Unha das criaturas que poboan os
lares é o monstro fedorento. O monstro fedorento, como todos os monstros
domésticos, é invisible ao ollo humano, polo menos ao ollo nu, agás que el
queira manifestarse, o cal acontece moi poucas veces. O monstro fedorento
dedícase a se pasear pola casa a producir un fedor inaturable que causa
desesperación nos seus moradores. É capaz de producir os fedores máis
incribles, aínda que normalmente cada monstro fedorento –cuxa descrición non
vos podo fornecer porque nunca non vin un deles– se especializa nun certo tipo
de cheiros. Precisamente o monstro de que imos falar aquí, Heliótropo, é un deses.
A súa especialidade era o fedor de pés.
Si, Heliótropo. Escollera desde
había tres meses o lar da familia García para se pasear e deixar aquilo feito
un desastre, cubrindo de fedor todo o apartamento. Os García eran o pai, a nai,
o fillo maior e a filla menor. Con todo, os García tiñan un problema do cal o
coitado do Heliótropo non se decatara naqueles tres meses. Os García non tiñan
sentido ningún do olfacto, eran incapaces de ulir, nada de nada, toda a
familia. Por iso, as roldas nocturnas e diúrnas do monstro non causaban efecto
ningún nos narices da familia, porque non lles chegaba aquela peste a pés que
el tan maxistralmente producía. E sabedes por que? Porque os catro membros da
familia xa eran inmunes ao fedor de pés por causa do pai e do fillo, que o
producían en cantidades industriais. Por tanto, o monstro non era quen de
superar aquel cheiro que pai e fillo producían xuntos, aínda que si era capaz
de esparexelo por fóra da vivenda da familia García.
Con todo, as cousas non eran tan
sinxelas. Tanto era o afán do Heliótropo de producir cheiros que estes xa eran
tan poderosos que saían do apartamento e chegaban a invadir o resto do predio
de tres andares. E loxicamente viñeron as queixas dos veciños, que non
entendían como podía feder tanto na casa dos García, aínda que eles aseguraban
que os catro membros da familia facían limpeza total do apartamento unha vez
por semana.
E Heliótropo seguía a se pasear producindo
aquel cheiro a pés podres, insoportable, tan sumamente desagradable.
Até o día en que apareceu por alí
dona Perifrástica. Tratábase de dona Perifrástica García, tía do pai dos García.
A boa señora, á diferenza dos seus sobriños e sobriños netos, tiña un olfacto
moi agudo. E un día, da que veu de visita, axiña notou aquel fedor.
– Como podedes vivir nunha casa que
fede así? –preguntoulles–. É que non sabedes limpar ben e desinfectar?
Os García explicáronlle que non se
trataba diso, senón que había algo que causaba aquel fedor a pés que invadía
todo o predio, mais que saía do propio apartamento.
Dona Perifrástica decidiu que aquilo
era unha tarefa para ela, descubrir cal era a fonte daqueles terribles cheiros
e dedicouse a percorrer a casa centímetro a centímetro na procura da fonte dos
cheiros. Como era de esperar, non había unha fonte fixa, porque Heliótropo se
movía pola vivenda sempre a desprender aquel fedor a pés podres (e sen lavar
desde había tres meses despois de suar e suar). De feito, aquilo tornouse unha
persecución da boa señora tras do monstro. Aínda que ela non o podía ver,
notaba como a fonte dos cheiros se movía pola casa. E foi así como decidiu
pórlle unha trapa.
Calquera criatura con boca sería
incapaz de se resistir ao seu pastel de amorodos con nata. Por iso, preparou un
delicioso, colocouno no chan da cociña e preparou unha trapa arredor.
E foi aí onde atrapou o inxenuo do
Heliótropo. Sería fedorento, mais intelixencia tíñavos pouca. Caeu na trapa,
que consistía nunha campá de vidro. Alí quedou atrapado o pequeno mostro dos
maos cheiros.
Mais dona Perifrástica non era unha
muller cruel nin desexaba magoar calquera criatura. Simplemente quería liberar
a súa familia daquela peste no apartamento. Por iso, no día seguinte meteu a
campá de vidro nunha caixa de cartón e emprendeu unha longa viaxe até o outro
extremo do país. Saíra á alba da casa dos sobriños sen avisar, sen dicir que
marchaba e menos aínda que levaba consigo a fonte dos fedores do apartamento.
Despois de toda unha xornada de
viaxe, chegou á fábrica de queixos da familia, que rexentaba o seu propio
irmán, Hercúleo García. O negocio levaba algún tempo en caída porque os seus célebres
queixos “pé de cabra” ía tempo que xa non gozaban do favor público.
Perifrástica chantouse diante do seu irmán coa campá de vidro baleira e
díxolle:
– Irmán, confía en min. Os nosos
queixos volverán a ter días de gloria.
Despois, abriu a campá dentro da
fábrica e deixou que Heliótropo saíse. O monstro axiña comezou a percorrer as
instalacións difundindo un penetrante cheiro a pés podres, dunha intensidade
aínda maior que a que conseguira na casa dos García.
– Notas o cheiro? –preguntou
Perifrástica.
– Noto, noto, irmanciña. O noso
queixo volve a cheirar.
E foi así como os até daquela
chamados queixos “pé de cabra” pasaron a se chamar “pé de monstro” e triunfaron
no mercado de queixos aromáticos artesáns.