo da cama. Nunca lle acontecera unha cousa tal. Nin sequera sabía como reaccionar. Pensou que talvez sería mellor non contar nada daquilo, máis valía que o resto dos seus coñecidos monstros de embaixo da cama non soubesen nada daquela festa de aniversario con Lara.

Máis valía. Por aquela noite, marchou de volta para a casa, procurando quitar toda a maquillaxe e as coletas que lle fixera a nena. Tiña unha imaxe que manter, probou a largar un dos seus ruxidos brutais, soaba ben, pleno de enerxía, arrepiaba, si, volvía a ser o de antes.

Porén, esquecera algo. Esquecera a foto que se fixera con Lara. E esa foto, sen el se decatar, acabou nas mans doutro monstro de embaixo da cama.

Mais o que aconteceu despois xa é outra historia, que comeza cando aquel segundo monstro foi visitar o cuarto de Lara... 

© Frantz Ferentz, 2012

segunda-feira, junho 25, 2012

A AVOA INSIVIBLE



— Mamá, eu quero ter un avó.
— Cariño, infelizmente todos os teus avós morreron hai tempo e iso non ten solución.
— Mais eu quero un avó, ou unha avoa!
Esa conversación repetíase todas as semanas entre Camila e súa nai, a señora Apis. E seguramente a cousa tería continuado igual até Camila alcanzar a adolescencia, que é cando a xente muda de intereses e se dedica a facer outras cousas.
Mais a cousa non foi así. A cousa foi... diferente. É complicado de explicar. Vexamos, a partir dun certo día, Camila parou de dicir que quería ter un avó ou unha avoa, senón que comezou a falar da súa avoa María, como se fose real. Dicía cousas como:
— Di a avoa María que para as espinacas saber mellor, hai que as facer con bechamel. Mamá, fasme as espinacas con bechamel?
— Di a avoa que para evitar que me piquen os mosquitos nos brazos, que poña vinagre.
— Di a avoa que me vai aprender a facer torta de mazá e papas de arroz...
Era tanto o que falaba Camila da súa avoa María que os país decidiron levala ao psicólogo da escola. A psicóloga, unha señora moi espelida que sabía moito do que dicían os libros sobre a mente dos rapaces, fíxolle unha chea de preguntas, fíxolle mirar unhas nódoas estrañísimas sobre o papel e preguntoulle se vía algo nelas, como morcegos, mais á María parecíanlle cagadas de mosca.
A psicóloga, despois de mergullar en ducias de libros moi sabios, chegou á conclusión de que a nena inventara unha avoa. Si, unha avoa invisible. Da mesma maneira que outros nenos inventan amigos invisibles, a Camila inventara unha avoa invisible que era o que máis desexaba ter. E a seguir deu uns bos consellos á señora Apis:
— Teña paciencia. A nena inventou a avoa invisible porque non ten avoa real. Na casa non han dicirlle nada, fáganse os parvos, díganlle que si, sen incomodala. Verán como co paso do tempo, a nena esquece a avoa en cuestión.
— Ten certeza diso? — preguntou a nai algo preocupada.
— E logo, para que cre que fixen eu tantos estudos? A mente humana non ten segredos para min, e menos aínda a mente infantil — retrucou a psicóloga espelida mentres acompañaba a señora Apis até a porta. Ademais, preparou un relatorio completísimo, de noventa e sete páxinas con gráficos a cores, para a mestra da Camila, a Manuela, co gallo que soubese tratar aqueles síntomas.
Mais a Manuela, cando recibiu aquel relatorio gordísimo, nin o folleou. Tiña todo o aspecto de ser inaturable, como ler as páxinas amarelas. Ademais, viu que o tamaño daquel tixolo de papel era ideal para pólo embaixo do monitor do seu computador e así telo a unha altura ideal; por tanto, usouno para iso. E aí quedou o relatorio da psicóloga polos séculos dos séculos.


*          *          *


Entrementres, a Camila seguía a falar todo o día da súa avoa, das cousas que aprendía dela, das historias preciosas que lle contaba. Era unha marabilla. A nena estaba máis contenta ca nunca. A nai gustaba de vela así de satisfeita, mais non paraba de preguntarse se aquilo sería bo. Non acabaría tola e choída nun manicomio? Até cos tíos e co resto da familia falaba da avoa María como se acabase de estar con eles.
A señora Apis volveu falar coa psicóloga espelida para lle manifestar a súa inquedanza, non fose que ela, por acaso, se tivese enganado lixeiramente.
– Non, miña señora –respondeulle ela indignada, porque nunca non se enganaba, faltaría máis–. O que acontece é que súa filla ten un síndrome de ausencia de figura ávica endogámica severa. Non é doado de detectar, porque é aínda moi pequena e esta doenza tende a se manifestar cando os nenos xa teñen contra doce anos e súa filla aínda ten dez...
– Pode ser, mais ela é moi precoz –quixo insistir a nai.
– Non me retruque, aquí a experta sonlle eu –rematou a psicóloga alporizada, de xeito que a mamá da Camila houbo marchar por onde viña sen ter resolvido nada.
E así, a señora Apis, moi desesperada, foi falar coa mestra da nena, a Manuela.
– Pois como lle digo –explicaba a nai da Camila–, estou moi preocupado polas fantasías da miña filla, que como xa debe saber, inventou unha avoa como quen inventa un amigo invisible. E fíxese que até di que lle aprendeu a facer torta de cereixa e a tecer xerseis de la... Non sei de onde quitaría todo iso, sinceramente. De min non, porque eu nin sei facer torta de cereixa nin tecer.
A mestra fitaba para ela. Cando rematou de falar, preguntoulle:
– E tenlle preguntado a ela?
– Á nena? Non, para que, ela vai dicir que todo llo conta a súa avoa.
– Non, eu quería dicir que se lle ten preguntado como coñeceu a avoa.
– Claro que non, é absurdo –explicou a señora Apis–, a nena pasa todo o día na casa, non podería ter coñecido na rúa. Ademais, xa a temos ben avisada de que non siga estraños pola rúa.
– Entendo. Con todo, fale con ela e levará unha sorpresa, é o único que lle podo dicir.
As palabras da mestra soaron misteriosas, enormemente misteriosas.
O que quería dicir a mestra? Por acaso, a señora Apis decidiu que ía espiar a súa filla, aínda que soase estraño.


*          *          *


Comezou por seguila até a escola. A mamá non era moi boa espía, tropezaba con toda a xente porque só ollaba para a filla, armando sempre boas escandaleiras, mais por sorte para ela, a Camila nunca non se decataba da presenza da súa nai.
Porén, todo parecía en orde, a nena non se vía con avoa ningunha. Daquela, onde a podía ver, se é que vía alguén? E entón unha luz veulle á cabeza: o computador. A nena pasaba horas e horas diante do computador soa, sen control.
Que erro. Nin a nai nin o pai se ocupaban da nena cando estaba diante do computador. E se por acaso algún pervertido se fixera pasar unha amable anciá que finxía querer ser avoa?
A señora Apis ía verificar iso inmediatamente, aquela mesma tarde, sen demora, cando a nena, despois de facer as tarefas da escola, acudise a sentar diante do computador e comezase a navegar pola rede...
Camiñando sobre a punta das dedas, procurando non facer ruído ningún, achegouse ao cuarto da nena, abriu a porta con moito coidado. E desde o limiar, ollando a través da fenda que deixaba a porta ao ser aberta, espreitou...
Mais de súpeto a voz de Camila dixo sen a nena se ter virado:
– Pasa, mamá, que che vou presentar a avoa.
A mamá quedou conxelada. Como era posible? Porén, axiña se decatou de que Camila falaba con alguén a través do computador, alguén con verdadeira voz de avoa, bo, de persoa maior. Achegouse até a súa filla e quedou a mirar por riba do ombreiro da nena.
Efectivamente, alí estaba unha simpática anciá con lentes redondos nun cuarto cuberto de cadros que falaba con Camila. A anciá axiña viu a señora Apis e cun enorme sorriso saudouna a través do computador:
– Boa tarde, señora Apis. Como ve, son unha avoa real...

*          *          *

Seguramente estades a vos preguntar como é posible que Camila tivese unha avoa así. Pois é ben sinxelo. A Camila dixéralle a súa mestra que coñecía unha simpática avoa internauta –ela tamén era internauta– que vivía nunha residencia de anciáns e estaba soa, porque nin os seus fillos, nin os seus netos ían vela nunca.
Camila contactou con ela polo chat e entrambas comezaron unha relación real de avoa e neta. A avoa aprendíalle ducias e ducias de cousas, dáballe receitas, explicáballe como tecer, etc, e pola súa banda, Camila contáballe todo o que lle pasaba, porque era a única persoa que a escoitaba de verdade. Como as novas avoa e neta vivían a máis de mil quilómetros de distancia, só podían relacionarse por medio do computador, pola internet, mais a ninguén lle escapou que aquelas dúas eran realmente avoa e filla, e así seguiría a ser por moito tempo...
Até que un día a avoa Liliana se presentou cunha bolsa de viaxe na casa de Camila, de repente, sen avisar... Mais esa, meus amigos, évos xa outra historia.


© Frantz Ferentz, 2012