Por que papá nunca come froita [+8 anos].- Frantz Ferentz

   — Eu nunca comín froita porque cando cativo tiven unha experiencia impactante —dixo o pai para xustificar que nunca cataba a froita.

    Alan, o fillo de nove anos, ficou a fitar para el. Estaba sentado na mesa xunto coa nai, quen só ollaba.

    — E que historia é esa? —quixo saber o Alan.

    O pai limpouse co pano da mesa e comezou a narrar

    — Cando eu tiña a túa idade, máis ou menos, convidáronme a unha festa na casa dun amigo. Debía ser o seu día de anos. Ben, a cousa é que nos dixeron que esperásemos porque a merenda non estaba preparada.

    » Leváronnos a todos a un salón e dixéronnos que agardásemos alí, porque a merenda non estaba aínda preparada.

    » Os demais rapaces aborrecían porque todos estabamos á espera que a festa estivese preparada á nosa chegada, mais non o estaba.

    » Eu estaba farto de esperar, así que escoeei por unha porta aberta e entrei nunha sala. E alí, naquela sala, había pezas de froita dun tamaño enorme, como unha persoa; eran unhas froitas que nunca vira na miña vida. Como estaba morto de fame, comecei a comer nelas. Adorei, estaban moi gustosas.

    » De repente entrou a nai do meu amigo e descubriume alí, enchéndome de froita. Largo un chío que aínda me resoa na cabeza. Despois veu xente, moita xente, e todos comezaron a berrar.

    » Eu non entendía nada, mais o meu amigo, o do aniversario, achegóuseme. Estaba todo pálido. Coa voz a tremer, preguntoume:

    » — Comiches toda esa froita?

    » — Comín… pasa algo? —quixen eu saber.

    » — Pois si —explicoume el—, que esa froita son parentes de miña nai que estaban aquí de visita…

    » Non podía acreditalo, mais era así. A nai do meu amigo tiña unha familia que eran froitas. Nunca volvín ver unha cousa así, mais desde aquela non volvín catar a froita...

    Alan ollou abraiado para o seu pai. A nai só mexía a cabeza á dereita e á esquerda sen dicir unha palabra. Apenas pensaba nas desculpas incríbeis que inventaba o home dela para non comer froita. Talvez para a próxima vez contaríalle ao fillo que non comía cugumelos porque unha vez se convertera nun gnomo e houbo sobrevivir embaixo de un durante un tempiño. 

    En fin.

    Sexa como for, o Alan quedou moi preocupado polo pai. El sabía que a froita era moi boa, así que tería que conseguir que superase aquel trauma.

    O Alan era moi xeitosiño na cociña. A pesar da súa curta idade, era moi bo no de argallar e preparar pratos. Veulle a idea de que todo o que había facer era darlle froita ao pai sen el se decatar. Na verdade, o rapaz non acreditara nin unha palabra da historia do pai. Era pequeno, mais non parvo.

    Por iso, aquela mesma noite dedicouse a preparar pola súa conta un prato á base de froitas que levaba plátano, pexego e canela. Despois preparou unha especie de pasta de masa follado, triturou todo, compactouno, meteuno no forno eléctrico e cociñou un pastel cuxo cheiro invadiu a casa toda.

    Precisamente aquel recendo fixo acordar os pais. Cando apareceron na cociña, o pai quixo axiña catar aquel pastel.

    — Fixéchelo ti, Alan? —preguntou a nai.

    — Fixen. É unha receita moi especial. Ingredientes segredos.

    Comeuno case todo o pai, que se encheu ben. E en dúas trabadas.

    E cando aínda estaba a se relamber, seu fillo díxolle:

    — Ah, pai, penso que isto che axudou a superar o teu trauma coa froita. O pastel que acabas de comer estaba todo feito con tres froitas, mais ti nin te decataches.

    O pai ruborizouse todo. Pillárano.

    — Bo, non penses —interveu a nai—. Hai xa anos que o fago comer froita disimulada entre moitos pratos que lle dou, o que pasa é que teu pai nin o nota.

    O pai viuse atrapado. Só lle quedaba unha saída.

    Nese momento quitou a bata, quitou a blusa do pixama e comezou a retirar a pel ante a ollada asombrada da muller e do fillo.

    Ambos puideron comprobar que a pel do pai era como a dun plátano, da que se podía tirar para abaixo. Embaixo ficaba á vista unha carne que realmente parecía tamén de plátano, dun ton amarelado.

    — O que dicides agora?

    Nin a nai nin o fillo gurgutaron.

    O pai volveu a subir a pel e cubriu a súa carne plataneira. Despois aínda engadiu:

    — Cando eu vos dicía que non quero comer froita, teño as miñas razóns, daquela respectádeo, está ben?

    E sen máis dicir, virouse e saíu da cociña desprendendo un estraño cheiro a pexegos.

© Frantz Ferentz, 2011