
Porén, o que el nunca imaxinara, é que ía ter ocasión de practicar o que defendía. Foi cando, nunha ocasión, o Luís, encanto ía á caza co pai, afastouse do grupo a seguir as pegadas dunha raposa e caeu por un pequeno barranco. Logo o pai e os acompañantes comezaron a procuralo con desesperación, mais foi precisamente na dirección contraria. O Luís esvaecera pola caída e pasou a noite inconsciente. Cando, de mañá, acordou, encontrouse nunha devesa. Alí había touros, moitos touros, e vacas. Sentiu medo. Tentou alcanzar un regato cuxas augas sentía correr para acalmar a sede e limpar o sangue seco.
Encanto estaba axeonllado e vulnerábel, sentiu o alento dun touro inmenso, preto, fero, orgulloso, no outro lado do regato. O regueiro non era unha barreira entre o Luís e o touro. Sabía que se a besta daba un pequeno salto, chegaría até el. Sentiu medo. Mais ao mesmo tempo, pensou que el era un hipotético herdeiro do trono e que podía imitar os valentes toureiros cando dominaban aquelas feras sen sentimentos. Como estaría orgullosa súa mai se o vir! Tirou o seu casaco, que tiña unha cor relativamente vermella e fixo o xesto de querer tourear, como tiña visto tantas veces nas touradas, até gritaba ao animal: "Eh, touro; eh, touro!".
O animal debeu responder aos seus instintos porque atravesou o regato, mais sen présas, con toda a calma. Colocouse en fronte do Luís. O rapaz podía notar perfectamente o alento do touro. Esperaba mesmo que o animal baixase a cabeza e cravase o chifre no seu ventre. O fillo da princesa rendeuse. Cerrou os ollos e esperou chorando o seu final.
E entón aconteceu. O touro pasou a súa longa, viscosa e pegañenta lingua polo rostro do rapaz, que era o seu modo de cumprimentar os amigos. O Luís abriu os ollos e sentou no chan. Despois rompeu a chorar. De repente, a uns centos de metros, às costas do Luís, voces inquietas gritaban o seu nome, entre elas a de seu pai, o grande executor de aves condenadas á morte. O touro afastouse lentamente do rapaz e voltou co resto da súa manada.

Porém, o que ele nunca imaginara, é que ia ter ocasião de praticar o que defendia. Foi quando, numa ocasião, o Luís, enquanto ia à caça com o pai, afastou-se a seguir o rasto de uma raposa e caiu por um pequeno barranco. Logo o pai e os acompanhantes começaram a procurá-lo com desesperação, mas foi precisamente na direção contrária. O Luís esvaecera pela caída e passou a noite inconsciente. Quando, de manhã, acordou, encontrou-se numa devesa. Lá havia touros, muitos touros, e vacas. Sentiu medo. Tentou alcançar um regato cujas águas sentia correr para acalmar a sede e limpar o sangue seco.
Enquanto estava ajoelhado e vulnerável, sentiu o alento de um touro imenso, preto, fero, orgulhoso, no outro lado do regato. O regueiro não era uma barreira entre o Luís e o touro. Sabia que se a besta dava um pequeno salto, chegaria até ele. Sentiu medo. Mas ao mesmo tempo, pensou que ele era um hipotético herdeiro do trono e que podia imitar os valentes toureiros quando dominavam aquelas feras sem sentimentos. Como estaria orgulhosa sua mãe se o vir! Tirou o seu casaco, que tinha uma cor relativamente vermelha e fez o gesto de querer tourear, como tinha visto tantas vezes nas touradas, até gritava ao animal: "Eh, touro; eh, touro!".
O animal deveu responder aos seus instintos porque atravessou o regato, mas sem pressas, com toda a calma. Colocou-se em frente do Luís. O rapaz podia notar perfeitamente o alento do touro. Esperava mesmo que o animal baixasse a cabeça e cravasse o chifre no seu ventre. O filho da princesa rendeu-se. Cerrou os olhos e esperou chorando o seu final.
E então aconteceu. O touro passou a sua longa, viscosa e pegajosa língua pelo rosto do rapaz, pois que esse era o seu modo de cumprimentar os amigos. O Luís abriu os olhos e sentou no chão. Depois rompeu a chorar. De repente, a uns centos de metros, às costas do Luís, vozes inquietas gritavam o seu nome, entre elas a de seu pai, o grande executor de aves condenadas à morte. O touro afastou-se do rapaz e voltou com o resto da sua manada.
© Texto: Frantz Ferentz, 2016
© Imagem: Valadouro
© Imagem: Valadouro
Sem comentários:
Enviar um comentário