Moitas das estorias que falan de monstros comezan nun armario. Esta tamén. Talvez sexa así porque os monstros gostan de se abeirar nos armarios, á espreita, para cando chega o momento apropiado, saltaren para o cuarto e meter medo aos miúdos.
Esta estoria tamén comeza igual, cun monstro que acostumaba morar nun armario roupeiro, onde tiña que aturar as trazas. Se callar, iso era o peor para el, porque aquelas bolboretas comedoras de tecidos o consideraban un vello saio de la e non facían máis que tentar comelo. O coitado monstro sufría o que ninguén podía imaxinar. Non lle respectaban nin os cornos, que, polos vistos, tiñan un gosto a caramelo que resultaba unha tentación.
Porén, o peor non era a tortura das trazas, non. O peor era o que lle acontecía cada noite cando saltaba fóra do roupeiro e tentaba meter medo ao rapaz que lle tocara naquela altura. Aquilo si era un pesadelo para calquera monstro, embora estivese esperto.
O que acontecía ao coitado monstro era que, así que o rapaz ou rapariga abría os ollos, en vez de chiar de terror, comezaba a rir ás gargalladas. Si, ría ás gargalladas e sen parar durante minutos. O monstro tentaba daquela ruxir como faría calquera da súa especie, mais de certo os seus gruñidos soaban como ataques de impo, e por riba, tentaba explicar que el non estaba alí para causar riso, mais para meter medo. E era entón cando no medio daquelas explicacións, o rapaz ou rapariga en cuxa casa estaba o monstro sentía que lle estouraban os pulmóns do riso, tanto que algúns até dicían:
— Basta, non máis piadas ou rebento a rir.
— Piadas? — preguntábase sorprendido o monstro —. Quen está aquí a contar piadas?
Daquela, o monstro sentía que os cornos lle caían e mudaba a súa expresión de furia por outra de tristeza, mais iso por norma os humanos non o apreciaban por causa de tanta seda que cubría o monstro e que facía con que os seus ollos ficasen case ocultos.
E así as cousas, non lle quedaba máis remedio que saír do cuarto, ouvindo aínda resoar os risos do rapaz ou a rapariga.
Loxicamente, tanto fracaso chegara até os ouvidos dos outros monstros, que comezaron a dicir del que non era un monstro, que era un mostrengo. E a partir de aí, xa todos esqueceron o seu verdadeiro nome e foi coñecido polos da súa especie como Mostrengo.
A vida do Mostrengo virou un inferno. Todos rían del. Como ía causar medo? Se el era un monstro, tiña que saber aterrorizar os humanos e ser respectado polos seus conxéneres. Onde tal se vira?
Aos poucos foi deixando de facer o que os monstros fan, é dicir, saltaren dos armarios ou saíren debaixo da cama para asustar. Para que — preguntábase aquel coitado. Mais non encontraba resposta.
Foi así que decidiu afastarse dos seus conxéneres no mundo subterráneo e ir polo mundo avante, sempre de noite, non para evitar asustar a xente — que ben sabía el que non o conseguiría —, mais para evitar que risen del así que o visen aparecer.
Durante o día repousaba entre os matos, nalgún alpendre ou en calquera lugar á sombra (moitos monstros son fotofóbicos, isto é, non aturan a luz solar), mais de noite proseguía a súa camiñada sen destino, todo triste.
Nin se sabe canto tempo decorreu. Talvez semanas, talvez meses. O coitado do Mostrengo estaba a enmagrecer que daba mágoa velo, tanto que os seus tres ollos chegaron practicamente a se tocar na súa cabeza, até case parecer un gran ollo triplo.
É posíbel que aquela triste situación tivese durado meses aínda, mais un certo día, todo mudou. E aconteceu da maneira máis estraña que un puidese pensar.
O Mostrengo chegou a unha cidade inmensa, unha capital, con millóns de habitantes. En lugares así, vive xente de todos os xéneros, xente que veste da maneira máis estraña que un poida imaxinar. Sendo así, non foi de estrañar que ninguén reparase no Mostrengo, que podía pasear pola rúa sen chamar demasiado a atención. A maioría da xente pensaba que ía vestido de viquingo — polo dos cornos na cabeza — e cunha pelella de guerreiro nórdico, a pesar da calor.
E camiñando, camiñando, camiñando sen rumo, chegou até un local cheo de luces, onde a xente se acumulaba á porta. O Mostrengo, grazas á multitude, conseguiu escoar sen lle pediren a entrada.
Alí dentro había moitas salas, algunhas para danzar, outras para ver espectáculos de teatro, outra para discoteca e outra... outra cun palco onde saía xente de cando en vez a contar piadas. Aquela sala precisamente estaba apeteirada. Non cabía xa unha agulla. Cada persoa que subía ao palco contaba varias piadas e o público aplaudía e ría con maior ou menor forza segundo fose de convincente a persoa en cuestión.
Por un instante, o Mostrengo pensou que alí había máis xente congregada da que tiña visto en toda a súa vida. Achou que, se por acaso, conseguía asustalos, gañaría o respecto de todos os seus conxéneres monstros, que até pasaría ás crónicas monstruosas por ter aparecido no medio dun palco e feito correr a ducias de humanos causando unha debandada.
Dun recanto escuro, analizou o local. Ben logo na súa mente formouse un plano de ataque. Para iso, moveuse sempre apegado á parede e, sen chamar a atención, escoou pola traseira do palco. Cando estivo certo que non había ninguén nel, o monstro afastou as enormes cortinas e chantouse no medio do palco, sob a luz dos focos, como unha aparición, perante a sorpresa de todo o público que non se esperaba algo así.
— Buuuuh! — berrou de repente.
A primeira reacción de moitas persoas foi, precisamente, de susto. Ouvíronse algúns chíos na sala. O corazón do Mostrengo acelerouse. Pensou que, finalmente, ía levar a súa por riba, ía asustar os humanos e en masa.
Repetiu o gruñido:
— Buuuuh!
Mais xa alí non houbo máis reaccións de pánico. Aí xa comezaron os risos. Primeiro tímidos, despois máis fortes, por causa do timbre con que fora proferido aquel chío.
Que desgraza para o miserábel monstro. Mais é que os humanos non sabían distinguir entre o que mete medo e o que fai rir? É que tiña que llelo explicar el? E así, todo serio, comezou a explicar ao público cal era a diferenza entre rir e berrar de medo. Para iso, usou toda a mímica que foi quen de improvisar. Ademais, incluía explicacións que, coa súa voz, soaban como se unha frauta falase.
O público caía polo chan do riso. A case toda a xente lle saltaban as lágrimas en ouvindo e vendo o espectáculo do Mostrengo no palco. Ao cabo, o monstro, ao ver que cantos máis esforzos facía, máis ría a xente, parou. Ficou inmóbil alí encima a contemplar o persoal.
Así que o Mostrengo calou, o público comezou a aplaudir con tanta forza que parecía que o edificio enteiro ía esboroar. Viñeron persoas das outras salas para ver o que acontecía. Uns xornalistas comezaron a tirar fotos do monstro facendo lampexos cos seus flashes, encanto a criatura peluda e de tres ollos contemplaba todo aquilo sen comprender nada.
Entón un señor vestido cunha garabata bolboreta subiu ao palco e entregou ao Mostrengo un cheque por unha porrada de euros e díxolle:
— O señor acaba de gañar o concurso nacional de piadas. O público enteiro xulgou que a súa actuación foi a mellor, unha piada que non se entende, acompañada de mímica. Unha actuación inesquecíbel.
E o público continuou a aplaudir... O Mostrengo proseguiu en silencio, tentando entender o que se pasaba.
Dous meses despois daquela actuación, ao Mostrengo concederon un programa de humor na televisión, todo para el. Chámase, Mostrengo tenta explicar. O monstro deu entendido que, se non tiña talento para asustar, si o tiña para facer rir.
Por tanto, decidiu mudar de profesión.
Agora é monstro cómico e vaille francamente ben.
Mais a xente aínda non se decatou que el é mesmo un monstro, pensan que é un disfrace que leva sempre, mais talvez nunca se decaten do que el é. Talvez sexa mellor así.
© Texto: Xavier Frías Conde
© Ilustración: Sónia Borges
Sem comentários:
Enviar um comentário