A MARQUESA PANTASMA

 

Probabelmente moitas veces escoitastes ese dito que di «nada é o que parece». Neste caso é mesmo así. Aquilo non era o que parecía. No inicio, había unha pantasma. Iso si era verdade. Mais dicían dela que só habitaba aquela mansión para espantar a xente, que tiña moi mal carácter. Iso non era verdade. Tratábase doutra cousa, algo que afectaba á propia pantasma, mais para chegarmos a iso, temos de entender moitas outras cousas enantes.

Vamos para o inicio.

֍ ֍ ֍

A mansión de Ovoz estaba ben fóra da vila de Vilarroz. Viase da vila, mais a xente non acostumaba achegarse por alí. Todos sabían que era unha mansión encantada.

Contaba a lenda que dona Xema d’Ovoz morrera em circunstancias estrañas naquela mansión, sendo aínda noviña, nas mans do seu proxenitor, o marqués don Clarindo d’Ovoz.

Parece ser que ela recusou casar co home proposto polo pai, non o amaba e non o amaría nunca.

O pai castigou a filla, mais fóiselle a man e matouna botándoa da torre principal para o patio da casa. Unha traxedia. O pai, consciente do que fixera, toleou e aventouse da ponte para o río. O seu cadáver foi arrastrado pola corrente, lonxe, moi lonxe, tanto que nin se recuperou. Foi comida para peixes. Mais como era um espírito maldito, tamén a súa carne estaba maldita, de aí que xurdira unha especie de peixe novo, que recibiu o nome de marquesiño.

Ninguén come a súa carne. Téñena por tóxica. Desde aquela, a mansión permaneceu trancada e ninguén se achegou por alí, pois afirmaban que se ouvía o espírito da marquesa Xema d’Ovoz berrar, chorar e até maldicir.

֍ ֍ ֍

Houberon decorrer moitos anos, séculos mesmo, até a mansión, que por milagre non esbroara, ser adquirida por unha millonaria excéntrica chamada Lulú Dolarina. Acontecera que pasara por acaso por Vilarroz (foi porque o seu auto pinchara) e da que estaba alí observou o casarón no alto da vila. Axiña se informou sobre el, soubo da lenda da moza marquesa Xema d’Ovoz.

Como era unha muller valente, subiu até a mansión. E até ficou unha noite nela, a durmir. Ninguén na vila mentíralle, pois despois da media noite, comezou a sentir ruídos e aos poucos unha presenza fantasmagórica percorría a mansión a facer ruídos tamén fantasmagóricos.

A pantasma parecía inofensiva, mais na cabeza da Lulú forxouse un plan estupendo. Convertiría a mansión nun hotel rural. Mais non sería un hotel rural calquera. Sería un hotel rural con pantasma.

Así, mercou o hotel por catro pesos ao concello, so a promesa de atraer turistas até alí. Ao alcaide prestoulle a idea, como non podía ser doutro xeito, sobre todo porque levou unha comisión da Lulú.

֍ ֍ ֍

A Lulú era unha magnífica empresaria e tiña contactos até no inferno. Por iso, axiña houbo toda unha lista de xente da cidade que quixo hospedarse no hotel encantado.

Porque os urbanitas sempre estaban a procurar experiencias novas, que os quitasen da súa rutina no asfalto, de tal xeito que pasaren a noite nunha mansión encantada, con pantasma incluída, éralles unha novidade pola cal ían pagar o que fixer falla.

Sendo así, as pernoctacións foron todo un éxito. Os hóspedes saían moi satisfeitos despois de pasaren unha ou dúas noites na mansión Ovoz, daquela rebatizada como hotel rural Ovoz (éravos importante manter o nome orixinal por aquilo de dar unha imaxe tradicional do negocio). E até facían fotos da pantasma da Xema d’Ovoz, que percorría a casa á noite a tentar espantar os hóspedes. Nas fotos saía o seu espectograma a aboiar no ar.

A Xema probou novos sons para espantar, e até conseguiu arrastrar cadeas para que o son fose aínda máis temíbel, mais foi todo en van. Todo canto facía parecía agradar máis e máis aos clientes do hotel. Tanto foi así, que a coitada da Xema rendeuse. Limitouse a pairar pola casa a chorar, mais o pranto dela non soaba como un pranto, soaba a... non se sabía que, mais de certo era aterrador. E cantaba. Cantaba cantigas moi tristes, de mágoa, que tamén puñan medo. Mais era iso o que tanto atraía aos hóspedes do hotel: o medo.

E podería ter sido así durante moitos séculos. Até que, por fin, cheguei eu.

֍ ֍ ֍

Que quen son eu? Preséntome, chámome Orso Botello.

Cando aconteceron os eventos que vou narrar aquí, eu era importador-exportador de cans cérberos, deses de tres cabezas que serven para gardar as propiedades. Son todos descendentes do famoso can que gardaba as portas do Hades e que foi vencido por Hércules. Son moi raros, por iso a xente paga cantidades astronómicas por eles, porque, ademais, son ideais para protexer habitacións.

Como comentaba, andaba eu por aquela bisbarra na procura dunha niñada de cérberos que nacera había pouco para eu a mercar. Foi así como souben do hotel. De todos os xeitos, tiña que me hospedar en algures, polo cal preguntei na mansión de Ovoz se tiñan un cuarto libre.

O normal sería que me dixesen que tiñan reservas até cinco anos á fronte, mais tiven a inmensa sorte de que un casal que ía pasar dúas noites atropelara unha familia de lobishomes pola estrada e andaban con problemas coa policía, por se tratar dunha especie protexida naquela bisbarra. Grazas a iso, conseguín un cuarto. E foi así como coñecín Xema d’Ovoz.

A marquesa pantasma.

֍ ֍ ֍

A primeira noite que a sentín, decateime de que o son estraño que producía era un pranto. Saín ao corredor. Alí xa estaban os outros hóspedes ansiosos a tirar fotos dela. Creo que até conseguín divisar unha bágoa na súa bochecha. Era tan triste.

Se cadra era grazas ao meu traballo que me fai tratar con criaturas estrañas que son quen de ver cousas extraordinarias que o resto da xente non ve. Por tanto, vin perfectamente o rostro da Xema d’Ovoz. Era triste, inmensamente triste, mais ela era unha muller fermosa, aínda que non tivese pel como tal, mais o espectro recollía o seu rostro orixinal. Sendo así, apaixoneime por ela.

Si, o meu corazón batía como un tambor. Nunca, na miña vida, coñecera unha muller así entre as vivas. Por iso, decidín ficar moito máis tempo no hotel, para estar á beira dela, para gañar a súa confianza. Mais para iso, tiña que conseguir que no hotel houbese cuartos libres.

֍ ֍ ֍

Non me vos foi moi complicado. Só tiven que pagar ás familias de lobishomes da zona para finxiren accidentes cos autos dos turistas que acudían á mansión de Ovoz. Mais iso só servía para as noites de lúa chea.

Para o resto de noites usei homes-oso, homes-ganso e homes-lambetada para se aventaren enriba dos autos dos hóspedes e finxiren tamén accidentes. Grazas a eses truques, gañei un mes enteiro de noites na mansión de Ovoz. Desa maneira, tiven vagar de coñecer os hábitos da marquesa pantasma.

E ela finalmente reparou en min, porque me vía todas as noites e acabou por recordar o meu rostro. Ao cabo, unha noite coloqueime no medio do corredor por onde ela adoitaba pasar e díxenlle coa miña mellor voz:

“Ola, son Orso Botello, importador e exportador de cans cérberos. Aos teus pés, marquesa d’Ovoz.”

Ela non esperaba aquilo. Ficou de boca aberta. Parou de chorar. E, por un instante, até vin un lixeiro brillo nos seus ollos.

֍ ֍ ֍

Non vos quero cansar coa miña historia coa Xema d’Ovoz. Ademais, é a nosa intimidade. Heivos contar que durante aquel mes nos apaixonamos. Ben, eu xa o estaba, mais ela tamén se apaixonou por min, embora estivese morta.

Segundo me explicou, aquela casa era a súa maldición. Estaría presa neste plano mentres a casa existir, porque non podía pasar ao outro plano, onde están os defuntos.

A masión tiña un papel como de prisión para ela, pois tampouco non podía saír de entre aqueles muros, pois unha forza imposíbel impedíao. Mais agora ela estaba feliz. Por fin os seus días cincentos parecían mudar.

“Se destrúes a mansión”, díxome un día pouco antes de rematar o mes, “poderei ser libre”.

Mais ela viu a tristura nos meus ollos. Comprendeu que eu ficaría só para sempre. Sabía eu que non atoparía muller coma ela. Nunca. Mais estaba disposto a facer aquel sacrificio.

“O problema é que para derrubar esta mansión, primeiro habería de mercala”, díxenlle. “E eu non teño tanto diñeiro”.

Mais a miña amada tiña un plan.

֍ ֍ ֍

O primeiro que fixo foi deixar de ser vista pola casa. O comentario que correu entre os hóspedes é que a pantasma marchara. Ninguén sabía para onde, mais era claro que na mansión encantada xa non había encantamento. Iso fixo caer o negocio. Cabo dunha semana, xa ninguén se hospedaba no hotel rural.

O segundo foi que Xema me confesou algo:

“Meu pai deixou soterrado un cofre con moedas de ouro baixo un piñeiro non lonxe da mansión”.

Fun buscar o cofre. Alí estaba.

֍ ֍ ֍

Merquei o hotel por pouco diñeiro. A Lulú axiña entendeu que de alí non ía quitar proveito e antes de deixalo caer, viu que ninguén lle ía facer unha oferta como a miña. A Xema e eu eramos felices, mais ao mesmo tempo os nosos corazóns choraban. Eu ía perder a única muller por que me apaixonara na vida.

E ela ía perder o único home que a amara de verdade e polo cal tamén se apaixonara.

“Reunirémonos de novo cando eu morrer”, díxenlle cos guindastes na porta dispostos a botaren abaixo a mansión.

Non sei como foi posíbel nunha pantasma, mais dos ollos da Xema xurdiron bágoas. Chorou, si, talvez aproveitando o orballo da mañá para condensalo e despois facelo saír. Non tiña nin o consolo de abrazala, porque ela non tiña corpo. De repente ela dixo:

“Non sabes? Se fico aquí aínda cincuenta ou sesenta anos maís, non me importa. Estaría contigo, estaríamos xuntos.”

Eu non daba creto aos meus ouvidos.

“Só deixa escrito no teu testamento que, así que ti faleceres, que boten abaixo esta mansión. Desa maneira, pasaremos xuntos do outro lado...”

֍ ֍ ֍

Acabo de mandar que derruben a mansión de Ovoz. E non, non estou para morrer. É só que non me podo divorciar dunha pantasma.

Non a aturo máis, é o ser máis caprichoso e tiránico que teño coñecido xamais. Sempre ten de ter ela a razón, nunca non se engana. Que a ature seu pai no máis aló.

Eu, por agora, recollo os meus cans cérberos e marcho de Vilarroz para sempre.

En que hora me apaixonei por unha pantasma.

En que hora...

© Frantz Ferentz, 2023