Artur e o avión xigante de papel [+8 anos].- XFC

    Artur é un rapaciño soñador. Préstanlle a esgalla os avións e os pilotos. Veos decote voar por riba da súa casa e imaxina que é el quen os pilota... Que guapo debe ser iso! Encantaríalle levar unha das súas cazadores grandoas e eses lentes escuros que fan tan serios aos pilotos...Artur coida que os pilotos son uns heroes.

    – Gústanme os avións, gústanme os pilotos... Ah, quen fora un deles... –dise entre suspiros.

    Pero Artur aínda non pode pilotar un avión. É demasiado novo para iso. Polo de agora hase conformar con ver todas as películas de avións, vellos e modernos, e ler unha e outra volta a súa enciclopedia de historia da aviación, que de tan vella como está, xa pide a xubilación.

    Porén, o rapaciño quer facer realidade o seu soño e vai contarllo ao pai.

    O pai de Artur está todo cómodo no sofá do salón.

    – Papa, eu quero pilotar un avión...

    O pai non fai máis que entreterse co xornal. Nese intre está a facer un encrucillado. Hai un vocábulo de seis letras que se refire a certo mamífero comichón, e o pai dubida se non será humano.

    Cando Artur lle di aquilo, el sorriu, faille festas na cabeza e coméntalle:

    – Claro, fillo. Este ano de seguro que o Cantarrá gaña a Liga...

    Artur mira para el decepcionado.

    Non lle fixo nin un chisco de caso!

    Decide ir probar sorte coa mai. Ela é unha paisana máis seria.

    Atópaa na sala, a ver a tele. Está a ver un programa sobre a historia dos espaguetes. Preséntao un paisano famoso, que facer non fai nada, pero comer, come todo.

    – Mamá, teño de dicirche unha cosa importante: que quero ser piloto de avións.

    Artur espera que a mai lle faga o caso que o pai non lle fixo. Pero ela non separa os ollos da pantalla e di:

    – Chocolate? Telo na neveira... e despois lava os dentes, que che sairán caries.

    Ela tampouco non o atende!!

    Artur está ben triste. Seu pai non o escoita, súa mai tampouco. É o de sempre: non o toman en serio. Rinse das súas ideas: coidan que é un fantasioso, un soñador.

    Ah, a familia...! A súa familia é o pai, é a mai e é... é Carmiña, a irmá!

    Tomarao ela en serio?

    A cousa é facer a proba...

    Artur envereda para o cuarto dela.

    A Carmiña está no seu cuarto. Practica o seu deporte favorito: deitarse na cama cos auriculares nas orellas para escoitar música esnaquizante desa que lle gusta a ela.

    Cando está así non se enteira de nada. Parece que o seu corpo está alí pero a súa alma está a viaxar polos espazos siderais.

    – Carmiña... –chama suaviño Artur.

    Pero ela non se dá cata.

    Artur méxea e ela torna da viaxe espacial.

    – Que queres, ho? –pregunta algo anoxada.

    – Quero contarche unha cosa importante –di Artur.

    – O que?

    – Que quero ser piloto de avións...

    Carmiña mírao un momento. Despois mete a man no bolso e quita dous euros. Apúrreos a Artur e dille:

    – Vai á feira e móntate nun avionciño de moedas.

    E despois segue a ouvir na súa música.

    Artur ten gana de chorar.

    Ten máis gana aínda de chorar. Ninguén non lle fai caso, ninguén non o entende; está desesperado. Decide ir ao seu cuarto e encerrarse alí para ler a súa enciclopedia...

    Pero apenas pasa alí un anaco, dálle por mirar pola ventá. No edificio de enfronte, nunha ventá á altura da súa, un rapaciño da súa idade está a aventar avións de papel para a rúa.

    Fai un e tírao; fai outro e tírao. Debe ter unha chea de papeis para ilos aventando todos á rúa daquel xeito.     E que ben voan! O rapaz parece un enxeñeiro avionístico papelista.Entón unha idea xermola no seu cerebro. Non é o campión da súa clase de avións de papel? Xa gañara o concurso do colexio dúas veces. Era un concurso guapísimo, consistente en guindar avións dende as ventás do laboratorio e ver cal chegaba máis lonxe sen que se enteirase don Bernardo, o profe.

    E logo, non lle dá máis facer un avión cunha folla de periódico que con cen ou duascentas?

    Entón, claro que pode facerse o seu avión!

    Na casa de Artur gardan todos os periódicos vellos dende hai séculos. É unha zuna do pai que di que quer facerse un arquivo histórico gardando os papeis, pero a mai, de cando en vez, manda algúns paquetóns deles para o contedor de papeis (porque é moi ecoloxista ela).

    Artur vai ao armario xigante onde están os periódicos e lévaos para a terraza ás embozadas. Paso a paso, vai facendo unha montaña de periódicos na terraza...

    Despois rompe a hucha dos aforros e baixa á tenda para mercar dous litros de cola. Laboriosamente, vai apegando todas as follas até xuntalas nunha grandísima que ocupa todo o solo da terraza.

    Déixao secar. Despois prégao e vai facendo o avión de papel máis grande que nunca tal se viu.Que cousa máis guapa!

    Até lle fai detalliños de adorno, como tiras de cores.

    Como lle sobra unha manchea de papel, Artur decide facer tamén un boneco que ten o seu tamaño. Qué xenial! Baixa un momento para a casa, colle unha camisa, un pantalón e unha rebeca e pona ao boneco.

    – Se parezo eu mesmo! –exclama.

    Baixa despois outra volta para a casa. É a hora da xanta.

    Toda a familia xa está na mesa hai un cacho. Espérano. A tele está posta e un paisano con gravata, bigote peiteado e cellas coa permanente conta as noticias do día como quen conta a vida de Rita Méndez, bolboreta en busca de traballo.

    Artur quer falar. Precisa contar a todos o que vén de facer. Vai levar a cabo por fin o seu soño dourado!

    – Cala a boca... –di o pai.

    – ... que é moito importante... –amece a mai.

    – ... saber o que pasa cos tellados persas –conclúe a irmá.

    Artur cala. Que remedio!Á fin chega a publicidade. Anuncios. Agora Artur tenta falar outra volta e di dunha tirada todo o que fixo:

    – Collinmoitopapeldoarmario... epuxenmeaapegalotodo... atequefixenu­navióndepapel...

    – Que fixeches un avión de papel? –pregunta a mai.

    – Fixen.

    – Ves moita tele ti –opina o pai.

    – Sóbrache fantasía –di a irmá–. Vende unha pouca dela.

    Non lle cren unha palabra...Pobre Artur. Pero o non se dá por vencido.

    A familia ponse a ver unha película de ciencia ficción despois da xanta.

    Artur aproveita e sobe á terraza. Monta o boneco de papel no avión e empúrrao para a rúa.

    Como voa!

    O avión pasa diante da ventá do salón onde está a familia de Artur.

    – Aí vai Artur... –di o pai.

    – ... está a pilotar... –aclara a mai.

    – ... un avión de papel –conclúe a Carmiña.

    Silencio.

    De golpe berran todos tres:

    – Un avión de papel?!

    O pai, a mai e a irmá Carmiña enveredan para a rúa coma meteoros. Nin sequera matan a tele. Ninguén non os detería.

    – Volve, Artur, volve... –van berrando mentres ven como o avión, por riba das rúas, se vai perdendo cidade a dentro.

    O avión vai cada vez mais ás présas. O pai para un taxi e dille ao taxista:

    – Siga ese avión – acénalle para o ceo para que o outro vexa que é de verdade.

    E o taxista, que devecía por ter unha aventura peliculeira, lánzase a perseguir o avión de papel xigante polas arterias da cidade.

    A familia de Artur non sabe se pasa máis medo coas veloci­dades do taxista tolo ou co que lle poida suceder ao rapaz.

    Daquela un coche de policía pónselles detrás.

    O pai saca a cabeza pola ventá e cóntalles o que pasa aos berros, acenando para o ceo.

    O coche de policía ponse á cabeza para despexar o camiño.

    – Máis rápido –di a mai.

    – Máis rápido –di o taxista.

    – Máis rápido –di un dos policías.

    E para colmo, xúntaselles un coche da televisión, que se enteira axiña do que ocorre.

    Os tres coches atravesan a cidade coma faíscas.

    Non respectan os semáforos, os moi brutos.

    E entón... o avión sobrevoa por riba do porto. Introdúcese no mar e pérdese polo horizonte.

    Que desilusión!

    Que traxedia! Toda unha hora de carreira louca pola cidade non vale para nada.

    – Vaise para o mar –di o pai choramicando.

    – Pérdese, pérdese –di a mai xemecando.

    – Vai saír nos papeis –di a irmá morta de envexa.

    – Torna, Artur, que os teus pais te esperan... –di o taxista.

    – Que barbaridade –di un periodista–. Este neno ten un avión de papel, pero non un barco.

    – Se cadra sabe reciclalo en barco, non pense –di un dos policías.

    – Haberá que telefonar ao exército...

    – Ou á Nasa...

    – Ou aos cazadores de bolboretas.

    Entón na familia se dan conta de que todo iso pasara por non escoitar a Artur. Esa foi a cuestión: non o escoitaren.

    Atristallados, volven os tres para a casa.

    Eh! A tele está posta, pero non hai xa a mesma peli. É unha reportaxe de avións.

    E no sofá vese un vulto sentado. Quen será? Un ladrón? Un extraterrestre? Un inspector de facenda?

    O pai agarra un zapato para usalo coma arma. A mai agarra unha barra de pan duro de hai quince días. A irmá vai para o seu cuarto para velo de lonxe.

    – Quen está aí? –berra o pai chantándose diante do sofá co zapato na mao sen decatarse de que ten un furadiño no calceto.

    – Son eu –di Artur todo acougado.

    – Artur?!
    – Pero non...
    – ... estabas ti...
    – ... a voar no avión?
    – Non –responde o neno–, era o boneco que fixen quen pilotaba o avión...
    A familia non se lle tira ao pescozo.
    Mellor así.
    Aprenderon a lección: escoitar, escoitar, escoitar sempre. Así, cando Artur lles di:
    – Sabedes? Coido que a miña vocación é artista do papel... Mellor que piloto.
    Pensan que máis vale así.
    Pero, quén non lles asegura que nun par de semanas non muda de idea e entón non quer ser astronauta...?

   

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

A lingua das vacas (+14 anos).- XFC

Aos nenos de Lubián que lles prohibiron usar a súa lingua nas aulas.
­

    – ¿Cómo? ¿Que estáis hablando gallego en clase vosotros dos? A copiar doscientas veces en el cuaderno: “En clase no hablaré gallego”.
    O mestre era un home serio. El non entendía como estes pequenos aínda eran tan parvos para usaren unha lingua estúpida que non servía para nada.
Éra mágoa.
    Os dous nenos, o David e a Mónica, ollaron para el espantados. Nunca tal lles acontecera.
    – Papá, o mestre castigounos por falarmos en galego na escola… –comentou o David cando chegou á casa.
    O pai, un labrego que case nin fora á escola porque non a había nos seus tempos, preguntou:
    – Pero ti insultáchelo ou dixécheslle algunha porcallada?
    – Non, eu só falaba coa Mónica dun programa da tele…
    O pai do rapaz foi ver o director. Non lembraba que falar galego estivese prohibido. Era verdade que eles non moraban en Galiza –a raia estaba a dez quilómetros, pero era unha raia invisíbel, só un letreiro dicía que se entraba en Galiza despois de pasar un túnel.
­    – Señor director, como foi que o meu neno o castigaron por falar galego na escola?
    O director, un señor tan serio ou máis ca o mestre, non o mirou nin á cara da que lle respondía:
    – Esto no es Galicia. Aquí no se habla gallego.
    – Xa –retrucou o pai–, pero aquí falamos galego de toda a vida.
    – Con las vacas –dixo ironicamente o director.
    – Como?
    – Nada, nada, que la Junta de Castilla-León tiene como lengua oficial el castellano y que en la escuela se habla español y basta.
    – Pero…
    – Lo lamento, pero es así. Si tiene alguna queja, vaya a hablar con el inspector… en castellano.
    O pai volveu para a casa.
    Polo camiño atopou o seu propio pai, o avó do David. Comentoulle o que acontecera. O vello só se encolleu de ombreiros. Non dixo nada. El case nunca dicía nada. Des que marchara de emigrante tantos anos atrás, só falaba o mínimo. Lembrou outros tempos, a ditadura lle chamaban. Daquela batían os nenos no rostro por falaren galego.
    – Din que a nosa fala só serve para dirixirse ás vacas –aínda dixo o pai antes de marchar por unha calella cara aos prados.
    O mestre e o director ían levar a súa por riba.
    Eles eran o progreso.
    Os outros, o pasado.
    Até que veu aquel camión.
    Era un tráiler de moitas toneladas. Por non se sabe que estraña razón, saírase da estrada xeral, seica por mor dalgunha mala interpretación dun cartaz estradal. A cuestión foi que o tráiler entrou naquela aldea perdida, na linde cos tempos fantasmas.
    Era un camión alemán. Ía cara a Vigo. O camioneiro case encastra o camión na parede de lousa dunha leira.
    Aos poucos toda aldea saíra ver que era aquilo.
    O camioneiro baixou desesperado. Nin el mesmo entendía como fora parar aí. Dirixiuse na única lingua que sabía aos aldeáns que o rodeaban:
    – Können Sie mir hilfen, bitte?
    Mais ningún de entre os dez ou doce curiosos que andaban alí comprendían.
    – Os mestres, hai que chamar os mestres –dixo alguén.
    Cabo duns minutos estaban alí o mestre e mais o director.
    – Eles hanse entender co camioneiro –dixo unha veciña
    O camioneiro, cando viu aqueles dous homes ben vestidos, decatouse de que non eran labregos coma o resto. Seica eles eran a súa esperanza:
    – Guten Morgen. Ich heiß Klaus. Ich bin Deutsch, aber ich kann mit den Leuten hier nicht reden. Niemand verstehet mich. Können Sie ein bisschen Deutsch sprechen?
    O mestre non abriu a boca.
    O director aínda quixo finxir que sabía o que non sabía:
    – Via magna. Ad sinistra. Girare.
    Houbo uns momentos de silencio.
    Entón apareceu por alí o avó do David.
    E falou co camioneiro:
    – Hallo. Kann ich Ihnen hilfen?
    – Aber sprechen Sie Deustch?
    – Natürlich. Ich war ein Auswanderer in der Schweiz.
    "Eu fun emigrante en Suíza", dixera o avó.
    Mercé ao avó, todos os aldeáns axudaran para virar o camión e facelo tornar para a estrada xeral.
   O camioneiro marchou emocionado. Prometera tornar no Verán coa familia a aquela aldea, onde, como puido comprobar logo, non só falaba alemán aquel vello labrego, senón outros máis que tamén foran emigrantes nos seus anos mozos.
    O director da escola non puido disimular a súa admiración e díxolle ao vello:
    – Veo que usted sabe alemán. ¿Y cómo lo aprendió?
    – Coas vacas, meu señor, coas vacas... Elas sonlle moi listas, aquelas vacas suízas.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

AS ZUNAS DE MARGARIDA

    

     Margarida era unha moza dunha aparencia completamente normal.
    Un día comezou a engancharse á tele e tirábase tombada no sofá oito horas diarias e trece se era fin de semana.
    Na súa clase déronse de conta de que lle pasaba algo raro porque estaba todo o día a mirar para o teito e non falaba con ninguén.
    Tanto foi así, que o titor chamou aos seus pais e contoulles que cando el lle preguntaba algo na aula, ela soamente respondía cousas como:
    – “Non mude de canal”.
    Ou ben:
    – “Pregúnteme despois da publicidade”.
    E ademais díxolles que os seus ollos semellaban dúas pantallas de televisión en pequeno.
    – Non a deixen ver televisión –aconselloulles o titor.
    Os pais decidiron pór unha antena removible. Desa maneira, cando non querían que a filla vise a tele, quitábana.
    Mais Margarida non se daba rendido.
    Como había vídeo, empezou a pedir emprestadas películas a todos os compañeiros e compañeiras da clase.
    E o titor que se enteira e telefona aos pais para lles dicir que agora a filla ten ollos de pantalla de cine.
    – Quítenlle o vídeo... –aconsellou daquela o titor.
    Choeron o vídeo nun armario blindado.
    Os pais xa crían que así estaba o problema resolto...
    Ilusos.
    Margarida foi á súa caixa de aforros particular –un cochiño que tiña desde que fixera a primeira comuñón e do que nunca quitara nada porque non saía– e remexéndolle o fociño, deixou saír unha restra de moedas abundante.
    A rapaza foi a unha tenda e mercou unha videoconsola e toda unha colección de cartuchos con toda caste de batallas e historias de heroes e mais heroínas de todas as épocas pretéritas e futuras.
    Mais claro, na clase notáronllo rapidamente, porque cando o titor lle foi preguntar un día polas monocotiledóneas, ela respondeulle:
    – Dispara!... Gañeite, saturniño tricéfalo! Os monstros atacan todos xuntos!, atención...! A galaxia é só de noso!
    Estaba nidio que Margarida precisaba ter algo entre os ollos.
    E o peor era que os seus ollos daquela parecían dúas pantallas de computador.
    Ademais, as súas mans non estaban nunca paradas, movíanse constantemente e as pupilas buligaban como satélites loucos nas súas órbitas sen rumo.
    Mesmo a súa voz soaba metálica, como robotizada.
    O titor pensou que era o momento de facer algo entre todos e pediu axuda, a cal ofrecéronlla encantados todos os seus alumnos.
    Así, cabo duns días, cando a rapaza foi á clase encontrou uns carteis en orde que dicían:
    O primeiro: Margarida, estás conectada.
    O segundo: Apágate.
    O terceiro: Respira
    O cuarto: Non es unha máquina
    O quinto: Sé unha persoa xa
    E o sexto: Ola, Marga, como estás?
    Ao rematar, Margarida recuperou a súa cara de persoa e sorriu.
    O titor preguntoulle como estaba e ela dixo que ben, que lle parecía ter saído dun soño.
    Entón agarrou a videoconsola e guindouna pola ventá ao patio, caendo enriba dun niño de ratos.
    Todos os compañeiros aplaudiron.
    Dúas semanas máis tarde, un rato entrou pola mesma ventá por que Margarida tirara a súa videoconsola.
    Levaba unha cintiña vermella na testa e brandía un cravo ferruxento como espada.
    Dun par de botes chantouse enriba da mesa do profesor e berrou:

    – Aquí vén Rambo!

© Frantz Ferentz

All rights reserved worldwide

O xefe da tribo [+12 anos].- XFC

    Contan as lendas que, hai non moitos anos, a tribo dos chimpancés do zoo dunha importante cidade europea tiñan que escoller un novo xefe.
    O seu xefe anterior, o grande e respectado Xula, morrera por indixestión.
    Por indixestión dunha caixa de xeados de piña, maracuxá e aguacate.
    O hábil Xula roubara do camión dos abastecementos dun dos quioscos do zoo varias caixas de xeados e leváraos para o seu abeiro.
    Porque aquel sabio simio coñecía unha saída secreta do recinto dos chimpancés, unha saída que só usaba el, erguendo as reixas por un punto onde estaban soltas, que daba ao espazo dos hipopótamos –había que agardar que estivesen a durmir unha soneca, o cal acontece case sempre–, para despois escoarse silandeiramente até o quiosco veciño, penetrar nel polo teito e, finalmente, chegar ao almacén.
    Comera todo sen partillalo con ninguén, amais ben ás présas para que non sumira o xeado.
    O resultado foi mortal: ficara teso coma un anaco de xeo. Xeáralle o sangue.
    Despois do triste evento, os quince chimpancés do zoo houberon facer unha asemblea para escolleren o seu novo xefe.
    Entre eles había catro candidatos.
    O primeiro era Barrunga, man dereita de Xula, o seu subxefe, por así dicir. Chimpancé duro que odiaba os humanos.
    O segundo era Fai-Fai, un simio argute e solitario que adoraba mandar.
    O terceiro era Kualka, violento, cheo de cicatrices, mais non porque tivese liortas constantes cos leóns da xungla, nin sequera do zoo, senón porque era un pouco cafre e se rañaba coa reixa do zoo.
    E o cuarto... O cuarto foi unha cousa excepcional. O cuarto era Arate. Arate non se presentara como candidato a xefe dos chimpancés. Na realidade, Arate era un tipo mal visto na tribo do zoo porque como tiña unha madeixa de cabelo louro na cabeza, recibía máis manises ca ninguén dos humanos.
    Até os orangutangos de catro zonas máis abaixo lle tiñan envexa.
    Mais como dicía, Arate non tiña a intención de se candidatar para xefe da tribo. Foi que subira a unha das ponlas do centro de recinto dos chimpancés para seguir a asemblea á vista de paxaro e esvarara nunha pel de banana cando os candidatos se presentaron no centro da asemblea.
    E caeu no medio deles, causando as gargalladas da tribo, que o derradeiro que esperaban era ver o Arate de xefe da tribo.
    Mais as leis dos chimpancés dicían que todos os candidatos tiñan a oportunidade de se presentar como candidatos a xefe da tribo.
    Aquela asemblea estaba presidida polo chimpancé máis vello, Ougolá, quen falou así:
    – Como non estamos na xungla, onde os chimpancés temos as posibilidades de demostrar as nosas habilidades, será ben difícil demostrar quen de vós é o máis capacitado para ser o noso futuro xefe. Por tanto, só temos unha opción: facer as probas aquí, no zoo, que é o máis asemellado á xungla. Daquela, os candidatos deberán traer aquel obxecto dos humanos que resulte máis útil para a tribo, e terán de prazo até as doce do mediodía.
    As doce do mediodía era cabo de doce horas, porque eran as doce da noite cando Ougolá deu pronunciado o seu discurso.
    Era un enfastío, porque Arate adoraba durmir e as perspectivas que se lle presentaban eran as de pasar a noite toda a vagar polo zoo á procura de non se sabe que.
Podía dicirlles que todo fora un erro, que el esvarara e caera no medio da asemblea, pero iso era unha deshonra moi grande. Os outros membros da tribo eran capaces de mandalo á gaiola dos leóns, onde, sen dúbida, non tería moitas posibilidades de sobrevivir.
    O coitado do Arate estaba desesperado. Non tiña máis remedio que seguir adiante. Mais que ía a facer?
En cuestión de minutos, os outros tres candidatos, de grandes saltos, desapareceron do espazo común da asemblea. Todos eles coñecían pasadizos por onde saír.
    O Barrunga usara a saída do Xula.
    O Fai-Fai sabía saír erguendo unha tapa de sumidoiro que daba ao estanque dos crocodilos, mais cubríndose o corpo de crema de banana, os crocodilos non se lle achegaban porque non aturaban o que eles consideraban fedorento.
    O Kualka, de tanto se bater contra a rella e contra todo o que estaba en pé, dera aberto un burato na árbore oca do centro do recinto e desde aí accedía a un pasadizo subterráneo que desembocaba na no cuarto do lixo. E aquilo si que era un paraíso!!
    En fin, que en cuestión de poucos minutos, o Arate era o único dos candidatos a xefe da tribo que ficara dentro do recinto sen saber como saír del.
    Pasouse a noite nunha ponla a rañar na súa madeixa de cabelo louro. Como rirían todos del ao outro día.
    De mañá, ben cedo, chegou o coidador ao recinto. Traía o alimento para a tribo. Normalmente o deixaba nunha bandexas no chan, mais botaba o alimento por uns tubiños desde a caseta.
    – Alarma!! –oíuse de súpeto–. Faltan tres chimpancés!! Fuxiron!!
    Efectivamente, o garda contara os chimpancés e apenas contou catorce.
    E o garda saíu ás carreiras da caseta, deixando abertas as fiestras polas que entraban os tubos.
    Arate non o pensou dúas veces. Saltou por unha das fiestras, entrou na caseta e despois atopou a porta aberta.
    Xa estaba fóra.
    O zoo naqueles momentos converteuse nunha tolemia. Os poucos visitantes que xa daquela estaban no zoo, corrían coma loucos dun lado para outros. Alguén sentira dicir que escaparan uns monos, mais este alguén non entendera ben e dixo que se trataba de “lobos”, e segundo se ía correndo a voz, a xente pensaba que se trataba de “baleas corredoras”, “voitres asasinos” ou “hipopótamos couceiros”, porque xa se sabe que o boca-a-orella funciona abondo mal.
    Todo o persoal do zoo corría dun lado para outro á procura dos chimpancés escapados.
    Miraban nas papeleiras, nos contedores, nos trenciños para turistas... Pero nada, non os daban atopado.
    E é que os chimpancés estaban ben escondidos, á espreita dos humanos, a agardaren o momento preciso de descubriren un obxecto máxico que lles fixese ser os novos xefes da tribo dos chimpancés.
    Ben, Burranga, Fai-Fai e Kualka facían iso, ben ás escondidas. Pero Arate non. Arate estaba escondido no pico dun pelicano vello que durmía coa boca aberta ao sol.
    E pouco e pouco, todo foi acougando. Os visitantes esqueceron o pánico empezado antes e seguiron as súas visitas.
    Os traballadores do zoo seguiron as súas pescudas con disimulo, desde detrás das árbores ou escondidos tras dos postos de xeados.
    O Burranga foi o primeiro que detectou algo interesante. Tratábase desa cousa longa branca que algúns humanos meten na boca con lume e despois botan fume. Debía ser moi entretido. Se na tribo o vían con iso, seguro que o elixían, teríano mesmo por mago.
    E... zas!! Un puliño rápido desde unha árbore e adeus ao paquete de cigarros e ao acendedor dun señor que acababa de mercar tabaco.
    Despois foi o Kualka. Detectou un turista que levaba dous tubiños que puña perante os ollos. Aqueles tubiños de seguro que facían algo especial.
    O Kualka descendeu até o chan, correu pola herba, saltou nos ombreiros do descoidado turista, arrincoulle os prismáticos –xa adiviñastes que se trataba diso, non?– e correu a refuxiarse a un salgueiro vizoso.
    Non sabía moi ben para que servía aquilo, pero probou. Meteu os dous tubos diante dos ollos, mais fíxoo do revés. Daquela, todo o que vía estaba a un tamaño reducido. O Kualka pensou que mercé a aqueles tubos máxicos podía reducir a tribo a un tamaño diminuto e así converterse no xefe sen problemas.
    Para o Fai-Fai a ocasión chegou cando apareceu un grupo de rapaces cun casete que emitía unha música horríbel a todo volume. O Fai-Fai decatouse de como os rapaces prendían e apagaban o aparello apenas movendo unha panquiña ben pequena na parte de enriba. Cada vez que aquilo estaba prendido, os sons horríbeis que de alí saían –disque música moderna– poderían espantar toda a tribo.
    Era unha ferramenta magnífica para someter toda a colonia de chimpancés á súa vontade.
    Sen pensalo dúas veces, o simio foi avanzando escondido entre as sebes e, mentres os mozos comían uns sánduiches e bailaban asemade, agarrou o casete e liscou a unha velocidade de morte, mais os rapaces o perseguiron sen piedade.
    Resultou que como o aparello estaba prendido, non tiñan máis ca seguir o ruxido.
    O Fai-Fai decatouse da situación, de modo que desligou o aparello e os mozos pararon de perseguilo, mais non de bailar e comer, porque o facían automaticamente.
    Non había por onde seguilo, e menos aínda por dentro do recinto das hienas, que era onde parecía que se escoara o mono.
    Así as cousas, os tres candidatos chimpancés a xefes da tribo xa atoparan cadanseu obxecto antes do mediodía.
    E que ía facer o bo do Arate?
    Alí seguía escondido, pero o pelicano podía pechar a boca en calquera momento e despois sería un problema saír de alí.
    Saltou para unhas sebes e escondeuse alí.
    Ao seu carón había unha familia que consultaba un plano do zoo. Eran o pai, a nai e o bebé.
    O bebé era moi simpático. Ía sentado nun carriño de rodas e entón viu o Arate asomar a cabeza por entre as sebes.
    – Mono bonito –comezou a dicir o bebé–. Amigo.
    Mais os pais non o sentían, estaban demasiado ocupados a trazaren un recorrido polo zoo.
    – Moniño triste?
    Na verdade o Arate tiña unha face ben triste.
    O bebé ollaba con simpatía para o chimpancé.
    Era tan simpático, tan curriño.
    Para consolalo, o bebé ofreceu ao chimpancé o seu maior tesouro: a súa chupeta.
    E o chimpancé colleuna.
    E imitou o bebé: meteuna na boca e comezou a sucar nela. Non sabía a nada, mesmo tiña as babas do bebé, mais era unha sensación moi agradábel aquela de sucar na chupeta.
    Mais a calma durou pouco. Axiña o pito dun dos gardiáns soou preto. Toda unha lexión de empregados do zoo correron para onde estaba Arate.
    O chimpancé saltou fóra das sebes onde se escondía e liscou para uns matos máis vizosos co gallo de despistar os seus perseguidores. E logrouno, porque despois meteuse no recinto das panteras –miña nai, o que lle custou ao simio sortear as súas bocas cheas de dentes–, pasou polo recinto dos xabarís –tamén ben perigosos, ansiosos mesmo por cataren a carne de mono– para rematar no recinto dos pingüíns, que ten un serio problema por mor da temperatura baixo cero... Mais, finalmente, Arate saíu triunfal de todos os contratempos que se lle cruzaron polo camiño e alcanzou o seu propio recinto xusto a tempo.
    Os seus adversarios xa estaban alí.
    De feito, xa estaba a asemblea reunida. Parecía que estaban á súa espera todos os membros da tribo.
    Ougolá xa estaba pronto a inaugurar aquela importante asemblea onde se ía escoller o próximo xefe da tribo dos chimpancés do zoo.
    Os catro candidatos estaban de fronte aos membros da tribo. Un a un debían mostrar aos outros cales eran os obxectos collidos aos humanos que demostrarían o seu valor.
    O primeiro foi o Burranga. Mostrou aos outros chimpancés o paquete de tabaco e o isqueiro. Despois quitou un cigarro, meteuno na boca e comezou a sucar no fume.
    Enguliu unha, dúas e tres veces. E logo caeu ao chan esvaecido mentres o fume lle saía polas orellas.
    De entre os chimpancés saíu un ruxe-ruxe que se debía interpretar como “fóra, fóra, fóra!!”.
    Foi a quenda do Kualka. Fixo uns xestos moi significativos acompañados duns gruñidos. O que quería dicir aos membros da tribo era isto:
    – Este obxecto máxico permite mudar o tamaño das cousas. Quen olla a través del pode ver todo doutro tamaño.
    Iso era verdade, porque os binoculares, efectivamente, serven para iso.
    Meteu os binoculares nos ollos e mirou para asemblea.
    Mais nese momento tivo unha reacción estrañísima.
    Tirou os binoculares ben lonxe e despois correu para a ponla máis alta do recinto mentres berraba sen parar:
    – Mamá, mamá, mamá!!!!
    Os outros chimpancés non entenderon a reacción do Kualka, pero foi moi simple: ao mirar para os primeiros chimpancés da tribo, puxera os prismáticos na posición correcta, a de aumento, polo que os viu tan grandes que pensou que de súpeto medraran dez veces. Espantárase afeito e por iso liscara.
    Veu despois o Fai-Fai todo farruco porque estaba seguro de que ía gañar el. Ollou para a audiencia desafiante e arreo mostroulles o casete. Sen dicir unha palabra, moveu a panquiña que puña en marcha o aparello e axiña xurdiu unha “música”.
    Os que fuxiron daquela foron todos os chimpancés da tribo, que non sabían onde meterse por mor daquel ruxido infernal.
    O chimpancé pechou o casete cun gran sorriso na boca, pronto para ser proclamado novo xefe da tribo...
    Pero aínda non pasaran dez segundos, cando no recinto entraron tres gardiáns que acudiran atraídos polo rebumbio terríbel organizado no recinto dos chimpancés.
    Tiñan un aspecto terríbel. Un deles era o propio coidador dos chimpancés.
    Sen diciren unha palabra, comezaron a contar nos chimpancés un a un.
    – Non son a explicarme como, mais están todos –dixo un dos humanos.
    – En efecto, están todos –corroborou o outro.
    – Todos todiños –apostilou o terceiro que para todos os seus colegas de traballo era algo parvo e amais tiña un certo aspecto de gorila, con brazos grandes e pernas pequenas.
    Daquela o coidador decatouse de que alí sucedía algo estraño ao comprobar que todos os chimpancés volveran a reunirse no lugar da asemblea, moi xuntiños.
    – Mirade, algúns dos monos levan varias cousas nas mans.
    Os outros dous dirixiron os seus ollos para onde indicaba o primeiro.
    – Si, si, tes razón. Eses deberon ser os que fuxiron e agora regresaron –dixo o segundo–. Estes monos son uns ladróns...
    – Eu non diría iso –afirmou o primeiro pensativo–. Coido que estes monos están a tramar algo.
    Pero o gardián non sabía exactamente o que pretendían facer aqueles chimpancés.
    – Están de asemblea, queren escoller o seu xefe –dixo o terceiro, o que todos crían parvo.
    – Non sexas sandeu –espetoulle o primeiro.
    O terceiro encolleu os ombreiros. Peor para eles se non o querían acreditar.
    – Aquel chimpancé –dixo o coidador acenando para Burranga– está enganchado ao tabaco. Mirade como está.
    Efectivamente, o Burranga prendera un cigarro e arreo comezara a fumar, o cal lle causara un serio trastorno e caera ao chan redondo, como xa víramos antes.
    O coidador dixo ao de aspecto de gorila:
    – Lévao para a enfermaría. Ese chimpancé está enganchado ao tabaco. Hai que sometelo a unha cura de desintoxicación...
    Á vista de que todos os monos estaban onde debían estar, os humanos fecharon a operación “chimpancé fuxitivo” e volveron ás súas rutinas.
    Os chimpancés respiraron relaxados.
    Entón o Arate ergueuse no medio da asemblea e díxolles aos demais simios:
    – Escoitade, eu tamén trouxen algo...
    Todos miraron para el, mais sen moito interese.
    O Arate meteu a chupeta na boca e comezou a sucar.
    Os demais mirábano abondo abraiados, mais non acontecía nada, non parecía que aquilo fora perigoso para a tribo.
    Sen os chimpancés se decataren, pouco e pouco os humanos foron congregándose diante do recinto dos simios para contemplaren aquel chimpancé que sucaba e sucaba nunha chupeta.
    Era tan divertido.
    Inmediatamente, unha choiva de manises e bananas comezou a caer no recinto dos monos.
    Aquel chimpancé con chupeta resultou ser unha atracción de primeira orde.
    Os chimpancés todos comezaron a recoller os manises e as bananas para levalas a un sitio seguro antes de que se decatase o coidador.
    Cando o zoo deu fechado, o Arate parou de sucar na chupeta.
    Todos os chimpancés achegáronse a el e déronlle os parabéns. Case todos recoñecían que se equivocaran co coitado do Arate, era un tipo xenial.
    E o vello Ougolá convocou a asemblea antes de iren para a cama e declarou:
    – Por méritos propios, o Arate é declarado xefe da tribo dos chimpancés...
    E aquí remata a historia de...

* * *

    Alto, non, non remata aínda aquí a historia. E non remata por mor da envexa.
    Si, veredes, aínda aconteceu algo aquela noite.
    E foi que o Kualka, terribelmente envexoso, rouboulle a chupeta ao Arate mentres durmía. Logo, el tamén adormeceu.
    Mais cando o Kualka acordou, atopouse nunha enorme gaiola enriba dun remolque que se afastaba da cidade. A chupeta que roubara a noite anterior penduráballe do peito suxeita cunha cadeíña que lle rodeaba o pescozo e que non podía quitarse. O mono non comprendía nada, mais ía camiño dun circo.
    De feito, na traseira do seu carro había un letreiro con letras de moitas cores que dicía:
    “Circo Arábigo: Kualka, o chimpancé da chupeta”.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

Onde está o ceo? [+8 anos].- Elena Frías Viana

    A señora Ceo é unha muller un chisco folgazá que detesta calquera xénero de traballo agás o de se coser o baixo do abrigo, que é tan longo que ás veces pisa nel e dá tropezado.
    Como é tan preguizosa para se mexer, a señora Ceo só ten un único abrigo que lle mercara súa nai ao nacer. Mercárallo inmenso, para lle durar toda a vida e que dese xeito non houbese erguerse do butacón para ir mercar un novo.
    Aínda hoxe quédalle grande, malia ser nacida hai polo menos 5.000.000.000 millóns de anos.
    Mais, en fin, como xa vos decatastes, e se non xa volo explico eu, o importante desta historia é o dito abrigo, évos máis ou menos da talla XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXL.

    É de cor azul mariña moi escura, mais semella celeste porque o botón que leva cosido é bastante grande, dunha cor dourada, e está feito de tea solar, que é unha tea especial que brilla moito, como se lle tivesen botado purpurina.

    A xente que llo ve pola rúa dille cousas como:
    – Ouh, que bonito!
    Ou, como adoitan dicir os cativos:
    – Iso presta! Podo ir velo, mamá?
    En resumo, que é extremadamente brillante.

    Pois ben, esa é a mañá que pasa o abrigo todos os días Vai pasear coa súa propietaria, que é loada por todos os deseñadores que se cruzan polo seu camiño. Ela avéntalles unha ollada pícara, chisca un ollo e segue a pasear remexendo suavemente o seu corpo. O que ela non entende é que os cumpridos van para o seu abrigo e non para ela.

    De tarde, a señora Ceo fai o que para ela é “un traballo esgotador e horríbel”, é dicir, coserse o baixo do abrigo para recibir os mesmos cumpridos ao outro día. Pon tres discos dos Beatles, seis de Elvis Presley e oito dos Rolling Stones.

    O intre que bota para coser é a suma da total da duración de todos eses discos. Mais cando comeza a cantaruxar o retrouso de Satisfaction dos Rollings, descóidase e corta coas tesoiras de prata os finos fíos que unen o botón co abrigo.

    O botón esvara ata embaixo do sofá, onde adormece profundamente. A señora Ceo, que axiña se decata de que o botón xa non está, pois abrigo tornárase en moi escuro, empeza a buscalo.

    Pasan horas e horas e, como segue sen atopalo, decide cear e repousar. Normalmente cea un melón branco, que ás veces toma enteiro, e ás veces só unha tallada.

    Para ver algo, xa que o botón é o que sempre lle aluma, prende uns faroliños chamados estrelas.

    Despois de cear, segue co que ela chama “busca inoportuna”.
    Pasadas unhas horas de busca inoportuna, atópao, cóseo, apaga as estrelas e comeza un novo día.

© Helena Frías Viana

All rights reserved worldwide
(escrito con 10 anos)