O misterio dos cornos do touro descornado

O vello Arximiro contemplaba o seu vello touro con pena. Foran compañeiros desde había moitos anos, mais xa daquela el era un vello cunha pucha e algo corcovado, mentres que o touro, robusto e fero na súa mocidade, era daquela unha caricatura do que fora, pois até perdera os cornos. As moscas invadíano sen piedade, mais o peor non era iso, o peor era que os mozos da aldea, cientes do que fora o touro e do que era daquela, arremedábano con moi má fe.

O seu amo, o Arximiro, movía a cabeza á dereita e á esquerda cada vez que algún dos mozos da aldea pasaba por diante do valado e facía burlas ao touro, que simplemente ficaba a ollar para o humano covarde que anos atrás non se tería atrevido a achegarse a el nin desde detrás do valado.

Si, dáballe moita pena ao Arximiro o seu vello touro.

Moitos na aldea dixéranlle que o mellor era xa sacrificar o animal, que era vello de máis, que só ocupaba espazo nas cortes e que non pagaba a pena nin gastar un euro máis en herba. Porén, o vello Arximiro era un home de palabra, un gandeiro que era sempre fiel aos seus animais e quería que o touro marchase cando lle chegase a hora.

Así e todo, recoñecía que daba moita pena velo alí, en pé, só a bater a cola, porque o resto do animal xa nin respondía, albo das brincadeiras.

E foi daquela que chegou o Entroido. Na aldea todos preparáronse para celebrar a festa por todo o alto, como merecía. Arximiro mantíñase alleo a aquelas festas, era cousa dos mozos, a el xa non lle ía tanta leria, prefería ir cedo para a cama.

Porén, na primeira noite, xusto despois do solpor, cando Arximiro xa durmía, varios mozos bébedos pasaban ao carón da casa do vello. Loxicamente ían disfrazados, e cheiraban a alcol a quilómetros, até o punto de que tería sido perigoso prender un misto ao seu lado.

Un deles, vestido de viquingo, sentiu unha imperiosa necesidade de ouriñar. Procurou un recanto escuro onde ninguén o vise. Sen se decatar —dificilmente podía saber onde ía—, entrou na corte do Arximiro e alí deixou o casco nalgures, porque con tanto peso na cabeza non se podía concentrar na micción. Despois, entre que a memoria lle fallaba e que non se vía nada, o mozo saíu de alí sen o casco.

✂    ✂    ✂

Á outra mañá, cando Arximiro abriu a porta da corte para deixar ceibe o seu boi, descubriu que aquel seu caro compañeiro recuperara os cornos. Parecía un milagro, mais a vista do animal, xa con aqueles cornos, devolvíalle unha dignidade perdida había moitos anos. Até as moscas se lle achegaban con  moito máis respecto.

Entre a xente da aldea axiña correu a voz de que ao touro do Arximiro lle volveran a medrar os cornos, como era posible? Ao certo, aquel casco viquingo que un mozo bébado pousara por descoido na cabeza do touro nunha noite de bebedeira causou un efecto inesperado. Fose como for, o casco encaixou perfectamente na cabeza do touro e cumpría achegarse moitísmo para comprobar que non era un casco e que non se trataba duns cornos naturais.

O mozo, pola súa banda, só tiña lembranzas vidrosas daquela noite de Entroido, por tanto non podía lembrar ter deixado un casco viquingo na cabeza dun vello touro.

Para o Arximiro aquel foi un grande agasallo. Os mozos da aldea pararon as súas brincadeiras e arremedos por acaso. En calquera caso, ninguén ía achegarse dabondo ao touro para comprobar se aqueles cornos eran verdadeiros ou postizos, por acaso...

© Frantz Ferentz, 2011