A historia de Cascoxo, o cosco namoradeiro [+10 anos].- XFC

1.

O saltón Armelio estaba a piques de alcanzar a máxima categoría de Sabinsecto, isto é, sabio dos insectos do xardín de Entremuros.

A derradeira proba que lle puxeran foi acontentar o animal máis insatisfeito de todo o xardín: o cosco Cascoxo.

O problema do cosco Cascoxo é que sempre quería algo máis e, por iso, sempre estaba insatisfeito.

De feito, o problema do Cascoxo era que sempre se namoraba dun becho ou doutro.

Era o insecto máis namoreiro do xardín.

Se o saltón Armelio era quen de guiar sabiamente o cosco Cascoxo, chegaría a ser Sabinsecto, mais se fracasaba, non pasaría de Sabicho, isto é, sabio dos bichos, que é unha categoría inferior.

En fin, o Armelio, todo nervioso, foi ao encontro do Cascoxo, quen, daquela, suspiraba ao pé dunha papoula.

— Amigo Cascoxo, por que suspiras así, con tanta señardade? —preguntou en ton amábel Armelio o saltón, pousando o seu corpo pardo diante do cosco.

O cosco remexeu as súas antenas (é que os coscos non poden ser moi expresivos ao falaren, por iso moven moito as antenas, que na realidade son os ollos) e logo dixo:

— É que me apaixonei dunha lumaca… ou unha lesma, como a queira chamar. Chámase Beatrix e pasea todos os días por diante de min.

— Xa, mais iso ten difícil solución. As lumacas son unha especie distinta dos coscos. Elas non teñen cuncha e vós si.

— Precisamente —insistiu o Cascoxo—. Se eu non tivese cuncha, sería igual ca una lumaca, non é?

Esa cuestión Armelio non a esperaba. Aparentemente, un cosco sen cuncha era practicamente igual ca unha lumaca.

2.

Armelio tivo unha idea. Se callar non ía entusiasmar o cosco Cascoxo, mais se estaba disposto a facer calquera cousa pola súa namorada, o saltón ía axudarlle.

— A única opción que tes é transformarte nunha lumaca —explicou o aprendiz de sabio.

— E como se fai iso?

Ao saltón dáballe apuro explicarllo. Tivera unha idea, mais era unha brutalidade.

— Veña, fala! —exixiu o caracol.

— Bo, terás que enrolar a túa cuncha no fío da araña, dar trescentas vinte voltas e despois deixar que se desenrole só.

— Quen ten que desenrolar só?

— O fío.

— Ah… 

Arañas había moitas en Entremuros, mais atopar unha que tivese un fío forte de máis era complicado. 

Ademais, había un segundo problema. 

Para o Cascoxo poder levar a cabo a súa operación, era preciso distraer a araña. E como?

Novamente Armelio houbo romper o maxín para que lle viñese unha idea á cabeza. Que complicado era todo, señor!  

— Escoita, mentres eu me dedico a distraer a araña, ti fai o que che dixen: enrola a túa cuncha.

Xa dito, xa feito. Armelio achegouse onde a araña. Non era unha araña calquera, tratábase de Armipalda, unha araña cun abdome tan grande coma unha moeda de dous euros. 

Con moito coidado, Armelio comezou a axitar a arañeira por un extremo superior coas súas patas dianteiras. Aquilo atraeu a atención do arácnido, que aos poucos se foi achegando cara a el. Entrementres, no extremo oposto, abaixo, Cascoxo apañou un extremo solto da arañeira e comezou a se envolver nel.

Non é cousa doada buligar unha arañeira e non ficar envolvida nela. 

Ademais, cando unha moeda de dous euros con oito patas se vai achegando a un, con aqueles múltiples ollos, o corazón conxela de terror.

Armelio devecía porque Cascoxo estivese a facer o convenido. Mais non podía comprobalo porque o corpo de Armipalda se interpuña. 

Mais o peor foi que, de repente, Armelio notou que a súa pata estaba verdadeiramente enleada na tea, que non ía poder fuxir cando a araña chegase até el.

Horror.

E xa estaba a sentir o alento da araña e até se vía reflectido nos seus múltiples ollos. Mais, de repente, Cascoxo berrou desde embaixo:

— Oi, saltón, cantas voltas me dixeras que dese? Cen ou dúascentas? É que realmente non che sei contar moi ben, non sabes?

A araña virouse. Viu unha bola perfectamente capturada ao pé do seu niño. Esqueceu o saltón e foi polo cosco, que é moito mais nutritivo e non ten tanto para mascar.

Mais entón, o cosco deixou que o fío desenlease. Comezou a virar a toda velocidade, que horror.

E si, saíu voando polos ares. O cosco saíu voando polos ares e, tal como previra o saltón, xa sen a cuncha.

3.

Por mor daquel tremor do niño da araña, todo el caeu. Foi a liberación de Armelio, que puido escapar de alí. A araña, toda anoxada, tentou capturalo, mais era imposíbel, porque o saltón deu un pulo enorme e pousou nunha xota ben afastada.

Porén, onde andaría Cascoxo? Co pulo que levou, era ben capaz de ter rematado fóra de Entremuros, se callar no xardín veciño, que tiña sona de ser un lugar sinistro, poboado de humanos devoradores de invertebrados e insectos. Unha bolboreta que chegara a atravesalo aínda na primavera —unha eternidade na vida dos bichos— dixera que vira como un humano cachorro se dedicaba a recoller escaravellos do chan e comelos.

Por iso, Armelio dedicouse durante aquel día a procurar Cascoxo, porque sen el non viraría nunca sabinsecto. Pasou dous días á procura del, preguntando por el a todo insecto que se encontraba polo camiño, percorreu todo Entremuros, tendo mesmo que evitar a chuvia artificial que os humanos fan xurdir de cando en vez e que sae dunhas bocas sobre patas no chan que viran e viran.

E xusto ao pé dunha desas bocas con rodas, Armelio creu divisar, xa ao luscofusco do segundo día, unha criatura estraña que estaba soa. Sorteando as pingas de auga como puido, aterrou ao seu lado e preguntoulle:

— Cascoxo?

Si, era Cascoxo. Cascoxo sen cuncha. Un cosco sen casa.

— Estás ben? —preguntou o saltón.

— Non… —respondeu o cosco todo atristallado.

— E logo?

O cosco contoulle a súa historia.

»Cascoxo, tras saltar da arañeira, aterrou nunha inmensa folla de ficus. Tivo moita sorte, porque simplemente houbo sosterse coa súa base e esvarar até o chan. Estaba contento porque perdera a cuncha, de maneira que comezou a procurar a lumaca de que se namorara. Onde andaría? A súa obsesión era atopar aquela súa namorada. Porén, non precisou atopala, porque de camiño se foi cruzando con outras lumacas, as cales non facían máis do que rir del, polo seu aspecto. Se tiña pensado que por eliminar a cuncha se ía converter nunha lesma, estaba totalmente errado. Non era máis ca un cosco sen cuncha, o cal lles causaba uns risos enormes ás lumacas. Era tan cómico! Dese xeito, Cascoxo comprendeu que sacrificara a súa cuncha para nada. E por iso estaba tan triste e decidira ficar alí, ao pé da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas (por se non o notastes, tratábase dun aspersor, mais para os insectos era unha cousa estraña)».

Despois de ouvida a historia do cosco, o saltón decatouse do complicado que estaba a ser todo. Mais era a súa obriga axudar a aquel cosco, aínda que fose un pouco parvo e caprichoso. Outramente non chegaría a ser bichinsecto.

Como xa caía a noite, os dous ficaron alí a durmir, embaixo da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas.

4.

Á outra mañá, Armelio e Cascoxo saíron xuntos de embaixo da boca que cuspe auga mentres vira sostida por tres patas, xusto uns momentos antes de ela comezar a botar chuvia novamente. Cascoxo estaba inmensamente triste, nin tiña ganas de falar; Armelio non sabía moi ben o que lle dicir.

E xusto daquela, pasou por diante deles unha cosca. Para Armelio era unha cosa corrente, mais para Cascoxo era unha cosca espectacular. Era a cascoxa dos seus soños, era o amor da súa vida, era… era… era todo!

— Ola, cosca, como te chamas? —preguntoulle Cascoxo.

Ela virouse e quedou a contemplalo. Mais estaba horrorizada, porque nunca vira un cosco sen cuncha. Por iso acelerou o paso mentres berraba:   

— Socorro! Unha criatura doutro xardín querme atacar!

Non se trataba diso, mais Armelio comprendeu axiña o que acontecera. Como Cascoxo non tiña cuncha, non parecía un cosco. Iso era un problema, porque nin parecía unha lumaca nin parecía un cosco. Na realidade era un cosco sen cuncha, mais naquel xardín de Entremuros, polo menos, ninguén vira unha criatura semellante.

Armelio tentou explicarlle aquilo a Cascoxo:

— Cascoxo, agora non es nin un cosco nin unha lumaca. Por tanto, non vas namorar nin un cosco nin unha lumaca. Entendes?

— Entendo…—dixo o cosco cunha voz tristísima.

O saltón estaba moi canso. De feito levaba tres días co cosco para gañar en méritos. Precisaba un descanso. Porén, se quería chegar a ser sabinsecto, debía proseguir co seu labor.

— Precisamos atopar o modo de facerche recuperar a túa cuncha. Outramente non serás nunca feliz.

Aquilo non era cousa sinxela. Ambos deles sabían que as cunchas non volven saír unha vez caídas. Haberían atopar outro sistema. Mais a súa atención dirixiuse cara a outra parte, porque, a poucos metros de onde eles estaban, un brillo enorme era visíbel en todo o xardín. Aínda que se trataba duns metros, para os insectos era unha distancia enorme, ao menos para o cosco, non para o saltón, que podería cubrir aquela distancia en segundos, mais non ía deixar o seu protexido só.

Por iso, con toda a paciencia do mundo, foi camiñando ao seu paso. De feito, o camiñar tan lento esgotou o saltón. O cosco notouno e díxolle:

— Oi, déitate no meu lombo, que xa te levo eu…

— Como vou eu...? —quixo protestar o saltón.

Mais o cosco insistiu e o saltón, que realmente xa non se tiña en pé, accedeu. Na verdade, o lombo do cosco era moito mol, como un colchón. Estábase tan cómodo alí enriba. Se os bichos precisasen transporte público, os coscos e as lumacas poderían gañar a vida como autobuses.

E así, tras varias horas de marcha, o saltón e o cosco deron chegado ao punto de Entremuros de onde procedía aquel brillo estraño.

5.

Cando chegaron, o lugar do que procedía o brillo, xa non brillaba. Fose como for, era o serán e o sol estaba a caer. Por tanto, a luz do sol xa non reflectía sobre nada.

Porén, naquel sitio había unha cousa estraña, outro obxecto humano, que era o que atrouxera a atención dos insectos. Mentres os raios solares caeron sobre el, produciu brillo, mais como xa o sol estaba para se esconder, o brillo desaparecera.

   Bo, heivos dicir que o que había no chan, no medio do xardín, era unha pequena alferga que lle caera á doña da casa. Mais para o saltón aquela alferga representaba a posibilidade de converter o seu amigo nun cosco de novo.

— Amigo Cascoxo —dixo Armelio—, pasa por baixo desa cousa que hai aí.

O cosco non quería, púñalle medo, porque non sabía o que era.

— Fíaste de min? —preguntoulle o saltón todo serio.

Na verdade, desde que estaban xuntos, ao cosco lle tiña ido ben fiándose do saltón. Por iso, fixo como lle dicía o seu compañeiro. Pasou por baixo da alferga e esta ficou nas súas costas. Mais tremía, porque non estaba suxeita. Debían atopar a maneira de fixala ás costas.

— Vai caer… —anunciou o cosco.

Efectivamente, a alferga caeu e bateu Armelio na cabeza. O saltón caeu ao chan, esvaecido. Coitado. Ficou un bo anaco así, mais cando espertou, atopou o cosco ao seu lado. Durante todo aquel tempo ocupárase del, protexérao se por acaso se achegaba unha araña con fame. Con todo, a alferga volvía estar enriba do lombo do cosco e até parecía ben suxeita. Como era posíbel?

Durante o tempo que o saltón estivera sen sentido, o cosco descubrira que a resina dos piñeiros —en Entremuros había un par deles— tamén a tiñan as piñas. Cascoxo apoiara o lombo nunha piña para se repousar un chisco. Quedáronlle as costas apegadas, polo que tivo que facer un esforzo enorme para se desprender. E entón pensou: «O que me aconsellaría o saltón neste caso?». O saltón aínda durmía, mais o cosco sentiu a voz de Armelio soar na súa cachola dicindo: «Aproveita que tes as costas pegañentas para pasares por baixo da alferga». E fíxoo así. Daquel xeito, a alferga quedoulle apegada ao lombo mercé á resina.

Fácil, non?

E desde aquel momento, a vida de Cascoxo mudou de todo. Cando comezou a se pasear coa alferga como cuncha, xa non tivo problemas para atopar parella. Era un cosco tan orixinal!

Armelio soubo que o seu traballo concluíra. Xa podería solicitar que o declarasen sabinsecto. Porén, aínda houbo ouvir o cosco dicir:

— Oi, estou a namorar desa bicho que corre por aí…

Horror, tratábase dunha  barbantesa que camiñaba toda ergueita e desafiante.

— Estás tolo?

Mais o cosco cruzou os seus ollos, que era o seu modo de sorrir e dixo:

— Era brincadeira!

Armelio conseguiu ser nomeado sabinsecto, mais, na verdade, aquilo non lle era tan importante como pensara no inicio. Por iso, comprendeu que era máis importante ter amigos ca ser tan sabio, nomeadamente se un ten un amigo como Cascoxo. 

Agora, se queredes ver Armelio, sabede que pasa as tardes no alto da alferga que serve de cuncha ao cosco; están entrambos sempre de parola. E é que aquel teimudo molusco agora di que quere atopar unha segunda alferga e ser o primeiro cosco con dúas cunchas.

© Xavier Frias Conde, 2011

All rights reserved worldwide