Contan as lendas que, hai non moitos anos, a tribo dos chimpancés do zoo dunha importante cidade europea tiñan que escoller un novo xefe.
O seu xefe anterior, o grande e respectado Xula, morrera por indixestión.
Por indixestión dunha caixa de xeados de piña, maracuxá e aguacate.
O hábil Xula roubara do camión dos abastecementos dun dos quioscos do zoo varias caixas de xeados e leváraos para o seu abeiro.
Porque aquel sabio simio coñecía unha saída secreta do recinto dos chimpancés, unha saída que só usaba el, erguendo as reixas por un punto onde estaban soltas, que daba ao espazo dos hipopótamos –había que agardar que estivesen a durmir unha soneca, o cal acontece case sempre–, para despois escoarse silandeiramente até o quiosco veciño, penetrar nel polo teito e, finalmente, chegar ao almacén.
Comera todo sen partillalo con ninguén, amais ben ás présas para que non sumira o xeado.
O resultado foi mortal: ficara teso coma un anaco de xeo. Xeáralle o sangue.
Despois do triste evento, os quince chimpancés do zoo houberon facer unha asemblea para escolleren o seu novo xefe.
Entre eles había catro candidatos.
O primeiro era Barrunga, man dereita de Xula, o seu subxefe, por así dicir. Chimpancé duro que odiaba os humanos.
O segundo era Fai-Fai, un simio argute e solitario que adoraba mandar.
O terceiro era Kualka, violento, cheo de cicatrices, mais non porque tivese liortas constantes cos leóns da xungla, nin sequera do zoo, senón porque era un pouco cafre e se rañaba coa reixa do zoo.
E o cuarto... O cuarto foi unha cousa excepcional. O cuarto era Arate. Arate non se presentara como candidato a xefe dos chimpancés. Na realidade, Arate era un tipo mal visto na tribo do zoo porque como tiña unha madeixa de cabelo louro na cabeza, recibía máis manises ca ninguén dos humanos.
Até os orangutangos de catro zonas máis abaixo lle tiñan envexa.
Mais como dicía, Arate non tiña a intención de se candidatar para xefe da tribo. Foi que subira a unha das ponlas do centro de recinto dos chimpancés para seguir a asemblea á vista de paxaro e esvarara nunha pel de banana cando os candidatos se presentaron no centro da asemblea.
E caeu no medio deles, causando as gargalladas da tribo, que o derradeiro que esperaban era ver o Arate de xefe da tribo.
Mais as leis dos chimpancés dicían que todos os candidatos tiñan a oportunidade de se presentar como candidatos a xefe da tribo.
Aquela asemblea estaba presidida polo chimpancé máis vello, Ougolá, quen falou así:
– Como non estamos na xungla, onde os chimpancés temos as posibilidades de demostrar as nosas habilidades, será ben difícil demostrar quen de vós é o máis capacitado para ser o noso futuro xefe. Por tanto, só temos unha opción: facer as probas aquí, no zoo, que é o máis asemellado á xungla. Daquela, os candidatos deberán traer aquel obxecto dos humanos que resulte máis útil para a tribo, e terán de prazo até as doce do mediodía.
As doce do mediodía era cabo de doce horas, porque eran as doce da noite cando Ougolá deu pronunciado o seu discurso.
Era un enfastío, porque Arate adoraba durmir e as perspectivas que se lle presentaban eran as de pasar a noite toda a vagar polo zoo á procura de non se sabe que.
Podía dicirlles que todo fora un erro, que el esvarara e caera no medio da asemblea, pero iso era unha deshonra moi grande. Os outros membros da tribo eran capaces de mandalo á gaiola dos leóns, onde, sen dúbida, non tería moitas posibilidades de sobrevivir.
O coitado do Arate estaba desesperado. Non tiña máis remedio que seguir adiante. Mais que ía a facer?
En cuestión de minutos, os outros tres candidatos, de grandes saltos, desapareceron do espazo común da asemblea. Todos eles coñecían pasadizos por onde saír.
O Barrunga usara a saída do Xula.
O Fai-Fai sabía saír erguendo unha tapa de sumidoiro que daba ao estanque dos crocodilos, mais cubríndose o corpo de crema de banana, os crocodilos non se lle achegaban porque non aturaban o que eles consideraban fedorento.
O Kualka, de tanto se bater contra a rella e contra todo o que estaba en pé, dera aberto un burato na árbore oca do centro do recinto e desde aí accedía a un pasadizo subterráneo que desembocaba na no cuarto do lixo. E aquilo si que era un paraíso!!
En fin, que en cuestión de poucos minutos, o Arate era o único dos candidatos a xefe da tribo que ficara dentro do recinto sen saber como saír del.
Pasouse a noite nunha ponla a rañar na súa madeixa de cabelo louro. Como rirían todos del ao outro día.
De mañá, ben cedo, chegou o coidador ao recinto. Traía o alimento para a tribo. Normalmente o deixaba nunha bandexas no chan, mais botaba o alimento por uns tubiños desde a caseta.
– Alarma!! –oíuse de súpeto–. Faltan tres chimpancés!! Fuxiron!!
Efectivamente, o garda contara os chimpancés e apenas contou catorce.
E o garda saíu ás carreiras da caseta, deixando abertas as fiestras polas que entraban os tubos.
Arate non o pensou dúas veces. Saltou por unha das fiestras, entrou na caseta e despois atopou a porta aberta.
Xa estaba fóra.
O zoo naqueles momentos converteuse nunha tolemia. Os poucos visitantes que xa daquela estaban no zoo, corrían coma loucos dun lado para outros. Alguén sentira dicir que escaparan uns monos, mais este alguén non entendera ben e dixo que se trataba de “lobos”, e segundo se ía correndo a voz, a xente pensaba que se trataba de “baleas corredoras”, “voitres asasinos” ou “hipopótamos couceiros”, porque xa se sabe que o boca-a-orella funciona abondo mal.
Todo o persoal do zoo corría dun lado para outro á procura dos chimpancés escapados.
Miraban nas papeleiras, nos contedores, nos trenciños para turistas... Pero nada, non os daban atopado.
E é que os chimpancés estaban ben escondidos, á espreita dos humanos, a agardaren o momento preciso de descubriren un obxecto máxico que lles fixese ser os novos xefes da tribo dos chimpancés.
Ben, Burranga, Fai-Fai e Kualka facían iso, ben ás escondidas. Pero Arate non. Arate estaba escondido no pico dun pelicano vello que durmía coa boca aberta ao sol.
E pouco e pouco, todo foi acougando. Os visitantes esqueceron o pánico empezado antes e seguiron as súas visitas.
Os traballadores do zoo seguiron as súas pescudas con disimulo, desde detrás das árbores ou escondidos tras dos postos de xeados.
O Burranga foi o primeiro que detectou algo interesante. Tratábase desa cousa longa branca que algúns humanos meten na boca con lume e despois botan fume. Debía ser moi entretido. Se na tribo o vían con iso, seguro que o elixían, teríano mesmo por mago.
E... zas!! Un puliño rápido desde unha árbore e adeus ao paquete de cigarros e ao acendedor dun señor que acababa de mercar tabaco.
Despois foi o Kualka. Detectou un turista que levaba dous tubiños que puña perante os ollos. Aqueles tubiños de seguro que facían algo especial.
O Kualka descendeu até o chan, correu pola herba, saltou nos ombreiros do descoidado turista, arrincoulle os prismáticos –xa adiviñastes que se trataba diso, non?– e correu a refuxiarse a un salgueiro vizoso.
Non sabía moi ben para que servía aquilo, pero probou. Meteu os dous tubos diante dos ollos, mais fíxoo do revés. Daquela, todo o que vía estaba a un tamaño reducido. O Kualka pensou que mercé a aqueles tubos máxicos podía reducir a tribo a un tamaño diminuto e así converterse no xefe sen problemas.
Para o Fai-Fai a ocasión chegou cando apareceu un grupo de rapaces cun casete que emitía unha música horríbel a todo volume. O Fai-Fai decatouse de como os rapaces prendían e apagaban o aparello apenas movendo unha panquiña ben pequena na parte de enriba. Cada vez que aquilo estaba prendido, os sons horríbeis que de alí saían –disque música moderna– poderían espantar toda a tribo.
Era unha ferramenta magnífica para someter toda a colonia de chimpancés á súa vontade.
Sen pensalo dúas veces, o simio foi avanzando escondido entre as sebes e, mentres os mozos comían uns sánduiches e bailaban asemade, agarrou o casete e liscou a unha velocidade de morte, mais os rapaces o perseguiron sen piedade.
Resultou que como o aparello estaba prendido, non tiñan máis ca seguir o ruxido.
O Fai-Fai decatouse da situación, de modo que desligou o aparello e os mozos pararon de perseguilo, mais non de bailar e comer, porque o facían automaticamente.
Non había por onde seguilo, e menos aínda por dentro do recinto das hienas, que era onde parecía que se escoara o mono.
Así as cousas, os tres candidatos chimpancés a xefes da tribo xa atoparan cadanseu obxecto antes do mediodía.
E que ía facer o bo do Arate?
Alí seguía escondido, pero o pelicano podía pechar a boca en calquera momento e despois sería un problema saír de alí.
Saltou para unhas sebes e escondeuse alí.
Ao seu carón había unha familia que consultaba un plano do zoo. Eran o pai, a nai e o bebé.
O bebé era moi simpático. Ía sentado nun carriño de rodas e entón viu o Arate asomar a cabeza por entre as sebes.
– Mono bonito –comezou a dicir o bebé–. Amigo.
Mais os pais non o sentían, estaban demasiado ocupados a trazaren un recorrido polo zoo.
– Moniño triste?
Na verdade o Arate tiña unha face ben triste.
O bebé ollaba con simpatía para o chimpancé.
Era tan simpático, tan curriño.
Para consolalo, o bebé ofreceu ao chimpancé o seu maior tesouro: a súa chupeta.
E o chimpancé colleuna.
E imitou o bebé: meteuna na boca e comezou a sucar nela. Non sabía a nada, mesmo tiña as babas do bebé, mais era unha sensación moi agradábel aquela de sucar na chupeta.
Mais a calma durou pouco. Axiña o pito dun dos gardiáns soou preto. Toda unha lexión de empregados do zoo correron para onde estaba Arate.
O chimpancé saltou fóra das sebes onde se escondía e liscou para uns matos máis vizosos co gallo de despistar os seus perseguidores. E logrouno, porque despois meteuse no recinto das panteras –miña nai, o que lle custou ao simio sortear as súas bocas cheas de dentes–, pasou polo recinto dos xabarís –tamén ben perigosos, ansiosos mesmo por cataren a carne de mono– para rematar no recinto dos pingüíns, que ten un serio problema por mor da temperatura baixo cero... Mais, finalmente, Arate saíu triunfal de todos os contratempos que se lle cruzaron polo camiño e alcanzou o seu propio recinto xusto a tempo.
Os seus adversarios xa estaban alí.
De feito, xa estaba a asemblea reunida. Parecía que estaban á súa espera todos os membros da tribo.
Ougolá xa estaba pronto a inaugurar aquela importante asemblea onde se ía escoller o próximo xefe da tribo dos chimpancés do zoo.
Os catro candidatos estaban de fronte aos membros da tribo. Un a un debían mostrar aos outros cales eran os obxectos collidos aos humanos que demostrarían o seu valor.
O primeiro foi o Burranga. Mostrou aos outros chimpancés o paquete de tabaco e o isqueiro. Despois quitou un cigarro, meteuno na boca e comezou a sucar no fume.
Enguliu unha, dúas e tres veces. E logo caeu ao chan esvaecido mentres o fume lle saía polas orellas.
De entre os chimpancés saíu un ruxe-ruxe que se debía interpretar como “fóra, fóra, fóra!!”.
Foi a quenda do Kualka. Fixo uns xestos moi significativos acompañados duns gruñidos. O que quería dicir aos membros da tribo era isto:
– Este obxecto máxico permite mudar o tamaño das cousas. Quen olla a través del pode ver todo doutro tamaño.
Iso era verdade, porque os binoculares, efectivamente, serven para iso.
Meteu os binoculares nos ollos e mirou para asemblea.
Mais nese momento tivo unha reacción estrañísima.
Tirou os binoculares ben lonxe e despois correu para a ponla máis alta do recinto mentres berraba sen parar:
– Mamá, mamá, mamá!!!!
Os outros chimpancés non entenderon a reacción do Kualka, pero foi moi simple: ao mirar para os primeiros chimpancés da tribo, puxera os prismáticos na posición correcta, a de aumento, polo que os viu tan grandes que pensou que de súpeto medraran dez veces. Espantárase afeito e por iso liscara.
Veu despois o Fai-Fai todo farruco porque estaba seguro de que ía gañar el. Ollou para a audiencia desafiante e arreo mostroulles o casete. Sen dicir unha palabra, moveu a panquiña que puña en marcha o aparello e axiña xurdiu unha “música”.
Os que fuxiron daquela foron todos os chimpancés da tribo, que non sabían onde meterse por mor daquel ruxido infernal.
O chimpancé pechou o casete cun gran sorriso na boca, pronto para ser proclamado novo xefe da tribo...
Pero aínda non pasaran dez segundos, cando no recinto entraron tres gardiáns que acudiran atraídos polo rebumbio terríbel organizado no recinto dos chimpancés.
Tiñan un aspecto terríbel. Un deles era o propio coidador dos chimpancés.
Sen diciren unha palabra, comezaron a contar nos chimpancés un a un.
– Non son a explicarme como, mais están todos –dixo un dos humanos.
– En efecto, están todos –corroborou o outro.
– Todos todiños –apostilou o terceiro que para todos os seus colegas de traballo era algo parvo e amais tiña un certo aspecto de gorila, con brazos grandes e pernas pequenas.
Daquela o coidador decatouse de que alí sucedía algo estraño ao comprobar que todos os chimpancés volveran a reunirse no lugar da asemblea, moi xuntiños.
– Mirade, algúns dos monos levan varias cousas nas mans.
Os outros dous dirixiron os seus ollos para onde indicaba o primeiro.
– Si, si, tes razón. Eses deberon ser os que fuxiron e agora regresaron –dixo o segundo–. Estes monos son uns ladróns...
– Eu non diría iso –afirmou o primeiro pensativo–. Coido que estes monos están a tramar algo.
Pero o gardián non sabía exactamente o que pretendían facer aqueles chimpancés.
– Están de asemblea, queren escoller o seu xefe –dixo o terceiro, o que todos crían parvo.
– Non sexas sandeu –espetoulle o primeiro.
O terceiro encolleu os ombreiros. Peor para eles se non o querían acreditar.
– Aquel chimpancé –dixo o coidador acenando para Burranga– está enganchado ao tabaco. Mirade como está.
Efectivamente, o Burranga prendera un cigarro e arreo comezara a fumar, o cal lle causara un serio trastorno e caera ao chan redondo, como xa víramos antes.
O coidador dixo ao de aspecto de gorila:
– Lévao para a enfermaría. Ese chimpancé está enganchado ao tabaco. Hai que sometelo a unha cura de desintoxicación...
Á vista de que todos os monos estaban onde debían estar, os humanos fecharon a operación “chimpancé fuxitivo” e volveron ás súas rutinas.
Os chimpancés respiraron relaxados.
Entón o Arate ergueuse no medio da asemblea e díxolles aos demais simios:
– Escoitade, eu tamén trouxen algo...
Todos miraron para el, mais sen moito interese.
O Arate meteu a chupeta na boca e comezou a sucar.
Os demais mirábano abondo abraiados, mais non acontecía nada, non parecía que aquilo fora perigoso para a tribo.
Sen os chimpancés se decataren, pouco e pouco os humanos foron congregándose diante do recinto dos simios para contemplaren aquel chimpancé que sucaba e sucaba nunha chupeta.
Era tan divertido.
Inmediatamente, unha choiva de manises e bananas comezou a caer no recinto dos monos.
Aquel chimpancé con chupeta resultou ser unha atracción de primeira orde.
Os chimpancés todos comezaron a recoller os manises e as bananas para levalas a un sitio seguro antes de que se decatase o coidador.
Cando o zoo deu fechado, o Arate parou de sucar na chupeta.
Todos os chimpancés achegáronse a el e déronlle os parabéns. Case todos recoñecían que se equivocaran co coitado do Arate, era un tipo xenial.
E o vello Ougolá convocou a asemblea antes de iren para a cama e declarou:
– Por méritos propios, o Arate é declarado xefe da tribo dos chimpancés...
E aquí remata a historia de...
O seu xefe anterior, o grande e respectado Xula, morrera por indixestión.
Por indixestión dunha caixa de xeados de piña, maracuxá e aguacate.
O hábil Xula roubara do camión dos abastecementos dun dos quioscos do zoo varias caixas de xeados e leváraos para o seu abeiro.
Porque aquel sabio simio coñecía unha saída secreta do recinto dos chimpancés, unha saída que só usaba el, erguendo as reixas por un punto onde estaban soltas, que daba ao espazo dos hipopótamos –había que agardar que estivesen a durmir unha soneca, o cal acontece case sempre–, para despois escoarse silandeiramente até o quiosco veciño, penetrar nel polo teito e, finalmente, chegar ao almacén.
Comera todo sen partillalo con ninguén, amais ben ás présas para que non sumira o xeado.
O resultado foi mortal: ficara teso coma un anaco de xeo. Xeáralle o sangue.
Despois do triste evento, os quince chimpancés do zoo houberon facer unha asemblea para escolleren o seu novo xefe.
Entre eles había catro candidatos.
O primeiro era Barrunga, man dereita de Xula, o seu subxefe, por así dicir. Chimpancé duro que odiaba os humanos.
O segundo era Fai-Fai, un simio argute e solitario que adoraba mandar.
O terceiro era Kualka, violento, cheo de cicatrices, mais non porque tivese liortas constantes cos leóns da xungla, nin sequera do zoo, senón porque era un pouco cafre e se rañaba coa reixa do zoo.
E o cuarto... O cuarto foi unha cousa excepcional. O cuarto era Arate. Arate non se presentara como candidato a xefe dos chimpancés. Na realidade, Arate era un tipo mal visto na tribo do zoo porque como tiña unha madeixa de cabelo louro na cabeza, recibía máis manises ca ninguén dos humanos.
Até os orangutangos de catro zonas máis abaixo lle tiñan envexa.
Mais como dicía, Arate non tiña a intención de se candidatar para xefe da tribo. Foi que subira a unha das ponlas do centro de recinto dos chimpancés para seguir a asemblea á vista de paxaro e esvarara nunha pel de banana cando os candidatos se presentaron no centro da asemblea.
E caeu no medio deles, causando as gargalladas da tribo, que o derradeiro que esperaban era ver o Arate de xefe da tribo.
Mais as leis dos chimpancés dicían que todos os candidatos tiñan a oportunidade de se presentar como candidatos a xefe da tribo.
Aquela asemblea estaba presidida polo chimpancé máis vello, Ougolá, quen falou así:
– Como non estamos na xungla, onde os chimpancés temos as posibilidades de demostrar as nosas habilidades, será ben difícil demostrar quen de vós é o máis capacitado para ser o noso futuro xefe. Por tanto, só temos unha opción: facer as probas aquí, no zoo, que é o máis asemellado á xungla. Daquela, os candidatos deberán traer aquel obxecto dos humanos que resulte máis útil para a tribo, e terán de prazo até as doce do mediodía.
As doce do mediodía era cabo de doce horas, porque eran as doce da noite cando Ougolá deu pronunciado o seu discurso.
Era un enfastío, porque Arate adoraba durmir e as perspectivas que se lle presentaban eran as de pasar a noite toda a vagar polo zoo á procura de non se sabe que.
Podía dicirlles que todo fora un erro, que el esvarara e caera no medio da asemblea, pero iso era unha deshonra moi grande. Os outros membros da tribo eran capaces de mandalo á gaiola dos leóns, onde, sen dúbida, non tería moitas posibilidades de sobrevivir.
O coitado do Arate estaba desesperado. Non tiña máis remedio que seguir adiante. Mais que ía a facer?
En cuestión de minutos, os outros tres candidatos, de grandes saltos, desapareceron do espazo común da asemblea. Todos eles coñecían pasadizos por onde saír.
O Barrunga usara a saída do Xula.
O Fai-Fai sabía saír erguendo unha tapa de sumidoiro que daba ao estanque dos crocodilos, mais cubríndose o corpo de crema de banana, os crocodilos non se lle achegaban porque non aturaban o que eles consideraban fedorento.
O Kualka, de tanto se bater contra a rella e contra todo o que estaba en pé, dera aberto un burato na árbore oca do centro do recinto e desde aí accedía a un pasadizo subterráneo que desembocaba na no cuarto do lixo. E aquilo si que era un paraíso!!
En fin, que en cuestión de poucos minutos, o Arate era o único dos candidatos a xefe da tribo que ficara dentro do recinto sen saber como saír del.
Pasouse a noite nunha ponla a rañar na súa madeixa de cabelo louro. Como rirían todos del ao outro día.
De mañá, ben cedo, chegou o coidador ao recinto. Traía o alimento para a tribo. Normalmente o deixaba nunha bandexas no chan, mais botaba o alimento por uns tubiños desde a caseta.
– Alarma!! –oíuse de súpeto–. Faltan tres chimpancés!! Fuxiron!!
Efectivamente, o garda contara os chimpancés e apenas contou catorce.
E o garda saíu ás carreiras da caseta, deixando abertas as fiestras polas que entraban os tubos.
Arate non o pensou dúas veces. Saltou por unha das fiestras, entrou na caseta e despois atopou a porta aberta.
Xa estaba fóra.
O zoo naqueles momentos converteuse nunha tolemia. Os poucos visitantes que xa daquela estaban no zoo, corrían coma loucos dun lado para outros. Alguén sentira dicir que escaparan uns monos, mais este alguén non entendera ben e dixo que se trataba de “lobos”, e segundo se ía correndo a voz, a xente pensaba que se trataba de “baleas corredoras”, “voitres asasinos” ou “hipopótamos couceiros”, porque xa se sabe que o boca-a-orella funciona abondo mal.
Todo o persoal do zoo corría dun lado para outro á procura dos chimpancés escapados.
Miraban nas papeleiras, nos contedores, nos trenciños para turistas... Pero nada, non os daban atopado.
E é que os chimpancés estaban ben escondidos, á espreita dos humanos, a agardaren o momento preciso de descubriren un obxecto máxico que lles fixese ser os novos xefes da tribo dos chimpancés.
Ben, Burranga, Fai-Fai e Kualka facían iso, ben ás escondidas. Pero Arate non. Arate estaba escondido no pico dun pelicano vello que durmía coa boca aberta ao sol.
E pouco e pouco, todo foi acougando. Os visitantes esqueceron o pánico empezado antes e seguiron as súas visitas.
Os traballadores do zoo seguiron as súas pescudas con disimulo, desde detrás das árbores ou escondidos tras dos postos de xeados.
O Burranga foi o primeiro que detectou algo interesante. Tratábase desa cousa longa branca que algúns humanos meten na boca con lume e despois botan fume. Debía ser moi entretido. Se na tribo o vían con iso, seguro que o elixían, teríano mesmo por mago.
E... zas!! Un puliño rápido desde unha árbore e adeus ao paquete de cigarros e ao acendedor dun señor que acababa de mercar tabaco.
Despois foi o Kualka. Detectou un turista que levaba dous tubiños que puña perante os ollos. Aqueles tubiños de seguro que facían algo especial.
O Kualka descendeu até o chan, correu pola herba, saltou nos ombreiros do descoidado turista, arrincoulle os prismáticos –xa adiviñastes que se trataba diso, non?– e correu a refuxiarse a un salgueiro vizoso.
Non sabía moi ben para que servía aquilo, pero probou. Meteu os dous tubos diante dos ollos, mais fíxoo do revés. Daquela, todo o que vía estaba a un tamaño reducido. O Kualka pensou que mercé a aqueles tubos máxicos podía reducir a tribo a un tamaño diminuto e así converterse no xefe sen problemas.
Para o Fai-Fai a ocasión chegou cando apareceu un grupo de rapaces cun casete que emitía unha música horríbel a todo volume. O Fai-Fai decatouse de como os rapaces prendían e apagaban o aparello apenas movendo unha panquiña ben pequena na parte de enriba. Cada vez que aquilo estaba prendido, os sons horríbeis que de alí saían –disque música moderna– poderían espantar toda a tribo.
Era unha ferramenta magnífica para someter toda a colonia de chimpancés á súa vontade.
Sen pensalo dúas veces, o simio foi avanzando escondido entre as sebes e, mentres os mozos comían uns sánduiches e bailaban asemade, agarrou o casete e liscou a unha velocidade de morte, mais os rapaces o perseguiron sen piedade.
Resultou que como o aparello estaba prendido, non tiñan máis ca seguir o ruxido.
O Fai-Fai decatouse da situación, de modo que desligou o aparello e os mozos pararon de perseguilo, mais non de bailar e comer, porque o facían automaticamente.
Non había por onde seguilo, e menos aínda por dentro do recinto das hienas, que era onde parecía que se escoara o mono.
Así as cousas, os tres candidatos chimpancés a xefes da tribo xa atoparan cadanseu obxecto antes do mediodía.
E que ía facer o bo do Arate?
Alí seguía escondido, pero o pelicano podía pechar a boca en calquera momento e despois sería un problema saír de alí.
Saltou para unhas sebes e escondeuse alí.
Ao seu carón había unha familia que consultaba un plano do zoo. Eran o pai, a nai e o bebé.
O bebé era moi simpático. Ía sentado nun carriño de rodas e entón viu o Arate asomar a cabeza por entre as sebes.
– Mono bonito –comezou a dicir o bebé–. Amigo.
Mais os pais non o sentían, estaban demasiado ocupados a trazaren un recorrido polo zoo.
– Moniño triste?
Na verdade o Arate tiña unha face ben triste.
O bebé ollaba con simpatía para o chimpancé.
Era tan simpático, tan curriño.
Para consolalo, o bebé ofreceu ao chimpancé o seu maior tesouro: a súa chupeta.
E o chimpancé colleuna.
E imitou o bebé: meteuna na boca e comezou a sucar nela. Non sabía a nada, mesmo tiña as babas do bebé, mais era unha sensación moi agradábel aquela de sucar na chupeta.
Mais a calma durou pouco. Axiña o pito dun dos gardiáns soou preto. Toda unha lexión de empregados do zoo correron para onde estaba Arate.
O chimpancé saltou fóra das sebes onde se escondía e liscou para uns matos máis vizosos co gallo de despistar os seus perseguidores. E logrouno, porque despois meteuse no recinto das panteras –miña nai, o que lle custou ao simio sortear as súas bocas cheas de dentes–, pasou polo recinto dos xabarís –tamén ben perigosos, ansiosos mesmo por cataren a carne de mono– para rematar no recinto dos pingüíns, que ten un serio problema por mor da temperatura baixo cero... Mais, finalmente, Arate saíu triunfal de todos os contratempos que se lle cruzaron polo camiño e alcanzou o seu propio recinto xusto a tempo.
Os seus adversarios xa estaban alí.
De feito, xa estaba a asemblea reunida. Parecía que estaban á súa espera todos os membros da tribo.
Ougolá xa estaba pronto a inaugurar aquela importante asemblea onde se ía escoller o próximo xefe da tribo dos chimpancés do zoo.
Os catro candidatos estaban de fronte aos membros da tribo. Un a un debían mostrar aos outros cales eran os obxectos collidos aos humanos que demostrarían o seu valor.
O primeiro foi o Burranga. Mostrou aos outros chimpancés o paquete de tabaco e o isqueiro. Despois quitou un cigarro, meteuno na boca e comezou a sucar no fume.
Enguliu unha, dúas e tres veces. E logo caeu ao chan esvaecido mentres o fume lle saía polas orellas.
De entre os chimpancés saíu un ruxe-ruxe que se debía interpretar como “fóra, fóra, fóra!!”.
Foi a quenda do Kualka. Fixo uns xestos moi significativos acompañados duns gruñidos. O que quería dicir aos membros da tribo era isto:
– Este obxecto máxico permite mudar o tamaño das cousas. Quen olla a través del pode ver todo doutro tamaño.
Iso era verdade, porque os binoculares, efectivamente, serven para iso.
Meteu os binoculares nos ollos e mirou para asemblea.
Mais nese momento tivo unha reacción estrañísima.
Tirou os binoculares ben lonxe e despois correu para a ponla máis alta do recinto mentres berraba sen parar:
– Mamá, mamá, mamá!!!!
Os outros chimpancés non entenderon a reacción do Kualka, pero foi moi simple: ao mirar para os primeiros chimpancés da tribo, puxera os prismáticos na posición correcta, a de aumento, polo que os viu tan grandes que pensou que de súpeto medraran dez veces. Espantárase afeito e por iso liscara.
Veu despois o Fai-Fai todo farruco porque estaba seguro de que ía gañar el. Ollou para a audiencia desafiante e arreo mostroulles o casete. Sen dicir unha palabra, moveu a panquiña que puña en marcha o aparello e axiña xurdiu unha “música”.
Os que fuxiron daquela foron todos os chimpancés da tribo, que non sabían onde meterse por mor daquel ruxido infernal.
O chimpancé pechou o casete cun gran sorriso na boca, pronto para ser proclamado novo xefe da tribo...
Pero aínda non pasaran dez segundos, cando no recinto entraron tres gardiáns que acudiran atraídos polo rebumbio terríbel organizado no recinto dos chimpancés.
Tiñan un aspecto terríbel. Un deles era o propio coidador dos chimpancés.
Sen diciren unha palabra, comezaron a contar nos chimpancés un a un.
– Non son a explicarme como, mais están todos –dixo un dos humanos.
– En efecto, están todos –corroborou o outro.
– Todos todiños –apostilou o terceiro que para todos os seus colegas de traballo era algo parvo e amais tiña un certo aspecto de gorila, con brazos grandes e pernas pequenas.
Daquela o coidador decatouse de que alí sucedía algo estraño ao comprobar que todos os chimpancés volveran a reunirse no lugar da asemblea, moi xuntiños.
– Mirade, algúns dos monos levan varias cousas nas mans.
Os outros dous dirixiron os seus ollos para onde indicaba o primeiro.
– Si, si, tes razón. Eses deberon ser os que fuxiron e agora regresaron –dixo o segundo–. Estes monos son uns ladróns...
– Eu non diría iso –afirmou o primeiro pensativo–. Coido que estes monos están a tramar algo.
Pero o gardián non sabía exactamente o que pretendían facer aqueles chimpancés.
– Están de asemblea, queren escoller o seu xefe –dixo o terceiro, o que todos crían parvo.
– Non sexas sandeu –espetoulle o primeiro.
O terceiro encolleu os ombreiros. Peor para eles se non o querían acreditar.
– Aquel chimpancé –dixo o coidador acenando para Burranga– está enganchado ao tabaco. Mirade como está.
Efectivamente, o Burranga prendera un cigarro e arreo comezara a fumar, o cal lle causara un serio trastorno e caera ao chan redondo, como xa víramos antes.
O coidador dixo ao de aspecto de gorila:
– Lévao para a enfermaría. Ese chimpancé está enganchado ao tabaco. Hai que sometelo a unha cura de desintoxicación...
Á vista de que todos os monos estaban onde debían estar, os humanos fecharon a operación “chimpancé fuxitivo” e volveron ás súas rutinas.
Os chimpancés respiraron relaxados.
Entón o Arate ergueuse no medio da asemblea e díxolles aos demais simios:
– Escoitade, eu tamén trouxen algo...
Todos miraron para el, mais sen moito interese.
O Arate meteu a chupeta na boca e comezou a sucar.
Os demais mirábano abondo abraiados, mais non acontecía nada, non parecía que aquilo fora perigoso para a tribo.
Sen os chimpancés se decataren, pouco e pouco os humanos foron congregándose diante do recinto dos simios para contemplaren aquel chimpancé que sucaba e sucaba nunha chupeta.
Era tan divertido.
Inmediatamente, unha choiva de manises e bananas comezou a caer no recinto dos monos.
Aquel chimpancé con chupeta resultou ser unha atracción de primeira orde.
Os chimpancés todos comezaron a recoller os manises e as bananas para levalas a un sitio seguro antes de que se decatase o coidador.
Cando o zoo deu fechado, o Arate parou de sucar na chupeta.
Todos os chimpancés achegáronse a el e déronlle os parabéns. Case todos recoñecían que se equivocaran co coitado do Arate, era un tipo xenial.
E o vello Ougolá convocou a asemblea antes de iren para a cama e declarou:
– Por méritos propios, o Arate é declarado xefe da tribo dos chimpancés...
E aquí remata a historia de...
* * *
Alto, non, non remata aínda aquí a historia. E non remata por mor da envexa.
Si, veredes, aínda aconteceu algo aquela noite.
E foi que o Kualka, terribelmente envexoso, rouboulle a chupeta ao Arate mentres durmía. Logo, el tamén adormeceu.
Mais cando o Kualka acordou, atopouse nunha enorme gaiola enriba dun remolque que se afastaba da cidade. A chupeta que roubara a noite anterior penduráballe do peito suxeita cunha cadeíña que lle rodeaba o pescozo e que non podía quitarse. O mono non comprendía nada, mais ía camiño dun circo.
De feito, na traseira do seu carro había un letreiro con letras de moitas cores que dicía:
“Circo Arábigo: Kualka, o chimpancé da chupeta”.
Si, veredes, aínda aconteceu algo aquela noite.
E foi que o Kualka, terribelmente envexoso, rouboulle a chupeta ao Arate mentres durmía. Logo, el tamén adormeceu.
Mais cando o Kualka acordou, atopouse nunha enorme gaiola enriba dun remolque que se afastaba da cidade. A chupeta que roubara a noite anterior penduráballe do peito suxeita cunha cadeíña que lle rodeaba o pescozo e que non podía quitarse. O mono non comprendía nada, mais ía camiño dun circo.
De feito, na traseira do seu carro había un letreiro con letras de moitas cores que dicía:
“Circo Arábigo: Kualka, o chimpancé da chupeta”.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário