O monstro do quarto de Angêlica [+8 anos].-XFC

A Angêlica correu para o quarto dos seus pais.

Abriu a porta dum pontapé e saltou acima da cama, onde o pai roncava como um búfalo.

— Papá, tenho muito medo, há um mostro no meu quarto —disse a menina a tremer.

O pai abriu um olho, depois o outro, fechou um olho, depois o outro. Continuou a roncar.

Mas a menina não ia deixar assim a coisa.

— Papá, papá, que há um monstro no meu quarto! Tens que vir já!

E para o convencer, pegou na sua mão esquerda, que flutuava fora da cama e atirou dela até o pai cair para o chão. Embora só tivesse seis anos, a Angêlica tinha muita força. Aliás, quando se tem medo, a força aumenta.

O sistema tinha funcionado, pois é.

— Papá, vem logo!

O papá levantou-se. Pôs uma chinela, a outra não a encontrou, mas como estava meio dormido meteu o pé num saquinho de plástico que andava pelo chão, mas ele nem se tinha apercebido.

A Angêlica atirou dele para o quarto. Aquilo estava bastante escuro, mas a menina acenou para o armário que tinha a porta meio aberta.

— Lá dentro —disse ela—. Lá dentro há um monstro.

O pai coçou-se a cabeça, abriu a porta de tudo, meteu a mão e… gritou!

— O que é isto? —exclamou, já desperto de tudo.

— É Jindo.

— E quem é Jindo —perguntou o pai que tentava atirar a mão que ficara atrapada por algo ou alguém, mas não via nada porque estava tudo muito escuro.

— É o meu amigo.

— Pois diz ao teu amigo que me solte.

— Jindo —obedeceu a menina sem hesitar—, papá não se come nem é um brinquedo. Solta-o.

Logo o Jindo soltou o papá.

Este foi para a porta e ligou imediatamente a luz. O que viu no armário deixou-o congelado. Lá havia uma massa peluda, com dois grandes olhos, um ponto preto que devia ser o focinho e dois imensos caninos como duas pequenas lanças. Na verdade era aterrador.

— Mas, Angêlica, desde quando tens esse monstro no armário?

— Não digas isso, papá, o Jindo não é monstro nenhum. O monstro é essa bola que há ao seu lado.

O pai olho à distância para a bola. Tratava-se dum velho urso de pelúcia que pertencera a ele próprio e que a avó tinha deixado no armário havia um par de dias. Era muito feio, era verdade, mas era apenas isso: uma pelúcia.

— Angêlica, é uma pelúcia minha, jogava com ela em menino.

— Á, bom, então não há problema. Vamos todos para a cama.

E a menina, à vista que o pai não se remexia, empurrou-o para fora e depois fechou a porta. O pai ainda pôde ouvir a menina dizer ao monstro:

— Ó, Jindo, tens que ser mais educado com as pessoas da minha família. Não podes comer qualquer pessoa que entre neste quarto, percebeste?

© Xavier Frías Conde, 2011

As bólas de po mutantes [+12 anos].- XFC

1

     Acordoume a campaíña inesperada do teléfono. Quen sería a aquelas horas temperás dun sábado ás once da mañá?  Fun largando palabróns porque o soño me retiña na cama. De moi mal humor, alcei o auricular e dixen:

– Quen é?

     Unha voz perfectamente coñecida por min soou polo outro lado da liña

     – Cariño, sonche mamá!

     Miña nai. Horror. O meu corazón comezou a latexar rapidamente. Un presentimento comezou a tomar corpo na miña mente. Non quería ouvir o que ía ouvir dun momento para o outro. Mais ía ouvilo:

     – Teño saudades de ti, non sabes –dixo ela–, con que para a semana collo o avión e vou ver o meu neno pequeno, para ver como vive. É unha mágoa que só podo estar unha noite, mais abóndame para ver como estás.

     O teléfono esvaroume das mans. Mellor. Así a conversa quedou cortada. A miña mente lóxica tratou de analizar a situación, mais nomeadamente tratou de ser positiva: só ía pasar unha noite, unha noite! 

     Porén, o meu corazón non podía parar de repetir a parte negativa da cousa: ela ía vir, ía vir, ía vir…

2

     Deixádeme que vos poña en antecedentes sobre a miña vida. Son estudante de enxeñaría espacial nos Estados Unidos. Desloqueime desde Europa para cursar os meus estudos aquí. Aluguei un apartamento pequeno para min, onde vivo só. Bo, só de todo, non, porque aquí pasa moito tempo comigo un amigo de toda a vida que tamén veu estudar aos Estados Unidos. Chámase Leo e estuda técnicas teatrais, porque a súa fantasía ten que saír dalgunha maneira. 

     Pasara catro meses de total felicidade nos Estados Unidos, frecuentando as miñas aulas de astronáutica. 

     Era unha persoa feliz, só tiña contacto con miña nai de cando en vez pola internet, mais debía ter suposto que aquilo a ela non lle abondaba. Por iso, decidira vir visitarme. Era tal a súa paixón de nai que estaba disposta mesmo a pasar unha soa noite con tal de me ver. Incríbel.  Porén, que ía facer eu? 

     Podía talvez inventarme unhas prácticas espaciais dunha semana na órbita terrestre?

     Non era críbel. 

     Ou se cadra, unha visita á estación de seguimento de Kazakistán? Tampouco, eu non sabía mentir, miña nai ía saber que estaba a fuxir dela. Por tanto, debía aceptar a realidade. Debía aceptar que miña nai ía pasar unha noite no meu apartamento, só unha noite. Non podía ser tan terríbel, certo? 

     Ou talvez si?

3

     O primeiro que fixen despois de tornar das aulas –nin a presenza de miña nai ía impedirme ir, que eu son moi formaliño e adoro a astronáutica– foi ligar para o Leo. 

     El tiña que coñecer a miña traxedia. El tiña que me axudar a saír do mal paso. El tiña que secuestrar miña nai e metela nun avión rumo á Patagonia… Non, iso non, que non son tan mal fillo e non podo pedir esas cousas aos meus amigos.

     Quizá diñeiro si podo, mais que secuestren a nai de un, iso xa non. O Leo axiña me previu dos perigos que me espreitaban (el tiña moita experiencia en visitas maternas inesperadas, ou VMI, como el dicía no xargón técnico del). Por iso acudiu ao meu apartamento como especialista, para me asesorar antes de miña nai chegar. Era un verdadeiro amigo… 

     Polo menos así pensaba eu cando o vin aparecer coa súa mochila e os óculos de solo pronto a me fornecer dos seus mellores consellos, mais comecei a ter dúbidas da súa filantropía cando me dixo:

     – Mais antes de me pór contigo ao estudo do apartamento canto ás súas condicións de hixiene, vasme convidar a unha pizza de catro queixos con ananás, non é verdade?

     Ademais do seu descaro á hora de pedir cousas, hai outro aspecto do meu amigo Leo que non me presta: o seu mal gusto para escoller as pizzas, mais contra iso non podía loitar.  Había aceptar que o asesoramento dun especialista en VMI me ía custar unha pizza, o cal, coas tarifas que se dan no mercado para outras cousas, non debería ser demasiado caro. Por tanto, aceptei. Liguei para a pizzaría e encomendei unha familiar como el quería e unha individual para min de bocartes con salame, porque os meus gustos non son tan exóticos como os seus.

4

     Cando vin o Leo pór a gorra de Sherlock Holmes e apañar unha lente de aumento pensei que estaba a facer un ensaio dos del para o teatro. Non se trataba diso. El estaba a procurar a cotra da casa. Comezou polos móbeis, na procura do po. A cada pouco ía largando unha especie de gruñido ou de lamento de xabaril en cío, non se exactamente o que era.

     "Piufff… nananá", soaba aquel ruído estraño que facía. 

     Pasaba un dedo polas prateleiras, por riba da tele, que certamente estaba chea de po e largaba de novo aquel son:

     "Piufff… nananá".

     Se tivese sentido aquilo no medio da noite, ás escuras, con certeza tería chamado ao tele-exorcista para me facer unha limpeza espiritual no apartamento, porque aquel ruído puña un medo atroz.  Pensei que era, se cadra, unha técnica de detección de po por ultrasóns.

     Que queredes? Eu tiña que darlle unha explicación racional a todo aquilo, non quería ter pesadelos de noite. Cando o Leo rematou de facer a revisión do salón, quitou a gorra de Sherlock Holmes, meteu o lente de aumento nun peto e quitou unha pipa.

     Eu ía dicirlle que non permitía que se fumase na casa, mais non fixo falla: tratábase dunha pipa de caramelo, só valía para sugar nela.

     – As prateleiras precisan unha boa limpeza. Porén, agora vou ver a cociña…

     Entón quitou unha bata branca, como as que usamos nas prácticas de laboratorio. Puxo ademais unha máscara para a boca e entrou na cociña cun pano branco. Fechou a porta e obrigoume a esperar fóra.

5

     As cousas ben feitas deben ser recoñecidas. E o Leo deixou a cociña limpísima, tanto que até se podía comer no mesado, o cal non acontecía nunca no meu mesado, porque estaba poboado por toda caste de microorganismos e de organismos non tan micros.

     Estaba verdadeiramente abraiado. Quería darlle unha aperta ao Leo. Mais entón el, todo serio, espetoume:

     – Alto aí!

     Eu fiquei de pedra.

     – Nada de apertas aínda que o traballo non está rematado. A túa porqueira aínda ten de parecer un apartamento e, para iso, hai que limpar o po do corredor.

     Niso tiña razón. Se un botaba unha ollada para o corredor, rapidamente detectaba aquelas bólas de po e pelo que tenden a ficar embaixo dos radiadores, nos recantos máis inaccesíbeis.

     Mentres o Leo estaba a preparar non sei que arteluxos da limpeza pola súa conta, eu tentei recoller as bolas de po meirandes coa man.

     Mais que sorpresa levei cando descubrín que en eu achegando a man, elas fuxían, parecían ter vida propia, afastábanse de min.

     En cuestión de segundos eu perseguía unha bóla grandona polo corredor e hei recoñecer que era incapaz de atrapala.

     E entón ouvín a voz do Leo a soar metálica, dura, esgazante, ás miñas costas dicindo:

     – Non perdas o tempo… Son bólas de po mutantes. Non conseguirás atrapalas coas túas mans.

     Vireime para ollalo e… caín ao chan do espanto que levei.

     Iso si, polo menos unha bóla de po, distraída, ficou atrapada embaixo das miñas nádegas.

6

      Levara a impresión máis gorda da miña vida cando vin o Leo vestido como un soldado do futuro, cunha especie de máscara antigás, armado con algo parecido a un aspirador (de facto era un aspirador).

     Levaba un traxe de camuflaxe con botas prateadas. O tipo, con certeza, puña medo. Non ousaba nin preguntarlle por que ía así vestido.

     Do Leo un podía esperarse calquera cousa. Mais el deu resposta a todas as miñas dúbidas sen eu ter que abrir a boca.

     – Xa me decatei de que as bólas de po son mutantes.

     – Mutantes?

     – Si, teñen vida propia. Teño a sospeita de que por algún complexo bioquímico teñen vida propia e até son intelixentes. Non desboto mesmo que se trate de entes extraterrestres actuando como espións.

     Aquilo si que puña medo, para que mentir. Aínda que o Leo fose un tipo estraño, que o é, non se pode negar que é un xenio científico, con varios premios polos seus estudos.

     O Leo, sen hesitar, ligou o aspirador e comezou a recoller as bólas de po, que tentaban aínda correr. Até que chegou á derradeira, a meirande, probabelmente a xefa das bólas de po.

     O Leo prendeu o telemóbil e púxoo ao seu lado. E a bóla, talvez por mor das ondas telefónicas, comezou a chiar.

7

     Nunca podería agradecer ao Leo toda a súa axuda. Salvara o meu apartamento e quen sabe se tamén o mundo. Porén, algo inesperado aconteceu, unha verdadeira catástrofe. Miña nai estaba na porta.

     Como? Pois moi sinxelo: errara cos avións e collera o seu voo antes do que me dixera. O Leo díxome entre susurros:

     – Teño que gardar estas mostras de bólas de po mutantes. Distrae túa nai mentres eu as deposito nalgures seguro.

     Iso fixen. Din os dous chuchos de rigor á miña nai, a cal non se sorprendeu de que o Leo estivese onda min, porque eramos coma irmáns, sempre inseparábeis. Tamén para el houbo dous bicos na fazula con marca de pintalabios incluída. E despois, a noticia bomba:

     – Rapaces, como estou eu aquí, hoxe fágovos eu a comida, que trouxen todo o necesario. Tomaredes unha xanta da casa, das de toda a vida. Mentres vós estudades, xa me poño eu a cociñar.

     Como algún lector xa debeu imaxinar, miña nai trouxera a mala da equipaxe chea de comida, porque ela estaba convencida de que eu morría de fame nos Estados Unidos, ou que me enchía a hamburguesas e comida lixo.

     Non podíamos facer nada.

     Tocaríanos unha feixoada, ou unhas lentellas con chourizo, ou o que for.

     – Tiveches vagar de esconder as bólas de po? –pregunteille bisbando ao Leo.

     – Tiven, por un pelo, mais tiven, case que me descobre túa nai, mais está todo en orde.

     Todo en orde?

     Que inxenuos…

8

     Para a xanta tocou paella. Non faltaban os camaróns, nin os ervellos, nin… que sei eu o que alí botara miña nai.

     – Está boa a paella? –entrugou miña nai.

     – Hmmm… –dixo o Leo coa boca chea, onde a súa resposta podería ser interpretada de múltiples maneiras, mais para miña nai aquilo era unha resposta positiva.

– Come amodo –espetoume.

     Miña nai era demasiado nai, díxenme eu. A paella non estaba mal, porque miña nai sería un tormento, mais non era má cociñeira. Porén, algo había na paella que me resultaba alleo aos sabores habituais. Non é que soubese mal, sabía, simplemente, diferente. Por iso, pregunteille á miña nai:

     – Mamá, botaches algo na paella que lle dá un gusto diferente. Hai un ingrediente novo, algo que non usas decote.

     Miña nai rubiu coma unha adolescente; ela tomábase aquilo como un cumprido.

     – Ai miña rula –horror, aínda me chamaba así–, que bo tasto tes. Con efecto, botei algo novo, un ingrediente deses americanos que tendes por aquí que me deu boa impresión. Díxenme, como estamos en América, introduzamos un produto americano. Por iso, botei iso que había nun bote que puña "beans", unhas especias, non si? Ulía mesmo ben.

     E xusto daquela, o Leo comezou a tusir como un poseso.

9

     Para evitarnos explicacións fatas, resumirei a situación así: Miña nai botara o contido daquel bote onde puña "beans" na paella, mais resultou que o que alí había non eran "beans", que significan fabas, mais as bólas de po mutantes que o Leo almacenara alí ás carreiras ante a chegada da miña nai.

     O Leo, sabendo o que lle viña enriba, correu ao hospital. Tentou convencer ao cirurxán de que comera entes extraterrestres. Os médicos, pouco convencidos, pensaron que se trataba dunha intoxicación estraña. Mandáronlle purgantes –e a min tamén.

     Despois daquilo, para eles acabou alí a historia. Porén, poida que o Leo tivese razón. Poida que, con efecto, as bólas de po si fosen mutantes. Sei que aquelas bólas seguen dentro de min e dentro del.

     Que como o sei? Porque cada vez que algún de nós responde ao telemóbil, óuvense ruídos estraños, como de entes que se comunican co exterior aos chíos. E cando somos el e eu os que nos comunicamos polo telemóbil, eses entes comunícanse entre si e están contentos de saberen os uns dos outros.

     Por iso, desde aquel día, cada vez que vexo unha bóla de po correr polo corredor da miña casa, fuxo dela mentres sento que, no meu interior, unha presenza se aleda. O que será de min doravante é algo que ignoro, mais confío en Leo para atopar unha solución a esta posesión das bólas de po mutantes.

© Xavier Frías Conde, 2011

A historia de Cascoxo, o cosco namoradeiro [+10 anos].- XFC

1.

O saltón Armelio estaba a piques de alcanzar a máxima categoría de Sabinsecto, isto é, sabio dos insectos do xardín de Entremuros.

A derradeira proba que lle puxeran foi acontentar o animal máis insatisfeito de todo o xardín: o cosco Cascoxo.

O problema do cosco Cascoxo é que sempre quería algo máis e, por iso, sempre estaba insatisfeito.

De feito, o problema do Cascoxo era que sempre se namoraba dun becho ou doutro.

Era o insecto máis namoreiro do xardín.

Se o saltón Armelio era quen de guiar sabiamente o cosco Cascoxo, chegaría a ser Sabinsecto, mais se fracasaba, non pasaría de Sabicho, isto é, sabio dos bichos, que é unha categoría inferior.

En fin, o Armelio, todo nervioso, foi ao encontro do Cascoxo, quen, daquela, suspiraba ao pé dunha papoula.

— Amigo Cascoxo, por que suspiras así, con tanta señardade? —preguntou en ton amábel Armelio o saltón, pousando o seu corpo pardo diante do cosco.

O cosco remexeu as súas antenas (é que os coscos non poden ser moi expresivos ao falaren, por iso moven moito as antenas, que na realidade son os ollos) e logo dixo:

— É que me apaixonei dunha lumaca… ou unha lesma, como a queira chamar. Chámase Beatrix e pasea todos os días por diante de min.

— Xa, mais iso ten difícil solución. As lumacas son unha especie distinta dos coscos. Elas non teñen cuncha e vós si.

— Precisamente —insistiu o Cascoxo—. Se eu non tivese cuncha, sería igual ca una lumaca, non é?

Esa cuestión Armelio non a esperaba. Aparentemente, un cosco sen cuncha era practicamente igual ca unha lumaca.

2.

Armelio tivo unha idea. Se callar non ía entusiasmar o cosco Cascoxo, mais se estaba disposto a facer calquera cousa pola súa namorada, o saltón ía axudarlle.

— A única opción que tes é transformarte nunha lumaca —explicou o aprendiz de sabio.

— E como se fai iso?

Ao saltón dáballe apuro explicarllo. Tivera unha idea, mais era unha brutalidade.

— Veña, fala! —exixiu o caracol.

— Bo, terás que enrolar a túa cuncha no fío da araña, dar trescentas vinte voltas e despois deixar que se desenrole só.

— Quen ten que desenrolar só?

— O fío.

— Ah… 

Arañas había moitas en Entremuros, mais atopar unha que tivese un fío forte de máis era complicado. 

Ademais, había un segundo problema. 

Para o Cascoxo poder levar a cabo a súa operación, era preciso distraer a araña. E como?

Novamente Armelio houbo romper o maxín para que lle viñese unha idea á cabeza. Que complicado era todo, señor!  

— Escoita, mentres eu me dedico a distraer a araña, ti fai o que che dixen: enrola a túa cuncha.

Xa dito, xa feito. Armelio achegouse onde a araña. Non era unha araña calquera, tratábase de Armipalda, unha araña cun abdome tan grande coma unha moeda de dous euros. 

Con moito coidado, Armelio comezou a axitar a arañeira por un extremo superior coas súas patas dianteiras. Aquilo atraeu a atención do arácnido, que aos poucos se foi achegando cara a el. Entrementres, no extremo oposto, abaixo, Cascoxo apañou un extremo solto da arañeira e comezou a se envolver nel.

Non é cousa doada buligar unha arañeira e non ficar envolvida nela. 

Ademais, cando unha moeda de dous euros con oito patas se vai achegando a un, con aqueles múltiples ollos, o corazón conxela de terror.

Armelio devecía porque Cascoxo estivese a facer o convenido. Mais non podía comprobalo porque o corpo de Armipalda se interpuña. 

Mais o peor foi que, de repente, Armelio notou que a súa pata estaba verdadeiramente enleada na tea, que non ía poder fuxir cando a araña chegase até el.

Horror.

E xa estaba a sentir o alento da araña e até se vía reflectido nos seus múltiples ollos. Mais, de repente, Cascoxo berrou desde embaixo:

— Oi, saltón, cantas voltas me dixeras que dese? Cen ou dúascentas? É que realmente non che sei contar moi ben, non sabes?

A araña virouse. Viu unha bola perfectamente capturada ao pé do seu niño. Esqueceu o saltón e foi polo cosco, que é moito mais nutritivo e non ten tanto para mascar.

Mais entón, o cosco deixou que o fío desenlease. Comezou a virar a toda velocidade, que horror.

E si, saíu voando polos ares. O cosco saíu voando polos ares e, tal como previra o saltón, xa sen a cuncha.

3.

Por mor daquel tremor do niño da araña, todo el caeu. Foi a liberación de Armelio, que puido escapar de alí. A araña, toda anoxada, tentou capturalo, mais era imposíbel, porque o saltón deu un pulo enorme e pousou nunha xota ben afastada.

Porén, onde andaría Cascoxo? Co pulo que levou, era ben capaz de ter rematado fóra de Entremuros, se callar no xardín veciño, que tiña sona de ser un lugar sinistro, poboado de humanos devoradores de invertebrados e insectos. Unha bolboreta que chegara a atravesalo aínda na primavera —unha eternidade na vida dos bichos— dixera que vira como un humano cachorro se dedicaba a recoller escaravellos do chan e comelos.

Por iso, Armelio dedicouse durante aquel día a procurar Cascoxo, porque sen el non viraría nunca sabinsecto. Pasou dous días á procura del, preguntando por el a todo insecto que se encontraba polo camiño, percorreu todo Entremuros, tendo mesmo que evitar a chuvia artificial que os humanos fan xurdir de cando en vez e que sae dunhas bocas sobre patas no chan que viran e viran.

E xusto ao pé dunha desas bocas con rodas, Armelio creu divisar, xa ao luscofusco do segundo día, unha criatura estraña que estaba soa. Sorteando as pingas de auga como puido, aterrou ao seu lado e preguntoulle:

— Cascoxo?

Si, era Cascoxo. Cascoxo sen cuncha. Un cosco sen casa.

— Estás ben? —preguntou o saltón.

— Non… —respondeu o cosco todo atristallado.

— E logo?

O cosco contoulle a súa historia.

»Cascoxo, tras saltar da arañeira, aterrou nunha inmensa folla de ficus. Tivo moita sorte, porque simplemente houbo sosterse coa súa base e esvarar até o chan. Estaba contento porque perdera a cuncha, de maneira que comezou a procurar a lumaca de que se namorara. Onde andaría? A súa obsesión era atopar aquela súa namorada. Porén, non precisou atopala, porque de camiño se foi cruzando con outras lumacas, as cales non facían máis do que rir del, polo seu aspecto. Se tiña pensado que por eliminar a cuncha se ía converter nunha lesma, estaba totalmente errado. Non era máis ca un cosco sen cuncha, o cal lles causaba uns risos enormes ás lumacas. Era tan cómico! Dese xeito, Cascoxo comprendeu que sacrificara a súa cuncha para nada. E por iso estaba tan triste e decidira ficar alí, ao pé da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas (por se non o notastes, tratábase dun aspersor, mais para os insectos era unha cousa estraña)».

Despois de ouvida a historia do cosco, o saltón decatouse do complicado que estaba a ser todo. Mais era a súa obriga axudar a aquel cosco, aínda que fose un pouco parvo e caprichoso. Outramente non chegaría a ser bichinsecto.

Como xa caía a noite, os dous ficaron alí a durmir, embaixo da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas.

4.

Á outra mañá, Armelio e Cascoxo saíron xuntos de embaixo da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas, xusto uns momentos antes de ela comezar a botar chuvia novamente. Cascoxo estaba inmensamente triste, nin tiña ganas de falar; Armelio non sabía moi ben o que lle dicir.

E xusto daquela, pasou por diante deles unha cosca. Para Armelio era unha cosa corrente, mais para Cascoxo era unha cosca espectacular. Era a cascoxa dos seus soños, era o amor da súa vida, era… era… era todo!

— Ola, cosca, como te chamas? —preguntoulle Cascoxo.

Ela virouse e quedou a contemplalo. Mais estaba horrorizada, porque nunca vira un cosco sen cuncha. Por iso acelerou o paso mentres berraba:   

— Socorro! Unha criatura doutro xardín querme atacar!

Non se trataba diso, mais Armelio comprendeu axiña o que acontecera. Como Cascoxo non tiña cuncha, non parecía un cosco. Iso era un problema, porque nin parecía unha lumaca nin parecía un cosco. Na realidade era un cosco sen cuncha, mais naquel xardín de Entremuros, polo menos, ninguén vira unha criatura semellante.

Armelio tentou explicarlle aquilo a Cascoxo:

— Cascoxo, agora non es nin un cosco nin unha lumaca. Por tanto, non vas namorar nin un cosco nin unha lumaca. Entendes?

— Entendo…—dixo o cosco cunha voz tristísima.

O saltón estaba moi canso. De feito levaba tres días co cosco para gañar en méritos. Precisaba un descanso. Porén, se quería chegar a ser sabinsecto, debía proseguir co seu labor.

— Precisamos atopar o modo de facerche recuperar a túa cuncha. Outramente non serás nunca feliz.

Aquilo non era cousa sinxela. Ambos deles sabían que as cunchas non volven saír unha vez caídas. Haberían atopar outro sistema. Mais a súa atención dirixiuse cara a outra parte, porque, a poucos metros de onde eles estaban, un brillo enorme era visíbel en todo o xardín. Aínda que se trataba duns metros, para os insectos era unha distancia enorme, ao menos para o cosco, non para o saltón, que podería cubrir aquela distancia en segundos, mais non ía deixar o seu protexido só.

Por iso, con toda a paciencia do mundo, foi camiñando ao seu paso. De feito, o camiñar tan lento esgotou o saltón. O cosco notouno e díxolle:

— Oi, déitate no meu lombo, que xa te levo eu…

— Como vou eu...? —quixo protestar o saltón.

Mais o cosco insistiu e o saltón, que realmente xa non se tiña en pé, accedeu. Na verdade, o lombo do cosco era moito mol, como un colchón. Estábase tan cómodo alí enriba. Se os bichos precisasen transporte público, os coscos e as lumacas poderían gañar a vida como autobuses.

E así, tras varias horas de marcha, o saltón e o cosco deron chegado ao punto de Entremuros de onde procedía aquel brillo estraño.

5.

Cando chegaron, o lugar do que procedía o brillo, xa non brillaba. Fose como for, era o serán e o sol estaba a caer. Por tanto, a luz do sol xa non reflectía sobre nada.

Porén, naquel sitio había unha cousa estraña, outro obxecto humano, que era o que atrouxera a atención dos insectos. Mentres os raios solares caeron sobre el, produciu brillo, mais como xa o sol estaba para se esconder, o brillo desaparecera.

   Bo, heivos dicir que o que había no chan, no medio do xardín, era unha pequena alferga que lle caera á doña da casa. Mais para o saltón aquela alferga representaba a posibilidade de converter o seu amigo nun cosco de novo.

— Amigo Cascoxo —dixo Armelio—, pasa por baixo desa cousa que hai aí.

O cosco non quería, púñalle medo, porque non sabía o que era.

— Fíaste de min? —preguntoulle o saltón todo serio.

Na verdade, desde que estaban xuntos, ao cosco lle tiña ido ben fiándose do saltón. Por iso, fixo como lle dicía o seu compañeiro. Pasou por baixo da alferga e esta ficou nas súas costas. Mais tremía, porque non estaba suxeita. Debían atopar a maneira de fixala ás costas.

— Vai caer… —anunciou o cosco.

Efectivamente, a alferga caeu e bateu Armelio na cabeza. O saltón caeu ao chan, esvaecido. Coitado. Ficou un bo anaco así, mais cando espertou, atopou o cosco ao seu lado. Durante todo aquel tempo ocupárase del, protexérao se por acaso se achegaba unha araña con fame. Con todo, a alferga volvía estar enriba do lombo do cosco e até parecía ben suxeita. Como era posíbel?

Durante o tempo que o saltón estivera sen sentido, o cosco descubrira que a resina dos piñeiros —en Entremuros había un par deles— tamén a tiñan as piñas. Cascoxo apoiara o lombo nunha piña para se repousar un chisco. Quedáronlle as costas apegadas, polo que tivo que facer un esforzo enorme para se desprender. E entón pensou: «O que me aconsellaría o saltón neste caso?». O saltón aínda durmía, mais o cosco sentiu a voz de Armelio soar na súa cachola dicindo: «Aproveita que tes as costas pegañentas para pasares por baixo da alferga». E fíxoo así. Daquel xeito, a alferga quedoulle apegada ao lombo mercé á resina.

Fácil, non?

E desde aquel momento, a vida de Cascoxo mudou de todo. Cando comezou a se pasear coa alferga como cuncha, xa non tivo problemas para atopar parella. Era un cosco tan orixinal!

Armelio soubo que o seu traballo concluíra. Xa podería solicitar que o declarasen sabinsecto. Porén, aínda houbo ouvir o cosco dicir:

— Oi, estou a namorar desa bicho que corre por aí…

Horror, tratábase dunha  barbantesa que camiñaba toda ergueita e desafiante.

— Estás tolo?

Mais o cosco cruzou os seus ollos, que era o seu modo de sorrir e dixo:

— Era brincadeira!

Armelio conseguiu ser nomeado sabinsecto, mais, na verdade, aquilo non lle era tan importante como pensara no inicio. Por iso, comprendeu que era máis importante ter amigos ca ser tan sabio, nomeadamente se un ten un amigo como Cascoxo. 

Agora, se queredes ver Armelio, sabede que pasa as tardes no alto da alferga que serve de cuncha ao cosco; están entrambos sempre de parola. E é que aquel teimudo molusco agora di que quere atopar unha segunda alferga e ser o primeiro cosco con dúas cunchas.

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide

O misterio do marionetista [+14 anos].- XFC

      Franz Liebermann tiña sona de ser o mellor marionetista do país. Gañaba a vida montando espectáculos por vilas e aldeas. El mesmo facía as marionetas, escribía os argumentos, montaba os cenarios e realizaba as representacións.

      Sempre adoitaba levar unha mala inmensa, que felizmente tiña unhas pequenas rodas. Alí sempre cargaba todo o necesario para montar o seu espectáculo.

      Cando chegaba á sala onde debía representar o espectáculo, o primeiro que facía era montar o cenario. Tratábase dunha estrutura moi simple de sete barras, catro verticais e tres horizontais a formar unha U coa base moi longa. O espazo ficaba fechado por unha grosa cortina de la que impedía ver o que había detrás. Franz Liebermann sentaba na traseira, sobre un tallo, e desde alí movía as marionetas.

      E que dicir das marionetas. Tratábase apenas de luvas, unhas luvas normais de la que levaban por riba apegadas as personaxes feitas de esponxa. Os dedos servían para mover as extremidades das personaxes, que podían ser igualmente dinosauros, luras, bailaríns de balé con catro pernas, bebés de elefante… Realmente calquera personaxe podía tomar vida con aqueles dedos prodixiosos.

      Franz Liebermann era o máis grande artista. Por iso, gañaba o seu salario percorrendo os lugares do país co seu espectáculo de marionetas. E seguramente a súa vida tería sido igual por sempre, se non fose por unha xornalista curiosa que, durante unha das súas actuacións nunha certa vila, coincidiu que estaba por alí de ferias. Ela, a xornalista, preguntouse algo e quixo obter unha resposta:

      — Como fai ese home para manexar ao mesmo tempo seis marionetas?

      Non é que ninguén se tivese feito esa pregunta, mais todos chegaran a pensar que era tan bo, que mesmo podía ter algún sistema de cabos que permitisen o movemento de seis marionetas ao mesmo tempo.

      Porén, a xornalista en cuestión, Berta Schwarz, pensou que alí había un misterio. Calquera explicación que lle desen non a ía convencer. Ela, xornalista conscienciuda, estaba certa que alí se escondía un segredo. E un segredo significaba noticia.

      Foi durante a segunda parte do espectáculo que procurou a maneira de ficar preto da porta para saír máis doadamente. Cando o espectáculo comezou, ela saíu da sala e escapou para o exterior. Observara que xusto por riba da cabeza do marionetista había unha pequena xanela, pola cal era imposíbel acceder á sala mais si permitía a entrada de luz. Quedaba, ademais, a máis de dous metros do chan. Porén, Berta xa tiña trazado un plano na súa cabeza. Só precisaba o seu telemóbil, ben provisto de cámara, e un cordel. 

Subiu a outra sala que había xusto enriba da sala onde tiña o lugar o espectáculo. Asomou á xanela e desde alí despendurou o telemóbil até deixalo á altura da xanela do andar inferior. Durante un par de minutos, o telemóbil rexistrou o que había alén da xanela. Non tivo que facer máis probas, os dous minutos de rexistro demostraron que a primeira idea da xornalista, aparentemente unha fantasía, era real..

      Volveu á sala onde tiña lugar o espectáculo e viu como, cabo duns minutos, concluía cunha chuvia de aplausos. Ficou nun recanto á espera de os espectadores abandonaren a sala. Cando todos xa estaban fóra, achegouse até o cenario, totalmente protexido das olladas indiscretas.

      — Señor Liebermann, podo falar consigo? —preguntou Berta todo amábel.

      O señor Libermann saíu cabo duns segundos. Levaba un saio que puxera a toda présa. Tentaba sorrir, mais estaba moi nervioso.

      — Que podo facer por si? —preguntou el tamén en ton amábel, pensando que, talvez, a muller só quería un autógrafo.

      Porén, Berta colocoulle o telemóbil diante dos ollos ao home e mostroulle o que alí había gravado. Na imaxe víase, aínda que non nitidamente, como Franz Liebermann tiña seis brazos e usaba todos eles para mover seis marionetas asemade. A coordinación entre tantos brazos era perfecta.

— Descubrín o seu segredo, señor Liebermann. Teño a noticia que procuraba. Vai ser famoso.

Franz Liebermann comprendeu de seguida que, se se descubría o seu segredo, a súa existencia se tornaría un inferno. Non sería feliz facendo o que facía. Mais como xa previra que aquel momento podía chegar, viña preparado para iso.

      Forzou un riso, unha gargallada e convidou a xornalista a acompañalo facéndolle un aceno. Ela obedeceu. Tras da cortina atopou todas as marionetas espalladas polo chan. Certamente o marionetista nin tivera vagar de arrumar aquilo. Porén, o home foi directo para a súa misteriosa bolsa e colleu algo estrañísimo. Tratábase de dous círculos paralelos unidos por unha barra na parte posterior. De cada un dos círculos xurdían dous brazos aparentemente humanos, mais víase que eran mecánicos, porque até ruxían lixeiramente.

      Franz Liebermann puxo aquel arteluxo arredor do seu corpo e mostrou á curiosa xornalista como era capaz de mover os dous brazos postizos xunto cos seus naturais.

     — Este é o segredo, señorita? Como puido pensar que eu tiña seis brazos naturais? —e volveu rir.

      A xornalista dixo:

      — Ten vostede moito talento, señor Liebermann. Descúlpeme. Farei de todos os xeitos a miña reportaxe porque é vostede un grande artista, diso non hai dúbida. Podo tirarlle unha foto?

      — Claro, mais permítame parecer unha persoa normal —riu novamente—. Déame un par de minutos para me preparar. Espere por min aí fóra, faga o favor.

      Ela obedeceu. Dous minutos despois, tiroulle unhas fotos onde se vía o vello marionetista con varias das súas creacións nas mans. Ela despediuse cortesmente del e marchou.

      Cando xa tivo a certeza de estar só, Franz Liebermann quitou o saio. Se a xornalista tivese estado alí daquela, tería comprobado que, efectivamente, o que gravara era certo: o marionetista tiña seis brazos. Sempre catro deles ían ocultos, excepto cando actuaba. Esa era, certamente, a razón do seu grande éxito, mais sabía moi ben que, se algún día o descubrían, pasaría a ser un mono de feira.

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide

Os piolhos-dragão [+10 anos].- XFC

    — Mamã, diz a mestra que temos piolhos o Jorge e eu!

    A mãe largou um suspiro. Agora já essa!

    Com efeito, uma nota da escola dizia que os dois irmãos, o Jorge e a Valéria tinham piolhos. Portanto, ambos deles deviam ficar em casa para não contagiar os companheiros da turma e ser submetidos a tratamento.

    A mãe da Valéria e do Jorge levou naquela mesma tarde os filhos ao doutor. Tratava-se do doutor Lopes Peres da Boaventura, prestigioso pediatra que era capaz de curar um resfriado pondo medo aos micróbios que o causavam.

    Mas o doutor Lopes Peres da Boaventura encontrou que na cabeça dos dois garotos nem só havia uns piolhos pouco comuns, mas mesmo desconhecidos. Conseguiu apanhar um deles com as pinças e levou-o para o microscópio.

    Quando o teve à vista, houve de se retirar do visor porque… o piolho lançava lapas de fogo! Era uma espécie de piolho dragão. E enquanto estava a fazer as suas observações pelo telescópio, chegou-lhe um cheiro como de pele frango torrado.

    — Á, mamãe, a minha cabeça está a arder! —gritou o Jorge.

    Mal transcorreram cinco segundos quando a Valéria também gritou:

    — A minha cabeça também, mamãe!

    A mamã, que era mamã nas vinte e quatro horas do dia, pegou nos filhos e levou-os para a casa do banho. Abriu a torneira e meteu as cabeças dos filhos sob o jorro de água. Depois apenas ficou um fuminho muito ligeiro a sair das cabeças deles.

    Quando o doutor explicou que se enfrentavam a uma nova raça de piolhos, os piolhos-dragão, a mãe pensou que, se calhar, o doutor tinha chegado bêbedo à consulta.

    Porém, o doutor nem estava bêbedo, nem estava a inventar nada. Os piolhos dragão eram uma nova ameaça para a vida escolar.

    Por isso, o doutor Lopes Peres de Boaventura abriu um protocolo, que é uma coisa muito séria que se faz quando acontece algo grave. No protocolo, o doutor assinalava que era prioritário descobrir qual era a procedência dos piolhos dragão (pensava que mesmo tinha que procurar um nome científico para eles, mas isso não era tão urgente; pelo de agora, podia chamá-los peduculus flammigerus).

Graças à sua profissionalidade, o doutor Lopes Peres de Boaventura averiguou que os piolhos chegaram aos garotos numa loja chinesa do seu bairro, o Bazar «O vento cinzento do Mar Amarelo».

O doutor fez vir o proprietário da loja, o senhor Xung Qao. Parecia mesmo tirado duma dessas histórias de terror, porque não parecia um chinês normal, mas um desses antigos mandarins com trança, gorrinho redondo e bigodes finos e compridos a lhe cair pelos bordos.

    O senhor Xung Qao compreendeu de seguida o que tinha acontencido. E explicou:

    — Piolhos chineses vir por vezes em caixas de perfume. Garotos abrir tudo. Não respeitar cartazes: não tocar. Eles tocam. Portanto, abrir caixa de perfume oriental. Piolhos dragão sair e saltar cabeça garotos.

    — Estou a perceber —disse o doutor—, mas como é que fazem na China para acabar com os piolhos-dragão? Estou a ver que são muito resistentes.

    O velho mandarim tirou uma caixinha redonda da manga. No interior havia uns pontinhos pretos a saltar.

    — Na China usar pulga-cavaleiro.

    — Pulga-cavaleiro? O que é isso? —perguntaram a mãe dos garotos e o doutor ao mesmo tempo.

    O chinês mostrou a caixinha e disse:

    — Para matar dragões, é preciso usar cavaleiros. Por isso, na China, matar piolho-dragão com pulga-cavaleiro.

    E antes de ninguém poder reagir, o chinês abriu a caixinha e várias pulgas saltaram para as cabeças dos garotos. Ninguém podia saber o que estava a acontecer naquelas florestas de cabelos, mas podia imaginar-se que estava a acontecer uma batalha feroz entre as pulgas e os piolhos. E como acontece sempre na mais lendária tradição chinesa, as pulgas-cavaleiro derrotaram os piolhos-dragão. Aos poucos foram cessando as explosões nas cabeças dos garotos.

    A mamã e o doutor não podiam fechar a boca. Não podiam acreditar que tudo aquilo fosse certo, porque para os adultos é muito difícil acreditar no que não se vê. Mas depois de cinco minutos, o mandarim disse:

    — Todos os piolhos-dragão derrotados. Vitória de pulgas-cavaleiro.

    E sorriu, mostrando uns dentes muito mal conservados, o qual era uma vergonha porque com certeza ele também vendia creme e escova dos dentes. Assim não ia dar exemplo aos seus netos.

    Mas, de repente, o Jorge e a Valéria começaram a se arranhar por todo o corpo. Sentima umas coceiras terríveis.

    — Isso são as pulgas —explicou o doutor, que seguia sem saber o que fazer.

    Mas a mãe perguntou ao mandarim:

    — E como vencem as pulgas-cavaleiro no seu país?

    Lá o mandarim apenas sorriu. Com a sua expressão queria dizer que na China usam as pulgas-cavaleiro para lutarem contra os piolhos-dragão, mas ninguém ainda tinha averiguado como acabar com as pulgas-cavaleiro. 

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide

Na procura da inspiración [+14 anos].- XFC

Naquel día Arminter Naoiz decidiu que tocaba escribir algo. Había xa tempo que non compuña unha liña e xa eran horas. Por iso, agarrou o lapis, a folla en branco, o borrador e foi para a terraza da súa casa, o seu lugar favorito para escribir. Ía un día espléndido, de modo que pensou que, en cuestión de minutos, tería inspiración.

Quedou a contemplar o bonito horizonte, co mar de fondo, as gaivotas a chiaren… e pasou así media hora. Non había inspiración ningunha. Arminter Naoiz comezou a se sentir preocupado, porque, por normal,el axiña tiña algunha inspiración cando sentaba alí. O que estaba a acontecer daquela? É que non ía poder escribir catro versos? Só catro versos. Bo, tomouno con paciencia, seguiu a contemplar o mar, as gaivotas, os turistas torrados polo sol como cangrexos…

Tras dúas horas sen inspiración, xa estaba anoxadísmo. Mais con quen se ía anoxar? Coas musas? Con el mesmo? Distraidamente, mentres esperaba a inspiración poética, Arminter Naoiz fora facendo debuxiños no papel. Facíaos sen se decatar do que facía. Fixo moitos, tantos como follas tiña.

Por fin, Arminter Naoiz ergueuse da cadeira, foi ao teléfono, ligou para o restaurante chinés e encargou un arroz chou-chou, filloa chinesa e polo con limón. Tería que deixar a inspiración para máis tarde.

Porén, a inspiración non chegou nin no día seguinte, nin no outro, nin no outro, nin no outro… A inspiración poética do Arminter Naoiz parecía ter desaparecido. Mentres sentaba na terraza a esperar que lle chegasen ideas para escribir poesía, el, en troques, non facía máis do que facer debuxiños e debuxiños, como fai tanta xente cando está nunha xuntanza e aborrece.

Por fin, cabo dunha semana, veu o seu editor visitalo.

— E logo, Arminter, compuxeches algo novamente?

Arminter negou remexendo a cabeza. O editor sentiu lástima por el. Tiña unhas bolsas por baixo dos ollos que, nun poeta, son un mao sinal.

— Convídasme a un té frío? —preguntou o editor, porque vía que o outro non eran quen de ofrecerlle algo.

Arminter chamou ao chinés novamente para lle traeren os tés, porque el, o gran poeta, non movía un dedo na casa. O poeta acompañou o editor ao seu espazo de inspiración. O chan estaba cuberto de follas con debuxos de todo tipo. O editor non puido evitar recoller algunhas do chan. Aínda que se trataba de rascuños, esbozos, eran perfectos. Había corpos humanos, gaivotas, ondas a romper, unha filloa chinesa a medio comer, a cabeza dunha mosca. Os debuxos eran impresionantes.

— Arminter —díxolle o editor—, non pensaches que talvez che pasou a época de poeta e quizais deberías pensar en dedicarte ao debuxo?

O poeta ollou para el con desprezo. Arrincoulle as follas das mans, recolleu as que había polo chan —onde andaría a asistente, que era labor dela limpar!— e aventou todos os papeis pola terraza.

*   *   *

Cinco anos máis tarde, Arminter Naoiz sentaba na praia, co seu caderno de debuxo, os lapis de cores, á procura da inspiración que lle permitese pintar algo decente para a exposición que lle encargaran. Como non lle chegaba, dedicábase, inconscientemente, a facer figuriñas de papel. Unha noitébrega, un león, unha señora grávida… Onde raios se tería metido a inspiración?

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide

«Falamos o idioma dos animais» [+14 anos].- XFC

    O cartaz dizia-o claramente: "Falamos o idioma dos animais".

    Eu pensei que não era justo, porque cada animal deve ter um idioma diferente, isto é, não creio que uma cascuda fale igual que uma  baleia. 

    Bom, e onde é que dizia aquilo de que falavam o idioma dos animais?

   Tratava-se duma pequena clínica veterinária no interior dum centro comercial a poucos quilómetros de Praga. 

    Era engraçado, as pessoas já nem sabem como fazer publicidade dos negócios.

    Quem sabe falar qualquer idioma animal?

    Por isso, quis rir das pessoas daquela pequena clínica.

    Precisamente o meu cãozinho andava doente naqueles dias.

    Tratava-se dum chihuahua que andava resfriado.

    O coitado dele largava uns espirros que pareciam quase de cavalo, embora fosse tão pequeninho.

    Naquela manhã, fui com o meu cãozinho até a clínica.

    Pus o cão acima do balcão que separava o local do resto do centro comercial.

    Lá estava uma mulher jovem que, na altura, olhava qualquer coisa no computador.

    – Bom dia –cumprimentei eu muito educadamente–. Trago cá o meu cãozinho que anda resfriado.

    A mulher levantou-se da cadeira e veio para nós.

    Muito suavemente, acariciou a cabeça do meu chihuahua.

    Fiquei um bocadinho surpreendido, porque ele não gosta de ser acariciado por estranhos.

    – E diz que está resfriado? –preguntou a mulher em tom suave.

    Eu, que já não aturava a vontade de perguntar o que queria saber desde havia dias, disse-lhe:

    – Bom, se como dizem lá no cartaz, vocês falam a língua dos animais, pergunte-lhe você...

    Ela olhou para mim muito séria.

    Não gostara da brincadeira.

    Eu sim tinha vontade de rir, mal podia conter as gargalhadas.

    Então aconteceu.

    Ela começou a ladrar.

    O meu chihuahua reagiu e ladrou ele também.

    De facto mantiveram um breve diálogo a mulher e o meu chihuahua.

    Quando concluiu, ela disse:

    – O seu cão queixa-se também de dor de barriga. Diz que o senhor está a lhe dar de comer muita carne de boi ultimamente e não lhe  está a cair bem.

    Era verdade, os últimos pacotes que lhe tinha comprado eram de carne de boi...

    Fiquei sem palavras.

    Ela recolheu o cão e levou-o para o interior da clínica.

    Mas antes de ir embora, ainda ela disse-me:

    – O seu cão tem sotaque mexicano autêntico...

    Eu fiquei em pé, imóvel, como um doido.

    Porém, logo pensei em trazer para a próxima vez a tarântula do meu sobrinho. 

    Queria averigurar se também aquela mulher sabia falar a linguagem das aranhas.

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide