O MISTERIO DA VACA VOADORA [+10 anos]

Ao Filipe xa lle doían os ollos de tanto xogar co telemóbil. Decidiu darlle unha pausa ao bate-papo que o tiña tan absorto e ergueu a vista. A seguir, ollou pola xanela para fóra. 

En circunstancias normais, ao ollar pola xanela para fóra, vería o predio de fronte e, se callar, algunha gaivota que atravesaba a rúa polos ares chiando. Se se debruzaba un bocadiño máis, vería un pedazo de ceu azul (ou cincento, caso estivese cuberto de nubes). 

E iso era todo. As vistas pola xanela do seu cuarto, sentado na cama, non daban para máis.

Mas naquel serán, xa case á noite, o Filipe non viu o esperado. Non. Nunca tal tería imaxinado. Non é que un avión voase baixo por cima da súa rúa, ou que un autobús de oito andares pasase por baixo da súa xanela. Non, nada diso. O que o Filipe viu foi unha vaca que aboiaba no ar, segurada con balóns. Si, con balóns normais, deses que venden nos parques, que por norma son enchidos con helio, un gas que permite que os balóns voen.

A pasaxe da vaca por diante da xanela foi breve, había unha brisa que empurraba a vaca e esta atravesou os ares, seguindo a rúa onde moraba o Filipe.

Mas antes de a vaca se perder de vista, o rapaz aínda tivo vagar de lle tirar varias fotos co telemóbil. Despois, correu para o salón para contar a súa mai o que acababa de ver.

E a mai, como ben podedes imaxinar, non acreditou unha palabra do que lle dixo o fillo acerca dunha vaca que voaba segurada con balóns. Xustificou todo falando da fantasía, a imaxinación e os videoxogos, que enchían o maxín do rapaz de ideas irreais.

Mas entón o Filipe quitou o telemóbil do bolso e mostrou as fotos á mai. Porén, esta aínda se negaba a acreditar. Era imposíbel que unha vaca voase. Ela estaba certa que se trataba dalgún tipo de publicidade. Ou a vaca era de cartón, ou era simplemente unha cuestión de hologramas.

E discusión acabada.

Talvez o Filipe tivese esquecido aquel episodio de non ser porque un par de semanas máis tarde, a vaca en cuestión voltou a pasar por diante da súa xanela. Quen sabe cada canto tempo pasaba por alí a vaca. Con todo, na altura reparou que a vaca pasaba de noite, polo cal non era visíbel desde o chan, mas como ía tan próxima da xanela, podíase ver a ollo nu. A vaca, alén diso, era un animal ben silencioso, non bramaba nada, notábase que estaba afeita a voar. 

Desa maneira, o misterio inicial de ver unha vaca a voar, tornouse maior cando lle veu o pensamento ao rapaz de para onde ía e de onde viña a vaca. Deixábase simplemente levar polas correntes de ar? Se for así, era ben perigoso. Tería algún sistema de leme, como os cepelíns? 

Como era tarde demais, o Filipe houbo contentarse con lle tirar máis fotos. E desexou poder ficar a saber máis cousas sobre aquel estraño animal. Con todo, non demorou moito tempo até a vaca voltar a pasar por diante da súa xanela. E naquela altura si saíu disparado para a rúa, mas tentando camiñar na punta das dedas para non ser ouvido polos pais. Apresouse polas escadas, porque achou que sería máis veloz que esperar polo elevador, once andares. Xa arfaba cando chegou á rúa, mas aínda entrevía unha nódoa escura no alto que avanzaba lentamente. 

O predio onde moraba o Filipe ficaba nos arredores da cidade. Por iso, non demorou moito até que, seguindo a súa propia rúa, alcanzou a autoestrada de circunvalación, que cruzou por baixo a través dun conduto para a drenaxe da auga das chuvias, e alcanzou o outro lado, onde xa había pradarías, onde aínda medraba a herba porque o tixolo non invadira todo.

O Filipe, xa case sen alento, proseguiu a súa marcha, embora mal divisase a nódoa no ceu. Por sorte, había lúa chea, o cal permitía manter o contacto visual coa vaca no ar. A vaca parecía seguir por cima dun carreiro que se ía afastando da cidade, até que, de repente, comezou a descender. 

O rapaz alcanzou a ver unha quinta nun estado de conservación bastante fraco. Había unha morada miserábel e algo que talvez fose unha corte. Á porta da morada, á luz dun candil e nunha cadeira de balanzo, un vello cantaruxaba unha cantiga descoñecida para o Filipe. Do interior tamén saía unha luz suave.

— Boa noite —cumprimentou o Filipe cando estivo ao pé do home.

E o vello, que estaba distraído de todo, ergueu os ollos, contemplou o rapaz e sorriu mostrando a súa boca baldeira de dentes.

— Boa noite. Perdícheste, rapaz?

— Non, vin seguindo a vaca voadora que aterrou aquí hai uns minutos.

O vello largou unha lixeira gargallada. Despois dixo:

— Ah, entón seguiches a Micaela.

— Micaela? A súa vaca chámase Micaela?

— Chámase. 

Despois houbo un profundo silencio. Por sorte até alí non chegaban xa os ruídos da cidade, embora si se visen as súas luces brillar na distancia. De vez en cando ouvíase algunha curuxa.

O vello pareceu comprender o que quería o Filipe: información.

— Verás —comezou a dicir—, a vaca vive comigo desde sempre. É unha vaca vella, aínda que non o pareza. Só nos temos ela a min e eu a ela. Estamos sós no mundo. Ela é como unha filla para min. Desde sempre, a Micaela gostou de percorrer o mundo, mas como eu agora xa vou vello e non podo camiñar moito, nin mesmo conducir a camioneta, houben procurar un medio para ela viaxar soa...

— Xa entendo —dixo o Filipe—. E foi así que ideou o dos balóns. Con eles a Micaela aboia e pode ver o mundo desde arriba, certo? Foi unha boa idea a dos balóns...

Aí o vello fitou para o rapaz e até puxo un rostro serio:

— Sospeito, filliño, que non entendiches nada.

O Filipe ficou de boca aberta.

— Verás —proseguiu o ancián—, a Micaela é unha vaca voadora. Ela non precisa dos balóns para voar. Os balóns son para despistar.

— Para despistar?

— Claro. Tu mesmo pensaches que ela aboia grazas aos balóns. Olla ben, son balóns normais, pequenos, e por cima non están inflados con helio.

Aí a cara do Filipe pareceu ir caer até o chan.

— Os balóns —continuou a exprimir o ancián­—, serven para despistar. A vaca voa soa, é unha vaca voadora, acabo de cho dicir. Mas se alguén a vir, pensará que a vaca aboia porque a sosteñen os balóns... Dese xeito, a Micaela pode pasear polos ares da cidade á vontade, sen ninguén a incomodar, mas xa a teño avisado que non voe alto demais, non vai toparse cun avión de pasaxeiros. Aí si que iamos ter un desgosto. 

Mas aí aínda lle veu ao Filipe unha pregunta:

— E como fai para mudar de dirección encanto voa?

O vello sorriu novamente e dixo:

— Como vai ser? Co rabo. O rabo é o seu leme.

Claro, era lóxico, pensou o rapaz.

O Filipe aínda achegouse da corte para ver aquela incríbel vaca. Alí estaba a Micaela a comer tranquilamente herba seca da manxadoira, sen ninguén a incomodala... a aboiar a uns centímetros do chan e a mexer no rabo para espantar as moscas, como fan todas as vacas.

Uns minutos despois, o Filipe regresaba tranquilamente para a casa, non sen antes prometer ao vello que gardaría o segredo da vaca voadora e que até voltaría de vez en cando para os visitar.

Cando o Filipe regresou á casa, mergullou no computador e comezou a procurar pola rede información sobre vacas voadoras. Ben logo encontrou información sobre unha vaca voadora no Brasil. Contaban a súa historia nun libro dunha autora brasileira chamada Eddy Lima, a cal narraba a historia da primeira vaca voadora por causa dunha beberaxe máxica. O rapaz quedou a pensar. Non sería a Micaela descendente daquela vaca brasileira? E outra pregunta máis difícil de responder: como reaxiría a poboación caso a alguén lle caese unha bosta de vaca na cabeza vinda do ceu? 

Mas esas son cuestións que aquí e agora non podemos responder. 

© Texto: Xavier Frías Conde

© Ilustración: Valadouro