Durante unha das excursións emprendidas naquelas nosas ferias polo sul da Italia, pasamos por unha pequena vila pesqueira chamada Leiocca. Era un lugar tranquilo onde o tempo parecía ir a outro ritmo. Eu daquela viaxaba cos meus pais e mais a miña irmá Ermelinda, que ten nome de queixo e que, cando fala, me recorda a un mamute.
Fomos a un pequeno restaurante, porque xa eran horas de xantar. Puxéronnos o menú diante e vin que case todos os pratos eran de pasta. Para min xenial, mais para a parva da miña irmá non, a Ermelinda dicía que non quería pasta, como ía ela comer pasta? Será maluca? Hai alguén que non guste da pasta neste planeta, fóra da miña irmá extraterrestre?
Meus pais puxeron paz entre nós. A miña irmá comería unha tortilla de xamón. Apañado. O camareiro abraiaba con que alguén comese tortilla de xamón, de feito dubido que soubese de que se trataba. Devecía por ver o que na realidade lle traían.
E alí chegou, o meu prato de espirais á boloñesa. Nin sequera lembro o que pediron os meus pais. Eu só reparei naquel prato. Mais alto, malia o recendo que saía del, pareceume unha porción minúscula. Precisaría cinco como aquela para fartar. Queixeime aos meus pais, como non podía ser menos.
"O neno tenche razón", concordou o meu pai. "Moito prato, mais pouco contido. É o prato máis estraño que nunca vin, mira que alto é..."
E sen máis, alzou a man e chamou polo camareiro, que acudiu todo dilixente.
"Non piace ai signori la pasta?", preguntou todo adulador. Daquela notei os mostachos do camareiro, que eran longos e finos, como os dos camareiros italianos dos filmes e a súa voz soaba un chisco a violino.
"Non, o problema é que a porción é moi pequena", retrucoulle o meu pai.
"Pequena?", inquiriu o camareiro.
"Piccola", entrometeuse a Ermelinda que estaba máis guapa calada. Seica non andaba contenta coa súa tortilla de xamón?
"Ma non è così", respondeu o camareiro todo sorridente. "Il piato è molto fondo, la porzione è grande".
Aquilo si o entendemos, mais o que era discutíbel era que a porción fose grande, para min non o era, eu son na verdade unha máquina devoradora de pasta e para min aquela era unha porción máis ben miúda, case un terzo de porción. Porén, seguín a comer na miña pasta naquel prato estraño que, polos vistos, era típico de Italia ou de parte dela, non sei, tería que consultalo na Wikipedia.
"Sabedes como fan nesta vila para controlar que o tránsito sexa moi lento e os autos non corran pola estrada, que é a rúa principal?", interrompeu de súpeto miña irmá a harmonía da inxestión de espirais á boloñesa.
Non é que ela o soubese todo, simplemente é que lía todo o que lle caía nas mans.E daquela agarrara un folleto turístico en inglés (fíxate, sabía inglés... e italiano e alemán e catalán, que noxo de intelixencia tiña a tipa!)
"Pois é moi curioso", seguiu a explicar ela. "Acontece que contratan varios vellos pensionistas para pasearen todo o día coa bicicleta pola rúa principal, nun sentido e no outro. Como a rúa é estreita e non se pode adiantar, obrigan os condutores a iren devagar, porque non poden ultrapasar. Os pensionistas están felices porque fan algo que lles presta, que é montar en bicicleta e asemade gañan algún diñeiro aparte. E ao Concello sáelle isto máis económico que pór gardas e radares".
Mentres os meus pais comentaban coa miña irmá, o mamute, as marabillas da medida para o control do tránsito en Leiocca, eu xa estaba a facer descender o nivel de pasta. Estaba para chegar a aquela parte estreita e fonda. E aí, xusto aí, comezaron os meus problemas. O garfo non daba pinchado nos últimos espirais. Eu tentaba e tentaba mil veces, mais eles fuxían. Tería xurado que aqueles espirais tiñan vida propia, que se cubriran de graxa e que evitaban que eu os capturase.
A miña loita a vida ou morte non pasou desapercibida para aquel monstro de irmá que me toucou en sorte. Axiña veu o seu ataque feroz:
"Forza, que non se diga que uns miserábeis espirais van vencer o campeón mundial de inxesta de pasta..."
Non entendín se o de inxesta era algo bo ou ruín, mais a miña irmá estaba a facer chacota comigo. Até aí podíamos chegar. Deixei o garfo na mesa e metín a man naquel estreito espazo.
"Que estás a facer? Non sexas cocho!", berrou a miña nai. Se daquela ela pretendía que eu non atraese a atención das outras persoas que comían no restaurante, conseguiu xusto o contrario. As dez ou doce cabezas que estaban alí voltáronse todas contra nós.
"Que vergoña nos estás a facer pasar...", bisbou miña mai mentres mordía o labio inferior.
Porén, aquilo xa era unha cuestión de vida ou morte. Por unha banda, non ía permitir que a miña irmá rise de min; pola outra banda, aqueles malditos espirais non ía quedar sen castigo pola súa ousadía. En conclusión, quitei a man, que xa vin que era igual de inútil que o garfo para aqueles mesteres e emborquei o prato na mesa. A forza da gravidade fixo o resto. Os derradeiros espirais caeron na mesa. Lanceime a eles con todas as miñas forzas, perante os ollos espantados dos meus pais e da miña irmá, que estaban convencidos de que eu perdera a cabeza. Mais non, era unha cuestión de orgullo. Eu estaba todo satisfeito, sentíame como Xulio César tras conquistar a Galia. Os meus pais e a miña irmá, porén, querían esconderse baixo a mesa porque toda, absolutamente toda a xente no restaurante, tiña os ollos postos en nós e, naturalmente, mexericaban.
E daquela pasou o camareiro que quedou tamén a fitar para nós.
"Bravo, il ragazzino è stato bravissimo e ha mangiato tutto il contenuto del piatto", dixo.
Eu ollaba para el cun medio sorriso de satisfacción.
"Quindi,secondo la nostra tradizione, hai guadagnato anche il piatto come premio...", seguiu a explicar o camareiro.
Aí todos nós quedamos a fitar para el sen entender. O camareiro estricou aínda máis os seus mostachiños finísimos polas puntas, achegouse a min, colleu o prato, verificou que estaba baleiro de todo e púxomo na cabeza.
Eu non reaxín nin tampouco os meus pais. Mais o camareiro aínda explicou:
"Il premio è: chi mangia tutto si porta il piatto via. Questi nostri piatti di Leiacco servono anche come cappelli contro la pioggia"
E co prato na cabeza como un chapeu, saín de alí acompañado dos meus pais, ante a admiración de todas as persoas do restaurante e eu a erguer a cabeza aínda máis para demostrar o meu orgullo. De feito, algúns dos presentes até aplaudiron timidamente. Non ía permitir que ninguén me arrebatase aquel prato-chapeu que con tanto esforzo gañara, era meu e ía gozar del pesase a quen pesase.
Aínda hoxe, despois de tantos anos, conservo o prato-sombreiro que é ideal para a chuvia, mais podo xurarvos que non teño comido máis nunca pasta nel.
Frantz Ferentz, 2013
Sem comentários:
Enviar um comentário