O ACCIDENTE

 

PERSONAXES

• Persoa 1
• Persoa 2
• Persoa 3

AMBIENTACIÓN

Unha estrada en que houbo un accidente de tránsito. Só se ve un valado e fitas da policía de prohibido o paso. Hai unha luz de sirena que vén do lateral (é unha luz de emerxencia)

ACTO ÚNICO

Inicia con PERSOA 1 a ollar para o público. Fai xestos de asombro e larga expresións como "Uff" e até mexe a man.

Polo lateral achégase PERSOA 2 que está a dar un paseo cando se sente curioso de ver o sarillo. Colócase ao pé de PERSOA 1. Debrúzase tamén. Fai "Buff". 

PERSOA 1 e PERSOA 2 na realidade ollan para o público.

PERSOA 2

Bo día.

PERSOA 1

Bo día [sen parar de ollar de fronte].

PERSOA 2

Tremendo accidente, non?

PERSOA 1

Tremendo, tremendo...

PERSOA 2

E sabe como foi?

PERSOA 1

Seino. Veu por aquí un axente da lei e explicoume que foi unha sabotaxe dun grupo radical que está contra o avanzo do noso país. Fixeron esvarar ese tráiler até facelo envorcar. Espallouse todo o contido polo chan, caixas e caixas, como pode ver.

PERSOA 2

Que mágoa. Non dou entendido que haxa xente tan ruín que está contra o progreso da patria.

PERSOA 1

Estou de acordo con vostede. Botando a perder toda esta carga, o país vai sufrir moito. Non haberá cientistas, nin dirixentes honestos, nin futbolistas que gañen un mundial de fútbol, nin cantores que nos representen en festivais internacionais...

PERSOA 2

Que razón ten. Son uns antipatriotas. É un material carísimo. O goberno gastou unha fortuna niso e agora está todo botado polo chan.

PERSOA 1

Case todo estará botado a perder.

Entra PERSOA 3. Camiña devagar, mentres PERSOA 1 e PERSOA conversan.

PERSOA 3 colócase ao carón das outras dúas PERSOAS.

PERSOA 3

Bo día.

PERSOA 1 e 2

Bo día.

PERSOA 3

Tremendo accidente. Xa ouvín pola radio que foi unha sabotaxe. Mais saben que era o que transportaban?

PERSOA 1

Olle aí abaixo [acena para abaixo, cara ao público]. Aí o ten, nesas caixas.

PERSOA 2

Son cerebros reciclados. Un cargamento deles que dá para reciclar os cerebros da metade do país.

PERSOA 3

Uf, que mágoa [pausa]. Saben que? Sería lástima deixar perder uns cerebros tan bos, tan ben reciclados. Eu teño unha filla que precisa dun cerebro bo e non vou perder a ocasión...

PERSOA 2

Ten razón, é unha pena deixar podrecer eses cerebros. Están moi ben empacados nesas caixas de zapatos. Eu teño tamén algún familiar que precisa dun cerebro novo.

PERSOA 1

Que raios! Eu tamén quero algúns cerebros reciclados. Até eu mesmo podería mudar o meu...

PERSOA 2

[Acena para o lateral, mais cara abaixo] Ollen, aí hai un espazo entre as bouzas. Podemos pasar por aí sen a policía nos ver.

PERSOA 1

Imos logo.

PERSOA 3

Atrás de vostedes.

As tres PERSOAS saen do palco polo lateral. Durante uns segundos aínda se escoitan as súas voces, mais sen se entender de que falan. Continúa a luz de emerxencia a emitir luces no exterior.

Vai para escuro.

TELÓN

© Frantz Ferentz, 2023

O ESCRITOR INVISÍBEL

 Personaxes

• Tabacundo, escritor

• Escritor invisíbel

Ambientación

O escritorio do TABACUNDO, cunha vella máquina de escribir nunha mesa de madeira, toda ela con columnas de papeis enriba e unha cadeira por tras. 

O TABACUNDO ollará para o público.

Acto Único

~Cadro 1~

O TABACUNDO entra por un lateral. Veste unha bata e chinelos. Na man leva unha cunca de café. Nótase que acaba de acordar. 

Vai para a mesa. Dá un grolo ao café e pousa a cunca na mesa. Ten de mexer nos papeis para ter espazo. 

Repara na máquina. Pon cara de espanto. Hai unha folla na máquina. Está escrita. O TABACUNDO le uns segundos en silencio. 

TABACUNDO

Como é posíbel que teňa acontecido isto outra vez? [Retira a folla da máquina e le en voz alta] «Capítulo setenta e dous. E foi daquela cando, en seguindo o meu can, descubrín que era el o verdadeiro ladrón das xoias. Non é que o animal tivese ruíns intencións, non. O animal foi treinado para iso. Daquela lembreime de como aquel cadelo chegara até min. Déranmo na rúa, foi aquel criminal que xa planificara todo. Que parvo eu fora! Mais xa era tarde. Roubáranme, mais eu adoraba aquel can...». [Pausa] Outra vez atopo isto [pasa a man pola testa]. Cada maňá, da que viňa para o meu escritorio, atopaba unha folla escrita na miňa vella máquina de escribir. É imposíbel entrar nesta sala sen coňecer a palabra pase da porta de enriba. Por iso, ao cabo, coloquei unha cámara e hoxe poderei ver quen entrou aquí. Porque é evidente que alguén atopou a maneira de escoar aquí.

O TABACUNDO quita o telemóbil do peto da bata. Préndeo. Agarda uns segundos. Vai tocando na pantalla. Detense. Fica a observar uns segundos. Volve tocar a pantalla. Buliga o telemóbil.

TABACUNDO

Non pode ser. Non creo que a cámara falle. Só vexo como unha folla de papel se coloca soa na máquina e as teclas pulsan soas. A historia non pode ser escrita soa... [Pausa]. Só hai unha explicación. Que se trate dun ser invisíbel, que sexa un escritor invisíbel, ou incorpóreo. Chega con que se coloque por tras de min e, como non o vexo, entra no meu escritorio e fica aquí escondido. Só así se explica que consiga estar aquí, e por que é que non aparece na gravación... De todos os xeitos, quero saber como remata esta historia do can ladrón. Vou deixar que remate a historia. Só fica un capítulo. E por riba, xa lle deixo unha folla colocada. E até estou a pensar que inclusive podo tirar proveito desta situación.

O TABACUNDO colle unha folla en branco e colócaa no rolo da máquina. A seguir, recolle a cunca do café e sae.

~Cadro 2~

Entra o TABACUNDO no seu escritorio cun mazo de follas na man. É un romance mecanografiado. Colócao na mesa do seu escritorio con violencia. Está alporizado. Moitos dos papeis que están na mesa caen para o chan.

TABACUNDO

Que fiasco! Despois de ter todo o romance do escritor pantasma, envieino ao meu editor (pausa). E que me dixo ese cretino? Manifestou que o romance é boísimo, que era das mellores cousas que lera nos últimos tempos, mais... mais... mais... que o derradeiro capítulo non fechaba ben a historia, que metera a zoca completamente, que parecía que embebedara para escribir ese derradeiro final, porque non atopaba outra explicación [bate na mesa co puňo, máis papeis caen]. Sendo honestos, eu non sei escribir tan ben, mais se cadra tenterei inventar un final. Así, polo menos, o romance terá unha parte de min... [acouga un pouco].

O TABACUNDO sae do palco.

~Cadro 3~

Entra o escritor FANTASMA. Leva posta unha saba que cobre todo o seu corpo. 

Colócase por diante da mesa do escritorio e fala directamente para o público.

PANTASMA

Querido público, eu son o autor dese romance. E si, son unha pantasma, estou morto e son unha alma en pena a vagar por este mundo para cumprir cunha tarefa pendente. O meu é aínda máis incríbel. Coloquei esta saba para vós me verdes, outramente son invisíbel. Acreditádeme [pausa]. Teňo algo pendente. E é que non podo enviar nada a un editor. Grazas a que conseguín premer as teclas da máquina, colocar e retirar o papel, escribin o meu romance. Se fose cun computador, non conseguiría facelo funcionar, mais despois de moito procurar, atopei este escritor, o TABACUNDO, que aínda utiliza vellas máquinas de escribir, unha manía que me favorecía. Axiňa me decatei de que era un tipo sen escrúpulos, capaz de usar materiais alleos sen calquera problema de consciencia, mais el tiňa acceso a editores. Era o tipo ideal, actuou como calculei que faría.  Foi por iso que culminei o meu romance con ese capítulo final tan frouxo. E sei que el non será capaz de rematar o romance como é preciso [fai unha pausa]. É mágoa non me verdes, mais estou a sorrir de contento. Xa rematei o meu capítulo final...

O escritor FANTASMA retírase da beira do palco. Vai para a parte traseira da mesa. Recolle os papeis do seu romance. A seguir, quita uns papeis de embaixo da saba e colócaos na base.

PANTASMA

Xa está. O meu romance está completo. Agora que xa sei que é bo, procurarei un outro editor que...

TABACUNDO

[Só se ouve a súa voz, mais non chega a estar á vista] Quen anda aí? Vou chamar á poesía... Quixen dicir, á policía! Escritor invisíbel, vou por tiiii!!

PANTASMA

[Ao público, entre susurros] Será mellor que marche, non sexa que ao cabo me vexa! Abur!

O escritor PANTASMA sae por un lateral, mentres se ouven primeiro os pitidos dunha alarma ao ser desmontada, e logo os pasos do TABACUNDO a correr, mais antes de el chegar ao palco, vai para escuro.

Pano

© Frantz Ferentz, 2023

OS AUTOBUSES QUE LADRABAN

 

Todo comezou de repente na cidade de Riobamba, no Ecuador. A xente decatouse de repente do que acontecía, era imposible non facelo; ademais, todos os media deron a noticia e chegou aos recantos todos do país e máis aló.

Xusto despois de os primeiros galos cacarexaren, un autobús azul ladrou da que se cruzou con outro verde que ía na dirección contraria. 

E o autobús verde tamén ladrou, como se lle respondese.

Inmediatamente foron rexistrados por toda a cidade novos casos de autobuses que ladraban, e non só para se saudaren entre eles.

Un autobús comezou a ladrar porque a luz do semáforo non se puňa verde e iso parecía enfastialo.

Outro bus comezou a ladrar porque un auto se lle atravesou nun cruzamento e non lle permitía avanzar.

Un terceiro comezou a ladrar cando os pasaxeiros non daban montado nel rápido; parecía que tivese mesmo présa.

Por toda a cidade houbo testemuňos de buses ladradores, de tal xeito que a noticia axiňa chegou aos ouvidos da autarquía.

O alcaide mandou retirar todos os buses das rúas, para seren revistos polos mecánicos municipais.

Mais nin os mecánicos da vila primeiro, nin outros que viňeron despois da provincia e até do resto do país deron atopado nada de estraňo que explicase por que os autobuses ladraban.

Foi convocada unha convención de expertos para explicaren como era posible que os autobuses urbanos ladrasen, á cal acudiron sabios do Ecuador e doutras terras, porque a noticia correra coma a pólvora.

— Están enfeitizados —afirmou un seňor con bigote en forma de espaguete e lentes redondiňas que lle aumentaban tres veces o tamaňo dos ollos, o cal se declarara sabetodólogo—. A solución é facer un exorcismo aos buses.

— Non concordo —proclamou unha muller disfrazada de cenoira que se proclamaba defensora da natureza—.  É a reencarnación dos espíritos dos cans vagabundos mortos nás máquinas.

— Estades errados —dixo un millonario texano con chapeu de vaqueiro e botas con esporas que era dono dun campo de petróleo—. O problema é o combustible, que está adulterado. Probade a me comprar a min bo petróleo texano. Yihaaaa!

Mais a convención non serviu para nada, ninguén quitou calquera conclusión. E foi aínda a peor durante o tempo en que os buses non circularon, pois pareceu que os taxis piaban coma canarios, seica por seren amarelos.

Por tanto, o Concello tivo que tomar unha decisión: permitir que os buses volvesen circular, pois outramente a cidade ficaría paralizada.

Riobamba mudou completamente, porque xa non se ouvían buguinas nin alarmas de auto, só ladridos e chíos.

Até parecía que a xente estaba avezada, máis aínda cando os camións do reparto comenzaron a facer "cuac cuac" coma os parrulos.

Porén, o alcaide non gustaba mormente de os buses ladraren e pensou que, se os retiraba da circulación, o resto dos sons de animais desaparecerían, polo cal anunciou o seu ambicioso plano.

— Deica tres meses, inauguraremos a primera liňa de tranvía de Riobamba —dixo en canto pensaba en que as eleccións autárquicas estaban próximas—. Aos poucos, substituiremos os buses por tranvías na nosa cidade. 

Esa mesma noite, o alcaide e todos os concelleiros tiveron o mesmo soňo, que os tranvías xa circulaban polas rúas de Riobamba e rinchaban coma cabalos.

Con todo, ningún deles deu descuberto que un recolledor de botellas plásticas percorría, como todas as noites, as rúas da cidade no seu carro tirado por un cabalo que de cando en vez largaba un rincho tristeiro.

E o misterio de por que os buses de Riobamba ladran continúa sen ser resolvido; daquela, se ti, que agora les isto, soubeses o motivo, rógoche que mo comuniques o antes posíbel.

© Frantz Ferentz, 2023

OPOSICIÓNS A SABIO

 

PERSONAXES

• Amín al-Kudal, todo vestido con roupas de rico, túnica longa a lle caer por riba dos ombros até alcanzar o chan, gordecho e camiña estraño.
• Coco, personaxe misterioso, que veste unha caste de poncho de cabelos moi longos que cobren todo o seu rostro.
• Ibn Qanún, sabio presidente do xuri que viste unha camisa longa até os pés cunha longa barba branca.
• Secretario do xuri, que pasa a maioría do tempo coa cabeza gacha a escribir cunha pluma enorme de pavo.
• Dous ou tres membros do xuri, que ás veces falan entre eles e que dan razón sempre ao presidente Ibn Qanún.

AMBIENTACIÓN

Unha sala de exames, cunha mesa longa ao fondo para un lateral en que sentan os membros do XURI e mais o secretario. De fronte estarán AMÍN AL-KUDAL e COCO.

Todo decorre nun país árabe nunha época remota, o cal se pode reflectir na ambientación do palco.

Acto único

Os membros do XURI están a falar entre eles. O SECRETARIO simplemente escribe nunhas follas de papel. Decorren uns segundos. Remata de escribir, ponse en pé.

SECRETARIO

[Solemne] Membros do xuri, xa é a hora de comezarmos este concurso para escollermos o novo membro do Consello dos Sabios máis Sabios da cidade. [Os membros do XURI préstanlle atención] Rogo aos candidatos que pasen.

Entran os dous candidatos, primeiro AMÍN e logo COCO.

AMÍN colócase de fronte ao público. Fai unha inclinación.

AMÍN

[Ao público] Bo día, caro público. Eu son Amín, o máis sabio dos sabios desta antiga e nobre cidade de Damasco. Esa vaga de sabio do Consello dos Sabios máis Sabios será miña, porque me veño preparando para entrar nel case toda a miña vida.

SECRETARIO

Sabio Amín, por favor, limítate a seguir o protocolo...

AMÍN fica de fronte ao XURI, ao pé de COCO. AMÍN dálle unha cotobelada para o afastar. COCO larga un lamento de dor.

O SECRETARIO toma uns papeis entre as mans e le en ton solemne.

SECRETARIO

No nome do Consello dos Sabios más Sabios da cidade de Damasco, dou inicio a este acto de concurso oposición para cubrir unha vaga de membro deste consello. O acto consistirá na formulación de tres preguntas, onde cada candidato poderá demostrar a súa sabedoría...

AMÍN

[A interromper] Desculpe, súa Excelencia, mais eu son un sabio consagrado, non coma este... este... este ser de aquí [apunta para COCO], que parece que saíu dun esterqueiro... Eu son doutor en Cacoloxía, Maxíster en Autoloxía e diplomado en Egosofía. En troques, esta cousa de aquí, que estudos ten? E como te chamas?

COCO

Eu chámome Coco. Eu estudo as estrelas e mais as cartas de navegación e terrestres. 

AMÍN

[Ás gargalladas] Coco? Iso é nome de can, ou de gato. Nin ten estudos! Onde tal se viu? [Ao SECRETARIO] E segundo o Regulamento do Consello dos Sabios, no capítulo 6983, epígrafe 2345s, di claramente [aclara a gorxa]: “Para ser membro do Consello, é preciso ser nacido en ou ser descendente dun cidadán de Damasco”. Pola outra banda, no capítulo 984, epígrafe 23094f, di: “É recomendábel que o candidato a facer parte do Consello dos Sabios da Cidade de Damasco teña estudos superiores. [Novamente acena para COCO] Parece que este ser de aquí estudou cun pau a debuxar na area. 

COCO

O parágrafo que acabas de citar sobre estudos, di que é recomendábel ter estudos superiores, mais non di que sexa mandatorio. Non se é sabio só polos estudos...

AMÍN

[Con desprezo] O capítulo 984, epígrafe 23094f, que eu coñezo a lei mellor ca ninguén.

COCO

E canto ás orixes, é verdade que non nacín en Damasco, nacín na beira do Guadalquivir, en Alándalus, mais o meu avó era o sabio membro deste consello Abu el-Khabir.

IBN QANÚN

Que ti es neto do noso benquerido e recordado Abu el-Khabir? Se iso é certo, todos os membros da súa tribo teñen un gaticornio tatuado no seu antebrazo dereito.

COCO ergue a manga e deixa á vista a tatuaxe do gaticornio. Así que a ve, AMÍN vai contra COCO, agárralle o brazo e comeza a esfregar coa súa propia túnica na tatuaxe, como se quixese borrala.

COCO

[Entre queixas] E logo, ti que fas? É unha tatuaxe, non se borra!

AMÍN

Só quería verificar que é unha tatuaxe real, non só algo que pintou este monicreque...

COCO

Para de insultar, que non terás moita sabedoría, mais non tes respecto ningún.

AMÍN

[Cheo de vaidade] Sonche o máis sabio dos sabios de Damasco.

IBN QANÚN

Xa chega! Son horas de formular as preguntas. Secretario, pásamas. [O SECRETARIO pásalle un cartafol que IBN QANÚN abre; despois le]. Primeira pregunta: “Cal vén antes, o ovo ou a galiña?”

Hai uns momentos de silencio. AMÍN adopta unha posición de pensador, coa man no queixo. Pola súa banda, o COCO coñece a resposta e sorrí. Esa pregunta xa lla fixera o seu avó había anos e contoulle cal era o segredo para a responder correctamente.

AMÍN

[Novamente dá unha cotobelada a COCO para o afastar; mostra certa ansiedade] Esa... esa... esa é unha pregunta sen resposta, porque só Alá sabe o que foi primeiro, se o ovo ou a galiña, ou se a galiña e o ovo, porque el criou esa criatura e só el sabe; ademais, como non vos vén ningunha referencia a esa cuestión no Libro Sagrado, ninguén pode responder. Daquela, a resposta é que non hai resposta.

IBN QANÚN

[A COCO] A túa quenda.

COCO

Con todo o respecto, o presidente non preguntou cal foi primeiro, mais preguntou cal vén antes, daquela está a se referir a cal vén antes no dicionario, o ovo ou a galiña. E alfabeticamente é claro que o que vén primeiro é a galiña.

IBN QANÚN

A resposta de Coco é a correcta.

AMÍN

[Despois duns instantes de silencio en que ficara de boca aberta] Protesto, señor presidente! Non se especificaba en ningures que se fixese referencia ao dicionario.

IBN QANÚN

A sabedoría verdadeira está alén do que se estuda, e ti haberías sabelo, Amin al-Kadul, que te gabas de sabio dos sabios. E vou coa segunda pregunta, que di: “Cantos cabelos teño na miña cabeza?”

AMÍN

Eu podo responder a iso, porque é unha cuestión matemática. Só che pido o teu permiso para me achegar até ti e facer algunhas medicións.

IBN QANÚN

Tes o meu permiso.

AMÍN achégase a IBN QANÚN. Quita unha fita de medir enrolada dun peto interior. Desenrólaa e comeza a tomar medidas da cabeza do presidente do xuri, por riba, por baixo, polos laterais. Logo volve para o seu lugar, mentres enrola a fita, cun sorriso nos beizos, porque xa fixera os cálculos na súa cabeza.

IBN QANÚN

E ti, Coco, non queres tomar medidas da miña cabeza?

COCO

Graciñas, mais non me fai falla.

IBN QANÚN

Daquela, cal é a resposta?

AMÍN

Eu, eu, eu teño a resposta! Son exactamente cento corenta mil cincocentos setenta e dous. 

IBN QANÚN

E ti que dis?

COCO

Eu digo que ningún, cero cabelos.

AMÍN

[Moi sorprendido] Ti toleas, meu!!

IBN QANÚN

Mais o rapaz ten razón [e nese momento, quita a perruca que leva; fica á vista unha calva perfecta, lisa e brillante, onde, con efecto, non hai un só cabelo].

COCO

[Para o público, en ton confidencial] Ese é outro segrediño que me contou o meu avó, que o Ibn Qanún leva perruca [ri disimuladamente].

IBN QANÚN

Se por acaso non o dixen enantes, é preciso que quen se candidate ao Consello dos Sabios máis Sábios acerte as tres preguntas, outramente a vaga ficará baleira.

AMÍN

[A COCO] Impedirei que ti ocupes esa vaga, pois tarde ou cedo será miña. [A IBN QANÚN] Formula xa a terceira pregunta.

IBN QANÚN

Aí vai: “Para alguén que está en pé mesmo aí onde estades vós, por onde sairía o sol?”

Novamente hai uns instantes de silencio. AMÍN volve levar a man ao queixo, pensativo, mentres bisba algo para si. COCO, pola súa banda, móvese en círculos e asobía, como se estivese alleo a todo. De súpeto, AMÍN ponse teso e olla para Ibn Qanún.

AMÍN

Esta é unha pregunta ben fata. Toda a xente sabe que o sol sairía pola dereita, polo leste.

IBN QANÚN

Daquela pola dereita?

AMÍN

Definitivamente.

IBN QANÚN

Coco?

COCO

Ben, a resposta correcta é á dereita, á esquerda, defronte, detrás.

AMÍN

Iso non é posíbel? O sol non sae por onde a ti che pete, meu!

COCO

[Estende os brazos. Vai dando voltas de 90 en 90 graos no sentido contrarreloxo] Se estou aquí, sae pola dereita; se estou aquí, sae por detrás; se estou aquí, sae pola esquerda; sae estou aquí, sae defronte... Todo depende de para onde eu olle.

IBN QANÚN

É correcto. O leste pode ou non ficar á dereita, todo depende de para onde un estiver a ollar.

AMÍN

[Fóra de si] AAAAAAARRRRRGH!! Non é xusto!!

IBN QANÚN

[Érguese e vai para COCO; o SECRETARIO ségueo. Ambos dan a man a COCO e parabenízano]. Parabéns, Coco. Xa es oficialmente membro do Consello dos Sabios máis Sabios de Damasco.

AMÍN

E agora que será de min? Eu son un sabio sapientísimo cheo de sabedoría sapiente. Eu son un exemplo, eu sei de todo máis ca ninguén, son unha enciclopedia con pernas!

SECRETARIO

Fica descansado. Tomei nota de toda a sesión e escribirei unha historia sobre o que aconteceu aquí hoxe.

AMÍN

Muda o final, eh? Non quero que o público leve unha visión errada sobre min.

IBN QANÚN

[A COCO]. Coco, de verdade é ese o teu nome?

COCO

Na verdade, non. É así como me chamaba o meu avó. O meu nome é Lola.

SECRETARIO

Lola? Non é ese un nome de muller alí en Alándalus?

COCO

É.

AMÍN

[Eufórico] Daquela, podedes expulsala do Consello. O Regulamento é moi claro no capítulo 999, epígrafe 562, onde di que as mulleres non poden facer parte da institución. [Larga unhas gargalladas sonoras] Ao cabo, gañei eu! Gañei eu!

SECRETARIO

De feito non é así. Segundo o Regulamento, no capítulo 277, epígrafe 4, di que unha vez que un membro é aceptado no Consello, este xa non pode ser expulsado e será membro até o seu pasamento, ou caso faga trapallas nalgún exame. E o capítulo 277 vén antes do 999.

IBN QANÚN

Évos así... Coco, ou Lola bint Khabir é membro de pleno dereito do Consello.

AMÍN

[Ponse de xeonllos diante do secretario] Por favor, por favor, déixame a min que escriba esa historia, que lle daré o glamur que me corresponde, por favor, por favor...

SECRETARIO

[Afastándose] Para seres tan sabio, es moi patético, non si?

AMÍN

Por favor, por favor, por favor [e segue o SECRETARIO mentres vai de saída]

Vai para o escuro.

PANO

© Frantz Ferentz, 2023

DIARIO DUNHA MOSCA E DA SÚA MASCOTA

 

01 DE JULIO

Me llamo Brzngfp, soy una mosca que hoy llega a su estado adulto. Fue solo ayer, cuando me fui a dormir, que era una ninfa, hace dos días era una larva y hoy me desperté como un adulto. Por eso he decidido llevar un diario de mi viaje por este mundo.

Estoy en una ciudad interminable, que nunca tiene fi. Hay edificios más allá del horizonte. Aparentemente, estoy en una vivienda humana muy alta. Veo los pájaros volar al otro lado del cristal. Por suerte, mi código genético me dice que son mis depredadores, podrían comerme y a veinte como yo en un minuto.

Camino por la vivienda. Aquí vive una familia humana. Tienen un cachorro humano. De entrada, me cae bien. No sé muy bien qué es.

02 DE JULIO

Ahora sé por qué me gusta el cachorro humano. Es por su olor. Esta mañana, cuando la madre del cachorro lo llamó para desayunar, le dijo: "¡Lávate las manos antes de comer!". El cachorro va al baño, abre la grifo y deja correr el agua, pero no se lava las manos. ¡A él le gusta la mugre tanto como a mí!

Y por supuesto, como no se lava a fondo, huele delicioso. Me encanta ese pequeño hedor que sale de él, pero parece que a la madre no.

Acabo de decidir que voy a adoptar al humano. Me quedo a vivir en él. Me gusta tanto... Me paso el día sobrevolándolo y, cuando me canso, le aterrizo encima.

03 DE JULIO

A mi cachorro humano le encanta que lo paseen sobre la piel. Veo cómo sonríe con los ojos cerrados cuando correteo por su brazo, su frente, su oreja (ahí hasta me río, porque le hago cosquillas).

Él me acepta. Es lo más parecido a una familia que tengo. Aunque mi código genético me dice que los humanos son nuestro principal enemigo, que cubren los pisos de sus casas con nuestros cadáveres, el cachorro humano me quiere.

Pero sé que el resto de la familia no. Pero por suerte, cuando camina por la casa, me escondo entre su pelo, que es un bosque y hasta hay otros animales viviendo aquí, pero trato de esquivarlos.

04 DE JULIO

La madre de mi humano anuncia durante el desayuno: "Nos vamos a pasar las vacaciones al pueblo".

Lo cierto es que no séa lo que eso significa y cómo afectará a mi vida. Las moscas vivimos un mes como muchos, así que ya estoy en mi adolescencia. Pronto seré una mosca adulta.

Decido continuar con mi humano. Me encanta aterrizar en su piel sudorosa y alimentarme de la porquería que allí se acumula.

Me subo al coche, a ese horno sobre ruedas en el que estoy por primera vez en mi corta vida. En buena hora, en buena hora...

05 DE JULIO

Qué pena no tener registros genéticos sobre los autos en el verano. Decir que es un horno se queda corto. Es un infierno sobre ruedas.

Entro completamente confiado en la cabeza del cachorro humano, tratando de pasar desapercibido para la madre. Lo entiendo. Pero nada más entrar, la temperatura sube al menos 25ºC.

Cuando quiero reaccionar, ya es tarde, las puertas están cerradas, no tengo salida. Me desmayo y me enredo en el pelo del cachorro. Creo que voy a morir. Antes de cerrar los ojos, todavía veo una criatura que se me acerca, pero antes de que pueda reaccionar, pierdo el conocimiento.

06 DE JULIO

(No hay registros)

07 DE JULIO

(No hay registros)

08 DE JULIO

Recupero la conciencia. Creo que me caí de la cabeza del cachorro humano o tal vez la criatura que vi antes de que me desvaneciera me echó para fuera, ni siquiera sé qué animal es.

Estuve inconsciente durante tres días. Pasé una décima parte de mi vida dormido. Pero alguien finalmente abre el auto y entra aire fresco (relativamente, hace 55 °C adentro, solo 40 °C afuera). Recupero mi vida. Tengo hambre, mucha hambre. Hago un esfuerzo gigante para emprender el vuelo. Salgo del coche.

Aterrizo sobre un perro. Me sirve para alimentarme. Tengo suerte. El can es propiedad de mi cachorro humano. Tengo suerte. Vuelvo con mi mascota.

09 DE JULIO

La madre de mi cachorro (sí, he dicho mi) es tremenda. Aquí en el pueblo lo obliga a ducharse. Y sale todo limpio. Qué asco. Deja de oler mal, como a mí me gusta. Afortunadamente, al cachorro le encanta la suciedad y solo necesita media hora para volver a estar cubierto de mugre. Y entonces, sí, entonces regreso con él y todo vuelve a la normalidad, yo le recorro la piel y él sonríe feliz.

10 DE JULIO

Normalmente no duermo encima de mi humano, porque podría aplastarme. Busco una pared y paso allí la noche, fuera de la vista del resto de los humanos, quienes se me olvidó mencionar ya han intentado matarme un par de veces, pero son muy torpones.

Esta mañana, nada más depertarme, fui directo a mi humano. Tenía mucha hambre y quería aterrizar sobre su piel antes de la ducha para alimentarme de la suciedad de su piel.

Pero me llevé la sorpresa más grande de mi vida. Alrededor de su cuello, específicamente en la parte posterior de su cabeza, otra mosca corría feliz. ¿Cómo era posible? Los humanos, por supuesto, no saben distinguir a una mosca de otra, para ellos todas somos iguales. Ignorante.

Me lancé contra ella, iba a defender lo que era mío. Pero fui rechazado, me expulsó de ese cuerpo que hasta entonces había sido mío. Esa mosca era más fuerte que yo y tuve que irme.

11 DE JULIO

Estoy en la mitad de mi existencia y mi vida no tiene sentido.

Acabo de descubrir un rebaño de cabras y ovejas que pasan a veces por la puerta de mi vivienda humana (¿o debería decir exhumana?). Producen un olor muy fuerte. Creo que puedo alimentarme con ellos. Por cierto, aquí vive toda una colonia de moscas. No discuten entre ellas, hay cabras y ovejas para todas nosotras.

12 DE JULIO

Solo como caca de cabra y de oveja, que son esferas gigantes. Una mosca a mi lado me comentó que tienen muchas proteínas.

13 DE JULIO

Siempre con las cabras.

14 DE JULIO

Qué triste vida tengo.

15 DE JULIO

¿Hay vida más allá de las cabras?

16 DE JULIO

Hoy casi me come un pájaro. Incluso sentí su aliento en la nuca. Me las arreglé para meterme entre los cuernos de la cabra en la que estaba y el pájaro batió sus alas entre los cuernos.

Echo tanto de menos a mi humano. Tengo que volver con él, porque la vida entre las cabras no es lo que quiero para mí.

17 DE JULIO

(No hay registros)

18 DE JULIO

Acaba de ocurrir un milagro. El perro de mi humano está a la vista. Abandono la cabra que me ha servido de hogar y fuente de alimento (no solo para mí, sino además para al menos una treintena de moscas más) y vuelo hacia el perro, siempre muy atenta a los pájaros.

Me las arreglo para aterrizar indemne en la piel del perro.

Llego a casa y estoy listo para luchar por mi cachorro humano.

19 DE JULIO

Gracias al perro, volví a casa con mi cachorro humano. Estoy lista para pelear. Es mío, solo mío, y no lo comparto con nadie.

Mi cachorro acaba de salir de la ducha. Odio el olor que desprende, pero estoy decidida a recuperarlo.

Vuelo hasta mi cachorro. Aterrizo en su cabeza. Él aprecia mis cosquillas. Tengo que resistir el olor a limpieza, pero sé que será temporal.

Me quedo con mi humano todo el día y no veo ni rastro de la otra mosca. ¡Victoria!

20 DE JULIO

La mosca que me robó a mi humano ha regresado. Tan pronto como me ve, corre hacia mí. Estoy listo para enfrentarme a ella, pero no me ataca. Al contrario. Le gusto. Quiere seducirme. Ella es una hembra y yo soy un macho.

Ya ha conseguido lo que quería de mí. Ahora, emprende el vuelo. Tengo la impresión de que nunca la volveré a ver.

21 DE JULIO

Paz, todo es paz. Soy feliz viviendo en la piel de mi cachorro humano. Incluso me trae gotitas de miel. Estoy ganando peso.

22 DE JULIO

Mi vida se limita a comer las delicias que me proporciona mi cachorro humano. Corro por su piel y él es feliz.

23 DE JULIO

Aaaaahhhhh, maravilla.

24 DE JULIO

Tan pronto como me despierto, siento que hay al menos treinta moscas en casa. Al principio no tengo idea de dónde vienen, pero pronto reconozco quiénes son: ¡son mis hijos e hijas!

Las moscas no somos animales familiares. De hecho, ni siquiera llegamos a conocer a nuestros padres. Ellas no saben que soy su padre y me da absolutamente igual.

Pero duran muy poco, porque, entre las arañas de la casa (hay muchas, pero yo siempre las evito), la madre que es una cazadora experimentada con la zapatilla y una salamanquesa que corre libre por la casa, casi todos desaparecen. No sé por qué no usan su herencia genética para sobrevivir, pero creo que esta nueva generación de moscas es defectuosa.

25 DE JULIO

Todo vuelve a la normalidad. No puedo quejarme de mi vida. Probablemente nunca antes haya ocurrido que una mosca tuviera un humano como mascota. Pero ya soy vieja, tengo veinticinco días de edad.

26 DE JULIO

La miel y la mermelada que me da mi cachorro humano están elevando mis niveles de colesterol, pero ¿a quién le importa a estas alturas?

27 DE JULIO

Ya no puedo volar. 

28 DE JULIO

No, todavía no estoy muerta. Mi humano me dice que me ha metido en un programa de la NASA que me llevará a Marte. Me mete en una caja de fósforos dentro de un petardo de las fiestas del pueblo.

Que todo vaya bien, ya avisaré cuando llegue.

© Frantz Ferentz, 2023