O MISTERIO DO RASTRO DAS MEDIAS

 

Cando o Micaelo entrou na súa casa despois do traballo, atopou algo estraño, moi estraño.

Polo corredor había un par de medias tiradas, cada unha distinta, a unha distancia de aproximadamente un metro. 

Continuou polo corredor e cal a súa sorpresa cando, ao virar na esquina, atopou outras dúas medias, tamén distintas.

E o rastro chegou ao seu propio cuarto, onde no chan había, como non podía ser doutro xeito, outro par de medias diferentes.

Que explicación podía ter aquilo?

Entraría súa mai mentres el estaba fóra e por despiste fora deixando as medias botadas polo chan, e por riba, unha de cada parella?

Mais aquel día chegou tan tarde e con tanto sono que decidiu deixar as respostas para o outro día, xa chamaría a mai e lle preguntaría no día seguinte.

Así, deixou todas medias enriba da mesa da cociña (pensou que probabelmente precisaría de metelas na lavadora) e foi adormecer.

Ás seis da madrugada soou o espertador.

Esa é unha hora cando disque as rúas non están aínda colocadas e non se pode saír para a rúa, mais o Micaelo tiña que se apresar para chegar moi cedo ao traballo.

Preparou o café, mais coas présas en vez de café meteu fertilizante dos xeranios, de modo que cuspiu aquel líquido noxento e marchou sen tomar café, xa tomaría algo no escritorio.

E sen máis, fechou a porta da casa, sen sequera se ter dado conta que as medias que na noite anterior deixara para lavar, xa non estaban na mesa.

Até que regresou á casa, un chisquiño antes do día anterior.

E novamente, segundo ía camiñando, ía atopando as medias polo chan.

Foi recolléndoas e, cando xa as tivo todas, foi colocalas na mesa coas outras, mais as do día anterior xa non estaban.

Micaelo rañou a cabeza.

Como era posíbel?

Por acaso alguén entrara na súa casa? É que alguén tiña as chaves da casa?

Só súa mai tiña as chaves, por tanto, chamouna.

— Mamá —preguntou—, ti viñeches á miña casa e fuches deixando medias por todo o corredor?

A mai, nun primeiro momento, non respondeu, logo largou unha gargallada e finalmente dixo:

— Fillo, xa che dixen mil veces que non deixes a comida tanto tempo no frigo, que lle chega a data de caducidade e despois cáusache halucinacións. Hai dúas semanas que non nos vemos e menos aínda pasei pola túa casa.

Daquela, se a mai non colocara as medias na casa, quen o fixo?

No día seguinte, o Micaelo colocou unha cámara no corredor antes de ir traballar.

E cando regresou... bingo, novamente toda a casa estaba chea de medias polo chan.

Foi rapidamente analizar as imaxes para descubrir quen entraba no seu apartamento e botaba as medias polo chan.

E descubriu algo que o deixou sen palabras e sen alento... ben, sen alento só un anaquiño, porque outramente afogaría.

Primeiro, vía como algo ou alguén botaba o rastro de peúgos no chan. 

Fose o que for, era invisíbel, porque non se vía figura ningunha, mais si se vía un puñado de medias no ar que ían sendo aventadas unha por unha.

A ollo nu decatouse novamente que as medias non eran súas, mais ignoraba de onde saían.

O misterio, en vez de se resolver, complicábase.

Daquela, o Micaelo tivo unha idea: no día seguinte non iría ao traballo, teletraballaría, e así descubriría aquel estraño misterio.

Para iso, colocou algunhas armadillas na casa, concretamente unha rede que se activaría cun sensor de movemento e caería sobre quen entrase na casa.

E a armadilla funcionou.

Alguén ou algo entrou na casa por unha fiestra minúscula do baño que sempre estaba aberta. 

De aí pasou para o corredor, novamente cunha bóla inmensa de medias nas mans, de feito só se vía a bóla a aboiar, pois todas as medias estaban enroladas.

E así que aquel algo ou alguén pasou por baixo do sensor, este activou e caeu a rede enriba do intruso.

Axiña se sentiron berros.

O Micaelo viu como a rede buligaba toda, había alguén embaixo, mais continuaba invisíbel.

Tivo unha idea: botar fariña por riba.

Entón descubriu unha figura estrañísima que se axitaba so a rede.

Non era humana, tiña unhas orellas picudas, estaba toda cuberta de sedas, cun fociño alongado.

Todo iso podía apreciarse á capa de fariña que o Micaelo lle botara enriba.

— E ti quen vés sendo? —preguntou o home á criatura.

Houbo silencio durante uns segundos.

— Ich bin ein Sockenmonster —dixo a criatura, que quería dicir: “Son o monstro das medias”.

Falaba alemán, mais o Micaelo non falaba esa lingua.

Colleu o seu telemóbil e abriu a aplicación do tradutor, que reproducía coa voz o que se escribía.

— Por que estás na miña casa? Por que colocas as medias por toda a miña casa?

A criatura parecía entender o Micaelo, mais continuaba a responder en alemán.

— Ich suche die Liebe meines Lebens.

O Micaelo non entendeu unha palabra.

Mais era un home de recursos, por tanto, descargou outro aplicativo da internet, este traducia de voz, mais non era moi exacto, de modo que traduciu:

— Eu bebo o amor dos amores.

Na realidade a criatura dixera: “procuro o amor da miña vida”.

O Micaelo tiña de comprender quen era esa criatura. 

Os aplicativos non estaban a funcionar.

Daquela recibiu unha chamada da mai.

— Fillo, vés xantar á casa de domingo?

Daquela a criatura dixo:

— Kannst du mir hilfen?

A mai do Micaelo escoitou aquela voz e preguntou:

— Tes moza? E por riba é alemá?

— Mamá, ti entendes alemán?

— Claro, filliño. Fun inmigrante en Alemaña antes de ti naceres.

O Micaelo ficou sen palabras, mais axiña tivo unha idea.

— Mamá, poño o altofalante do telemóbil e ti fas de intérprete.

— Con tal que teñas unha namorada, fago o que for preciso.

Grazas á intervención da mamá do Micaelo, a criatura soubo explicar quen era e o que procuraba.

— Di a túa namorada —comezou a explicar a mai— que ela é unha monstra das medias.

» Seguira o rastro dun monstro dos peúgos que entrara no teu apartamento, porque estaba convencida que moraba alí.

» Sentíase moi soa, e precisaba de atopar o amor da súa vida, outro monstro dos peúgos con que formar unha familia de comemedias.

» Por iso comezara a botar medias polo teu corredor, as cales recollía por todo o predio, co gallo de o atraer, pois estaba certa de que el moraba alí, xa que nas túas gabetas só había unha media de cada par, desparecíanche.

» E a única hipótese para explicar a desaparición das túas medias é que houbese un monstro das medias.

— E que fixo con todas as medias que recollera?

— Comelas —traduciu a mai—, que é o que fan os monstros das medias coas medias.

— Ten lóxica —recoñeceu o Micaelo—. E como se chama ela?

— Di que se chama Micaela.

— É brincadeira, non?

— Non, iso dixo.

O Micaelo rañou a cabeza, retirou a rede de enriba da monstra das medias, tomouna da man e levouna cabo da lavadora, sempre co telemóbil na man.

— Ela é quen come as medias —explicou o Miacelo a acenar para a lavadora—. Non hai monstro ningún nesta casa...

Chegados a este punto, hei confesar que hai dúas versións de como rematou esta historia.

Eu ouvín ambas.

Segundo a primeira, o feito de a monstriña ter o mesmo nome do home fixo con que vise nesa casualidade un signo do universo, algo escrito nas estrelas, un agoiro de que ambas as criaturas, aínda que fosen tan distintas, se encontarían e se apaixonarían.

Desa maneira, o Micaelo casou coa Micaela, a cal normalmente ía cuberta de fariña para ser vista, mais cando saían á rúa prefería ficar invisíbel, que é a natureza dos monstros das medias, o cal era moi útil cando ían ao cinema, porque só pagaban unha entrada.

Segundo a segunda, a Micaela apaixonouse pola lavadora, pois ao cabo tiña unha natureza relativamente semellante á súa, alimentábase de medias coma ela e dese xeito sentíase acompañada... e ademais, nunca discutían.

Non sei cal dos dous finais é real.

Se cadra ningún.

Non volo sei, ou se cadra hai outro final e ti coñécelo.

Queres contárnolo? 

© Frantz Ferentz, 2023