Agripino era envexado polos seus
colegas monstros de embaixo da cama que, como toda a xente sabe, é unha especie
de monstro que pon medo, á diferenza de, por exemplo, os monstros dos peúgos
que non se dedican a asustar, senón, como o seu nome indica, a roubaren peúgos
soltos. O resto de monstros de embaixo da cama non eran capaces de causar tanto
terror nocturno coma el, por iso había unha especie de mito arredor daquel
monstro lendario.
Xeracións e xeracións de nenos foran
vítimas de terrores nocturnos por culpa del. Causaba uns medos imposibles de
describir, precisos, fríos, arrepiantes. De feito, Agripino xa publicara varios
libros de técnicas de como asustar dun xeito repentino e sen deixar pegada.
Como ben podedes supor, todos eles eran super-vendas.
Até aquela noite.
Si, porque houbo unha noite en que
as cousas mudaron. Nada aconteceu como estaba previsto que acontecese. Nada.
Todo comezou cando Agripino houbo ir
asustar unha nena nova: Lara. Lara era unha meniña miúda, de cabelos longos de
ollos grandes que, segundo os datos de Agripino –os monstros teñen tamén a súa
base de datos, non pensedes– tiña sete anos, unha idade ideal para ser
asustada.
E Agripino saíu de embaixo da cama
cinco minutos despois de Lara se meter nela. Largou un deses laios terroríficos
que só el sabía largar. Quedou en pé ao lado da nena á espera que ela largase
un chío que atravesase todo o predio e aínda máis aló.
Mais non aconteceu iso. A nena,
desde embaixo das sabas, cos ollos ben abertos, fitou para el e díxolle:
– Graciñas.
Como que graciñas? Desde cando unha
nena non se asustaba de Agripino e, por riba, lle dicía graciñas?
Mais antes de o monstro dicir nada,
xa a nena explicou:
– Es o primeiro que me felicita polo
meu día de anos. E é que xa son as doce, con que é o meu aniversario. Que
curriño, e ti lembráchelo.
Agripino quedou conxelado no sitio.
Até parecía unha estatua.
– Veña –dixo a nena de repente
saltando da cama e agarrando o monstro da man–, vou celebrar o meu aniversario
contigo. Mañá teño festa, non sabes? Mais como ti estás agora aquí, imos
celebralo.
E turrou del até a cociña. Agripino
deixábase arrastrar, non sabía como facer, nunca unha nena o tiña tratado así.
E por riba quería celebrar con el o seu aniversario!!
Na cociña, Lara abriu o frigo e quitou
unha torta de chocolate con vainilla. O certo é que tiña un aspecto ben
gustoso. A Agripino lle medraba auga na boca. Lara ben o sabía e cortou un bo cacho
que puxo nun prato. Agripino ía meter a pouta na torta, mais Lara púxolle nela
cun culler.
–
Non sexas porco. Come como a xente.
Mais el non era xente! Con todo,
aquela torta tiña tan boa pinta... Mesmo co culler, que non sabía usar, comeu
na torta e aínda puxo cara de querer repetir.
– Está ben, outro anaco máis, mais
non abuses porque mañá ten que quedar para os meus convidados, de acordo?
E Agripino enguliu aínda outro cacho
boísimo de torta, que lle soubo a gloria.
– Estou moi contenta de que teñas
vindo a me felicitar –dixo Lara ao monstro mentres este tiña os dous queixos ocupadas
con torta, polo que só puido gruñir.
E aos poucos, Lara preguntoulle ao
monstro:
– E cando é o teu día de anos?
O seu día de anos? Agripino non tiña
pensado nunca niso. Imos ver, el nacera dunha monstra, como é normal,
medrara nunha aldea de monstros e cando lle chegou a idade dedicouse a asustar
nenos desde embaixo da cama, que para iso era un monstro de embaixo da cama,
non un monstro que sae polo escusado ou un monstro que esconde cousas na casa,
son clases diferentes de monstros. Levaba toda a súa vida a facer o mesmo e era
moi bo no seu traballo, iso non o dubidaba ninguén. Mais nunca na vida pensara
no seu día de anos, nin el nin ningún outro monstro que coñecese.
– Pois é ben importante que saibas
cando é o teu aniversario –insistiu a nena.
Agripino quedou sentado. Non tiña un
carné de identidade nin nada así onde puxese a súa idade nin o día do
nacemento.
– Sabes unha cousa? –comentou de
súpeto a nena–, teño para min que se hoxe viñeches é porque tamén é o teu
aniversario. Coido que ti e mais eu nacemos no mesmo día.
E sen máis, Lara turrou outra vez
del e volveu para o seu cuarto. Unha vez alí, quitou unha caixa de maquillaxe
infantil e comezou a facer coletas ao monstro, a lle pintar as fazulas –na
realidade pintáballe os pelos–, púxolle pestanas postizas, colocoulle lentes de
sol de rockeiro e até lle fixo vestir un poncho mexicano cheo de cores. Despois
tirou unha foto coa cámara do computador, onde ela, tamén maquillada e
disfrazada saía ao lado do Agripino. Para remate, imprimiu a foto e deulla.
– Paseino moi ben –dixo a nena–,
mais xa son horas de marchares, que eu mañá teño que ir á escola antes de
celebrar o meu día de anos. Paseino bárbaro contigo.
E a nena deulle un bico todo tenro
ao monstro por entre a pelame. Despois saltou para a cama e adormeceu axiña.
Agripino volveu embaixo da cama.
Nunca lle acontecera unha cousa tal. Nin sequera sabía como reaccionar. Pensou
que talvez sería mellor non contar nada daquilo, máis valía que o resto dos
seus coñecidos monstros de embaixo da cama non soubesen nada daquela festa de
aniversario con Lara.
Máis valía. Por aquela noite,
marchou de volta para a casa, procurando quitar toda a maquillaxe e as coletas
que lle fixera a nena. Tiña unha imaxe que manter, probou a largar un dos seus
ruxidos brutais, soaba ben, pleno de enerxía, arrepiaba, si, volvía a ser o de
antes.
Porén, esquecera algo. Esquecera a
foto que se fixera con Lara. E esa foto, sen el se decatar, acabou nas mans
doutro monstro de embaixo da cama.
Mais o que aconteceu despois xa é
outra historia, que comeza cando aquel segundo monstro foi visitar o cuarto de
Lara...
© Frantz Ferentz, 2012
1 comentário:
Muito boa história! Adorei! Vou partilhar com a Inês e o Hugo! :-)
Enviar um comentário