E DE REPENTE MARCHOU A LUZ... DA LÚA

No reino de Lendataria estaban todos desesperados. 

A lúa tiña desaparecido do ceo.

Non se vía nada de noite!

E claro, así era sempre lúa nova, nunca había lúa chea.

Aos lobishomes aledáballes a situación, mais ao resto da xente non.

Por iso, o rei Faragullo III mandou pór un anuncio por todo o reino:

«Búscase mago que saiba devolver a luz á lúa».

E quedou ben contento.

Mais o seu conselleiro Amuletus díxolle:

— Maxestade, ninguén fai nada de balde. Ofrecede unha recompensa.

— Tes razón —recoñeceu o rei.

O monarca mandou engadir:

«Quen o consiga, non perderá a cabeza».

O conselleiro Amuletus tivo que participar outra vez:

— Non, maxestade. Trátase de outorgar unha recompensa a quen dea resolvido o problema.

— Que problema? —preguntou o rei, que de feito era un pouco parvo e pasaba a noite a roncar coma un oso, por iso non se decatara de que a lúa de noite non brillaba.

— O que temos coa lúa...

— Olla, isto xa é aborrecido —respondeu o rei en ton canso—. Escribe ti o que queiras, que es moi espelido.

E así foi, o conselleiro Amuletus fixo un anuncio como Deus manda, onde ofrecía a quen fose capaz de devolver a luz á lúa cen moedas de ouro, tres mil de chocolate, un dicionario máxico galego-xabarileiro (quen sabe o que pode dicir un xabaril no medio da foresta) e unha sela para montar elefantes (tamén moi útil para non caer da cerviz dun elefante, caso se tivese un).

E así, foron chegando magos —porque, quen se non un mago, podía resolver ese problema, xa que antigamente aínda non había astronautas.

O primeiro mago, vestido con túnica roxa e capirote a xogo, dixo chamarse Indalecio e ser, ademais, xeógrafo.

Por iso, explicou que a solución ao problema de non ver a luz da lúa era moi simple:

— Polo visto —comezou a explicar—, aquí non vedes o luar, mais douscentos quilómetros cara ao leste, quizais xa se vexa. Solución, movede o país douscentos quilómetros cara ao leste.

— E iso como se fai? —preguntáronlle.

— Non teño idea —respondeu Indalecio—. Vós quixestes saber como facer para ver o luar, non me falastes nada de mover países.

Botárono de alí aos puntapés.

Despois do Indalecio, chegou un mago envolvido nunha capa preta que o cubría enteiro.

Nin sequera o rostro se lle vía.

Puña medo.

Explicou:

— A receita é moi simple: ponde tres quilos de mazás a ferver ao baño maría. Entrementres, ide debullando outros tres quilos de péxegos e comezade a moer na fariña...

Interrompérono:

— Iso é unha fórmula para recuperar o luar?

— Non, é unha receita para facer torta de mazá...

— Mais nós precisamos un método para acender de novo a lúa!

— Hui, disimulen, pensei que isto era un concurso de pasteleiros, desculpen, desculpen...

E marchou por onde viñera o tipo sinistro, que resultou ser un pasteleiro, mirade por onde.

Mais a xente estaba moi desesperada.

Ían ter unha noite máis sen luar.

Que mágoa...

Bo, como dixen, para os lobishomes non.

Todos foron para a cama.

Moi tristes.

E ao día seguinte, nada de nada, porque xa non houbo ningún outro mago que aparecese por alí.

E outra noite máis, mais, de repente, un home vestido normal, provisto dunha vara con lume nun extremo, alzou a vara cara á lúa e a lúa deixouse ver polo horizonte xa brillando.

Como era posíbel?

Todo o país estaba feliz, organizaron festas por todo o reino.

Bo, todos non estaban contentos, os lobishomes xa non.

E o rei nin se enteirou, porque durmía.

Todos se preguntaron como tería acontecido o milagre.

O home explicoulles que só prendera o luar coa súa vara.

— Entón, ti es un gran mago...

E non lle deixaron explicar nin contar nada, só quixeron agasallalo no palacio real.

E el deixoulles facer.

Total, como ía explicarlles que el non era ningún mago, senón un humilde faroleiro que se decatara de que se apagara a mecha da lúa e por iso quedara sen luar.

O único que el fixera fora estender a vara prendida e acender de novo o luar, como acendía todos os farois da rúa do seu barrio todos os solpores.

Mais iso non o contou, porque ninguén, ben o sabía, llo ía crer por moito que o contase.

A xente, entusiasmada, quería facelo conselleiro de algo, ou, polo menos, xefe de algo importante, porque disque era un mago poderoso.

Mais el non quixo.

Quería vivir tranquilo.

E ademais non era mago.

Simplemente, de mañá, marchou na punta das dedas do palacio real e volveu á súa casa, ao seu barrio, onde seguiu a prender e apagar farois da rúa coa súa vara de prender, mais sempre atento ao luar, se por acaso de novo se apagaba.

E nunca ninguén soubo realmente quen era.
 

© Texto: Frantz Ferentz, 2012
© Ilustración: Enrique Carballeira