Dedicado à miña filla Laura
Cada vez que a Homeriño lle dicían que non debía facer algo, el facíao.
Gustáballe sempre face-lo contrario do que lle dicían. Mais co que máis gozaba o rapaz era provocando a xente.
Se o papá estaba a falar por teléfono, el púñase a bailar coma un parvo diante del até que ao papá lle entraba un ataque de riso.
Ou se a mestra comezaba a explica-los verbos ingleses, escribíndoos no encerado, el subía enriba da mesa e facía a danza do ventre para os compañeiros. Mais normalmente pillábano coa camiseta erguida a mostra-lo embigo.
Levaba así once anos da súa vida e probabelmente seguiría a face-las mesmas cousas o resto da súa existencia.
Até aquel día.
Si, aquel día todo mudou na vida de Homero Silva, máis coñecido como Homeriño.
Todo mudou porque fixo o que sempre facía: o que quería.
Foi cedo de mañá. Chegara un paquete para o pai. Por fóra dicía: «Non abrir, fráxil».
Loxicamente, Homeriño, fiel aos seus costumes, fixo o contrario do que puña no paquete, isto é, abriuno.
E unha volta aberto, viu que se trataba dunha garrafiña escura que non deixaba ve-lo contido do interior. Na garrafiña había un carteliño que dicía: «Non beber, produto tóxico».
O Homeriño non sabía que demos significaba «tóxico», mais si sabía que a el ninguén lle daba ordes, menos aínda unha etiqueta dunha garrafiña.
Por iso, quitou a rolla da garrafiña e uliscou.
O cheiro que saía non era desagradábel, ao contrario. E até daba a sensación de que era doce.
E catou o líquido do interior.
Delicioso.
Era sinxelamente delicioso.
Mesmo lembráballe lixeiramente o sabor dun certo refresco de cola que poucas veces cataba porque a mai lle dicía que, con tanta burbulla, lle causaba problemas intestinais.
As mais, sempre as mais, unhas máquinas de enfastiar, de dar ordes estúpidas e de obrigar a muda-la roupa interior todos os días, como se non abondase con muda-la cando xa adquire outra cor.
A cousa é que aquel líquido tiña un sabor espléndido.
Aos poucos, Homeriño xa dera uns cantos grolos e aínda relambía os beizos de puro gusto.
E de súpeto, un arroto.
E co arroto, unha burbulla enorme que lle saíu pola boca.
Nunca tal vira o Homeriño. Parecía que bebera medio litro de deterxente e coa dixestión o xabón se comportase como no centrifugado da lavadora.
De facto, o estómago do Homeriño comezou a facer ruídos ben estraños.
Si, si, aquilo parecíase moito ao centrifugado da lavadora.
E entón, veulle outro arroto.
E con el, outra burbulla, aínda máis grande, do tamaño dun deses balóns de praia xigantes.
E outro arroto coa súa burbulla, aínda meirande.
O Homeriño tentou daquela mante-la boca fechada, para as burbullas non lle saíren, porque o peor de todo é que estaban a quedar no teito da casa. Mais por sorte abondaba espetarlles unha agulla e estoupaban.
Porén, en calquera momento podían volve-lo pai ou a mai e cando visen aquel espectáculo, non ían quedar tan contentos.
O propio rapaz estaba daquela asustado, o cal era ben complicado.
Entrementres, as burbullas loitaban por seguir a saír.
Como o Homeriño non lles permitía a saída cos arroutos, procuraron outro camiño: o nariz.
Pouco a pouco, unha burbulla foi saíndo polo buraco do nariz esquerdo. Axiña ocupou todo o espazo que había diante dos ollos do Homeriño até que este non viu nada.
Era desesperante.
Mais foi peor cando o Homeriño, despois de a burbulla saír aboiando para o teito do salón, se decatou de que diante del estaban a mai e mais o pai.
Os dous xuntos.
Qué má sorte.
E non sabía como ía explicar aquilo.
O Homeriño aínda tentou evita-lo inevitábel tupindo os buracos do nariz, mais a seguinte burbulla –e que non remataban nunca aquelas malditas?– comezou a lle saír pola orella dereita.
Os pais ollaron completamente abraiados para o fillo, sen daren creto ao que vían.
O Homeriño, ás apalpadelas –as burbullas eran cada vez maiores e cando saían corríanlle polo rostro– conseguiu atopa-la garrafiña de que bebera e mostrouna ao pai.
O pai largou un berro de non se sabe ben que, mais soou feo de máis, como unha mestura entre ameaza, desesperación, dor de moas e desgusto cando ao equipo local lle cravan un gol.
O pai do Homeriño era farmacéutico e traballaba con produtos estraños. Normalmente non traía nada para a casa, mais daquela enviáranlle uns produtos ao domicilio porque no laboratorio estaban de vacacións.
E o resultado daquilo, xa o coñecedes.
Se chega a ser outra cousa, talvez o Homeriño agora iría aboiando, teríase tornado verde ou tería poutas de oso, quen sabe.
De calquera maneira, os pais falaron rapidamente entre eles e decidiron que habían leva-lo fillo ao hospital.
Foi complicado chegaren até o Homeriño, porque con tantísimas burbullas a lle saíren pola boca, polo nariz e polas orellas ¬–saíanlle xa sen parar e por todos os buracos– non podían alcanzalo e todo soaba ‘plop’, ‘plop’, ‘plop’ cada vez que as burbullas estoupaban.
Mais as cousas estaban máis complicadas do que parecían.
Os pais do Homeriño tiñan o auto a reparar.
Tiveron que parar un taxi.
Cando o taxista viu aquel neno botar burbullas do tamaño de pneumáticos de guindastre pola boca, os narices e mais as orellas, pensou que se trataba dunha brincadeira desas que fan a xente da televisión.
Por iso aceptou levar aquela familia tan simpática.
Mais cando lle dixeron que ían ao hospital, que deixaban as xanelas do auto abertas para as burbullas saíren, daquela o taxista pensou que talvez non fora unha boa idea coller aquel pasaxeiros.
Da que ían polas rúas da cidade, do taxi saían burbullas e burbullas e burbullas e burbullas.
Unha fila de autos ía tras o taxi.
A xente estaba fascinada con aquel espectáculo. Parecía un desfile do Antroido, mais sen ser aínda tempo de Antroido.
O Homeriño quería dicir algo, mais non podía, porque todo eran burbullas e burbullas.
Sentíase tan desgraciado.
Nin sequera ouvía o que se falaba arredor del.
Finalmente chegaron ao hospital.
O coitado do Homeriño nin sequera sentiu os aplausos da xente, que pensaran que se trataba dunha campaña publicitaria dalgunha marca descoñecida.
Todos estaban encantados con aqueles efectos especiais das burbullas a saíren sen parar, primeiro do taxi e despois da boca, o nariz e mais as orellas do neno.
O doutor que foi atende-lo Homeriño abriuse paso entre as burbullas –que xa daquela ocupaban toda unha sala– espetándoas coa punta dun lapis moi afiado.
Tiña na mente un protocolo moi completo cheo de preguntas e con palpacións do paciente por todas as partes até descubrir as causas daquela doenza estraña.
Mais non estaba só. Na porta estaban apeteirados unha morea de doutores á espreita daquel fenómeno.
Porque o Homeriño era xa un fenómeno da natureza. Mesmo uns xornalistas do National Geographic xa estaban fóra á espera do neno para facer unha reportaxe con el.
O doutor, entrementres, ía abríndose camiño entre aquela xungla de burbullas e estaba a piques de chegar ao bandullo do Homeriño, onde el coidaba que comezaba todo aquel problema.
E de repente…
… ningún ‘blup’ máis.
… ningunha burbulla máis.
Todo cesou.
Houbo un silencio sepulcral na sala do hospital.
Foi un silencio moi longo, ninguén ousaba abri-la boca (entre outras cousas porque as burbullas aínda andaban por alí e podían escoarlle a alguén).
Foi o pai quen finalmente dixo o que acontecera:
– O efecto da beberaxe que o meu fillo tomara xa pasou. Por iso cesaron as burbullas.
Tiña que ser iso.
De camiño para a casa, o Homeriño sabía que lle esperaba unha boa rifa.
Os pais calaban ao seu lado. Non querían monta-lo escándalo diante do taxista que os levaba para a casa. Eles esperaban, porén, que o neno tivese aprendido a lección, porque a única maneira de aprender algo, principalmente no caso de nenos coma o Homeriño, era tendo experiencias fortes.
Mais non.
O Homeriño é dos que nunca aprenden unha lección.
Ou mellor si, si aprendeu a lección, mais aprendeu a lección errada.
O primeiro que fixo cando chegou á casa foi facer desaparece-la garrafa de que bebera uns grolos para despois levala á escola ás escondidas ao outro día.
E a hora do almorzo foi apoteótica.
Todos os alumnos e profesores da escola comezaron a botar burbullas como loucos.
O Homeriño mesturara o líquido en cuestión coa auga das xerras e ademais engadira bicarbonato para multiplica-los efectos…
Por iso a vida do Homeriño mudara
Quen pararía desde aquela o Homeriño?
Gustáballe sempre face-lo contrario do que lle dicían. Mais co que máis gozaba o rapaz era provocando a xente.
Se o papá estaba a falar por teléfono, el púñase a bailar coma un parvo diante del até que ao papá lle entraba un ataque de riso.
Ou se a mestra comezaba a explica-los verbos ingleses, escribíndoos no encerado, el subía enriba da mesa e facía a danza do ventre para os compañeiros. Mais normalmente pillábano coa camiseta erguida a mostra-lo embigo.
Levaba así once anos da súa vida e probabelmente seguiría a face-las mesmas cousas o resto da súa existencia.
Até aquel día.
Si, aquel día todo mudou na vida de Homero Silva, máis coñecido como Homeriño.
Todo mudou porque fixo o que sempre facía: o que quería.
Foi cedo de mañá. Chegara un paquete para o pai. Por fóra dicía: «Non abrir, fráxil».
Loxicamente, Homeriño, fiel aos seus costumes, fixo o contrario do que puña no paquete, isto é, abriuno.
E unha volta aberto, viu que se trataba dunha garrafiña escura que non deixaba ve-lo contido do interior. Na garrafiña había un carteliño que dicía: «Non beber, produto tóxico».
O Homeriño non sabía que demos significaba «tóxico», mais si sabía que a el ninguén lle daba ordes, menos aínda unha etiqueta dunha garrafiña.
Por iso, quitou a rolla da garrafiña e uliscou.
O cheiro que saía non era desagradábel, ao contrario. E até daba a sensación de que era doce.
E catou o líquido do interior.
Delicioso.
Era sinxelamente delicioso.
Mesmo lembráballe lixeiramente o sabor dun certo refresco de cola que poucas veces cataba porque a mai lle dicía que, con tanta burbulla, lle causaba problemas intestinais.
As mais, sempre as mais, unhas máquinas de enfastiar, de dar ordes estúpidas e de obrigar a muda-la roupa interior todos os días, como se non abondase con muda-la cando xa adquire outra cor.
A cousa é que aquel líquido tiña un sabor espléndido.
Aos poucos, Homeriño xa dera uns cantos grolos e aínda relambía os beizos de puro gusto.
E de súpeto, un arroto.
E co arroto, unha burbulla enorme que lle saíu pola boca.
Nunca tal vira o Homeriño. Parecía que bebera medio litro de deterxente e coa dixestión o xabón se comportase como no centrifugado da lavadora.
De facto, o estómago do Homeriño comezou a facer ruídos ben estraños.
Si, si, aquilo parecíase moito ao centrifugado da lavadora.
E entón, veulle outro arroto.
E con el, outra burbulla, aínda máis grande, do tamaño dun deses balóns de praia xigantes.
E outro arroto coa súa burbulla, aínda meirande.
O Homeriño tentou daquela mante-la boca fechada, para as burbullas non lle saíren, porque o peor de todo é que estaban a quedar no teito da casa. Mais por sorte abondaba espetarlles unha agulla e estoupaban.
Porén, en calquera momento podían volve-lo pai ou a mai e cando visen aquel espectáculo, non ían quedar tan contentos.
O propio rapaz estaba daquela asustado, o cal era ben complicado.
Entrementres, as burbullas loitaban por seguir a saír.
Como o Homeriño non lles permitía a saída cos arroutos, procuraron outro camiño: o nariz.
Pouco a pouco, unha burbulla foi saíndo polo buraco do nariz esquerdo. Axiña ocupou todo o espazo que había diante dos ollos do Homeriño até que este non viu nada.
Era desesperante.
Mais foi peor cando o Homeriño, despois de a burbulla saír aboiando para o teito do salón, se decatou de que diante del estaban a mai e mais o pai.
Os dous xuntos.
Qué má sorte.
E non sabía como ía explicar aquilo.
O Homeriño aínda tentou evita-lo inevitábel tupindo os buracos do nariz, mais a seguinte burbulla –e que non remataban nunca aquelas malditas?– comezou a lle saír pola orella dereita.
Os pais ollaron completamente abraiados para o fillo, sen daren creto ao que vían.
O Homeriño, ás apalpadelas –as burbullas eran cada vez maiores e cando saían corríanlle polo rostro– conseguiu atopa-la garrafiña de que bebera e mostrouna ao pai.
O pai largou un berro de non se sabe ben que, mais soou feo de máis, como unha mestura entre ameaza, desesperación, dor de moas e desgusto cando ao equipo local lle cravan un gol.
O pai do Homeriño era farmacéutico e traballaba con produtos estraños. Normalmente non traía nada para a casa, mais daquela enviáranlle uns produtos ao domicilio porque no laboratorio estaban de vacacións.
E o resultado daquilo, xa o coñecedes.
Se chega a ser outra cousa, talvez o Homeriño agora iría aboiando, teríase tornado verde ou tería poutas de oso, quen sabe.
De calquera maneira, os pais falaron rapidamente entre eles e decidiron que habían leva-lo fillo ao hospital.
Foi complicado chegaren até o Homeriño, porque con tantísimas burbullas a lle saíren pola boca, polo nariz e polas orellas ¬–saíanlle xa sen parar e por todos os buracos– non podían alcanzalo e todo soaba ‘plop’, ‘plop’, ‘plop’ cada vez que as burbullas estoupaban.
Mais as cousas estaban máis complicadas do que parecían.
Os pais do Homeriño tiñan o auto a reparar.
Tiveron que parar un taxi.
Cando o taxista viu aquel neno botar burbullas do tamaño de pneumáticos de guindastre pola boca, os narices e mais as orellas, pensou que se trataba dunha brincadeira desas que fan a xente da televisión.
Por iso aceptou levar aquela familia tan simpática.
Mais cando lle dixeron que ían ao hospital, que deixaban as xanelas do auto abertas para as burbullas saíren, daquela o taxista pensou que talvez non fora unha boa idea coller aquel pasaxeiros.
Da que ían polas rúas da cidade, do taxi saían burbullas e burbullas e burbullas e burbullas.
Unha fila de autos ía tras o taxi.
A xente estaba fascinada con aquel espectáculo. Parecía un desfile do Antroido, mais sen ser aínda tempo de Antroido.
O Homeriño quería dicir algo, mais non podía, porque todo eran burbullas e burbullas.
Sentíase tan desgraciado.
Nin sequera ouvía o que se falaba arredor del.
Finalmente chegaron ao hospital.
O coitado do Homeriño nin sequera sentiu os aplausos da xente, que pensaran que se trataba dunha campaña publicitaria dalgunha marca descoñecida.
Todos estaban encantados con aqueles efectos especiais das burbullas a saíren sen parar, primeiro do taxi e despois da boca, o nariz e mais as orellas do neno.
O doutor que foi atende-lo Homeriño abriuse paso entre as burbullas –que xa daquela ocupaban toda unha sala– espetándoas coa punta dun lapis moi afiado.
Tiña na mente un protocolo moi completo cheo de preguntas e con palpacións do paciente por todas as partes até descubrir as causas daquela doenza estraña.
Mais non estaba só. Na porta estaban apeteirados unha morea de doutores á espreita daquel fenómeno.
Porque o Homeriño era xa un fenómeno da natureza. Mesmo uns xornalistas do National Geographic xa estaban fóra á espera do neno para facer unha reportaxe con el.
O doutor, entrementres, ía abríndose camiño entre aquela xungla de burbullas e estaba a piques de chegar ao bandullo do Homeriño, onde el coidaba que comezaba todo aquel problema.
E de repente…
… ningún ‘blup’ máis.
… ningunha burbulla máis.
Todo cesou.
Houbo un silencio sepulcral na sala do hospital.
Foi un silencio moi longo, ninguén ousaba abri-la boca (entre outras cousas porque as burbullas aínda andaban por alí e podían escoarlle a alguén).
Foi o pai quen finalmente dixo o que acontecera:
– O efecto da beberaxe que o meu fillo tomara xa pasou. Por iso cesaron as burbullas.
Tiña que ser iso.
De camiño para a casa, o Homeriño sabía que lle esperaba unha boa rifa.
Os pais calaban ao seu lado. Non querían monta-lo escándalo diante do taxista que os levaba para a casa. Eles esperaban, porén, que o neno tivese aprendido a lección, porque a única maneira de aprender algo, principalmente no caso de nenos coma o Homeriño, era tendo experiencias fortes.
Mais non.
O Homeriño é dos que nunca aprenden unha lección.
Ou mellor si, si aprendeu a lección, mais aprendeu a lección errada.
O primeiro que fixo cando chegou á casa foi facer desaparece-la garrafa de que bebera uns grolos para despois levala á escola ás escondidas ao outro día.
E a hora do almorzo foi apoteótica.
Todos os alumnos e profesores da escola comezaron a botar burbullas como loucos.
O Homeriño mesturara o líquido en cuestión coa auga das xerras e ademais engadira bicarbonato para multiplica-los efectos…
Por iso a vida do Homeriño mudara
Quen pararía desde aquela o Homeriño?
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário