Cada vez que lle vén o riso louco, parece que larga un concerto.
É capaz de rir e rir sen parar durante case media hora.
Comeza ben forte, despois baixa, despois sobe, despois mantense, e así sucesivamente.
Na casa xa teñen medo a dicir calquera brincadeira, porque pode ser que
Amalia comece a rir e non pare.
Ás veces, despois de rir por tres cousas distintas, pode estar a rir
durante tres horas.
É tremendo.
Mais a coitada da Amalia non pode evitar rir.
Algo teñen que facer para lle quitar esa maneira de rir tan louca.
O médico parece un señor moi serio, con bigote e lentes.
— Verá, doutor —comeza a explicar a mamá—, a miña filla ri coma unha louca.
Cando se pon, ri e ri sen parar durante horas.
O doutor fita para a nena.
Ela segue toda seria.
De repente, o doutor bótalle a lingua mentres di:
— Sei un niño de caltatrepas con catro caltatrepiñas; cando as caltatrepas
templan, templan as caltatrepiñas.
Durante uns segundos, seica non máis de tres, a Amalia queda en branco,
tamén a fitar fixamente para o doutor, abraiada de todo.
Mais despois, comeza a rir.
E de que maneira.
Non tiña rido así na súa vida.
Tanto, que aínda despois de media hora segue a rir.
Parece o riso máis longo que nunca botou Amalia.
A nai, preocupada, pídelle ao médico que interrompa aquel riso, mais el faille
acenos coa man, querendo dicir que convén deixala.
Entrementres, o médico toma notas sobre o riso de Amalia.
Ten mesmo tempo de ir tomar un café á máquina do corredor e traer un té de
amoras para a nai de Amalia.
Finalmente Amalia cala.
O seu riso durou corenta e nove minutos e medio.
Unha plusmarca.
Está esgotada a coitada da meniña.
— E dígame, doutor —quere saber a nai—, isto ten cura? Unhas pílulas, un
xarope, un esparadrapo na boca?
— Non, miña señora —explica o doutor cun sorriso—. Isto trátase con
educación musical.
— É brincadeira?
— Non… É complicado de explicar, mais para comezar, a nena ten que
frecuentar aulas de solfexo. Ten que aprender o que é o ritmo. Despois tráiama
de novo
— Ah…
A mamá non entende, mais fai caso.
Manda Amalia a tomar aulas de solfexo, de baile, de cousas onde a nena pode
aprender o que é o ritmo.
Despois dun mes, Amalia corre pola casa na punta das dedas coma unha
bailarina clásica e até sabe bater co culler no prato como se fose unha batería.
Faino moi ben, ten talento para iso.
A mamá volve a levar a nena onda o doutor.
Novamente todos están moi serios na consulta.
Daquela, de súpeto, o doutor larga:
— Se eu non fose unha pega mega zafacega zafagorda escachapelada e xorda os
peguiños non serían meguiños zafaceguiños zafagordiños escachapeladiños e
xordiños.
Amalia, de novo, queda abraiada.
Uns segundos…
E logo estala en risos.
Desta vez, a cousa parece que vai ser aínda máis longa, poida que bata a
súa propia marca.
Entón o doutor fai a cousa máis estraña que un poida imaxinar.
Quita a bata branca.
Pon un chaqué.
Colle a batuta de director de orquestra que ten gardada na gabeta.
Colócase diante da nena.
Comeza a lle marcar o ritmo coa batuta.
É incríbel, mais Amalia segue o ritmo como llo marca o doutor—director de
orquestra.
A mamá é testemuña de como Amalia transforma o seu riso louco nunha especie
de canto, con subidas e baixadas de ton maxistrais.
O doutor dirixe a nena como un experto e até sabe, ao final do riso,
rematar cunha nota longa sostida.
Hai aplausos da mamá e da enfermeira, que entrara na sala atraída polo
concerto.
— E dígame, doutor, o da miña nena ten cura? — pregunta a mamá.
— Penso que non —respóndelle o doutor quitando o chaqué e pondo de novo a
bata—, mais garántolle que pode facer carreira musical. Todo é cuestión de
transformar o riso en canto. Súa filla tenlle moito talento para iso.
E así é.
Amalia, curar, non cura, mais axiña publica un disco co seu riso louco
transformado en canto, dirixido polo doutor.
O disco é todo un éxito.
Porén, antes de se pór a "risocantar", Amalia precisa que lle conten unha piada ou lle digan un trabalinguas.
E colorín colorado, este conto está acabado.
© Frantz Ferentz, 2012
Sem comentários:
Enviar um comentário