Este conto naceu a modo de pagamento. Non paga a pena entrar nas razóns que o motivaron. Porén, as débedas hai que as pagar. Ademais, como non son rancoroso, dedico este conto á persoa que o inspirou: Sara García. Calquera parecido coa realidade non é pura coincidencia. Por veces, un tamén é un chisco pillabán.
A Sara García pasaba a vida a se lamentar dos seus cabelos.
Nacera con eles lisos mais queríaos rizos. Por iso, cando tivo idade, mandounos rizar.
Mais entón xa non lle gustaban nin lisos nin rizos.
O que ía facer?
Durante un tempo rapou a cabeza.
Mais entón decatouse de que, de inverno e coa cabeza rapada, a neve se lle acumulaba no cocote. Parecía un anaquiño dos Alpes andante.
De primavera, en troques, a chuvia facía que a súa cabeza parecesen as cataratas do Niágara coa auga a lle caer pola cara.
E claro, fartou daquilo.
Por iso, para compensar, deixouse medrar o cabelo moito, moito, moito, moito. Mais foi tanto, que despois de cinco anos sen cortar o cabelo –e acontecía que lle medraba a unha velocidade extraordinaria–, Sara parecía un trol. Mais non un trol calquera: era unha cortina de pelos, porque os pelos lle cubrían todo o corpo; só se lle vían os pés.
Coitada. Ninguén se achegaba a ela. Todos lle fuxían. É que realmente puña medo.
Tanto foi así, que a policía detívoa unha tarde en que fora ao cinema.
A xente fuxira espantada, porque todos penxanan que escoara un ieti pequeno na sala.
Terrorífico.
Levárona ao zoo, onde, despois de lle cortar a eito os cabelos, puideron comprobar que se trataba dunha rapariga e non de calquera monstro dos Himalaias.
Mais as historias da Sara co seu cabelo non rematan aí.
Non.
Pouco tempo despois, sempre insatisfeita co cabelo, decidiu que non lle gustaba a súa cor.
O seu natural era un acastañado claro.
Mais non. Iso non ía cos seus gustos.
Tinxiu primeiro de lila.
Duroulle pouco.
Despois decidiu que ía probar cun rosa fucsia.
Tampouco lle durou demasiado.
Probou co verde claro. Aquel foille tremendo, porque parecía que tiña un pequeno xardín na cabeza e acudían a el algúns paxaros para faceren os seus niños nela.
Daquela veulle a idea de combinar cores.
Unha parte ía de vermello, outra de laranxa, outra de marrón quivi, outra turquesa… Co seu novo aspecto de tinxidos diversos, parouna un millonario excéntrico coleccionista de arte abstracta e propúxolle comprarlle a cabeza para engadila á súa colección. Só lle permitiu ao millonario quitarlle fotos dos seus cabelos, porque non estaba polo labor de vender a súa cabeza, o cal á súa avoa lle pareceu unha mágoa, porque para o pouco que usaba a cabeza a súa neta, probabelmente terían gañado varios millóns de dólares.
Mais en fin…
A cousa é que os anos pasaban e a Sara sempre estaba ás voltas co seu cabelo.
Até aquel día.
Naquel día chamárona para unha oferta de traballo a que non podería negarse.
Traballaría para a televisión, nun programa sobre tendencias da música, algo que adoraba a Sara.
Mais antes tiña que pasar unha entrevista.
Arre demo.
E ela con aqueles pelos.
Sabía que tiña que causar unha moi boa impresión ao director da emisora de televisión. Por iso, ademais de se vestir moi elegante –cousa estraña nela–, foi á perruquería.
Efectivamente, pola primeira vez na súa vida, foi á perruquería.
Ademais decidira que non ía dar instrucións á perruqueira. Só lle dixera que quería ir moi elegante para unha entrevista de traballo na televisión.
E a perruqueira, toda unha profesional, só lle dixo:
– Déixeme a min…
A perruqueira traballou con aqueles cabelos durante tres horas e media. Nin xantou a coitadiña.
Mais o produto final era unha marabilla: unha especie de cigurat babilónico que chegaba a alcanzar medio metro de altura.
Impresionante.
Á Sara ben lle podían ter moldeado un barco pirata ou a torre Eiffel nos cabelos que lle parecería a mesma porqueira.
Directamente desde a perruquería enveredou para o predio onde tiña a emisora a súa sede.
Que nervios.
E entón, comezou a chover.
Chovía ás cuncadas, tanto que nin se vía ben a un metro por diante dos narices.
Horror!
O cigurat comezou a abalar, porque a chuvia estaba a lle quitar a laca.Ademais, o vento facíalle buligar dun lado para outro.
A Sara estaba moi atenta á súa cabeza, por iso non se decatou de que unha moto vespa metía as rodas nunha pucharca e lle enviaba cinco litros de auga directamente, sen pasar polas nubes.
Tería xurado ela que a moto a guiaba un elefante. Que animal!
Coitada. Desexaba dicir unha manchea de cousas feas, mais non podía nin abrir a boca por mor da auga que lle esvaraba polo rostro.
Aínda así acelerou o paso.
Alcanzou o predio.
O conserxe non podía acreditar, ao vela, que aquela moza fose a facer unha entrevista, mais non dixo nada, porque des que estaba alí vira de todo, até un chimpancé presentar un telexornal sen dobraxe, falando el ao natural.
A Sara entrou no ascensor e calcou no botón do piso 19.
O ascensor subía amodo.
Entrementres, ía pensando nalgunha desculpa que lle dar ao entrevistador, porque a mera realidade parecíalle pouco.
Ou talvez, con algo de tempo, podería entrar nun baño e tentar acuriosarse un pouco.
Mais non.
Porque no piso 17 o ascensor se detivo.
Que sorte ruín.
Axiña sentiu un obreiro que lle berraba desde fóra:
– Tranquilos aí dentro, que agora vou eu ao rescate.
Ao rescate? Aquel tipo vira moitas películas.
Aos poucos minutos, un tipo vestido con sobretodo abría a trapela de enriba do ascensor. Sen dicir unha palabra, agachouse, agarrou a Sara polas axilas e subiuna. Despois díxolle:
– Agárrese aquí ao cabo do ascensor…
– Se isto está cheo de graxa –protestou ela…
– Hui, e aínda se lamenta –díxolle o tipo.
For como for, sacouna de alí axiña.
Mais estaba toda cuberta de graxa.
Un baño, precisaba un baño con urxencia.
Correu polo corredor na procura dun.
Grave error.
Pisou un cabo solto, un cabo que alguén neglixentemente deixara no chan mentres facían obras.
A Sara levou unha descarga eléctrica sensacional.
O que lle faltaba.
Os seus cabelos se converteron na xungla. Mesmo cun pouco de atención se podía escoitar a Tarzán largar o seu berro inconfundíbel alí dentro.
A súa roupa formal convertérase na sabana nunha parte, no deserto noutra e nunha paraxe extraterrestre noutra.
A coitada da Sara foi dando pasos sen control cara o gabinete do directivo da emisora de televisión.
A secretaria preguntoulle con medo:
– Sara García?
Ela respondeu cunha especie de gruñido.
A secretaria acenoulle a porta.
A Sara entrou, camiñaba como un zombi.
O directivo alzou os ollos do papel e quedou a fitar para aquela figura de ultratumba que aparecía perante os seus ollos.
Foron uns segundos de silencio.
Ela non dicía nada porque non podía. Mesmo tiña os brazos paralizados, por iso camiñaba como Frankenstein.
El quitou os lentes e contemplou o enxendro que tiña perante os seus ollos.
Foron uns segundos interminábeis.
A Sara esperaba que o outro esvaecese.
Mais non.
O outro acabou dicindo:
– Sensacional, sinxelamente sensacional, señorita. Vostede soubo captar perfectamente a esencia do noso programa. Vexo que veu xa mesmo vestida adecuadamente para o presentar. O posto é seu. E ben, terá que se maquillar e vestir así todos os días. Parabéns.
A Sara quixo gurgutar:
– Na vida me poño eu así outra vez –mais como andaba medio paralizada, só largou uns gruñidos.
O tipo que a entrevistara, da que tornaba ás súas cousas aínda lle dixo:
– Ha, ha, ha, ten vostede moito humor. Nunca coñecín a ninguén que imite tan ben un oso en hibernación. Mais agora saia, que teño traballo.
A Sara saíu e volveu á súa casa, onde máis nunca se tornou a ocupar dos seus cabelos, nin da súa roupa, nin de cousas superficiais.
A partir daquel momento, ademais do seu traballo, ocupouse de non tropezar máis nunca cun elefante montado nunha vespa nos días de chuvia.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário