A Marta era unha nena abondo travesa, ben, era o colmo da travesura. Sempre estaba a montar liortas na casa ou fóra dela. De feito, era o pesadelo dos pais. Non había día que non recibisen unha queixa da escola, dos veciños ou até do concello. Era un verdadeiro terremoto.
Un día, cando a nai estaba xa farta de tanta falcatrúa, mandou a nena para o patio, para xogar ela alí soa un bocadiño.
A Marta saíu toda contenta ao xardín da casa. Adoraba pasar alí horas e horas a procurar insectos, pero naquela altura do ano non os había, porque era outono.
Comezou a remexer entre as follas, á procura dalgún insecto especial, seica un con dúas ou tres cabeza, do tamaño dunha bóla, pero o que atopou foi algo ben distinto.
Atopou un libro.
– Boh, un libro –exclamou a Marta desencantada.
Pero para a súa sorpresa, do chan xurdiu unha voz anoxada que dixo:
– Como que “boh, un libro”?
A Marta case que cae do susto que levara.
– Que estraño ser dixo iso? –preguntou chea de medo, esperando que por alí aparecese algún gnomo guitarrista, algún anano verde ou seica algún dragón en miniatura.
– Pois eu, é que non me ves? –dixo a mesma voz.
– Pero, quen es ti?
– Pois o libro.
A Marta non daba creto aos seus ollos. Un libro que falaba.
– Pero é que ti es máxico?
– E logo, ti que pensas?
– Pero os libros máxicos non existen.
– Iso dilo ti… Podes lerme canto queiras.
– Aiou, ler, que bobada...
– Iso é porque nunca tiveches un libro máxico.
A Marta perdeu o medo e recolleu o libro.
Máis ca un libro, parecía unha caixa. Tiña unhas capas moi grosas, nomeadamente a de embaixo.
A nena entrou na casa moi silandeiramente, sen facer ruído para a nai non a sentir. Entrou no seu cuarto e choeuse nel. Deitouse na cama e puxo o libro diante dela. Despois abriu o libro e esperou.
Axiña unha luz saíu do seu interior e comezou a contarlle historias fantásticas, sobre todo tipo de seres.
E a cousa continuou así durante unha semana. A nena estaba fascinada con aquel seu libro máxico, que sempre escondía embaixo da almofada cando ía para a escola. E pouco a pouco, alén de escoitar os contos, comezou a ler neles.
Certamente non todos os nenos atopaban un libro máxico no xardín todos os días.
De feito, todas as noites a Marta adormecía na cama, co libro aberto ao seu lado.
E todas as noites, a mamá da Marta subía ao seu cuarto, collía o libro máxico, dáballe a volta, e premía nun pequeno botón que estaba moi ben disimulado, ao lado do cal había unha placa minúscula que era case imposíbel de ler e que dicía: “Libros Máxicos Electrónicos, S.A.”.
A mamá da Marta pagara unha fortuna por aquel brinquedo, mais pagara a pena.
© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário