AS ZUNAS DE MARGARIDA

    

     Margarida era unha moza dunha aparencia completamente normal.
    Un día comezou a engancharse á tele e tirábase tombada no sofá oito horas diarias e trece se era fin de semana.
    Na súa clase déronse de conta de que lle pasaba algo raro porque estaba todo o día a mirar para o teito e non falaba con ninguén.
    Tanto foi así, que o titor chamou aos seus pais e contoulles que cando el lle preguntaba algo na aula, ela soamente respondía cousas como:
    – “Non mude de canal”.
    Ou ben:
    – “Pregúnteme despois da publicidade”.
    E ademais díxolles que os seus ollos semellaban dúas pantallas de televisión en pequeno.
    – Non a deixen ver televisión –aconselloulles o titor.
    Os pais decidiron pór unha antena removible. Desa maneira, cando non querían que a filla vise a tele, quitábana.
    Mais Margarida non se daba rendido.
    Como había vídeo, empezou a pedir emprestadas películas a todos os compañeiros e compañeiras da clase.
    E o titor que se enteira e telefona aos pais para lles dicir que agora a filla ten ollos de pantalla de cine.
    – Quítenlle o vídeo... –aconsellou daquela o titor.
    Choeron o vídeo nun armario blindado.
    Os pais xa crían que así estaba o problema resolto...
    Ilusos.
    Margarida foi á súa caixa de aforros particular –un cochiño que tiña desde que fixera a primeira comuñón e do que nunca quitara nada porque non saía– e remexéndolle o fociño, deixou saír unha restra de moedas abundante.
    A rapaza foi a unha tenda e mercou unha videoconsola e toda unha colección de cartuchos con toda caste de batallas e historias de heroes e mais heroínas de todas as épocas pretéritas e futuras.
    Mais claro, na clase notáronllo rapidamente, porque cando o titor lle foi preguntar un día polas monocotiledóneas, ela respondeulle:
    – Dispara!... Gañeite, saturniño tricéfalo! Os monstros atacan todos xuntos!, atención...! A galaxia é só de noso!
    Estaba nidio que Margarida precisaba ter algo entre os ollos.
    E o peor era que os seus ollos daquela parecían dúas pantallas de computador.
    Ademais, as súas mans non estaban nunca paradas, movíanse constantemente e as pupilas buligaban como satélites loucos nas súas órbitas sen rumo.
    Mesmo a súa voz soaba metálica, como robotizada.
    O titor pensou que era o momento de facer algo entre todos e pediu axuda, a cal ofrecéronlla encantados todos os seus alumnos.
    Así, cabo duns días, cando a rapaza foi á clase encontrou uns carteis en orde que dicían:
    O primeiro: Margarida, estás conectada.
    O segundo: Apágate.
    O terceiro: Respira
    O cuarto: Non es unha máquina
    O quinto: Sé unha persoa xa
    E o sexto: Ola, Marga, como estás?
    Ao rematar, Margarida recuperou a súa cara de persoa e sorriu.
    O titor preguntoulle como estaba e ela dixo que ben, que lle parecía ter saído dun soño.
    Entón agarrou a videoconsola e guindouna pola ventá ao patio, caendo enriba dun niño de ratos.
    Todos os compañeiros aplaudiron.
    Dúas semanas máis tarde, un rato entrou pola mesma ventá por que Margarida tirara a súa videoconsola.
    Levaba unha cintiña vermella na testa e brandía un cravo ferruxento como espada.
    Dun par de botes chantouse enriba da mesa do profesor e berrou:

    – Aquí vén Rambo!

© Frantz Ferentz

All rights reserved worldwide