A Mar Martín,
fadista de fadas
===========================(GL)========================
Nunha ponte de Praga
vivía triste unha fada,
farta de ser invisible
pequena coma un imperdible.
— Mamá, mira unha fada
—dixo unha nena emocionada—,
aí, no alto da ponte
coa variña fai unha fonte.
— U-la? Non a vexo —quixo a mai saber,
mais ela só vía máis ca un cempés.
A fadiña ouviu as palabras
e contenta buligou ben as asas.
— ¿Vesme? —preguntoulle á meniña
e a meniña asentiu coa cabeciña.
— É que os maiores pensan
que son publicidade na prensa.
— Non esteas triste. Eu en ti acredito
e por iso nunca te evito.
— Lévame contigo—pediu a fadiña.
— Está ben, serás a miña bonequiña.
E entón meteu a fada no bolso
deixando na ponte un vello oso
de peluxe abondo cheo de cotra
que xa non tiña nin ollos nin boca.
Levou a meniña a fada no avión
até a súa mesma casa en Xixón.
Pensaron na casa que a meniña
nalgures atopara unha bonequiña,
mais era unha fada imperdible
que dun golpe de vara imposible
convertía as fabas en turrón
e axudaba coas tarefas do tirón.
Xa nunca estivo triste a fada,
casou co irmán dunha xana.
Y colorín colorado
este conto está acabado.
===========================(AS)========================
Nuna ponte de Praga
vivía tristuca una fada,
murnia de ser invisible
pequeñuca como un imperdible.
— Mamá, mira una fada
—dixo una rapacina emocionada—,
ehí, nel alto la ponte
cola varina fae ondes.
— ¿Úla, nun la veo —entrugó la madre,
pero ella nun vía más qu’un elefante.
La fadina oyó les palabres
y gayaspera esbulligó les ales.
— ¿Vesme? —preguntó a la rapacina
y la neña asintió cola cabecina.
— Ye que los mayores piensen
que soi un suvenir que merquen.
— Nun teas triste. Yo en ti creo
y ye asina que te veo.
— Llévame contigo—pidió la fadina.
— Val, sedrás la mio muñequina.
Y llevó la fada consigo en bolsu
dexando na ponte un vieyu osu
de peluche abondo enllén de cotra
que yá nun tenía nin güeyos nin boca.
Llevó la neña a la fada n’avión
hasta la so casa en Xixón.
Pensaron en casa que la neña
alcontrara una muñeca pequeña,
pero yera una fada imperdible
que d’un güelpe de vara imposible
tornaba les fabes en turrón
y aidaba colos deberes d’un tirón.
Más nunca tuvo triste la fada
que casó col hermanu d’una xana.
Y colorín coloráu
esti cuentu ta acabáu.
© Frantz Ferentz, 2011
Sem comentários:
Enviar um comentário