«Ding dong»
A campaíña da porta soara cun ton mesmo alegre. O Olivio foi abrir. Levaba o mandil posto, un pano na cabeza e na man dereita sostiña unha vasoira, que non era precisamente máxica, ao contrario, estaba chea de bólas de po.
Do outro lado da porta, unha señora con lentes de sol, vestida toda de preto, con traxe mais con saia e medias todas pretas, en zapatos de taco tamén pretos, saudou atentamente:
– Bo día, don Olivio García?
– Son eu –respondeu o home.
– Podo ver a súa vasoira?
Aquela pregunta era a pregunta máis estraña que tiñan feito ao Olivio en toda a súa vida. Nin sequera a superaba unha outra pregunta que lle fixeran décadas atrás, cando, na escola, o mestre lle preguntou:
– Vives ou sobrevives?
Era unha pregunta que nin mesmo hoxe o Olivio era quen de entender, porque sendo tan preguizoso naquela altura, en días de hoxe xa non era así e pasaba o día a traballar. Mais cando chegaba á casa, quería tela toda limpiña. Até que comezaron a xurdir aquelas bólas de po tan odiosas. Si, parecían acudir de todo o predio e acumulábanse na súa casa. Estaba desesperado. Limpaba nelas sen descanso, enchía a vasoira de bólas de po, mais non había xeito de manter a vivenda limpa, pois que, así que se viraba despois de limpar ben nelas, xa había algunha nova a debruzar por algún recanto remoto do corredor e campaba á vontade.
Mais retornando para a pregunta, o Olivio ficou abraiado. Nin soubo o que responder. Porén, non lle fixo falta, porque xa a señora quitou as lentes de sol e analizou con atención –e coa axuda dunha lupa que quitara de non se sabe onde– as sedas da vasoira, mentres murmuraba:
– Interesante... interesante... interesante...
– Ah, señora –foi protestar o Olivio–, podería explicarme de que vai isto?
Mais ela non lle prestaba atención ningunha, limitábase a proseguir coa súa análise das sedas da vasoira, que as encontraba apaixonantes, como se se tratase dunha cepa de virus.
– Requísolle a vasoira –dixo de repente a señora.
– Queeeee?
– Requisada no nome da ATRAPA.
– Da que?
– Da Axencia Tecnolóxica Re-secreta de Anti-pragas Públicas Anónimas...
– E iso que é?
– É unha axencia secreta do goberno, que hai llo explicar todo, xa está ben, ho. Ademais, se é secreta, é secreta.
O Olivio ficou de boca aberta mentres a señora lle arrebataba das mans a vasoira e marchaba.
Non ía opor resistencia, non. E non pola impresión que lle causara a señora, máis ben porque detrás dela apareceron dous gorilas tamén de preto, con lentes de sol e cara de poucos amigos que non ían permitir que el, o Olivio, se resistise. Con todo, o Olivio, aínda que non entendía nada do que acontecera na súa habitación, decidiu que non ía deixar as bólas de po campar á vontade polo corredor.
Por iso, comprou outra vasoira.
E continuou a limpar no chan con todas as enerxías, non dando tregua ás teimudas bólas que loitaban por se espallar por toda a casa. Que desgraza tiña o coitado con iso. Con todo, parecía que a súa vida volvera á normalidade. Mais só aparentemente, porque uns ollos escrutadores non perdían detalle do que acontecía no apartamento do Olivio. Eran uns ollos en forma de micro cámara que alguén instalara, aproveitando unha saída do Olivio para comprar leite, ovos, café e bananas, por varios recantos do lar. Así todos os movementos do home eran controlados.
O coitado Olivio facía a súa vida como se tal cousa, alleo ao que se cocía ás súas costas, ou máis ben por riba do seu cocote. Porén, as bólas de po pareceron aínda máis excitadas do habitual, corrían por toda a casa, até conseguían fuxir da vasoira e do recolledor do Olivio, tanto que o home chegou a se espantar. Parecía mesmo que tiñan vida propia. E claro, tal detalle non pasou desapercibido para as cámaras, porque mal decorreran vinte minutos desde o momento en que saltou a alarma, xa había na porta da casa tres tipos en preto grandes como predios e mais un pequerrecho vestido en branco, con cara de lunático, barbiña de chibo e lentes que ampliaban os ollos até pareceren dúas lúas no rostro. Ese último era, sen dúbida, un cientista da ATRAPA. Como non pertencían a unha desas axencias violentas, os catro membros da ATRAPA chamaron á campaíña, pois non ían botar a porta abaixo, como fan os espións nos filmes.
O Olivio foi abrir novamente coa vasoira na man, co mandil posto e un pano na cabeza.
– Non me digan que son da ATRAPA –dixo el a modo de cumprimento.
– Somos –respondeu o cientista–. Permítame presentarme. Chámome Rudolf Ticketing, doutor Ticketing, responsábel polo seguimento das operacións de control de pragas de monstros domésticos.
Ao Olivio teríalle dado un ataque de riso se non fose por aqueles tres tipos sinistros que acompañaban o doutor Ticketing.
– Eu non lle teño monstros domésticos –dixo o Olivio.
– Ah non? Quere unha proba de que si os ten?
O Olivio nin tivo vagar de dicir unha palabra, pois xa o cientista da barba de chibo quitou unha especie de rede de cazar bolboretas de non se sabe onde e lanzouna sobre unha manada de bólas de po que se achegaran incautamente da porta da rúa. Porén, aquela rede tiña uns buracos moi finos, como se fose unha peneira para grans en miniatura.
– E agora observe –dixo o doutor Ticketing.
Nese instante, as bolas de po comezaron unha fuxida empurrando a rede para o máis profundo do lar do Olivio, como se estivesen conscientes do perigo que lles viña enriba.
– Viu?
– É que as bólas de po son seres intelixentes?
– Non, elas son como animais, non sabe? Son dirixidas por uns seres invisíbeis dentro da categoría dos monstros domésticos, como o monstro das medias, para que me entenda –explicou o doutor.
E aí, xa sen mediar palabra, os tres gorilas lanzáronse sobre a rede das bolboretas e capturaron as bólas de po no medio do corredor. Armaron un estrondo enorme, mais notábase que, xa que non botaran a porta abaixo, algo ruidoso tiñan de facer, porque outramente debían ter a impresión de non gañaren o seu ordenado como é debido, isto é, montando escándalo.
– E que van facer coas bólas? –preguntou o Olivio.
– O de sempre: probas, probas e máis probas até conseguirmos demostrar a existencia dos domeadores das bólas de po. E penso que desta vez si imos logralo.
Por un instante, pola cabeza do Olivio pasaron toda casta de torturas a que someterían aquelas inocentes criaturas, con aparellos impensábeis, feixes de luces abrasadoras, ultrasóns inaturábeis... O único que tiñan feito era correren polo corredor coas bólas e máis nada, non eran perigosos, incomodaban, si, mais non merecían caer nas poutas dunha organización secreta do goberno que ía acabar con eles e, se cadra, metelos en gaiolas ou caixas de vidro para expolos aos curiosos, facéndoos visíbeis... Non, o Olivio tiña o seu corazonciño e non ía permitir aquilo. Ademais, aqueles domeadores das bólas de po vivían no seu lar, por tanto eran os seus animais de compañía! Non señor! Por iso, o Olivio aproveitou que os tres gorilas estaban no limiar a observaren a rede como parvos, mentres o doutor Ticketing frotaba as mans de satisfacción.
Aí o Olivio foi rápido. Primeiro, arrebatou das mans a rede aos gorilas. Segundo deu un couce á porta e deixou os gorilas fóra, no corredor. Terceiro, colleu o doutor Ticketing pola traseira do pescozo da súa bata e pendurouno dun colgadoiro na entrada, onde acostumaba deixar o saio; alí o guicho comezou a patexar e berrar. Coa situación controlada –polo menos momentaneamente–, o Olivio ceibou as bólas de po no terrazo, as cales axiña se esconderon por onde puideron, e guindou a rede para a rúa.
Entre tanto, xa si os gorilas tiveron unha reacción propia deles, bateron na porta e estaban para botala abaixo, polo que o Olivio optou por abrila, antes de quedar sen ela. Aqueles tres tipos non falaban moito, notábase que eran axentes de acción. Primeiro entraron coma un furacán na casa. Segundo despenduraron o doutor. Terceiro correron para o terrazo, como se tivesen visto todo o que acontecía no apartamento mentres eles estaban fóra. E aí foi onde o Olivio comezou a sospeitar que talvez o vixiaban dalgunha maneira.
Cabo duns segundos un dos gorilas dixo ao doutor:
– Efectivamente, lanzou a rede para a rúa.
– Imos de présa. Talvez aínda consigamos recuperar algunha das bólas de po co seu monstro domeador...
Tres segundo máis tarde, a paz retornou ao lar do Olivio. Non demorou moito o Olivio até que descubriu as varias micro cámaras que lle foran instaladas na súa habitación. En vez de quitalas, decidiu que era mellor pór diante de cada unha delas unha foto en que se vían imaxes do apartamento, de xeito que non era posíbel ver o movemento interior. Imaxinade a vergoña que podería sufrir o coitado do Olivio se un día lle dese en pasar por diante dunha micro cámara en calzóns... Ademais, se súa nai o tivese sabido, certamente lle tería dito:
– Espero que, polo menos, leves os calzóns limpos, meu! O que van pensar os espías de ti, eh?
Mais grazas a esa estrataxema, aqueles que vixiaban os seus movementos, pasaron a pensar que a vida do Olivio era aborrecida demais e que nunca se pasaba nada na casa del, que nin se lle vía moverse pola habitación... Talvez até se tornara invisíbel, como os monstros das bólas de po.
Porén, as cousas eran ben diferentes. Os domeadores de bólas de po do seu apartamento comprenderon que o Olivio era un tipo de fiúza, alguén en quen si podían confiar. Aínda que non se mostrasen aos humanos, pois sempre permanecían invisíbeis para as persoas, quixeron manifestar dalgunha maneira o seu agradecemento. E fixeron unha manifestación de bólas de po polo corredor da casa, como se botasen corridas. O Olivio entendeu que aquelas criaturas vivían da doma das bólas de po e, por riba, tivo unha idea. Alí mesmo no seu apartamento construíu un pequeno circuíto, na realidade era algo parello aos antigos circos romanos onde se facían corridas de cuadrigas. Era moi xeitosiño para estas cousas, xa tempo atrás construíra unha maqueta da Torre Eiffel á escala, e non con escarvadentes, mais con faragulla de pan, que despois pintou de cincento. Ficou ben curriño. Por iso, decidiu erguer un circo romano tamén á base de faragulla de pan, que despois endureceu. Era espectacular. Tiña gradas, palcos e até bandeiriñas que, para se mexeren, contaban cun ventilador por detrás. Ademais, o Olivio construíu coas súas mans carros de carreiras cunha fita que se axustaba ás bólas de po.
Embora non se visen os monstros domeadores, estes ben podían subir neles e botar carreiras. Porén, como o Olivio gustaba de ver xente, tamén fixo uns guiadores dos carros, tamén de faragulla endurecida e, loxicamente, vestidos de romanos, mais colocados nun lado do carriño para os monstros das bólas de po poderen guiar perfectamente as súas cuadrigas. Foi todo un suceso. Tres veces por semana, había corridas de cuadrigas de bólas de po no corredor da casa do Olivio, xusto por baixo de dúas micro cámaras da ATRAPA, mais alí non tiña xeito de ficar a saber o que acontecía. O Olivio decidiu gravar as corridas en vídeo e despois subilo ás redes sociais.
Hoxe en día, conta con máis de dous millóns de seguidores de todo o mundo, porque as súas carreiras de cuadrigas son espectaculares.
Só os da ATRAPA están amoscados, mais como non o ven, non poden facer nada. Xa se sabe: ollos que non ven, corazón que non sente.
Sem comentários:
Enviar um comentário