LUZ E A PINGA DE CHUVIA

A Luz Lepe Lira

A Luz estaba triste, melancólica, señardosa.

Ollaba pola xanela  e vía a chuvia caer moi lentamente.

Estaba lonxe da casa, moi lonxe, na cidade de Toulouse.

Había corentena por mor dun virus que afectaba a toda a xente, de modo que toda a xente ficaba na casa; ela, tamén.

O son das gotas batía no peitoril facía CHOP, CHOP, CHOP, moi lentamente.

A Luz debruzouse e deixou que o seu rostro enchoupase.

Sentiu as pingas na súa face.

Eran frescas, até sabían un bocadiño a liberdade.

Despois duns segundos, meteu a cabeza para dentro.

Mais unha pinga ficou na punta do seu nariz.

Era unha pinga enorme, talvez eran tres pingas en unha.

Até parecía unha gran verruga, mais era transparente.

A Luz ollou para o interior da pinga.

Daquela viu algo que non se esperaba.

Viu unha paisaxe dentro, era unha paisaxe mexicana, da súa terra.

De repente, unha cativa chantouse no medio da escena.

Era unha meniña linda, de cabelo preto.

Tiña trences e vestía un poncho vermello.

A cativa sorriu e deixou ver uns dentes branquísimos.

— Ola —saudou.

A Luz non podía acreditar.

Escoitaba a rapaciña como se estivese a ver un filme.

A nena facíalle acenos de se achegar.

A Luz achegou un dedo, só podía facer iso.

Aquel dedo con que a Luz quixo tocar a pinga foi capturado por unha man que saiu da propia pinga.

Entón, aconteceu algo inesperado, totalmente.

A Luz foi arrastrada para o interior da pinga!!

A Luz rodou polo chan e axiña ergueuse.

Estaba no seu México natal, non tiña dúbida.

Estaba no seu país, porén vía todo diferente, como antigo, como se vería todo noutro tempo.

E ao seu carón, estaba a miúda.

— Vés xogar comigo? —preguntou a nena.

A Luz ollouse, vestía roupa seria, de xente maior, non estaba para xogar.

— Viches como vou vestida? —preguntou a Luz á nena.

— Vin —respondeu ela e tendeulle a man—. Vés xogar comigo, logo?

A Luz, xa non puido negarse, ademais, a miúda turraba dela.

Foron até a beira dun regueiro onde había algo de vexetación.

Aquel lugar era mesmo familiar para a muller.

Un can saíu ao seu paso para a saudar a remexer no rabo todo contento.

E un gato gabeou por ela até se situar no seu ombro.

Era tan parecido ao seu propio gato!!

— Sabes pescar a man? —preguntoulle a miúda.

— Sabía cando cativa —respondeu a Luz.

— Daquela, imos probar.

E a menina colocuse no medio do río e dedicouse a capturar troitas.

A Luz quixo imitala, mais xa non tiña práctica ningunha e acabou caendo na auga, mais como tentou agarrarse a unha xota para saír da auga, rabuñou o antebrazo..

O riso da pequena soou como unha cantiga.

A Luz, enchoupada no medio do regato, non puido evitar rir tamén ela.

Saíron do regato e foron para uns cotarelos dos cales se divisaba toda a paisaxe, mentres o can e o gato as acompañaban.

Cando chegaron ao alto, viron a cidade ao fondo.

Era a súa propia cidade.

Era Querétaro.

Como era posíbel?

A menina notou o pasmo da muller e colleulle a man, despois turrou dela na dirección á cidade.

Xa anoitecía.

— E dime, logo —preguntou a Luz—, non tes medo de camiñar por aquí soa a estas horas?

— Non, eu son moi valente, dixo a pequena.

Mesmo daquela, un coiote chantouse na metade do camiño, un coiote que saíra de calquera parte.

O can comezou a gruñir e recuar, mentres o gato literalmente voou para o ombro da Luz, na procura de abeiro, ou como se pensase: «se ese bicho vai comer alguén, que comece pola meirande».

Porén, a menina achegouse do coiote.

Axeonllouse perante el e comezou a lle facer festas na cabeza.

Ao coiote prestáballe, tanto que se deitou no chan de patas para riba e pediu para lle acariñaren tamén na barriga.

A Luz lembrou que, cando cativa, ela tamén adoraba todos os animais.

Despois, proseguiron a viaxe para a cidade.

Xa cando os farois públicos iluminaban as rúas, entraron en Querétaro.

A Luz pareceulle novamente unha viaxe para atrás no tempo, pois os autos eran moi vellos e a xente vestía roupa de décadas atrás.

A menina preguntoulle:

— Pasáchelo ben?

— Paseino, obrigada. Foi unha tarde e un serán deliciosos. Puiden respirar ar puro, recoller flores, sentir os saltóns pasaren por diante dos meus narices, ser acariciada polas espigas, correr tras os coellos... Había anos que non facía estas cousas.

— E pescar —engadiu a nena.

— E pescar, aínda que non capturásemos nada.

— Olla, esta é a miña casa —dixo de repente a miúda acenando para unha habitación calquera.

Novamente aquela casa era moi familiar á Luz.

Ela coñecía aquel lar.

De repente, unha voz de dentro chamou:

— Luz, estás aí fóra?

E a Luz ficou conxelada.

Recoñecía esa voz, mais ademais...

— Chámaste Luz, coma min? —preguntou a muller.

— Claro. Aínda non sabes quen son?

A Luz hesitaba.

— Eu son ti —dixo a meniña a sorrir—. Ti cando cativa.

A Luz quixo dicir algo, mais non lle saía.

— Quero que non me esquezas —dixo a Luz pequena—. E quero tamén que saibas que, mentres me lembres, nunca estarás ti soa.

A Luz grande abrazou a Luz pequena.

Fechou os ollos.

Era tan mol, tan mol.

De repente, abriu os ollos.

Estaba de volta en Toulouse.

Abrazaba un coxín moi mol, no sofá.

Porén, o seu nariz estaba aínda mollado, mais xa non cunha pinga.

— Seica soñei? —preguntouse a Luz—. Pareceume tan real.

E só daquela notou que lle pruía o antebrazo.

Alí estaba a rabuñadura.

E aínda resoou na súa memoria.

“Quero que non me esquezas”.

© Frantz Ferentz, 2020

© Ilustración: Chaimae Hilal