O fado padriño [+10 anos].- XFC

    Aquel venres, a Leila pensou que sería bo non ter que ir a traballar. De mañá, moi cedo, abriu os ollos, mesmo antes de o espertador soar.

    - Se eu tivese unha fada madriña… -dixo en voz alta.
    Se ela tivese unha fada madriña, teríalle pedido que fixese maxia para non ter que ir traballar ese venres e mesmo algúns días despois.
    Tamén un bocadiño antes de o espertador soar, houbo un pequeno estoupido no medio do cuarto.
    E no punto do estoupido, apareceu unha pequena figura a aboiar no ar.
    - Es unha fada madriña? -preguntou a Leila.
    - Non -respondeu a figuriña mentres tusía: cof, cof, cof-. Eu sonche un fado padriño.
    - Un fado padriño?
    - Pois é.
    - E logo?
    - Pois porque finalmente está a chegar a igualdade de sexos tamén ao mundo das fadas… e dos fados.
    - Ah, paréceme moi ben. E xa ten moita experiencia?
    - Non, a verdade é que che teño pouca, mal hai unha semana que estou a traballar nisto.
    - Entendo -asentiu a Leila-, mais eu quero pedirche tres desexos.
    - Laméntoo moito -desculpouse o fado padriño-, mais acabo de comezar a miña carreira e só podo concederche un desexo.
    - Está ben: pois o meu desexo é non ir a traballar uns días.
    - Alepahou! -dixo o fado padriño movendo a súa variña.
    Inmediatamente, unha serie de virus e bacterias comezaron a cruzar o ar até se introduciren polo nariz da Leila.
    - Xa está -anunciou todo satisfeito o fado.
    - Oia, que isto non funciona -protestou a moza.
    - Home, ten que se tornar doente. Os bechiños precisan tempo até causaren a infección.
    - Pero que trangalleiro de fado padriño! -protestou a Leila.
    Mais o fado padriño xa non a ouviu.
    Esfumouse no ar, como unha burbulla que estoupa.
    Blub!
    Entrementres, a Leila tivo que ir ao traballo, en boas condicións.
    Mais cando volveu para a casa, comezou a espirrar.
    Atchís!
    Atchús!
    Finalmente estaba doente.
    A Leila acabou aledándose, porque pensou que tería para unha semana de gripe. Perdería a fin de semana, mais tamén para a semana estaría doente na casa, sen ter que traballar.
    Pagaba a pena.

*    *    *

    Chegou o luns.
    A Leila amenceu sen o espertador.
    Mais non tiña febre, nin espirraba.
    Sentíase perfectamente.
    Que fiasco.
    Aquela doenza que lle enviara o fado madriño era unha porqueira. Só lle durara dous días.
    Tivo que ir traballar, que remedio!
    Xa no escritorio, a Leila comentoulle á súa colega Samira que estivera doente por mor dun fado padriño.
    - Un fado padriño? Non digas parvadas -exclamou a colega.
    - A serio, aparecéuseme un fado padriño e concedeume un desexo.
    - Que desexo?
    - Iso non cho vou dicir -a Leila non ía contar a súa odisea; ademais, ela sabía que a súa colega do traballo era moi envexosa.
    - E tes o número de telemóbil? -preguntou a Samira.
    - O número de telemóbil de quen?
    - Do fado padriño.
    - Non digas parvadas, o fado padriño non ten iso.
    - E como o chamas?
    - Pois invócaselle.
    - Ah… E como se lle invoca? -acabou preguntando a Samira.
    - Chama por el, concentrándote.
    Así o fixo a Samira. Chamouno e aparecéuselle o mesmo fado padriño. Víase que aínda había poucos e tiñan que facer horas extras.
    - Que desexas? -preguntou o fado padriño á Samira.
    - Quero ser máis alta e ter os cabelos louros.
    - Concedido.
    O fado madriño remexeu a variña no ar.
    Os efectos foron inmediatos.
    Os tacos dos zapatos da Samira medraron sesenta centímetros, de maneira que os seus zapatos se tornaron nunha especie de zancos.
    Pero mentres a Samira facía equilibrios para non caer ao chan, caeulle medio litro de lixivia na cabeza, de maneira que os cabelos se lle tornaron louros, como ela quería.
    Porén, a Samira non soubo manter o equilibrio e caeu ao chan.
    Cando se ergueu, a coitada dela tiña negróns pola cara.
    O fado padriño, que aínda non se decatara do que acontecera, aínda dixo:
    - Anda, se até saes maquillada!
    A Samira, chea de furia, colleu un matamoscas e esmagou o fado padriño contra a parede.
    Demasiado tarde.
    O fado padriño esvaecera antes de recibir o golpe.
    Sentira a chamada dunha salchicha nun cachorro quente que estaba a piques de ser devorado.
    O que querería?

© Xavier Frias Conde

All rights reserved worldwide