sábado, dezembro 31, 2016

LARA E O CANICORNIO [+10 anos]


Resultado de imagen de unicorn dog

Personaxes

Lara
Artus, o canicornio
Poldo
Berta
Mingo


O palco é un bosque. A parte traseira mostra unha masa impenetrábel de follas, como se fose unha cortina vexetal. Tras ela estará escondido o canicornio (en principio é un can cun chifre na testa), cuxa presenza será recoñecida porque, cada vez que a Lara fale con el, as follas serán remexidas, dando a entender que algo ou alguén está tras elas.
O resto do palco será de facto a calvela do bosque, onde a miúda vén para se encontrar co seu amigo. A cena iníciase coa Lara sentada no chan a falar aparentemente coa follaxe.

LARA: Non sabes? Hoxe na escola dixéronme outra vez que son unha soñadora, unha fantasiosa e que debo xa comezar a me comportar coma unha persoa responsábel. Iso dixo a mestra, mais o peor son os compañeiros, sonche ben ruíns comigo, rin de min todo o tempo...

A follaxe remexe. Polo lateral entra Poldo arrastrándose. Fica a uns dous metros da Lara, escondido tras unha bouzas e fica alí, á espreita.

LARA: Non entenden que eu te teña de amigo, mais como non digo quen es nin como es, todos pensan que es un amigo imaxinario. Dígoche de verdade que teño moita vontade de te presentar aos meus compañeiros, que vexan que es real, que eu non invento nada (a follaxe remexe).

O Poldo aproveita, estando no chan, para quitar o telemóbil do peto e ligar. Non se escoita o que fala.

LARA: Eu non quero ser coma toda esa xente que pasa o día a facer as mesmas cousas, a estar coas mesmas persoas, a ir aos mesmos lugares, a manter as mesmas conversas. Eu sei que hai cousas que non vemos e que están aí. É só cuestión de querer descubrilas, como me aconteceu a min contigo (novamente a follaxe remexe)

Entrementres, chegan a Berta e o Mingo. Arrástranse polo chan até chegaren á posición do Poldo. Todos tres quedan alí, á espreita.

LARA: Acredítame, non teño máis amigo ca ti. Ninguén na aldea quere estar comigo, todos din que son estraña, que son louca, que sería mellor para min mandárenme lonxe onde ninguén me coñeza. Eu só quero que entendan que te teño de amigo...

Os risos dos tres rapaces escondidos xa se escoitan. Aquela conversa élles moi divertida. Os risos son ouvidos por Lara, quen se pon en pé e vira a cabeza na dirección deles.

LARA: Quen está aí?

Os tres rapaces póñense en pé. Móvense até quedaren á altura da Lara.

POLDO: Aiou. A nosa Lara estaba a falar co seu amigo imaxinario, eh?

BERTA: Que tipo de amigo che é? Unha cascuda xigante? Unha vaca faladora? Un auto abandonado con sentimentos?

MINGO: Grazas a isto, imos ter motivos para rir de ti durante os próximos dous anos

Os tres rin ás gargalladas.

LARA: (enfurecida) Chega! Eu non invento nada. O meu amigo é real!

BERTA: E logo, como se chama ese teu amigo? (ton de chacota)

LARA: Artus!

Os tres rapaces volven a rir. O nome sóalle altisonante.

LARA: Artus, por favor, móstrate (e acena coa man para a follaxe ás súas costas).

A follaxe remexe. Ábrese un oco e por el sae unha criatura que ten toda a aparencia dun can. Mais ten unha característica especial. É un can cun chifre na testa. Ademais, trátase dun can dun tamaño considerábel.
Os rapaces fican paralizados á vista daquel animal. Até dan uns pasos para tras por medo a seren atacados.

LARA: Este é Artus.

MINGO: Mais que fera é esa? Parece un can, mais ten un corno!

LARA: Exacto. Trátase dun canicornio.

O canicornio camiña lentamente na dirección dos rapaces, mais estes parecen estar apegados ao chan, até o punto que acaban caendo de xeonllos, mortos de medo.

POLDO: Deteno!

LARA: Por que? O Artus non fai nada.

POLDO: Deteno! Vainos comer!

BERTA: Porque non creo que un can, aínda que teña un corno, sexa vexetariano.

MINGO: Mamá, ven salvarme, ven salvarme, por favor (a chorar).

LARA: Non sexades tan parviños. Como vedes, teño un bo amigo, o mellor amigo. Eu non o imaxino. E agora, Poldo, colle ese teu telemóbil e tírame unhas fotos co Artus. Quero que toda a xente se convenza que non estou louca e que non invento amigos.

POLDO: Como digas, mais bota ese bicho un pouco para tras.

A Lara fai retroceder un pouco o canicornio, para a follaxe.
O Poldo quita o seu telemóbil e tíralle varias fotos.

POLDO: Xa están feitas.

LARA: Pois agora, marchade de aquí e fai con que as fotos se vexan nas redes sociais. Ou, se non, digo ao Artus que me acompañe á aldea...

Os tres rapaces non o pensan dúas veces e saen ás carreiras polo lateral do palco. A Lara fica soa co canicornio.

LARA: Ben, por fin sós. Penso que xa non van rir de min nunca máis. Tiveches unha moi boa idea, porque ben sabías que ese parvo do Poldo me seguiría, así que pensaches todo para que el caese na armadilla, e caeu (ri). E sabías tamén que chamaría polos seus inseparábeis amigos.

O canicornio, entre tanto, fica deitado no chan, preguizoso. A miúda acaríñalle a cabeza e o lombo.

LARA: En fin, creo que fixeches ben finxindo ser un canicornio. Non existe tal animal, mais eles creron que si. Se soubesen cal é a túa verdadeira natureza, sería horríbel, porque até poderían chamar ao goberno e virían cientistas e soldados na túa busca. Mais así, cando falen do canicornio, os adultos pensarán que é cousa de nenos, aínda que haxa fotografías e ti estarás a salvo. Bo, xa son horas de recuperares a túa auténtica natureza.

A Lara retira o corno ao Artus, que está suxeito cunha goma elástica ao redor da súa cabeza.

LARA: Xa está.

O Artus ponse en pé. Queda de facto a dúas pernas e estrica os brazos. Deles xorden dúas asas, que el buliga un par de veces.

LARA: Que bo, Artus. Ninguén posúe o privilexio de ter un amigo coma ti, un auténtico candragón da Bohemia. Grazas por seres meu amigo.


Ambos danse unha forte aperta.

© Frantz Ferentz, 2016

sexta-feira, dezembro 30, 2016

AS ÁRBORES EN GREVE


Resultado de imagen de angry trees

Personaxes

Árbore
Xardineira
Rexedor
Home de negocios 1
Home de negocios 2
Paseante 1
Paseante 2
Paseante 3
Paseante 4

O palco mostra un decorado de árbores sen follas ao fondo. No centro do palco, mais algo para tras, aparece unha árbore soa, quen de vez en cando se mexerá como empurrado polo vento. O chan, en contraste, está todo cuberto con follas de árbores.

Unha xardineira vai varrendo as follas do chan, como se  abrise camiño. Achégase da árbore solitaria. Fita para ela, dá unha volta en derredor, fica a observala. Despois quita o seu telemóbil e fai unha chamada.

XARDINEIRA: Avoa, poderías vir un instante? Aquí acontece algo estraño. As árbores amañeceron sen follas de onte para hoxe, están todas polo chan... Que dis que queres que poña o telemóbil ao carón da árbore? Para ouvires o murmurio do vento ao rozar contra as xotas? Está ben.

A xardineira fai o que a avoa lle pide. Coloca o telemóbil xunto a unha xota, na realidade o brazo do actor. Deixa alí un bocadiño o teléfono. Despois fala de novo.

XARDINEIRA: O que dis, avoíña? Que a árbore che falou? E o que che dixo? A serio? Uf, iso é moi grave. Espera, que vou chamar o rexedor.

A xardineira pendura e a seguir marca outro número. Axiña comeza a falar:

XARDINEIRA: Señor rexedor, son a Catarina, a xardineira municipal. Ten que vir inmediatamente ao bosque da Alameda, porque aconteceu algo moi estraño. Verá, hoxe de mañá, cando cheguei, todas as árbores estaban sen follas, o cal, como xa entenderá, non é normal... Ademais, falei coa miña avoa, que entende a linguaxe das árbores cando as roza o vento e...

Así que a xardineira comezou a falar, o rexedor váiselle achegando desde atrás, aparecendo por un lateral do palco. Leva o telemóbil na man e vai acompañado de dous homes de negocios, con bo bandullo e lentes de sol. Todos tres levan traxes con garabata.

REXEDOR: Bo día.

A Catarina dá un puliño e vírase. Ambos deles encerran os seus telemóbeis.

XARDINEIRA: Señor rexedor, como é que anda por aquí?

REXEDOR: Andaba por aquí a mostrar a estes señores estes terreos. Interésanlles moito, non sabe?

HOME DE NEGOCIOS 1: Si, si, un terreíño fabuloso para construír un aeródromo, tres casino e dúas autoestradas e media.

HOME DE NEGOCIOS 2: Ben, ben, e convén non esquecermos tres hoteis de luxo, dous campos de golfe e tres rañaceos.

       O rexedor e mais os dous homes de negocios rin satisfeitos.

XARDINEIRA: Señor rexedor, di a miña avoa que acontece coas árbores é que están en greve.

       O rexedor e os dous homes de negocios rompen a rir ás gargalladas. A xardineira fica inmóbil ao seu carón, a observalos.

XARDINEIRA: Élle así, señor rexedor. Ela coñece esa linguaxe. Di que as árbores fartaron de seren cortadas, queimadas e que por riba degrademos todo ao seu redor, deixando toneladas de lixo aos seus pés. Por iso, puxéronse en greve e deixaron de crear oxíxeno para respirarmos. Dixeron que non limparán mais a atmosfera mentres non as respectemos.

     Os dous homes e o rexedor rin novamente, mais afástanse, saen do palco. Entre tanto, catro paseantes entran no palco, dous por cada lado. Da que tocan o palco, murmuran entre eles acenando para o chan. A xardineira, entrementres, continúa a varrer sen vontade. Os catro paseantes acaban reuníndose coa xardineira no centro do palco.

PASEANTE 1: Bo día, xardineira. O que é que aconteceu aquí? Que fan todas esas follas polo chan? Están as árbores doentes?

XARDINEIRA: Pois non, élle que as árbores están en greve de oxíxeno.

PASEANTE 2: Greve de oxíxeno?

PASEANTE 3: Eu acredito iso. O meu avó tamén me dixo que ouvira as árbores lamentárense entre elas polo mal que son tratadas por nós.

PASEANTE 4: E como as entende o seu avó?

PASEANTE 3: El sabe interpretar o rumor que fai o vento ao rozar nas árbores, con follas ou sen elas.

PASEANTES 1, 2 y 4: Aaahhhh

XARDINEIRA: A mesma cousa dicía a miña avoa. Coido que deberíamos facer algo, certo?

PASEANTE 2: Mais o que?

XARDINEIRA: Acontece que o rexedor quere serrar todas as árbores e permitir que constrúan non sei cantas cousas no espazo desta fraga.

PASEANTE 2: Que bárbaro, mais non será para tanto.

PASEANTE 2: Pois eu penso que si, que isto é unha cousa ben seria.

     De súpeto, as cinco persoas que están no palco rompen a tusir. Levan a man á gorxa. Fican sentadas no chan, respiran con dificultade. A xardineira aínda fai un esforzo, érguese, quita o telemóbil e pono ao carón da árbore que está no centro do palco ao fondo.

ÁRBORE: Señor rexedor, volva inmediatamente para a entrada da fraga.

       A xardineira déixase caer no chan e fica deitada. Os catro paseantes xa están deitados no chan, respiran con moita dificultade, arfan.

       Enseguida chega o rexedor cos dous homes de negocios. Entran polo mesmo lateral por que saíran. Frean bruscamente ao ver aquela xente deitada no chan.

REXEDOR: Que pasa aquí?

       A xardineira aínda fai un esforzo e consegue falar.

XARDINEIRA: Non queda oxíxeno.

REXEDOR: Árbore, ordénoche devolveres o oxíxeno.

ÁRBORE: E logo? O que fixeches ti por min? Desprotexerme, encherme de lixo, acabar cos animais que viven aos meus pés, permitir que me queimen?

REXEDOR: Daquela, ti es o líder desta revolta, eh? Heite queimar... cof, cof, cof (o rexedor sente que lle comeza a faltar o ar).

ÁRBORE: O lume precisa de oxíxeno para arder. E ti precisas de oxíxeno para respirar.

XARDINEIRA: Árbore, tes toda a razón. Por favor, perdóanos.

ÁRBORE: E quen me garante que non faredes a mesma cousa no futuro?

XARDINEIRA: Vou falar con todos os veciños. Imos elixir outro rexedor, un rexedor que nos apoie no respecto á natureza.

ÁRBORE: Non me fío.

       Os catro paseantes axeónllanse e falan.

PASEANTES: Nós concordamos con ela. Iremos agora mesmo para a vila e faremos unha asemblea. Traeremos aquí toda a xente. Ti mesmo poderás falar con todos.

ÁRBORE: Sexa.

Todos os personaxes respiran normalmente outra vez. Érguense do chan. A árbore volve a se cubrir de follas.

JARDINERA: Graciñas, árbore.

ÁRBORE: Non haberá outra oportunidade. Cumpride a vosa palabra.

REXEDOR:   É que toleastes? Non vedes que todos na vila podemos ser ricos.

XARDINERA: Señor rexedor, dígame, de que lle servirá tanto diñeiro se está morto?

Os catro paseantes abandonan o palco, mentres o rexedor e mais os dous homes de negocios fican sós no palco. A obra conclúe co riso da árbore, que soa coma o sopro da brisa.

TELÓN

© Frantz Ferentz, 2016