terça-feira, setembro 06, 2016

O FILLO DA PRINCESA E O TOURO DESPIEDADO


Cando o Luís, o fillo maior da princesa, tivo a ocasión de dar a súa primeira entrevista, unha das cousas que el dixo é que gustaba de touradas. Sabía que no país había unha corrente cada vez maior contra as touradas, mais el pensaba que tiña que defender as tradicións do seu país, aquelas que o tornaban diferente. Se cadra, só se cadra, el podería converterse en rei no futuro, pois pertencía á familia real. Ademais, desde que tiña memoria, súa mai, a princesa, levárao ás touradas e o rapaz aprendera o que era a coraxe... allea.

Porén, o que el nunca imaxinara, é que ía ter ocasión de practicar o que defendía. Foi cando, nunha ocasión, o Luís, encanto ía á caza co pai, afastouse do grupo a seguir as pegadas dunha raposa e caeu por un pequeno barranco. Logo o pai e os acompañantes comezaron a procuralo con desesperación, mais foi precisamente na dirección contraria. O Luís esvaecera pola caída e pasou a noite inconsciente. Cando, de mañá, acordou, encontrouse nunha devesa. Alí había touros, moitos touros, e vacas. Sentiu medo. Tentou alcanzar un regato cuxas augas sentía correr para acalmar a sede e limpar o sangue seco. 

Encanto estaba axeonllado e vulnerábel, sentiu o alento dun touro inmenso, preto, fero, orgulloso, no outro lado do regato. O regueiro non era unha barreira entre o Luís e o touro. Sabía que se a besta daba un pequeno salto, chegaría até el. Sentiu medo. Mais ao mesmo tempo, pensou que el era un hipotético herdeiro do trono e que podía imitar os valentes toureiros cando dominaban aquelas feras sen sentimentos. Como estaría orgullosa súa mai se o vir! Tirou o seu casaco, que tiña unha cor relativamente vermella e fixo o xesto de querer tourear, como tiña visto tantas veces nas touradas, até gritaba ao animal: "Eh, touro; eh, touro!".

O animal debeu responder aos seus instintos porque atravesou o regato, mais sen présas, con toda a calma. Colocouse en fronte do Luís. O rapaz podía notar perfectamente o alento do touro. Esperaba mesmo que o animal baixase a cabeza e cravase o chifre no seu ventre. O fillo da princesa rendeuse. Cerrou os ollos e esperou chorando o seu final. 

E entón aconteceu. O touro pasou a súa longa, viscosa e pegañenta lingua polo rostro do rapaz, que era o seu modo de cumprimentar os amigos. O Luís abriu os ollos e sentou no chan. Despois rompeu a chorar. De repente, a uns centos de metros, às costas do Luís, voces inquietas gritaban o seu nome, entre elas a de seu pai, o grande executor de aves condenadas á morte. O touro afastouse lentamente do rapaz e voltou co resto da súa manada.




Quando o Luís, o filho maior da princesa, teve a ocasião de dar a sua primeira entrevista, uma das coisas que ele disse é que gostava de touradas. Sabia que no país havia uma corrente cada vez maior contra as touradas, mas ele achava que tinha que defender as tradições do seu país, aquelas que o tornavam diferente. Se calhar, só se calhar, ele poderia converter-se em rei no futuro, pois pertencia à família real. Aliás, desde que tinha memória, sua mãe, a princesa, levara-o às touradas e o rapaz apreendera o que era a coragem... alheia.

Porém, o que ele nunca imaginara, é que ia ter ocasião de praticar o que defendia. Foi quando, numa ocasião, o Luís, enquanto ia à caça com o pai, afastou-se a seguir o rasto de uma raposa e caiu por um pequeno barranco. Logo o pai e os acompanhantes começaram a procurá-lo com desesperação, mas foi precisamente na direção contrária. O Luís esvaecera pela caída e passou a noite inconsciente. Quando, de manhã, acordou, encontrou-se numa devesa. Lá havia touros, muitos touros, e vacas. Sentiu medo. Tentou alcançar um regato cujas águas sentia correr para acalmar a sede e limpar o sangue seco. 

Enquanto estava ajoelhado e vulnerável, sentiu o alento de um touro imenso, preto, fero, orgulhoso, no outro lado do regato. O regueiro não era uma barreira entre o Luís e o touro. Sabia que se a besta dava um pequeno salto, chegaria até ele. Sentiu medo. Mas ao mesmo tempo, pensou que ele era um hipotético herdeiro do trono e que podia imitar os valentes toureiros quando dominavam aquelas feras sem sentimentos. Como estaria orgulhosa sua mãe se o vir! Tirou o seu casaco, que tinha uma cor relativamente vermelha e fez o gesto de querer tourear, como tinha visto tantas vezes nas touradas, até gritava ao animal: "Eh, touro; eh, touro!".

O animal deveu responder aos seus instintos porque atravessou o regato, mas sem pressas, com toda a calma. Colocou-se em frente do Luís. O rapaz podia notar perfeitamente o alento do touro. Esperava mesmo que o animal baixasse a cabeça e cravasse o chifre no seu ventre. O filho da princesa rendeu-se. Cerrou os olhos e esperou chorando o seu final. 

E então aconteceu. O touro passou a sua longa, viscosa e pegajosa língua pelo rosto do rapaz, pois que esse era o seu modo de cumprimentar os amigos. O Luís abriu os olhos e sentou no chão. Depois rompeu a chorar. De repente, a uns centos de metros, às costas do Luís, vozes inquietas gritavam o seu nome, entre elas a de seu pai, o grande executor de aves condenadas à morte. O touro afastou-se do rapaz e voltou com o resto da sua manada.

© Texto: Frantz Ferentz, 2016
© Imagem: Valadouro

Sem comentários: